Onze redactie aan het woord

Thuiskomen

Vorige week bevond ik mijzelf op een zonnig Spaans strand. Na een belletje met het kletsnatte thuisfront stopte ik mijn telefoon terug in onze rieten tas. De kinderen waren hun zorgvuldig gebouwde zandkasteel alweer aan het platstampen. Ze lachten en het plezier spatte ervan af. Ik aanschouwde het met een glimlach en dacht: ‘Als de kinderen het maar leuk hebben, dan is voor de rest alles goed.’ Op dat moment herhaalt een cliché uit mijn eerdere telefoongesprek zich ook in mijn hoofd: ‘Een beetje regen is goed voor de tuin hè.’ Terwijl het heerlijke zeebriesje haar werk blijft doen, komt het besef keihard binnen: ‘Ik ben ook zo’n koenterig type die álle vakantie oneliners gebruikt...’

Afgelopen vrijdag zette ik weer voet op - uiteraard natte - Nederlandse bodem. Het gevoel is altijd hetzelfde: alsof je een koelcel binnenstapt. Meteen startte ik weer een innerlijk gesprek met mezelf: ‘Ik ben in het verkeerde land geboren.’ Vervolgens heb ik iedereen vermoeid met een klaagzang over Hollandse Zomers. Ik sloot af met: ‘Eigenlijk moest je Volendam één op één kunnen verplaatsen naar een warmer land. Dát zou pas top zijn!’ Ondanks dat we hier altijd baggerweer hebben, koester ik namelijk mijn geboortegrond en afkomst. Vooralsnog gaan er dus gewoon elk jaar vacuüm leverworstjes en grillworst mee in de vakantiekoffer. Dan maar een koent. Meteen dringt het volgende cliché zich aan mij op: ‘Op vakantie gaan is leuk, maar thuiskomen is misschien nog wel leuker.’