De redactie aan het woord

Tuinvreugde?

Ik weet nog goed hoe graag ik een volkstuin wilde. Ik zag het helemaal voor me: plukbloemen in meer dan twintig kleuren en vormen, een waterbak met badderende vogeltjes, een met bloemen begroeid schapenhek, een kruidencirkel, bakken vol rijpe groentes, bijen, hommels, vlinders en vogels, maar bovenal: biologische kost op mijn bord. Na te hebben geïnformeerd bij Tuindersvereniging Tuinvreugde bleek het mooiste plekje vrij. Langs het water, met weinig buren en veel vierkante meters. Het moest zo zijn! Tegen alle adviezen van wie mij voorgingen in – weet waar je aan begint – zette ik mijn schep in de royale lap achterstallig onderhoud. Een slordige 21 dagen later gaf ik het vloekend op. Ze hadden gelijk. Heb je geen tijd, dan levert een tuin frustratie op. Geen vreugde.

Mijn vader – fit, gepensioneerd, weduwnaar en handig met keien, groen en aarde – zag er wel wat in en pakte met liefde mijn onafgemaakte droom op. Overzichtelijk verdeelden we taken en meters. Ik zou voorzaaien, thuis op de vensterbank, mijn vader zou het uitplanten op zich nemen. En ook het wieden, bewateren, vegen, oogsten, verdelen, spitten, composteren, het voeren van smalltalk met mede-tuinders, het rooien, verspenen en het wassen van kasramen en regentonnen. Maar ook de verbetering qua indeling, looppaden en irrigatie nam hij me moeiteloos uit handen. Alsook het vastzetten van losse ramen, stoelen en deuren bij storm. Hij is er beter in dan ik. Heeft geduld. Discipline. En vooral: hij zit ruim in zijn tijd. Inmiddels zijn we zo ver dat zowel op de tuin, in de boeken als in de vader-dochterrelatie ik geen kapitein meer ben op het tuinschip. Pa plukt de vruchten, ik eet ze op. En gedoog daarbij zonder morren een negentiendagensperzieboneneten-beleid nu de sperziebonentijd is aangebroken.