Een creatieve manier om lokale ondernemers te steunen in de coronacrisis

Dinsdagmiddag 17:00 uur. Een échte Volendammer weet wat voor tijd dit is. Met vier computers en drie telefoons zaten mijn moeder, mijn vriend en ik er weer klaar voor. Hopend op dit keer een minder lange wachtrij, gingen we drie minuten van tevoren naar de website van Edam/Volendam in actie. Als snel verscheen het hoofd van de welbekende Volendammer Ed Guyt in beeld. We keken een half uur naar Ed in zijn glitterblauwe bingo-outfit met een lichtgevende strik om zijn nek. Na een half uur waren we eindelijk door de wachtrij heen. We hadden weer drie kaarten binnen die per stuk vijf euro kostte. We waren blij dat we voor de derde week op rij kaarten hadden bemachtigd, maar misschien nóg wel blijer dat we niet meer naar de bewegende bingomaster hoefden te kijken.
Ik wachtte die zaterdag, een paar dagen later, met smart op het geluid van een vallende envelop met bingokaarten in de brievenbus. Ik rende naar de gang en opende de brievenbus met alle hoop dat ze al waren bezorgd. Yes! Daar lagen ze. Vier bingoloten met ieder zes kaartjes in alle kleuren van de regenboog. Ik trok het eerste lot uit de envelop en duimde dat er een acht op stond. Als dit getal erop stond, won ik gegarandeerd iets. Maar helaas. Dus ging ik voor de prijzen die je kon winnen met de loten die uit de grabbelton werden getrokken.
Ik genoot van de zaterdagmiddag en bedacht hoe geweldig het is dat er in het dorp waar ik woon voor de vijfde week op rij een bingo werd georganiseerd om lokale ondernemers te steunen. Dit wordt ook nog eens georganiseerd door vrijwillige mensen die de gehele opbrengst besteden bij lokale winkels. Deze coronacrisis bezorgt ook wel weer mooie dingen, bedacht ik me.
Eenmaal thuis van een zaterdagmiddag buitenshuis, zette ik mijn fiets op de stoep. Ik stond op en ineens viel er vogelpoep op mijn zadel. Mijn buren maakten grappen dat dit iets goeds betekende voor de bingo van die avond. In de namiddag trok ik mijn lekkerst zittende outfit aan. Ik draaide een knot op mijn hoofd en haalde mijn make up eraf. Ik was bijna klaar voor de bingoavond. Mijn moeder had weer lekkere happen gehaald, dus dat kon er niet aan ontbreken. Ik zocht nog even een lekkere fles wijn uit de drankkast, koppelde mijn laptop aan de tv en was klaar voor de bingoavond die vol zat met verrassingen.
Het was tien voor acht. Eindelijk verscheen de livestream in beeld op de Facebook pagina van ‘edam-volendam in actie’. Hier had ik een week lang opgewacht, want dit was het hoogtepunt van de week in deze coronatijd. Ik zat er klaar voor met het hele gezin. Ieder had een bingo lot. We kregen tien minuten lang een scherm te zien waar de minuten tot de start werden afgeteld. Vol spanning wachtten we af. Wat voor prijzen hadden ze dit keer? Na tien minuten verscheen Ed Guyt met zijn glitterblauwe jasje, zijn lichtgevende strik, de bingo molen en zijn rode glas wijn in beeld.

‘Ik bedankte stilletjes
in mezelf alle
vrijwilligers uit het
team van Edam-Volendam
in actie’

Ed leidde zoals gebruikelijk de bingo in en had zoals altijd veel te zeggen. Hij vertelde dat ze dit keer wel 2000 loten hadden verkocht. De gehele opbrengst hadden ze uitgegeven aan prijzen bij lokale ondernemers. Zoals iedere week stond er weer een afgeschermde bak met alle namen van de bingodeelnemers in beeld. Hier grabbelde Ed gedurende de avond namen uit. Deze winnaars werden ook verwend met een prijs. Hij leidde de avond in met het weggeven van alvast vijf prijzen aan deelnemers uit de grabbelton. Ik zat hier helaas niet bij, maar we hadden nog een hele avond voor de boeg. Ik ging zeker voor de winst.
Gelukkig konden er ook nog prijzen worden gewonnen met de bingokaarten. We begonnen met het bovenste rijtje horizontaal. Als je bingo had, belde je naar de studio en vervolgens maakte je een foto van de bingokaart. De kaart werd door vrijwilligers buiten het beeld gecontroleerd. Je kreeg de prijzen die voor die ene ronde beschikbaar waren gesteld voor een goede bingo. Ik kraste alle getallen die vielen door, want later speelden we voor de volle kaart. Na een paar ballen had ik nog steeds geen één op de bovenste rij. Een paar minuten later ging de telefoon in de studio. Er was een bingo gevallen. ‘Hoe kan iemand zo snel bingo hebben, terwijl ik nog nul getallen op de bovenste rij heb’, schreeuwde ik tegen mijn moeder en mijn vriend. Bij de volle kaart gebeurde weer hetzelfde. Dit ging zo wel drie rondes door. Tussendoor grabbelde Ed uit de grabbelton voor de andere prijzen.
Na drie kaarten had ik de moed al wel een beetje opgegeven. Ik was druk in gesprek over andere dingen dan de bingo. Tot dat ik ineens mijn naam hoorde. Ik was uit de grabbelton getrokken! Een bon van 100 euro van een winkel uit het dorp. Geweldig. Ik werd helemaal overdonderd door WhatsApps van vriendinnen en vrienden. Ik heb tijdens de andere rondes niet meer kunnen opletten, want ik was helemaal in shock. Ik had gewonnen! Een uur later werd de prijs meteen aan de deur bezorgd door een vrijwilliger. ’s Avonds op bed dacht ik na over het mooie initiatief om lokale ondernemers te steunen en natuurlijk ook over wat een geluksvogel ik was, dat ik uit de grabbelton ben getrokken. Ik bedankte stilletjes in mezelf alle vrijwilligers uit het team van Edam-Volendam in actie.