Op pad met… Thomas Smit

Van patiënt naar gastheer

Sinds de overheid in 2015 een eind maakte aan de Wet Sociale Werkvoorziening, is het voor mensen met een beperking bijna onmogelijk om aan een baan te komen. De ‘sociale werkplaats’ ging direct op slot omdat het te duur én niet van deze tijd zou zijn. De zogenaamde Participatiewet werd in het leven geroepen. Deze wet zou ervoor moeten zorgen dat mensen met een beperking bij gewone bedrijven aan de slag zouden kunnen gaan. Helaas heeft de Participatiewet om uiteenlopende redenen tot dusver nog geen vruchten afgeworpen.
Toch heeft Thomas Smit anderhalf jaar geleden een baan als receptionist in Heliomare weten te bemachtigen. ,,In de laatste twee jaar van mijn schooltijd in Heliomare ben ik opgeleid als receptionist. Je kunt kiezen uit allerlei praktijkgerichte opleidingen, bijvoorbeeld een koksopleiding, een opleiding tot dierenverzorger, of je kunt onder meer receptionist worden.”

Communiceren

Dat de Volendammer voor een opleiding tot receptionist koos, had te maken met het plezier dat hij haalt uit communiceren met mensen. ,,Het leukste van mijn baan vind ik eigenlijk mensen te woord staan. Werkzaamheden die wat dat betreft dagelijks terugkomen zijn bezoekers in de hal ontvangen en de telefoon opnemen. Voorheen gaf ik ook regelmatig rondleidingen maar nu hebben we iemand wiens functie dat echt is, dus dat kan ik helaas niet meer zo vaak doen.”
Zijn kracht in communicatie hielp hem. ,,Ik hoorde dat Heliomare een receptionist zocht, dus ik nam contact op met mijn mentor uit mijn schooltijd daar. Zij was gelijk enthousiast toen ik interesse toonde en wilde me graag helpen. Ze ging het gesprek aan met de directeur om hem te overtuigen van mijn kwaliteiten. Niet lang daarna werd ik op locatie uitgenodigd en moest ik de directeur – als een soort van sollicitatiegesprek – een rondleiding door Heliomare geven. Toen we klaar waren, bood hij me gelijk de baan aan!”
Inmiddels moet Thoom al anderhalf jaar vroeg uit de veren. ,,Ik word ’s ochtends vroeg opgehaald door dezelfde bus als waar de leerlingen van Heliomare inzitten. Rond kwart voor negen ’s ochtends komen we hier dan aan en het eerste dat ik dan doe is m’n rolstoel omhoog zetten. Tijdens mijn eerste dag moesten bezoekers namelijk over de balie hangen om het gesprek met me aan te kunnen gaan!”
Iedere dag als receptionist is anders voor de ambitieuze werknemer. ,,Je weet ’s ochtends nooit wat je die dag te wachten staat. Er zijn dagen dat ik niet van de telefoon afkom, maar er zijn ook rustigere dagen. Dan heb ik wat meer tijd om ook wat andere werkzaamheden uit te voeren. Zo ben ik bijvoorbeeld betrokken bij restaurant de Rode Roos, dat gerund wordt door leerlingen van Heliomare. Ik beheer de Facebookpagina van het restaurant en handel de reserveringen af. Iedere woensdagmiddag tussen 12.00 en 13.00 u is het restaurant geopend, in de kantine van dit gebouw. Het eten is er zo lekker dat ik soms op woensdag, mijn vrije dag, naar Heemskerk kom om er te lunchen.”

‘Wanneer ik op mijn benen zou proberen te staan,
zou ik ze waarschijnlijk breken’

Die vrije dag heeft Thomas nodig om met zijn fysiotherapeut te trainen. ,,Ik moet zeggen dat het tegenwoordig een stuk beter gaat dan de laatste keer toen ik in de Nivo stond (2010, red.). Ik was in die tijd echt een brokkenpiloot. Op school had ik fysiotherapie, ergotherapie, moest ik steeds zwemmen, en allerlei andere manieren van training volgen. Tegenwoordig heb ik gelukkig genoeg aan alleen fysiotherapie, maar ik zal dat wel mijn hele leven moeten blijven volhouden.”
Dat hij tegenwoordig lichamelijk meer geluk heeft dan een aantal jaren geleden wil helaas niet zeggen dat dit zo blijft. ,,Mijn aandoening, osteogenesis imperfecta (OI) type 3, houdt in dat mijn botten heel snel breken. Het is zelfs zo dat wanneer ik op mijn benen zou proberen te staan, ik ze waarschijnlijk zou breken.”
Thomas kijkt bedroefd wanneer hij over dit zware onderwerp vertelt. ,,Mijn benen zijn wel sterker dan mijn armen, maar ik zal er helaas nooit op kunnen lopen.” Toch is er ook vooruitgang te merken. ,,Tot mijn achttiende moest ik jaarlijks voor een uitgebreid controleonderzoek naar het UMC. Sindsdien volstaat eens in de drie jaar, dus dat is een mooie vooruitgang.”
Dat de realistische Volendammer lijdt aan OI wil niet zeggen dat hij onder de zogenaamde ‘Volendammer ziektes’ valt. ,,Onlangs is duidelijk geworden dat de OI die ik heb niet door mijn ouders is overgedragen. Zij hebben zichzelf laten testen aan de hand van nieuwe methoden. De conclusie die daaruit kwam wees erop dat ik domweg pech heb gehad met deze zeldzame aandoening. Mijn ouders worden momenteel verder onderzocht om toch proberen uit te vinden waar de aandoening vandaan komt, maar ik heb eigenlijk zoiets van ‘je schiet er niks mee op’.”
Je zou zeggen dat Thomas inmiddels genoeg aan zijn hoofd heeft met zijn baan als receptionist, zijn fysiotherapie en zo nu en dan een interview met een krant. Toch heeft hij altijd nog een jongensdroom die op de achtergrond speelt; ,,Ik zou het fantastisch vinden om bij de L.O.V.E. te werken als radio DJ of tv-presentator. Om de één of andere reden heb ik altijd de behoefte gehad om mensen te entertainen. Hoe komt dat beter tot zijn recht dan als DJ bij de lokale omroep?”

‘Dankzij de vele donaties,
hebben we straks een prachtig huis in Volendam
waar we samen oud kunnen worden’

De L.O.V.E. en Thoom Mittes. Het lijkt een perfecte match, maar de spanning om live te gaan is een kwestie voor de Volendammer. ,,Laatst was ik te gast in een uitzending Zukke Zorgen op de L.O.V.E. en daar was ik best wel even zenuwachtig voor. Je zit toch met een microfoon voor je gezicht tegen ik weet niet hoeveel mensen te praten. Je hoort wel eens dat mensen dichtklappen zodra er een camera of microfoon op ze gericht is, maar daar heb ik geen last van.” Thomas is ervan overtuigd dat hij, mede door zijn zware bewijsdrang, geschikt zou zijn om radio of TV te maken. ,,Voor dit interview met de Nivo was ik ook behoorlijk zenuwachtig, maar je merkt het; als ik eenmaal begin, gaat het prima.” Dus wie weet kunnen we binnenkort een nieuw radioprogramma op de lokale omroep verwachten…
De bouw van het CarMar Huis op de Broeckgouw in Volendam is inmiddels in volle gang. Per dag zie je het indrukwekkende pand meer vorm aannemen. Thomas is één van de zestien gelukkigen die de speciaal ontworpen woning binnenkort zijn thuis mag noemen. ,,In mijn kleutertijd was ik vanwege het busvervoer naar Heliomare altijd wat vroeg op school. Daar had een meisje van dezelfde leeftijd, Marleen, ook last van. Wij zaten dan altijd samen op de gang te wachten tot de les begon. Na de kleutertijd heb ik haar eigenlijk jaren niet meer gezien omdat ze naar een andere school ging. Tot ik Marleen en haar moeder een paar jaar geleden opeens op de dijk trof. Ze boden me een plekje aan in het CarMar Huis en dat heb ik met beide handen aangepakt.” Het is de bedoeling dat in totaal zestien mensen in de leeftijd tussen de 18 en 30 jaar de woning betrekken. ,,Seline en Marleen hebben mij als eerste ingelicht over het initiatief. Er zijn nu vier of vijf mensen die zeker zijn van een plekje, maar er liggen een hoop meer aanmeldingen klaar voor de overige plaatsen. Dankzij de vele donaties die we krijgen, hebben we straks een prachtig huis in Volendam waar we samen oud kunnen worden. Net als in een ziekenhuis zullen er 24 uur per dag verzorgenden aanwezig zijn. Dat is voor ons zó belangrijk. Ik kijk er echt ontzettend naar uit om te verhuizen naar mijn eigen appartement in het CarMar Huis!”

Het lijkt Thomas hartstikke leuk om dorpsgenoten te verwelkomen in restaurant de Rode Roos in Heliomare Heemskerk. Iedere woensdag tussen 12.00 en 13.00 uur is het restaurant, dat gerund wordt door leerlingen van Heliomare, beschikbaar voor lunchgasten. Voor een kleine prijs krijg je een heerlijke driegangen lunch. Reserveer op de Facebookpagina snel een plekje!