‘In een paar seconden zag ik mijn hele leven tot dan toe aan mij voorbijschieten’

Leon Rosmalen herpakt zich na ernstig fietsongeval

Enkele jaren na het ongeluk heeft Leon zich wel weer weten te herpakken. Zijn vroegere fulltime baan als business developer bij een hotelspecialist, kon hij alleen niet meer uitoefenen.
Daarom zocht hij naar geschikt werk dat hij kon uitoefenen, ondanks zijn beperkingen. Onlangs kreeg hij wat dat betreft goed nieuws. ,,De bazin van het bedrijf waar ik hiervoor werkte, heeft mij in contact gebracht met Bierderij Waterland. Zij wist dat bierbrouwen een hobby van mij is en kende de eigenaar van de Bierderij in Monnickendam. Dan is een en een twee. Na een gesprek met mensen van dit bedrijf, had ik meteen een goed gevoel. Vanaf juni ben ik er begonnen met werken en heb het er erg naar mijn zin” vertelt Leon.
Binnenkort worden zijn werkzaamheden uitgebreid. ,,Dit hebben we besloten, omdat het goed gaat. Met de aandoening die ik heb, is het zoeken naar de juiste balans. Je moet daarom goed luisteren naar je lichaam om te voelen wat je aankunt. Voordat ik begon, heb ik de leiding van de Bierderij ingelicht over de beperkingen die ik heb. Gelukkig houden ze daar rekening mee en hebben er begrip voor.”

Vol op de voorruit
De jongere Leon werkte voorheen veertig uur in de week, was ambitieus en zat vol toekomstplannen. Op 21 juli 2015 zou zijn leven voorgoed veranderen. ,,Het was midden in de vakantietijd. Meestal fietste ik met vrienden. Deze dag reed ik alleen, omdat iedereen met vakantie was. Ik was bezig om mijn standaard rondje te fietsen. Op een dijkje bij Starnmeer, fietste ik rechtdoor op een voorrangsweg. Vlak voor mij zag ik een afslag naderen. Plotseling sloeg een bestelbus af. Hij zag mij niet en zonder richting aan te geven, nam hij de bocht. Met mijn gezicht ben ik vol op de voorruit geknald. Ik vloog door de lucht, over de bestelbus heen.”
De bestelbus reed met 60 km/u door de bocht, terwijl Leons snelheid 30 km/u was. Omstanders wisten niet wat ze zagen. ,,Er waren twee motorrijders in de buurt die mij in de verte zagen aankomen. Ze dachten: hé, daar vliegen kleren door de lucht. Daar zat ik dus in. Deze motorrijders hebben eerste hulp verleend. Als zij daar niet hadden gereden, weet ik niet of ik er nog was geweest. De vrouw die mij hielp, heeft mij kalm gehouden. Dat was nodig, want ik wilde steeds gaan staan. Het was een reactie van mijn lichaam. Mijn lijf was in shock. Je voelt daardoor geen pijn.”
Leon verkeerde in een toestand tussen leven en dood. ,,In een paar seconden zag ik mijn hele leven tot dan toe aan mij voorbijschieten. Dit hoor je wel vaker en heb ik dus ook meegemaakt. Als je bijna gaat, kan zoiets gebeuren. Je ziet je hele leven in een film. Je ziet momenten voor je die je bijblijven. Van je eerste herinnering als kind, tot aan het ongeluk.”
,,Je leven komt aan je voorbij, op de manier zoals je het zelf beleefd hebt. Door je eigen ogen dus. In een soort tunnel kom je terecht. Het schiet door je heen dat het voorbij is, maar dat wilde ik dus niet. Ik dacht er steeds aan dat Ravenna zwanger was. Ik denk achteraf dat dit mij er doorheen heeft geholpen.”
De motorrijdende vrouw wist Leons leven te redden. ,,Ik lag daar op de grond, met mijn kaak helemaal uit z’n verband. De vrouw die mij geholpen heeft, vertelde dat later. Doordat ze mij in de stabiele zijligging heeft gelegd, bleef mijn luchtwegen vrij om te ademen. Ik verloor namelijk vrij veel bloed. De motorrijders zijn de hele tijd bij mij gebleven. Hun stemmen kon ik nog onderscheiden. Er moest wel met spoed iets gebeuren. Een traumahelikopter was nodig, maar bleek al in gebruik te zijn.”

‘Ze gebruikten een
foto van mij,
van hoe ik er voor
het ongeluk uit zag’

Gelukkig was een ambulance snel ter plaatse. ,,Eerst zou ik naar het AMC worden gebracht, maar Alkmaar bleek dichterbij. Later heb ik dit kunnen zien via de app ‘RunKeeper’, die nog aanstond. De vrouw die mij geholpen heeft, is achteraf nog bij mij geweest. Een BHV-cursus die zij ooit gevolgd heeft, bleek goud waard te zijn. We hebben nog weleens contact via WhatsApp of Facebook.”
Voor deze vrouw was het in meerdere opzichten een memorabele dag. ,,Op het moment van het ongeluk, had ze voor de eerste keer een date met de man met wie ze motorreed. Ben je voor de eerste keer samen en dan maak je zoiets mee. Ze zouden uiteten gaan, maar het liep anders. Uiteindelijk zijn ze in een snackbar terechtgekomen. Helemaal besmeurd met bloed kwamen ze daar aan. Toen ik op de grond lag, werkten ze goed samen om mij te helpen. Waarschijnlijk is er op dat moment iets extra’s opgebloeid tussen de twee. Ze zijn nog altijd bij elkaar en inmiddels gelukkig getrouwd. Zo kunnen geluk en noodlot dicht bij elkaar liggen.”
Na de hulpverlening, bleef het stel zich betrokken voelen bij Leons lot. Dat het goed zou aflopen met hem, was namelijk allerminst zeker. ,,Ze hadden niet gedacht dat ik er zo goed van af zou komen. Toen ze mij aantroffen, zag het er niet best uit. Het was ook een nogal aangrijpende situatie. Een jongeman met een zwangere vrouw, die te maken krijgt met zo’n zwaar ongeluk. Dat ik het op deze manier gered heb, is ook te danken aan zeer vakkundige dokters.”

Helm
Na het zorgvuldig doorlichten van Leons lichaam in het ziekenhuis, werd duidelijk welke schade het ongeluk had aangericht. ,,Een chirurg zei al snel dat als ik geen helm had gedragen, ik dit niet overleefd zou hebben. In mijn gezicht was bijna alles gebroken. Het waren ook zeer complexe breuken en daarom moest ik worden overgebracht naar het AMC, dat daarin gespecialiseerd is. Mijn hoofd was helemaal opgezwollen door het vocht en de breuken. Hierdoor kwam mijn ademhaling in de knel, waardoor ik moest worden beademd.”
In één operatie die veertien uur duurde, werd de meeste schade aan Leons gezicht verholpen. ,,Een heel team aan doktoren was hierbij betrokken. Daarom moest alles zorgvuldig gepland worden. Tijdens de operatie werd de huid van mijn gezicht zelfs helemaal naar voren geklapt. Om de drie tot vier uur belde de chirurg naar Ravenna, om te vertellen hoe het ging en wat ze allemaal al gedaan hadden. Het zijn echt heel kundige mensen. Mijn geval was zo uniek en er waren zoveel disciplines bij betrokken, dat de chirurg gevraagd heeft of hij er een artikel over mocht schrijven. Dat is gebeurd en het artikel is gepubliceerd in een medisch vakblad.”
De operatie vroeg het uiterste van de medici. ,,Veel verschillende disciplines moesten samenwerken. Om een paar specialisten te noemen: een traumachirurg, kaakchirurg en een neurochirurg. Ze gebruikten een foto van mij, van hoe ik er voor het ongeluk uit zag, zodat ze die als voorbeeld konden nemen. Alles moest worden gereconstrueerd. Mijn hele neus is bijvoorbeeld opnieuw gemaakt. Ik heb er veel bewondering voor hoe ze dit allemaal gedaan hebben.”
Na afloop van de operatie was Leon niet direct hersteld. Het duurde een tijdje voordat de wonden goed en wel waren verdwenen. Tijdens de ziekenhuisopname is hij ook geopereerd aan zijn knie, omdat deze was gebroken. Zijn achterste kruisbanden waren afgescheurd. Ook waren door het ongeval meerdere tanden afgebroken. Sindsdien is Leon nog altijd onder behandeling van de fysiotherapeut, tandarts en kaakchirurg.
Kort daarvoor was hij in november alweer begonnen met werken. ,,Ik moest van ver komen, dus heb het eerst rustig aan gedaan. In februari 2016 ben ik weer volledig aan de slag gegaan. Het leek prima te gaan en ik zag mezelf alleen maar beter worden. Er zat zoveel adrenaline in mijn lichaam. Ik ging maar door, door en door. Alles pakte ik weer aan. Als mensen vroegen hoe ik mij voelde, antwoordde ik altijd dat het goed ging. Ik dacht dit ook echt.”

‘Ik wilde niet toegeven,
wilde namelijk bewijzen
dat ik het wél allemaal aankon’

In november 2016 eisten Leons inspanningen toch zijn tol. ,,Het ging toen gewoon niet meer. Mensen in mijn omgeving zagen dat. Met name Ravenna en mijn bazin wezen mij erop. Ik zag er heel wit uit en zweette veel. Ook was ik instabiel en draaierig. Ik was erg vermoeid, maar wilde dat niet toegeven. Ik wilde namelijk bewijzen dat ik het wél allemaal aankon. Toen was natuurlijk ook nog niet bekend wat er met mij aan de hand was. Op dat moment ben ik naar de huisarts gegaan.”
Deze verwees Leon door naar een neuroloog. ,,Daar moest ik onder allerlei scans. Na afloop zei de specialiste dat mijn hoofd zo’n klap heeft gekregen, dat ik hersenletsel heb opgelopen. Ze somde allerlei symptomen op die mij bekend voorkwamen. Vermoeidheid, niet goed tegen prikkels kunnen, moeilijk uit je woorden kunnen komen, moeite hebben met gesprekken te volgen en multitasken, waren allemaal dingen die ik herkende. Ik wist dat het klopte wat ze zei. Achteraf zou het beter zijn geweest als ik direct na ontslag uit het ziekenhuis, naar een revalidatiearts was doorverwezen.”
Bij Leon werd de aandoening ‘niet-aangeboren hersenletsel’ (NAH) vastgesteld. ,,In het begin had ik er moeite mee om hierover te praten. Het was voor mij moeilijk om te verwoorden, omdat ik het zelf niet kon accepteren. Van professionals die er verstand van hebben, kreeg ik allerlei adviezen over hoe ermee om te gaan. Hier trok ik mij niks van aan. Nog steeds wilde ik laten zien dat ik alles nog kon. Ik ging eerder nog harder werken. Totdat de revalidatiearts een voorstel deed.”

Dankbaar
De arts stelde Leon voor mee te doen aan het behandeltraject ‘Intensieve Neurorevalidatie’ (INR), bij revalidatiecentrum Reade in Amsterdam. ,,Dit heb ik gedaan en tijdens deze behandeling werk je in een groep aan persoonlijke doelen. Je komt daar in contact met lotgenoten. Mijn doel was om te leren accepteren wat ik had en hoe ermee om te gaan. Er waren daar ook mensen die hun aandoening ontkenden en al tien jaar waren doorgegaan met werken. Dat opende wel mijn ogen. Ik wilde namelijk niet zo’n iemand worden. Je stelt jezelf dan de vraag: wat is er nu belangrijk? Doorgaan met een levensstijl die niet realistisch is, of een plezieriger leven leiden door mij aan te passen aan de situatie en daardoor de juiste balans te vinden?”
Leon koos voor het laatste. ,,Door mee te doen aan dit traject van vier maanden, heb ik leren accepteren wat mijn beperkingen zijn en hoe hiermee om te gaan. Ik heb er geleerd om mijn activiteiten te plannen. Voldoende rust nemen is belangrijk. Activiteiten met veel prikkels kan ik nog wel aan, alleen niet eindeloos. Met de kinderen naar Monkey Town is mogelijk, maar dan maximaal een uurtje. Het INR-traject is belangrijk geweest om mijn leven te kunnen veranderen. Nog dagelijks denk ik hieraan terug.”
Inmiddels heeft Leon geleerd zijn leven aan te passen. Met Ravenna en zijn zoons Mason (3) en Jamie (1) is hij dankbaar hoe het met hem afgelopen is. ,,Ik weet nu veel beter de balans tussen werk en leven te bewaken. Nog steeds blijf ik wel mijn hele leven te maken hebben met beperkingen. Van de buitenkant zie je gelukkig niks aan mij, maar dat is soms lastig. Daarom wil ik graag open zijn over mijn niet-aangeboren hersenletsel. Na het ongeluk ben ik nog veel meer van kleine dingen gaan genieten dan voor het ongeval. Als ik bijvoorbeeld op een terras in de zon zit met mijn gezin, ben ik bewust gelukkig. Dan ben ik dankbaar dat ik hier nog mag zitten met mijn vriendin en kinderen. Dankbaar voor hoe ik geholpen ben en uit zo’n zwaar ongeluk ben gekomen.”