De redactie Algemeen | 23-12-2022 | 5 min. leestijd

De tattoo en z'n verhaal

‘Zo draag ik haar altijd bij me, ín mijn hart en óp mijn hart’

Al millennialang zetten mensen tatoeages, zelfs in de prehistorie al. Vaak als versiering, maar ook om religieuze, politieke of ideologische motieven. Nog steeds laten veel jongvolwassenen zich versieren met een boodschap, om allerlei redenen eigenlijk. Vaak staat het symbool voor een bijzonder moment in iemands verleden, of dient het als bron van kracht. Het kan ook herinneren aan een bijzonder persoon of een kantelpunt in het leven, of het is ontsproten uit een geweldige grap of een verloren weddenschap. In deze nieuwe rubriek tekenen we verhalen op van mensen uit onze gemeenschap die om interessante redenen een tatoeage lieten zetten. Deze keer de vader, moeder en broer van Eva Veerman.

Door: Gina Schilder

De beeldschone Eva Veerman was nog maar 28 toen zij op 15 mei 2021 uit het leven werd gerukt. Bruut vermoord door haar toenmalige vriend, in haar eigen flat. Het hele dorp was er ziek van. De familie was compleet verslagen. Vader Johan, moeder Anneke en broer Thomas lieten na de dood van hun dochter en zus een tatoeage zetten ter nagedachtenis aan Eva. Voor hen is er een leven vóór en (g)een leven na de tatoeage.

‘De tatoeages herinneren ons aan haar gulle lach, haar gezelligheid’

Donkerte overheerst in de familie Veerman na die vijftiende mei. Gevoelens van woede, afschuw, gemis, verdriet, boosheid en machteloosheid wisselen elkaar als stormachtige buien af. Het leven van de familie staat nog elke dag in het teken van de gruwelijke moord op Eva. ,,Het is overleven, zeg ik vaak”, vertelt Anneke. En als ze haar mouwen opstroopt, wordt de tatoeage op haar rechterpols zichtbaar. Een hart met daaronder een vlinder in kleur, en de tekst ‘Ik hou van je Eef.’
Zo’n twee maanden na de moord op haar dochter liet Anneke de tatoeage zetten. ,,Eva vroeg me een keer: ‘Zullen we nou eens samen een tatoeage nemen, dan nemen we dezelfde.’ Ik vond mezelf veel te kleinzerig voor een tattoo en wuifde het idee weg met een ‘Welnee, dat is toch niets voor mij’. Hád ik het maar gedaan, denk ik achteraf. Maar na de dood van Eva heb ik er alsnog een laten zetten.”
Johan rolt zijn trui omhoog en laat de zijne zien. ,,Even na Anneke heb ik een portret van Eva op mijn hart laten tatoeëren. Zo draag ik haar altijd bij me, ín mijn hart en óp mijn hart.” Op zijn borst staat het mooie gezicht van zijn dochter, via inkt verweven met zijn gebroken hart, waarin nog zoveel bulderende woede huist.

‘Ik kan wel zeggen dat ik na Eva’s dood positiever in het leven ben gaan staan. Hoe vreemd dat misschien ook klinkt’

Eenzelfde portret van Eva hangt levensgroot aan de muur in de huiskamer van Johan en Anneke. Eva lijkt er met haar brede lach en open blik gewoon nog bij te zijn. Volgens de vele mediums die het gezin bezocht, is dat ook zo. ,,Ze kunnen gerust zeggen dat er niks is, maar wij hebben de gekste dingen meegemaakt inmiddels”, vertelt Anneke. ,,Iemand raadde ons een medium in Enkhuizen aan en die belden we om een afspraak te maken. Zij kon zonder dat ik nog maar één woord had gezegd over Eva, alles tot in detail vertellen. Echt bizar.”

Hoe moeilijk het ook is om door te gaan, toch klinken er ook positieve woorden in huize Veerman. Thomas, Eva’s broer: ,,Ik sta elke dag op met Eva en ga met haar in gedachten weer slapen. Het pijnlijke missen is er altijd. Maar het lijkt of Eva mij ook een duw in de juiste richting heeft gegeven. Ik wilde ander werk, misschien zelfs wel iets nieuws leren. Ik had sterk het gevoel dat het anders moest. Ik veranderde van baan, ben daarnaast stevig gaan sporten en viel kilo’s af. Ik kan wel zeggen dat ik na Eva’s dood positiever in het leven ben gaan staan. Hoe vreemd dat misschien ook klinkt.” Thomas liet het gezicht van zijn zus op de binnenkant van zijn rechterbovenarm zetten, zodat ze altijd bij hem is. Bewust niet in het zicht, ,,zo kan ik zelf kiezen wanneer ik de tatoeage laat zien en hoef ik er niet over te praten wanneer ik daar geen zin in heb.”

Hoewel de familie Eva er niet mee terugkrijgt, herinneren de tattoos aan hun mooie leven met haar. ,,Haar gulle lach, haar gezelligheid. Ze was altijd overal voor in en hield van gekkigheid”, vertelt haar moeder. ,,Een graag gezien persoon was ze, waar ze kwam, daar ging het licht schijnen. Collega’s van de viswinkel waar ze werkte, missen haar nog altijd verschrikkelijk. Want ze was een harde werker en altijd vrolijk. En onvermoeibaar. Ook in de sport, ze ging tot het gaatje, maar altijd met een lach op haar gezicht. Het is een verschrikkelijk groot gemis…”

Op de vraag hoe de familie hun leven weer oppakt, reageert Johan: ,,Nou, van oppakken is nog niet echt sprake. Ik was weer aan het werk gegaan, maar kreeg terugvallen. Zo erg zelfs dat ik een keer ’s nachts van de weg ben gehaald. Compleet de weg kwijt, was ik. Sindsdien ben ik uit mijn werk. En Anneke barstte zeker tien keer per dag in huilen uit in het begin. Nu, anderhalf jaar later, zijn dat er nog drie. Ze doet het goed.”
Het echtpaar doet veel aan rouwverwerking. Ze zoeken lotgenoten op, nemen deel aan verschillende praatgroepen en nemen elk verzoek voor een gesprek of interview aan. ,,We wíllen erover praten. Onlangs hadden we Hart van Nederland nog over de vloer voor een podcastopname over femicide, vrouwenmoord. Daarmee hopen we andere meisjes en vrouwen te waarschuwen. We hebben inmiddels van vier vrouwen terug gehoord dat ze de stap hebben genomen. Ze zijn weggegaan bij hun partner. Dat is geweldig, en voelt als een redding. Via mediums weten we dat Eva dat ook wil, dat het allemaal niet voor niets is geweest…”