‘Die paar minuten in de ring, daar gaat een hel aan vooraf’

Alex Tuijp, the fighting gentleman

TING! Daar is de bel voor de eerste ronde. Je hebt het gevoel dat je helemaal niet in de kleedkamer hebt gezeten. Het was even ‘petsen’ met de trainer Brian Lo-A-Njoe en je was al aan de beurt. Tijd voor zenuwen was er – in tegenstelling tot bij je debuut – amper. Oké, nu moet het gebeuren. Hier heb je maandenlang naar toe geleefd. Kei- en keihard voor getraind. Let op die lowkicks. Dat was het advies van de kant. Daar is op getraind. Linkerstoot, rechterstoot, levertrap. Die zat er lekker op. Je hoort het publiek je naam scanderen. Weer een serie. Het is duidelijk. Je bent de betere. Daar komt zijn lowkick. Je blok is te laat. Klote. Even recupereren en je gooit er weer een serie uit. Je tegenstander deinst achteruit. Opnieuw veert het publiek op. Nog een trap naar zijn lever, maar deze mist kracht. TING! De eerste ronde is binnen.
TING! Ronde twee. Weer die lowkick en nog één. Dan krijg je een stoot op het hoofd. Je ziet even wazig. Die was raak. Je laat je niet van de wijs brengen. Plaatst serie na serie en plaatst een paar rake levertrappen. Je trappen waren altijd al een wapen, maar vooral de stoten zijn dit keer veel beter dan vorig jaar. Een paar keer weet je hem goed te raken. Nu maar hopen dat de jury dit ook heeft gezien. Een hoge trap doet het altijd goed bij de deskundigen, maar ook je tegenstander probeert het. Zonder effect waardoor de tweede ronde toch zeker voor jou is. Al lijk je er zelf niet zo zeker van. TING!
Een paar keer weet je hem goed te raken. Nu maar hopen dat de jury dit ook heeft gezien
Je zit klaar voor de derde ronde. De ronde waar het vorig jaar mis ging. Terwijl je op grote voorsprong in punten stond, kreeg je toen acht tellen waardoor de jury de wedstrijd – al dan niet terecht – toch nog aan je opponent gaf. Dat zou je dit keer niet weer laten gebeuren. Brian van der Leest en Nathan Beckman spreken je toe en Lo-A-Njoe knikt bevestigend. Hij weet dat het goed zit. TING! Daar ga je weer. Je blik op oneindig. Direct een rake levertrap. Daar komt die lowkick. Je blokt ‘m. Sterk! Links, links. Links, rechts, links. Weer een rake levertrap en dan links, rechts, KNOCKOUT! Direct de hoek in. Focus. Maar het is duidelijk. De wedstrijd is binnen!
Alex Tuijp (31) zit er tijdens het interview rustig bij. Zegt niet veel, maar als hij iets zegt, is het raak. Net als zijn klappen en stoten. Het is een sympathieke vechter met een sierlijke, natuurlijke techniek. Het ziet er dan ook geweldig uit om hem bezig te zien in de ring. ,,Dat heb ik eigenlijk altijd al wel gehad. Dat is misschien ook de reden dat ik het wel eens wilde proberen in de ring. Het komt me makkelijker dan anderen. Ik had misschien ook eerder de ring in moeten gaan, maar het heeft niet zo mogen zijn. In die tijd speelde het ook niet zo in Volendam. Het wedstrijdboksen. Nu hebben we echt een heel goede groep. Een groep die elkaar stimuleert en scherp houdt.”
,,Er staat ook al een compleet nieuwe generatie te popelen. Van jonge kinderen die meedoen aan ouder-kind kickbocksen tot tieners die al richting het sparren en zelfs gevechten gaan zoals Deejay Bout en Tim Tel. Die jongens hebben zich de afgelopen maanden het snot voor de ogen getraind. Net als Sander Veerman. Voor die jongens heb ik ook ontzettend veel respect. Dat staat sowieso heel hoog in het vaandel bij ons in de sportschool, maar überhaupt bij de vechters onderling. In de ring wil je allebei winnen, maar je hebt na de wedstrijd respect voor elkaar als sportman en atleet. Je tegenstander traint namelijk net zo hard en in de ring is het man tegen man. Je kunt je niet verschuilen.”

‘Ik was die drempel overgegaan,
die heel veel vechters
nooit over gaan;
die blijven veilig
in de sportschool sparren’

Een maand na zijn debuut in de ring verloor Alex zijn vader. ,,Ja, dat was echt kut. Hij wilde er zo graag bij zijn, maar het ging toen al niet meer. Hij heeft mijn gevecht wel op de telefoon gezien. Hij was super trots en ik denk dat hij na deze partij helemaal zou stralen. Mijn eerste ronde was vorige keer mijn beste ronde. Mijn tegenstander kreeg acht tellen na een rake trap van mijn kant. De tweede ronde ging gelijk op en helaas ging ik aan het einde van de laatste ronde zelf acht tellen naar de grond en verloor uiteindelijk op punten. Iedereen vond dat het minstens onbeslist had moeten zijn, maar ik was daar toen niet eens mee bezig. Ik had in de ring gestaan. Was die drempel overgegaan, die heel veel vechters nooit over gaan. Die blijven veilig in de sportschool sparren.”
,,Nu ik in de ring heb gestaan, krijg je toch iets meer aanzien. Je kunt ook lekker lopen dollen met gasten die het niet doen. Beetje stoken, dat is leuk. Sommigen durven het gewoon niet. Die zijn echt geweldig tijdens de training, maar bang om af te gaan in de ring. Dat is lastig, zeker hier in Volendam. Toch vind ik dat je het risico moet nemen. Fuck it, wat de rest zegt. Die staan er niet en jongens als Tim Tel en Deejay Bout staan er wel. Die verliezen op punten, maar verdienen niets dan respect.”
,,Kickboksers verdienen sowieso niets dan respect. Net zoals Rossi Latev. Die jongen heeft zich de schompes getraind en gaat dan twee weken voor het gevecht door zijn rug. Dat is echt zuur, maar ik ben toch trots op hem. Als je ziet wat wij moeten doen en laten voor die paar minuten in de ring, daar kunnen alle voetballers een puntje aan zuigen. Die paar minuten in de ring, daar gaat een hel aan vooraf. Mensen vergeten vaak dat mijn wekkertje gewoon om vijf uur gaat en ik soms maar drie uurtjes slaap. Dan gewoon ’s avonds keihard trainen terwijl we er niets voor krijgen. Als ik er een paar duizend euro voor zou krijgen, trainde ik ’s nachts ook, maar dat mag niet zo zijn. Dit doe je allemaal voor jezelf en voor de mooie verhalen voor later. Als je met een sigaartje en een glaasje cognac met je kleinkinderen op schoot de filmpjes nog eens terugkijkt. ‘Kijk vriend, dat is je opa. Nu ik er over nadenk: daar kan toch geen geld tegenop?”
De voorbereiding voor de tweede wedstrijd werd na Nieuwjaar in gang gezet. ,,De afgelopen drie maanden stonden echt volledig in het teken van kickboksen. Op maandag had ik een rustdag. Dinsdag petsen en boksen met Jan Steur bij B-Active. Petsen is slaan op van die handstukken. Dat is ongelooflijk goed voor je stootkracht en uithoudingsvermogen. Ongelooflijk zwaar en het heeft me echt geholpen. Vorig jaar waren mijn stoten al wel redelijk, maar dit jaar was het echt veel beter. Op woensdag en donderdag trainde ik vervolgens bij Brian Lo-An-Joe. Veel sparren ook en op vrijdag 10 km hardlopen of 70 baantjes zwemmen. In het weekend had ik op zaterdagochtend privétraining bij Lo-An-Joe en zondagochtend zaktraining. Dat dus drie maanden lang.”
,,Die maanden heb ik ook bijna niets meer gedronken. Na vorige keer heb ik geroepen dat het me niet nog eens zou gebeuren dat ik op punten zou verliezen. Dat kun je natuurlijk nooit zeggen, het blijft tenslotte sport, maar ik stond er dit jaar gewoon beter voor. Toch maakte ik nog wat foutjes. ‘Vergat’ sommige lowkicks te blokken, waardoor hij alsnog wat puntjes maakte. Ben dan ook nog niet helemaal tevreden. Er is nog ruimte voor verbetering.”

‘De laatste maanden
heb ik bijna alleen
op salades geleefd’

Verbetering richting wellicht een derde wedstrijd. ,,Ik weet het nog niet zeker. Ben al heel streng voor mezelf, maar er komen wel een paar dingen aan die ik gewoon niet wil missen. Awakenings, bouwvak, kermis. Daarnaast hou ik ontzettend van lekker eten en de laatste maanden heb ik bijna alleen op salades geleefd. Dit terwijl ik het liefst twee borden pasta opeet per keer. De volgende wedstrijd is in november in Hoogwoud, ook voor Road2Victory. Dan ben ik 32 en moet ik er wel weer staan. Dus als ik er na kermis vol voor ga, moet dat eventueel kunnen. Ik beloof nog niets, we gaan het zien. Ik moet wel zeggen dat het echt een kick geeft die je nergens anders van krijgt.”
,,Dat begint al met het trainen. Je maakt een dosis endorfine aan die nergens mee te vergelijken is. Na de wedstrijd was het helemaal ongelooflijk. Ik heb de eerste paar dagen op een wolk gezeten. Bijna niet geslapen en bleef gewoon fit. Snap ook heel goed dat topsporters hier verslaafd aan kunnen raken. Kijk, als ik nu weer had verloren, was de keuze makkelijker geweest, maar nu weet ik ook hoe het is om te winnen. Dat smaakt naar meer. Dave Kes heeft me al gezegd dat ik er spijt van krijg als ik niet doorga. Als ik niet nog een paar gevechten ga doen, nu het nog kan. Zoals ik zeg, ik denk er nog even goed over na en dan gaan we het zien.”