Wat stond er in je rapport

‘Hij sloeg zo hard op het raam dat het glas brak’

,,Wij zaten met de hele buurt in een klas. Anne & Mieke Karregat, Marten de Boer, Heyme de Wit, Kim Klouwer, Gerie Buys, Linda Zwarthoed, Jenny Buys, je kunt zo het hele hofje af. En de kinderen van de Abbert en de Poel. Dat is direct ook de andere helft van mijn vriendinnengroep. Carin Kramer, Paula Keizer, Anja Zwarthoed, Gina Tol, Linda Schilder. Alleen Jenny de Groot zat op de Spinmolen. Een groot feest in een klas met 36 kinderen. We hadden in groep 4 meester Dick de Boer. Het laatste jaar voor hij trainer werd van FC Volendam. Hij sloeg een keer op het raam om iemand buiten te waarschuwen, maar vervolgens vloog het raam in. Dat is wel iets wat me altijd bij is gebleven. Na meester Dick kregen we meester Wim Zwarthoed. Ze hadden mij verteld dat hij ontzettend streng was. Dus ik ging de eerste dag naar school met een knoop in mijn buik. Bleek het de liefste meester aller tijden te zijn. Die man kon niet boos worden.”

‘Het is een feest
om Jenny in de
klas te hebben.
Jammer dat ze niet
zo goed kan praten!!
(24 uur per dag,
maar wel gezellig)’

,,Ja, dat zegt eigenlijk wel alles. Ik was een voorbeeldige, hardwerkende leerling, maar volgens meester De Boer kletste ik soms ‘een beetje’ te veel. In onze klas zaten verder ook geen echte ‘rebeltjes’. René Mossel was nog wel eens aan het ‘doerakken’, maar we hadden geen echte Jan Lollies in de klas. Dat kwam pas op het Don Bosco College, haha! Ik was op de basisschool al van de musicals (hoofdrol in groep 8), zingen en vooral gezelligheid. Was ook heel goed in rekenen en samen met Marten en Mieke ‘een van de slimste van de klas’, zeg maar. Vooral groep 7 en 8 waren echt geweldig. In die tijd hadden we ook allemaal ‘verkering’. We stonden toen zelfs al te zoenen in het steegje. Ik had in die tijd met mijn buurjongen Jim ‘Sné’ Molenaar. Jimmy, hij staat nog ergens in een agenda. Ik denk niet dat een van die ‘stelletjes’ met elkaar is gebleven. Het zijn jeugdliefdes gebleven.”
,,Ik had VWO-advies, maar mijn ouders vonden Havo wel prima. Eigenlijk best gek achteraf, maar ze dachten ‘ze wil juf worden en daar is Havo genoeg voor’. Dus werd het Havo op het Don Bosco College. Ik heb echt super leuke herinneringen aan de Duitse lessen bij meneer Orbons, samen met Janine Tol en Alex ‘Koet’ Smit. Wij zaten met zeven man in de klas bij Duits en dat was altijd feest. Janine werkte op maandag bij Ab van Pooij en nam dinsdag de overgebleven chocolade en amandelbroodjes mee. Verder had je toen net een computer en wij hadden uitgevonden dat je spiekbrieven kon typen op lettertype vier. Zo paste het hele Duitse Wordschau op een papiertje dat in je hand paste. Orbons met z’n grote bril, inclusief jampotglazen heeft dit maanden niet doorgehad. Tot ik een keer betrapt werd. Dus hield hij dat blaadje tegen zijn bril en zei me: ‘ik weet niet wat het is, maar je krijgt een 4 voor de originaliteit in plaats van een 1.’ Gelukkig hadden we Alex Koet nog die altijd zijn braaf zijn woordjes leerde. Dus gaven we in het vervolg gewoon tijdens de les de blaadjes aan elkaar door en dan maakte Lex die één voor één.”
,,Op de middelbare school is mijn voorliefde voor regisseren en produceren al ontstaan. Ik deed mee aan alle Kerst-ins - achter en voor de schermen - en wilde eigenlijk naar de televisieacademie die toen net geopend was. Dat zagen mijn ouders niet zitten. Dus werd het de IPABO. Die heb ik versneld gedaan – dat kon toen sinds dat jaar voor het eerst – en zodoende werd ik de jongst, afgestudeerde juf van Nederland. Ik was nog maar negentien en net twintig stond ik al voor de klas.”

‘Wat betreft de
leerling Jenny Smit?
Een brokkie goud,
toch? Denk ik…’

,,Hoewel ik het voor de klas staan echt geweldig vind, heb ik achteraf gezien misschien op de verkeerde school gezeten. Daar heeft het wellicht toch een beetje geschort aan de juiste begeleiding vanuit school. Die hadden – en zouden nu eigenlijk nog steeds – meer een soort sturende rol aan moeten nemen. Je kunt als leraar namelijk al heel snel zien wat er in iemand schuilt. Wat een geschikte vervolgstudie of loopbaankeuze voor iemand is.”
,,Ik ben er overigens van overtuigd dat wanneer je iets wil en er goed in bent, je het uiteindelijk toch gaat doen. Ik wist ook zeker dat ik niet tot mijn pensioen fulltime voor de klas zou staan. Dus toen de kans kwam om televisiewerk te gaan doen, heb ik die met beide handen aangepakt. Ik ben bevoorrecht geweest om hierdoor op de mooiste plekken van de wereld te komen en heb het werk met heel mijn hart gedaan. Nu produceer ik als freelancer en val ik nog in op Kennedyschool bij de kleuters. Daar stop ik over een paar weken weer mee omdat het tv-werk gelukkig weer aantrekt. Terugkijkend heb ik het over het algemeen heel leuk gehad. Ik heb geen spijt van de keuzes die ik heb gemaakt. Wat betreft de leerling Jenny Smit? Een brokkie goud, toch? Denk ik…”
Vincent Tol, voormalig leraar en huidig directeur van de Blokwhere, kan het niet anders dan beamen. ,,We denken altijd met een lach op ons gezicht terug aan Jenny. Ze was altijd goedlachs en behulpzaam voor zowel ons als voor haar medeleerlingen en ontzettend creatief. Ik denk dat die eigenschappen zeker bij hebben gedragen aan het feit dat ze eerst een mooie baan heeft gekregen in het onderwijs en later bij de televisie. Als ik dan toch een puntje van ‘kritiek’ moet leveren, is het dat toen ze later bij ons kwam stagelopen meeging op schoolkamp met groep 8. Daar vond Jenny het, samen met een collega, wel een goed idee om de kinderen – nadat ze eindelijk eens op bed lagen – om 3.00 uur ’s nachts wakker te maken om een quiz te spelen. Die kinderen vonden het uiteraard geweldig, maar wij hadden daar wel een ander gevoel bij, haha.”