Anny Schilder blikt terug en kijkt vooruit: ‘Het boek BZN gaat straks dicht'

‘Ik besef dat ik een bevoorrecht mens ben’

Voor dit gesprek heb ik nog gekeken naar een oude clip van ‘Mon Amour’. Dat blijven mooie beelden.
,,De mensen vinden dat prachtig om te zien. Eerlijk gezegd hou ik er zelf niet zo van. Weet je, eigenlijk kijk ik mezelf nooit terug. Soms zeg je op tv weleens dingen omdat je ze zeggen moet. De uitzending van het EO-programma ‘De Kist’ waar ik te gast was, vind ik bijvoorbeeld wel mooi om te zien. Daar kun je tenminste relaxt je verhaal kwijt. Bijna overal waar je komt, heb je geen tijd. Dan heb ik zoiets van: dan zeg ik maar wat, snap je? Dat vind ik jammer. Vaak zit je in een programma waar je een regisseur of floormanager al vrij snel een gebaar ziet maken dat het gesprek afgelopen moet zijn. Daar word je wat onrustig van. Naar deze shows ga je echt voor promotie van bepaalde dingen. Het is af en toe ook belangrijk dat ze je kop op televisie zien. Het is ons werk hè, ons vak. Toch zit ik liever in programma’s als De Kist, waar je ongeveer een half uur de tijd hebt. Dat is veel mooier.”

Hoe is het om samen met Jan deze laatste periode van jullie als duo mee te maken?
,,We werken nu echt naar een eind. Het is wel grappig dat mensen zeggen: de cirkel is rond. Dat voelt ook echt zo. Voor mij zeker. Ik ben toen gestopt met BZN. Ik moest stoppen, anders was het misschien wel niet meer goed gekomen met mij. Dat was om gezondheidsredenen en dat is anders dan uit vrije wil. Op de achtergrond ben ik altijd wel een beetje fan gebleven of zo. Ik bleef mij er op een of andere manier mee bezighouden. Het was verschrikkelijk om te moeten stoppen. Maar ik was wel zo reëel om te denken: wat is nou belangrijker? Ik heb voor mezelf de beste keuze gemaakt. Toch was het BZN-onderwerp nog niet af. Nu maken Jan en ik het samen af. Zo voelt het voor mij hè. Voor mij is het echt een afsluiting van iets, van een periode, een heel lange periode. Zo meteen is het klaar.”

‘Soms zeg je op
tv weleens dingen,
omdat je ze zeggen moet’

Hebben jullie nog plezier tijdens het optreden?
,,Het is prachtig. Er hangt een speciaal sfeertje in de zaal. Alle theaters zitten ook vol. Dat geeft je toch wel weer een apart gevoel. We hebben natuurlijk mooie muziek gemaakt, maar je staat er nooit bij stil wat dit betekend heeft in het leven van mensen. Dat realiseren wij ons nu pas en dat is wel mooi. Je bent je nooit echt bewust van de dingen die rondom jou gebeuren. Daar heb je het te druk voor. Nu ben je op een leeftijd dat je er heel anders mee omgaat. Ik geniet er nu echt van. Ze zeggen weleens: daar moet je een bepaalde leeftijd voor bereiken. Ik denk soms bij mezelf: waarom had ik toen niet dit gevoel? Dat was er niet, die ontwikkeling ontbrak nog. Ik ben nu op het punt dat ik deze vroegere tijd nog wel koester. Het is goed om te weten waar je vandaan komt. Eigenlijk is het bijzonder dat ik nu nog zoveel bijzondere optredens mag doen. Ik besef dat ik een bevoorrecht mens ben. Dat besef ik erg goed.”

Jullie maken nu een prachtige tour mee met allemaal volle zalen. Ben je niet bang om in een gat te vallen als je zo meteen weer solo doorgaat?
,,Ik realiseer mij dat wel. Toch zie ik deze tour met Jan als onderdeel van het ‘BZN-gebeuren’. Het boek BZN gaat straks dicht. Ik sluit het af met een zeer goed gevoel. Straks krijg ik zelf weer kansen om van alles te gaan doen. Ik hoef geen carrière meer op te bouwen. De mensen kennen mijn naam en de hits. Ik wil nog graag een plaat gaan maken, maar dan omdat ik dat gewoon leuk vind. Waarschijnlijk ga ik ook wel weer teksten en misschien liedjes maken. Lekker weer even wat anders doen, daar hou ik wel van. Ik kan niet te lang in één stramien blijven zitten. Daar word ik wat onrustig van. Dit geeft mij weer nieuwe impulsen. Het maken van nieuwe muziek geeft wat spanning en dat vind ik leuk.”

‘Je bent je nooit
echt bewust van de
dingen die rondom
jou gebeuren; daar heb
je het te druk voor’

Twee van de laatste optredens van de tour vinden plaats in Volendam. Is het bijzonder om met deze show in de PX te staan?
,,Dat vind ik zo leuk. Natuurlijk komen al mijn familieleden en vrienden daar ook naartoe. Het is mooi om het aan hen te laten zien. Ze zijn ongeveer even oud en altijd een beetje in de trein meegegaan, om het zo maar te zeggen. Die stopt nu en ik begrijp dat ze dat ook willen meemaken. De optredens in Volendam zijn bijna een soort familie-uitje. Als mijn bekenden hier naartoe gaan, hoef ik daarna ook niet meer alles uit te leggen. Ik ben er niet geschikt voor om alles te vertellen over de show. Je moet het zien en voelen. Dan kun je erover meepraten. Het optreden spreekt voor zich. De laatste drie maanden heb ik tegen iedereen gezegd: in januari ben ik er weer. Dan spreken we weer leuke dingen af. Nu even niet want ik heb het erg druk. ‘Wat doe jij dan allemaal?’ vragen ze weleens. Dat zie je zo meteen wel, zeg ik dan. Het is ook wel mooi dat ze niet weten wat het artiestenleven inhoudt. Bij mijn vrienden ben ik niet de artiest Anny Schilder, maar gewoon Anny Vik. Dat vind ik wel fijn.”

Is het moeilijk om beide benen op de grond te houden als artiest?
,,Ik heb vier broers. Dan krijg je al snel te horen: ‘doe effe gewoon!’ en ‘van wie ben jij er eentje?!’. Naast je schoenen lopen is bij ons dus niet aan de orde. In het geval dat je zou gaan vliegen, word je al snel terechtgewezen. Dat zal mij dus niet gebeuren. Ik denk ook niet dat dit in een Volendammer zit. Bij andere Volendammer artiesten zie ik hetzelfde. Wij zijn toch anders. Jan en ik zien veel artiesten om ons heen. Die zeggen dat ook hè, dat Volendammers anders zijn. Managers zeggen hetzelfde. Jan en ik zeggen weleens tegen elkaar: wij zijn gewoon veel te makkelijk. Alles vinden we maar goed. Wat we leuk vinden doen we, terwijl een ander altijd op z’n strepen staat. Wij hebben dat echt niet, Jan ook niet. Zo simpel zijn wij dus, maar misschien houden we het daarom ook wel zo lang vol.”

‘Er is vandaag
een zangeres geboren’

Wanneer ben je vroeger eigenlijk begonnen met zingen?
,,Dat is wel een mooi verhaal. Op de zesde klas van de lagere school moesten wij een musical opvoeren. Ze hebben zelfs nog geprobeerd om hem op tv te krijgen. In de musical moest een rode draad worden gezongen met veel solopartijen. Ik stond nooit vooraan om dit soort dingen te gaan doen. Toen zei de hele klas: ‘Anny kan dat!’ en ‘Anny doet dat wel’. Ze deden het expres om mij te treiteren. Meester Pelk zei toen: ‘Nou Anny, laat eens wat horen dan’. Ik doe niet mee, zei ik meteen. ‘Anny! Anny! Anny!’, bleef de klas roepen. Op een gegeven moment dacht ik: ik doe het wel. Het is toch niet goed. Ik begon met zingen en het was muisstil. ‘Zo, zo, zo’, zei Meester Pelk. Wat hij daarna vertelde, hoor ik hem nog zo zeggen. ‘Er is vandaag een zangeres geboren’, zei hij. Mooi hè. Hij is daarna naar mijn vader en moeder gegaan. Toen stelde hij aan ze voor om een gitaar voor mij te kopen. Ik ben dus op gitaarles gegaan en begon al snel op een paar bruiloften te zingen. Op Volendam was dit natuurlijk al vrij snel bekend. Jack Veerman (Dekker) had mij al eens gezien op zo’n bruiloft. Toen BZN even daarna een zangeres zocht, was dat natuurlijk ‘leg in het laatje’. Ik werd gevraagd voor de band.”
Volgende week het vervolg van het gesprek met Anny. Dan meer over haar periode in BZN, de voor- en nadelen van bekend-zijn en de toekomst.