AFGESTUDEERD

‘Best heftig, maar ook erg leuk’

In tegenstelling tot de meeste andere masteropleidingen, die vaak maar een à twee jaar duren en zeer theoretisch van aard zijn, duurt de master Geneeskunde maar liefst drie jaar en bestaat deze voornamelijk uit co-schappen. ,,Het was best heftig”, vertelt Dionne, ,,maar ook erg leuk om zoveel verschillende indrukken op te doen.”
Al op de middelbare school wist Dionne zeker dat ze Geneeskunde wilde studeren. Omdat er sinds 2017 niet meer geloot wordt voor numerus fixus-opleidingen, zette ze als scholier al alles op alles om door de decentrale selectie te komen. ,,Met alleen hoge cijfers kom je er soms niet, dus ik koos bewust voor tweetalig onderwijs en zorgde ervoor dat ik zoveel mogelijk extra trajecten (op het hoogste niveau) volgde. De selectiecommissies kijken ook naar (vrijwilligers)werk, dus naast mijn bijbaantje op de markt, stond ik altijd klaar als de school leerlingen zocht om te helpen bij open dagen of informatieavonden.”
Voorafgaande aan de masteropleiding volgde Dionne eerst een driejarige Bachelor. ,,Tijdens die eerste drie jaar volg je nog echt college”, vertelt Dionne. Ze bladert vluchtig door een aantal dikke boeken vol medische termen en anatomie. ,,Zoals je ziet is dat voornamelijk stampwerk. Dit ging me eigenlijk best goed af, al moet ik wel zeggen dat ik heel wat uurtjes heb doorgebracht in de Universiteitsbibliotheek. Vooral in tentamenperiodes was ik daar geregeld van 09:00 tot 20:00 uur te vinden.”
Die lange dagen werden er tijdens de daaropvolgende drie jaren co-schappen van de masteropleiding eigenlijk niet minder op. Dionne’s vriend Eddy Buijs, die zelf ook Geneeskunde studeerde en inmiddels zijn specialisatieopleiding tot huisarts volgt, benadrukt dat Dionne de afgelopen drie jaar geregeld werkweken van 50 uur draaide. ,,En dan had ze daarnaast ook nog eens meerdere bijbaantjes, onder andere in een verpleeghuis en op een huisartsenpost”, zegt Eddy, zichtbaar trots op zijn vriendin.

‘In het begin
kijk je alleen
maar mee over de
schouders van de artsen.
Het belangrijkste is dan
dat je hen niet
in de weg staat’

Over de enorme werkdruk hoor je Dionne geen moment klagen. De uitdaging lag voor haar voornamelijk in de grote verantwoordelijkheid die jonge artsen opeens toebedeeld krijgen. ,,In het begin kijk je alleen maar mee over de schouders van de artsen. Het belangrijkste is dan dat je hen niet in de weg staat”, zegt Dionne met een glimlach. ,,Na verloop van tijd krijg je steeds meer eigen taken en beslissingsbevoegdheid. In het begin is dat natuurlijk even wennen.”
Met haar masterdiploma geneeskunde op zak mag Dionne zich nu officieel ‘basisarts’ noemen, maar ze legt uit dat ze er nog lang niet is: ,,Nu kan ik mezelf als arts pas gaan specialiseren. Omdat er maar een zeer beperkt aantal opleidingsplaatsen is per specialisatiegebied, is het echter gebruikelijk om eerst minimaal een jaar werkervaring op te doen of soms zelfs nog te promoveren.”
Hoewel menig leeftijdsgenoot al afscheid van de collegebanken heeft genomen en soms al jaren aan het werk is, heeft Dionne geen moeite met de lange weg die artsen moeten afleggen. ,,Ik vind het juist ontzettend leuk om mezelf te blijven ontwikkelen, al ben ik wel blij dat ik vanaf nu wat ga verdienen.”
Omdat Dionne nog twijfelt tussen een specialisatie in neurologie, interne geneeskunde of kindergeneeskunde, wil ze haar werkervaringsplaatsen optimaal benutten om tot een definitieve keuze te komen. ,,In eerste instantie ga ik voor neurologie. Ik heb inmiddels al een aantal sollicitatiebrieven verstuurd en ben erg benieuwd waar ik zal belanden.”