Geen finale gezien, wél Nadal ontmoet

"Twee dagen eerder won hij Wimbledon"

Door: Kevin Mooijer

,,Volgens goed Volendams gebruik waren we met meerdere gezinnen op vakantie in Mallorca”, zegt Johan lachend. ,,Het toeval wil dat het gezelschap, met uitzondering van Ben Veerman, bestond uit fanatieke tennisliefhebbers. We baalden enorm dat we nergens in de thuishaven van Nadal die allesbepalende wedstrijd konden kijken: Roger Federer tegen Rafael Nadal, hoe mooi wil je het hebben?”

"Jo! Jo! Dit geloof je niet! Nadal is hier aan het voetballen op het strand!"

Na een vruchteloze zoektocht naar een horecagelegenheid die de finale uitzond, gooiden de Volendammer de handdoek in de ring. ,,We waren behoorlijk teleurgesteld”, herinnert Johan zich. ,,We hadden het de hele dag nergens anders over gehad, en op het moment suprême konden we niet meekijken met de rest van de wereld. In de geboorteplaats van een van de finalisten hadden we meer verwacht.” De finale zou een iconische strijd worden. ,,Uiteindelijk werd het een vijfsetter, een fenomenale finale, zo schreven de krantenkoppen, met Nadal als winnaar.”

Siësta
Twee dagen later zou het gemis van de finale goedgemaakt worden. ,,Onze appartementen bevonden zich direct aan het strand. Ik hield tussen de middag een siësta, terwijl mijn broer en zijn gezin op het strand waren. Op een gegeven moment werd mijn rust bruut verstoord door Edwin: 'Jo! Jo! Dit geloof je niet! Nadal is hier aan het voetballen op het strand!' Ik sliep nog half en dacht ‘het zal wel’.” Met frisse tegenzin besloot Johan zijn broer toch te volgen. ,,Voor de zekerheid de camera om mijn nek. Edwin vertelde dat Nadal op doel stond en aangesneld kwam toen de bal langs zijn doel op mijn neefje Milan af kwam. Mijn broer zweerde dat Nadal zijn excuses kwam maken. Ik dacht dat het een grap was, maar bij Edwins stoeltjes aangekomen, zag ik vier Spaanse jongens voetballen. Een van hen leek inderdaad verdacht veel op Nadal.”

De ontmoeting
,,Edwin daagde me uit: 'Jij durft nu natuurlijk niet te vragen of wij op de foto mogen met hem.' Daar ben ik gevoelig voor,” lacht Johan.

"Hij nam afscheid van zijn vrienden, rende naar de branding, schoot de bal richting een speedboot en dook als een pijl het water in"

,,Ik stopte mijn camera achter mijn rug, zodat hij zou zien dat ik zijn privacy respecteerde en vroeg: 'Mr. Nadal, can we take a picture with you?' Hij glimlachte en zei: 'Of course.' Ik pakte mijn camera en vroeg aan een van Nadals vrienden om een foto te maken. Vanaf dat moment kon ik alleen nog maar aansluiten. Edwin en Mark stonden al zij aan zij met Nadal. Ik ging ernaast staan, en Nadals maat schoot een foto. Hij heeft er slechts één gemaakt en daarop heb ik mijn ogen dicht, dus dat is jammer.”

Het potje voetbal met vrienden zou daarna niet lang meer duren voor Nadal. Johan herinnert zich: ,,Nadat we die foto hadden genomen, kregen meer mensen door dat Nadal daar was. Toen hij dat merkte, nam hij afscheid van zijn vrienden, rende naar de branding, schoot de bal richting een speedboot en dook als een pijl het water in. Net als Jerom van Suske en Wiske zwom hij in borstcrawl naar zijn boot tientallen meters verderop. Hij was er binnen no time. Ik nam nog een foto terwijl hij op de boot stond, naast zijn vriendin, gehuld in een Wimbledon handdoek om haar middel. Die foto heb ik nooit aan iemand laten zien.”

Terugkijkend heeft Johan gemengde gevoelens over de onvergetelijke ontmoeting. ,,Nadal was rustig met zijn vrienden een potje aan het voetballen, en dat hebben wij verstoord. Het voelt rottig dat wij de oorzaak waren dat hij als het ware moest ontsnappen uit die situatie, maar met oog op de herinnering ben ik blij dat we die foto genomen hebben.”