Liefde is...

Hein en Annemarie, perfecte tegenpolen

Hein is in dit geval Hein Tol. Hij en Annemarie zijn inmiddels al bijna dertig jaar samen. ,,Hoe het allemaal begon? In het Puuletje”, begint Annemarie. ,,Een vriend van Hein kwam op me af en zei: ‘met wie ga je mee vanavond. Met mij of met Hein?’ Ik koos voor Hein en dat blijkt achteraf de perfecte keuze.”
,,Het is nog wel een keertje uit geweest, maar dat was maar heel even”, gaat Hein verder. Annemarie: ,,Ik weet nog dat we in die tijd met de vrienden over het hek klommen bij het ‘nieuwe zwembad’. Mijn tas werd gepakt door een medewerker. Dus zei die man bij het loket, ‘je kunt ‘m komen ophalen en dan weet ik gelijk wie je bent’. Hein heeft ‘m toen voor me teruggepikt. Dat soort gekke dingen. Die vond ik zo leuk, dat het daarna snel weer aan was.”

‘Hein is een
echte romanticus’

,,Hein is een echte romanticus, ik ben wat meer nuchter”, gaat Annemarie verder. ,,Vorige week kwam hij nog uit het niets met een kerststuk aan. Daar kan ik echt blij van worden.” Hein: ,,Toen we net samen waren, nam ik haar vaak mee naar Amsterdam. Dan gingen we ‘naar de bioscoop’, wat uiteindelijk het café werd. Niet aan de rol, maar gewoon gezellig. Of stiekem naar een gezellig tentje en dan hadden we de grootste lol samen.”
Het zijn naar eigen zeggen absolute tegenpolen, maar wel perfecte tegenpolen. Hein: ,,Wat ons wel bindt, is de liefde voor muziek. We zijn echt naar talloze concerten en festivals geweest. Pinkpop, Werchter, Lowlands en nog veel meer van dat soort dingen. Soms in de stromende regen drie dagen met elkaar in een tentje. Dat zijn dingen die ons altijd bijblijven.” Annemarie: ,,Of twee dagen achter elkaar naar Pearl Jam. Eerst met de vrienden en de dag erna nog een keer met z’n tweetjes. Dat soort dingen.”
Annemarie: ,,We hebben veel lol gehad samen, maar moesten aan de andere kant weer heel snel volwassen zijn. Hein z’n ouders overleden toen hij nog jong was en hij woonde praktisch bij ons in. We kochten snel samen een huis hier op de Spaanse Rijer. Ik was nog maar 21, maar heb er nooit spijt van gehad. In het begin kwam er veel op ons af, maar het heeft ons dichter bij elkaar gebracht.” Hein: ,,En veel lol met zich meegebracht. Het was hier namelijk altijd te doen. Voorzitjes, nazitjes, tussenzitjes. Wij waren met Marc Tuip en Wendy een van de eersten met een eigen huis, dus we zaten hier vaak met de vrienden. Mooie herinneringen.”
,,Het was overigens niet altijd grappig met Hein hoor”, begint Annemarie bij voorbaat al te lachen. ,,Het was een echte doerak, vroeger. Zo zaten we tijdens onze trouwerij in de Kaketoe, maar daar konden niet al zijn vrienden in. Dus ging hij even weg om ook even met zijn andere vrienden in het Vraagteken te gaan zitten. En ik maar zoeken. Toen kon ik hem wel vermoorden. Ik weet ook nog dat onze vrienden voor de Veronica Bar stonden en ineens allemaal omhoog keken. Dus kijk ik ook naar boven en wie staat daar bovenop de Jan Koning-brug? Een keer raden…” Hein: ,,Ik wilde even mijn broek laten zakken boven op de brug, maar hoorde ineens: Heeeeeiiinn, haha!”

‘Tijdens de bruiloft
zat-ie in
‘t Vraagteken’

Ondanks zijn kwajongensstreken, houdt ze toch zielsveel van haar man en andersom is het zeker net zo. Hein: ,,Absoluut, het is mijn droomvrouw, ze is ongekend lief. Ik zeg haar vaak dat ik niet weet hoe het zonder haar afgelopen zou zijn. Niet zo goed, ben ik bang.”
En goed is het nu zeker gekomen, want de twee zijn nog steeds straalverliefd en ouders van twee prachtige kinderen. Ryan van zeventien en Anna van veertien. Hein: ,,Ik twijfelde eerst nog of ik wel kinderen op deze wereld wilde zetten. Toen zei Daniël de Wit: ‘jouw kinderen kunnen de wereld ook veranderen’. Dat vond ik een geweldige uitspraak. Achteraf ben ik blij dat ik naar hem geluisterd heb, want we zijn stapelgek op die twee.”
Annemarie: ,,Ik denk dat Hein wel zijn tol heeft betaald voor al zijn streken. Want als hij weer eens van een brug afklom, zakte hij meestal weer door een dakgoot of zo en dan moest de portemonnee weer open.” Hein: ,,Instant karma noem ik het altijd. Blijkbaar heb ik toch ook goede dingen gedaan, want toen ik als ZZP’er last kreeg van slijtage aan mijn heupgewricht, iemand van Veerman & Kemper belde. Hij vroeg me of ik in het magazijn wilde werken. Dat heb ik gedaan en waar ik begon met 20 uur in de week werk ik nu fulltime. Ik werk in het magazijn, geef cursussen in decoratief stucwerk, maak wat uurtjes op kantoor of help mensen in de showroom en zit echt op mijn plek. Ik ben iedereen van Veerman en Kemper echt ontzettend dankbaar voor deze kans en dat mag best eens gezegd worden.”