Giséla geeft traumatische ervaring – van aanval door olifant – een positieve wending

‘Ergens ben ik dankbaar dat het me overkomen is’

Marcel kwam er met een aantal vleeswonden af, maar de aanval van het immense dier had voor Giséla (26) verregaande consequenties. De olifantenstier van drie en een halve meter hoog is letterlijk over haar heen gestormd. ,,Als gevolg daarvan zijn mijn rechter scheen-, kuitbeen en enkel ernstig gebroken en lag mijn linkerbeen helemaal open”, herinnert de Volendamse.
,,Volgens de artsen in Sri Lanka heb ik het grote geluk gehad dat de olifant niet daadwerkelijk op me is gaan staan, maar heeft hij mijn benen in zijn vlucht hard geraakt. Omdat ik al gauw viel, was ik waarschijnlijk te laag bij de grond voor hem om te zien, waardoor het dier de jungle instormde nadat hij me voorbij was.”
Wat volgde, was een reeks van ongelofelijke tegenslagen. Giséla en Marcel werden met een Jeep naar het dichtstbijzijnde hospitaaltje gebracht, waar de benodigde kennis en materialen om haar te helpen helaas niet aanwezig bleken. Hetzelfde gold voor de volgende plek waar het stel naartoe gebracht werd. ,,We hebben telefonisch met de verzekeringsmaatschappij in Nederland moeten regelen dat ik naar een professioneel ziekenhuis in de stad kon worden overgeplaatst. Het heeft wat voeten in aarde gehad, maar uiteindelijk bereikten we, na veel obstakels te hebben overwonnen, het ziekenhuis in Colombo.”

Schroeven
In de hoofdstad van Sri Lanka werd Giséla gedurende een week tijd meerdere keren geopereerd aan haar verwondingen. Om de breuken in haar been weer te laten genezen werden een aantal schroeven in haar bot bevestigd. Nadat Giséla fit genoeg bevonden werd om weer met het vliegtuig te reizen, bleek in het Amsterdamse Onze Lieve Vrouwe Gasthuis dat haar onderbeen niet recht was gezet en dat het onzeker was of het bot überhaupt ooit weer natuurlijk zou aangroeien. Een drietal ingrijpende operaties zouden haar leven tot oktober 2020 in hun greep houden. ,,Mijn laatste operatie vond vorig jaar juni plaats. Pas drie maanden terug, in oktober 2020, heb ik van de chirurg een go gekregen. Eindelijk was te zien dat mijn bot weer aangroeide.” Giséla lacht: ,,Het moment waarop ik dat nieuws kreeg, was denk ik het mooiste moment uit mijn leven. Er zitten nog altijd een aantal schroeven in mijn onderbeen, maar er is een kans dat deze er ooit uit kunnen. Ik ben in ieder geval al hartstikke blij dat ik gewoon weer een rondje om Volendam kan lopen.”
,,Het heeft heel lang geduurd voordat ik weer op de been was. Die beginperiode was echt verschrikkelijk. Na dagelijks veel fysio-oefeningen te hebben gedaan, kon ik pas na drie maanden weer een beetje lopen. Ik heb tot medio 2020 echt mank gelopen.” Omdat het voor Giséla lange tijd onduidelijk was of haar bot ooit weer aan zou groeien, heeft ze werkelijk alles op alles gezet om te zorgen dat het, bij eventueel slecht nieuws, niet aan haar instelling zou hebben gelegen. ,,Ik zat op een superstreng dieet waarbij ik vijf ons groente en vijftien tot twintig supplementen per dag binnen moest krijgen. Op advies van een specialist heb ik mijn onderbeen afgekneld en ondertussen spendeerde ik vele uren per week aan fysio oefeningen. Ik heb er alles aan gedaan om mijn lichaam de perfecte omstandigheden te gunnen om het bot weer aan te laten groeien. Waardoor het uiteindelijk gekomen is weet ik niet, maar de scans hebben uitgewezen dat mijn bot inmiddels weer aangroeit. ’s Avonds kan ik gewoon weer redelijk pijnloos een stuk lopen, springen gaat alweer de goede kant op en ik ben heel voorzichtig begonnen met weer proberen te rennen. Meer dan een halve minuut zit er nog niet in, maar het gaat de goede kant op. Als ik ’s ochtends aan de late kant ben, wil ik dat sprintje naar de bus toch even kunnen trekken. Ik ben ten slotte nog hartstikke jong.”
,,Ik was zo gefocust op mijn lichamelijke revalidatie, dat ik helemaal niet stilstond bij het mentale aspect. Eerlijk gezegd had ik er ook weinig behoefte aan in die tijd. Bij mensen die een vergelijkbare ervaring meegemaakt hebben, hoor je vaak dat ze last van nachtmerries krijgen. Daar heb ik gelukkig geen last van gehad. Wel merkte ik dat ik werkelijk overal olifanten zag. Op televisie, op mijn telefoon, in kranten en bladen kwam ik foto’s van ze tegen, in boeken werd er over ze geschreven, echt overal kwam ik olifanten tegen. Vanwege het beangstigende gevoel dat ik ervan kreeg, zapte ik gelijk weg of ik sloeg de bladzijde om. Ik heb hierover veel met mijn moeder gesproken. Zij heeft me echt geholpen om mijn angsten weer onder ogen te komen. Om het gevoel te overwinnen heb ik geprobeerd steeds wat langer te kijken als ergens een olifant in beeld verscheen. Inmiddels kan ik er wel weer naar kijken, maar ik vind het nog steeds niet heel prettig. Hoewel ik niet meer in paniek raak, zal je mij niet zo snel betrappen op het inschakelen van een Afrikaanse of Aziatische natuurdocumentaire.”

‘De behoefte om
het filmpje van het
ongeval terug te kijken,
is er nog niet.
Wat dat betreft,
heb ik misschien
nog wel een
stap te maken’

Tijdens het bewuste ongeval in Sri Lanka heeft de telefoon van Giséla – zonder dat zij het wist – een video gemaakt. ,,Dat filmpje hebben we nog altijd niet teruggekeken. Ik moet bekennen dat ik er al een lange niet tijd niet aan heb gedacht, maar de behoefte om het terug te kijken is er nog niet. Wat dat betreft, heb ik misschien nog wel een stap te maken.”
Hoewel Giséla erkent dat ze mentaal last heeft gehad van de aanval, weet ze haar ervaringen kundig in perspectief te plaatsen. ,,Het was in mijn geval niet zo dat ik bij het sluiten van mijn ogen een olifant voor me zag, maar ik kreeg wel steeds vaker last van paniekaanvallen. Het werd dan echt compleet zwart voor mijn ogen en het zweet brak me uit. Vooral in drukkere ruimtes had ik veel last van paniekaanvallen. Ik denk zelf dat het een gevolg was van dat ik destijds niet zelfstandig even weg kon lopen. Toen dat eenmaal wel weer kon, merkte ik dat ik me een stuk veiliger ging voelen en de paniekaanvallen verdwenen. De lichamelijke progressie ging gepaard met de mentale vooruitgang. Terugkijkend kan ik concluderen dat de keuze om eerst te focussen op lichamelijke revalidatie de juiste was.”
,,Op het moment dat ik mijn lichamelijke revalidatie goed onder controle kreeg, ben ik gestart met mediteren. Mijn moeder en oom hadden er al veel ervaring mee en in het verleden had ik het al wel eens geprobeerd, maar ik was er tot voor kort nooit serieus ingedoken. Met behulp van podcasts en online leerprogramma’s heb ik het mezelf aangeleerd. Inmiddels mediteer ik al zeker een jaar dagelijks.”
Naast de geestelijke rust die Giséla in het mediteren heeft gevonden, heeft ze gedurende een half jaar een bijzondere vorm van coaching gevolgd. ,,Ik kreeg de tip om eens te kijken naar paardencoaching. Dit is een cognitieve vorm van coachen met behulp van paarden. Na het meemaken van een traumatische ervaring was ik hoe dan ook gebaat bij coaching, maar om tegelijkertijd weer grote, krachtige dieren onder ogen te komen, was in mijn geval een extra barrière om te overwinnen.”
,,Voor mijn eerste sessie was ik heel benieuwd hoe ik zou reageren om zo dicht bij een groot paard te komen. Ik merkte dat ik heel onrustig was in het bijzijn van het paard. Mijn coach vroeg me naast het paard te gaan staan, mijn ogen te sluiten en mijn handen op zijn zij te plaatsen. Langzaam maar zeker wende ik weer aan het idee om een ruimte te delen met een groot dier.”
,,Ik kreeg steeds moeilijkere opdrachten om samen met het paard uit te voeren. Van hem in beweging krijgen tot begeleiden bij het lopen en hem naar zijn stal te brengen. Wanneer je twijfelt of hij wel mee zal komen, dan zal hij vast en zeker blijven staan waar hij staat. Het paard is super sensitief. Hij voelt heel goed aan wat jij doormaakt. Als je hem zelfverzekerd benadert, dan loopt het paard wel mee. Ik heb heel veel gehad aan paardencoaching. Er is me echt een spiegel voorgehouden, waardoor ik me voor het eerst ook voorbereidde op een scenario waarin mijn been niet goed zou genezen. Ik werd gemotiveerd om hier over na te denken en kwam zo ook over een plan B te beschikken. Het heeft me geholpen dichter bij mezelf te komen. Na de paardencoaching besefte ik beter wat ik wilde.”

‘De combinatie van
veel praten met familie,
mediteren, veel lezen
en paardencoaching heeft
me het zetje in de
juiste richting gegeven
om mijn leven eigenlijk
compleet om te gooien’

,,Na terugkomst uit Sri Lanka heb ik veel gepraat met Marcel, mijn moeder en andere familieleden. Het besef dat ik een bijna-doodervaring heb meegemaakt, trad steeds meer naar de voorgrond. Ik kwam echt weer even met beide benen op de grond te staan en begon meer na te denken over de toekomst. De combinatie van veel praten met familie, mediteren, veel lezen en paardencoaching heeft me het zetje in de juiste richting gegeven om mijn leven eigenlijk compleet om te gooien.”
,,Ik was al lange tijd bezig met een rechtenstudie, waarvan ik eigenlijk al wist dat het niet echt wat voor mij zou zijn, maar mensen in mijn omgeving zeiden steeds dingen als: ‘je gaat daar toch niet mee stoppen? Je bent al zo ver.’ Dat was voor mij altijd een drijfveer geweest om toch maar door te gaan, ondanks dat ik diep van binnen wist dat het niet was wat ik wilde.”
Tot Giséla het heft in eigen hand nam en een andere koers insloeg. Ze stopte met haar rechtenstudie en schreef zich in voor de HBO-studie Organisatiepsychologie met een specialisatie in coaching. En daar bleef het niet bij.
,,Later dat jaar besloot ik ook ontslag te nemen bij mijn baan als recruiter. Ik had op dat moment nog geen andere baan, maar de gedachte dat het niet was wat ik wilde, was voor mij genoeg om de knoop door te hakken.” Veel tijd om na te denken over wat zij dan wél wilde, had de strijdvaardige Volendamse niet nodig. ,,Twee weken later werkte ik als Learning Consultant in Naarden. Ik voer adviesgesprekken, regel alles rondom inschrijvingen en sta in nauw contact met alle coaches. De functie is me op het lijf geschreven en daarbij sluit mijn studie perfect aan bij de baan. Voor het ongeval had ik last van onzekerheid. Ik maakte mijn rechtenstudie maar af, omdat dat de normale manier is. Na het ongeval heb ik mezelf beloofd om geen dingen meer te doen die me niet gelukkig zouden maken. Je kunt niet geloven hoeveel positieve reacties ik uit mijn omgeving krijg, sinds ik die weg ingeslagen ben. Je verwacht natuurlijk gematigd negatieve reacties van onder meer je ouders als je stopt met een studie waarvan de eindstreep al in zicht is, maar zover kwam het niet. Ze hadden volledig begrip voor mijn besluit, dat is toch geweldig?”
,,Als ik het ongeval met de olifant niet had meegemaakt, zou ik niet staan waar ik nu sta in mijn leven. In die zin heeft de traumatische ervaring me ook veel gebracht. Ik ben nog altijd veel onder behandeling bij de fysiotherapeut en het einde van mijn revalidatieproces is nog lang niet in zicht, dus het klinkt misschien gek, maar ergens ben ik dankbaar dat het me overkomen is. Ik heb een hoop geleerd van mijn ervaring en één van de lessen bestond uit iets positiefs doen met een tegenslag. Je kunt het verleden namelijk toch niet veranderen.”
,,Marcel en ik kunnen inmiddels weer met positieve gedachten terugdenken aan onze trouwdag. We zijn vorige maand langs de ceremoniemeester geweest om het boek met foto’s en verhalen van onze trouwdag op te halen. Dat boek tovert iedere keer weer een glimlach op onze gezichten. Het heeft even geduurd, maar eindelijk zitten we weer samen op die roze wolk, waar we tijdens onze huwelijksreis keihard van afgetrapt werden.”