‘We zijn een jaar verder, maar er is niet veel veranderd’
Vuurwerkoverlast: slechtzienden zijn kind van de rekening
Vorig jaar oktober stond er in de Nivo een artikel over de gevolgen die de buitensporige vuurwerkoverlast op slechtzienden en hun geleidehonden hadden. Na een traumatiserende situatie – tijdens een parkwandeling werden er twee zware vuurwerkbommen naar Angela Renting en haar geleidehond gegooid – leefde Angela van september tot januari noodgedwongen als kluizenaar. Haar verhaal bracht zoveel teweeg dat de landelijke krantenkoppen het onderwerp overnamen en de burgemeester bij haar op de koffie kwam. ,,We zijn een jaar verder en inmiddels zitten we alweer geruime tijd in hetzelfde schuitje.”
Door: Kevin Mooijer
Iedere avond is het raak. Als in een oorlogsgebied klinken de knallen van de illegale vuurwerkbommen her en der in Volendam. Huisdieren zitten bang in een hoekje weggedoken, baby’s en jonge kinderen schrikken bij iedere knal huilend wakker, ouderen voelen zich niet meer veilig.
De meeste mensen ervaren overlast van de nutteloze explosies. Toch heeft vuurwerkoverlast op niemands leven zoveel invloed als op dat van slechtzienden. ,,’s Avonds ga ik de deur niet meer uit met Quickly. Mijn hond is me te kostbaar”, klinkt Angela Renting wanhopig. ,,Voorheen hielden we rekening met drie weken vuurwerkoverlast in december, maar de afgelopen jaren begint het geknal al in september of oktober. Drie of vier maanden per jaar aan huis gekluisterd zitten is simpelweg niet realistisch. Slechtzienden moeten ook de deur uit kunnen om boodschappen te doen, naar afspraken te gaan, vrienden te bezoeken of gewoon om van een wandeling in de buitenlucht te kunnen genieten.”
Als de nood ’s avonds hoog is, laat Angela Quickly heel vluchtig even uit. Altijd in de buurt van haar woning. ,,Quickly gaat niet meer in haar tuig ’s avonds. Het risico is daarvoor te groot. Het tuig associeert ze met werken, zodra ze het aankrijgt gaat er een knop om: ik moet mijn baasje helpen. Bovendien beperkt het tuig haar in haar bewegingsvrijheid.
"Vorig jaar ging het ternauwernood goed toen er tot twee keer toe een bom naar ons
gegooid werd."
Wanneer er een bom naar ons wordt gegooid kan ze niet gauw wegvluchten, waardoor de paniek toeslaat. Vorig jaar ging het ternauwernood goed toen er tot twee keer toe een bom naar ons gegooid werd. Ik had het geluk dat ze heel dicht tegen me aan stond, waardoor ik haar direct vast kon pakken voor ze de kans had op de vlucht te slaan.” Sindsdien laat Angela haar geleidehond ’s avonds – in het steeds verder uitbreidende vuurwerkseizoen - alleen nog aan de riem uit. De geleidefunctie van de hond vervalt hierdoor en Angela is aangewezen op haar blindenstok.
Slechtzienden en blinden zijn het kind van de rekening. ,,Vorig jaar zijn er vanuit de gemeente Edam-Volendam een hoop beloftes gedaan, maar helaas zijn die plannen niet doorgezet. Samen met bevriende slechtzienden en onze geleidehonden zou ik mogen helpen met voorlichting geven op de lokale scholen. Leerlingen bewust maken van de gevolgen, ze laten zien wat zulke knallen met onze honden doet. Ik keek er persoonlijk erg naar uit om me daarvoor in te gaan zetten.
Helaas is het er niet van gekomen.” Ondanks een ogenschijnlijk uitzichtloze situatie, houdt Angela hoop op een toekomst waarin mensen rekening houden met elkaar. ,,Ik merk dat het dit jaar tot dusver iéts minder extreem is dan vorig jaar met vuurwerk. Voorlichting op scholen zou kunnen bijdragen aan continuatie van die beweging.”
Reactie gemeente:
,,De gemeente is de plannen nog niet uit het oog verloren. Eind 2021 was het vanwege coronamaatregelen – met als gevolg daarvan onder meer een vervroegde kerstvakantie voor scholen – niet mogelijk om iets te organiseren in het onderwijs. Wij werken aan de juiste oplossing in de nabije toekomst.”
Uw reactie