De redactie Algemeen | 19-4-2020 | 2 min. leestijd

Jan en Griet Schilder opgelucht na overleven corona

Ook in onze gemeente heeft het coronavirus om zich heen gegrepen en meerder mensen in het ziekenhuis doen belanden. Elders in de Nivo het verhaal van Johan ‘Totter’ Tol – die de dood in de ogen keek – en zijn vrouw Tiny. Zij benadrukken dat we nog steeds niet lichtzinnig over de maatregelen moeten denken. Jan (foto) en Griet Schilder uit de Torenvalkstraat halen opgelucht adem, nadat zij werden aangevallen door corona. Zaterdag werden zij na twee weken herenigd
Door Eddy Veerman

,,Het begon met griepverschijnselen”, zegt Jan (77). ,,Maar de dokter vertrouwde het niet. De assistent kwam in beschermend pak en die gaf aan dat het beter was even naar het ziekenhuis te gaan.” Jan moest zijn vrouw Griet (76) achterlaten in het Dijklander Ziekenhuis van Purmerend. ,,Ze had Corona en moest blijven. Ik moest in thuisisolatie uitzieken. Niemand haalde de deur open. Het is echt de ziekte van de eenzaamheid. Wij hadden geen mogelijkheid tot beeldbellen, dus we pleegden alleen wat telefoontjes over en weer. In het begin was ze nauwelijks te verstaan, maar dat werd allengs beter.”

‘Het is echt
de ziekte van
de eenzaamheid’

[ads id=66]

Zijn vrouw moest aan de beademing. ,,Zij hoefde gelukkig niet naar de ic. Na vijf dagen mocht ze naar de herstelafdeling.” Jan had zelf ook de bijbehorende verschijnselen. ,,Ik volgde het nieuws en als je dan de stijgende cijfers dagelijks zag, dan gaat je geest op een gegeven moment dwalen. Maar niet de goede kant op…”
,,Je leeft van de ene paracetamolinname naar de andere. En voelt je ellendig. Pas toen ik wat opknapte, ben ik gaan lezen. Maar dat je in je eentje bent, dat is ook een onderdeel van de ziekte die je moet verwerken. Ik was angstig, of we het wel zouden overleven. En verschrikkelijk emotioneel. Bij het minste geringste schiet je vol. Vooral door die angstige vraag. Red ik het of red ik het niet? En mijn vrouw?”
,,Je krijgt bemoedigende telefoontjes en kaarten van mensen. Dat doet wel wat met je. Nu ben ik kortademig. Als ik de trap op ga, voel ik het wel. Ik wil graag wandelen en oefeningen den. Dat deed ik voorheen ook al.”
Zaterdag kwam Griet thuis. ,,Maandag kwamen de kinderen voor het eerst bij ons, ook om alles schoon te maken. Ik hoop dat mijn vrouw genoeg antistoffen heeft opgebouwd. En we hopen dat we komend weekeinde onze kleinkinderen voor het eerst kunnen zien. Daar verlang je naar. Maar komt tijd, komt raad.”