Het meisje met de roze strik zou het niet anders hebben gedaan

Maribelle; moederziel alleen in de schijnwerpers

,,Als ik vroeger thuiskwam van de kleuterschool, had mijn moeder de singeltjes voor die middag al klaargelegd”, herinnert Maribelle (61) lachend. ,,Wilma, Vader Abraham, Corry en de Rekels, het maakte me eigenlijk niet uit van wie. Zolang ik maar op de stoel mocht staan en mee kon zingen. Muziek was alles in die tijd. Mijn ouders hielden van Frida Boccara, Vicky Leandros, Charles Aznavour. Mijn broers en zussen hadden weer alle platen van pop- en rockhelden als The Rolling Stones, The Beatles en Elvis Presley.”
,,Op achtjarige leeftijd ging ik samen met wat meisjes uit mijn klas op gitaarles. Lida ‘Luuk’ gaf les op haar slaapkamertje in de woning van haar ouders. Na een aantal sessies zei Lida dat ik beter zong dan dat ik gitaar speelde. Vanaf dat moment ben ik me meer op zang gaan richten.”
In Volendam werd destijds een groepje met jonge zangeresjes geformeerd om geld op te halen voor ‘de missie’. Maribelle werd gevraagd om zich bij de groep aan te sluiten. ,,Missionaris Jaapie ‘Des’ reed ons in zijn Volkswagen Kever naar allerlei verpleegtehuizen door het land. Daar traden we dan op. Moet je je voorstellen: een Volkswagen Kever uit die tijd met zeven meisjes, een paar gitaren én de missionaris. Het was een krappe, onveilige boel. Toch kijk ik vooral terug op een schitterende tijd. Samen met vriendinnetjes muziek maken. Op dat moment besef je het niet, maar later koester je die momenten.”

‘Dick de Boer
heeft nog geprobeerd
mijn ouders te
overtuigen, maar
zonder succes. Mijn
tijd zat erop.
Ik ben niet verder
gekomen dan de
demo van ‘Mon Amour’

De zangkunsten van leadzangeres Marietje trokken de aandacht van de gerenommeerde managers in Volendam. Op elfjarige leeftijd bracht ze onder leiding van Jan ‘Tuf’ Buijs haar eerste single uit. Onder de naam Marietje & Het Volendams Operakoor werd het liedje ‘Laat het altijd vrede zijn’ opgenomen. ,,Jan had Peter Koelewijn gevraagd een liedje voor me te maken. Omdat ik nog heel jong was, mocht ik vanwege bepaalde regelgeving niet als individueel artiest optreden. Dat werd omzeild door het voor te doen komen alsof ik bij het Volendams Operakoor zat.”
Marietje reeg de singeltjes aan elkaar en er volgde zelfs een kerstalbum. ,,Toen sloeg de puberteit keihard toe en had ik geen zin meer om die kinderachtige liedjes te zingen. Thuis luisterde ik naar artiesten als Fleetwood Mac, maar als ik zelf zong moest ik Nederlandstalige kinderliedjes zingen. Bovendien ben ik een alt en heb ik dus niet per se een hoge stem. Ik vond mijn -door de pubertijd veranderde- stem niet langer geschikt voor die muziek.”
Marietje nam afscheid van haar tot dan toe vertrouwde genre, maar van een definitief vaarwel van de muziek kwam het niet. ,,Met het doel om mezelf te kunnen begeleiden bij het zingen, ben ik mezelf meer gaan verdiepen in gitaarspelen. Zo kwam ik na verloop van tijd op bruiloften te spelen. Ik hervond mijn plezier in de muziek.” Terwijl Marietje meters maakte als muzikant, gooide elders in het dorp een rockgroep het roer om. In de zoektocht naar muzikaal succes vroeg BZN-drummer Jack Veerman ‘Dekker’ of Marietje zangeres van de groep wilde worden. ,,Daar had ik natuurlijk wel oren naar. Opeens kon ik in een van de meest populaire rock ’n roll-groepen van het land stappen. Mijn ouders waren er alleen wat minder blij mee...”
In 1976 stapte de dan vijftienjarige Marietje Kwakman in BZN. ,,Ik werd gelijk voor de leeuwen gegooid. Na een aantal keer repeteren stond ik al naast Jan Keizer op het podium. Het was een soort cultuurschok voor me. Ik ging van op een krukje met een akoestische gitaar solo zingen, naar harde rockmuziek spelen voor hossende menigten in gigantische zalen en tenten door het hele land.”
Op de bühne voerde de pure rock ’n roll nog de boventoon, maar in het repetitiehok werd al dan niet onbewust hard gewerkt aan de nieuwe muzikale koers. ,,Thomas Tol had net een nieuwe synthesizer gekocht. De sounds die daaruit kwamen waren baanbrekend, we werden echt omvergeblazen door dat ding. Thomas kwam met een melodietje dat als een geintje in de oefenruimte begon. Het was een welkome vernieuwing. We besloten het dus samen met één of twee liedjes uit het vertrouwde genre op een demo te zetten voor de producer.”
Op het moment dat Marietje in haar beste Frans de tekst van ‘Mon Amour’ zong, had ze nog geen flauw idee dat ze meewerkte aan één van de grootste hits uit de Nederlandse muziekgeschiedenis. ,,De definitieve tekst hadden we nog niet. We gingen er niet van uit dat het verder uitgewerkt zou moeten worden.” De verdere uitwerking van de grootste BZN-hit heeft Marietje nooit mee mogen maken. ,,Ik ben vroegtijdig uit de band gestapt. De beslissing om op te stappen werd eigenlijk door mijn ouders gemaakt. Ik moet wel toegeven dat ik altijd begrip heb gehad voor hun beredenering. Het was een heftig schema voor een vijftienjarig meisje. Ik kwam geregeld pas om zes uur ’s ochtends thuis na optredens. Jack ‘Dekker’ liep altijd netjes met me mee naar de voordeur, zodat ik zeker veilig thuiskwam, maar ze vonden me te jong. En dat was ik natuurlijk ook.” BZN-manager Dick ‘de Brit’ kreeg lucht van de situatie en bracht een bezoekje aan Marietjes ouders. ,,Hij heeft nog geprobeerd ze te overtuigen, maar zonder succes. Mijn tijd zat erop. Ik ben niet verder gekomen dan de demo van ‘Mon Amour’.”

Dankbaar
Jaren later heeft Marietje de demo nog eens terug gehoord op televisie. ,,In 2002 werd ik geïnterviewd voor het programma ‘Top 2000: Untold Stories’. Jan Keizer verraste me met het cassettebandje waar de demoversie van ‘Mon Amour’ op stond. Samen met hem en Jan Tuijp luisterde ik het terug. Terwijl ik naar de opname luisterde dacht ik na over hoe anders mijn leven had kunnen lopen. Toch -als ik het allemaal opnieuw zou kunnen doen- had ik niets veranderd. Als ik niet uit BZN was gestapt, had ik mijn ex-man nooit ontmoet en had ik mijn zoon dus nooit gehad. Alles was dan anders geweest, maar ik ben nog iedere dag dankbaar dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Het moet dan toch zo lopen, hè?”
BZN ging verder met Anny Schilder en Marietje bewandelde haar eigen muzikale pad. ,,Ik zong nog regelmatig op bruiloften en werd uiteindelijk als zangeres voor de kerkdiensten gevraagd. Ondanks dat ik veel oefende, merkte ik dat ik tekortkwam op de gitaar.” Marietje trok haar stoute schoenen aan en ging naar het ouderlijk huis van een gitarist waar ze goede dingen over gehoord had. ,,Op de benedenverdieping van de woning zat de bruidswinkel van zijn moeder. Ik vroeg haar of haar zoon de gitarist thuis was. Ze riep hem van boven en daar kwam Jan ‘To’ Buijs de trap afdalen. Verlegen als ik was vroeg ik of hij misschien een keer samen wilde repeteren, en als dat leuk zou zijn, of hij me dan ook tijdens bruiloften zou willen begeleiden. Hij keek me aan en vroeg: ‘kan je wel zingen?’ Dat was het moment waarop ik voor het eerst met de zelfverzekerdheid van Jan te maken kreeg.”
Op zeventienjarige leeftijd richtte Marietje samen met Jan ‘To’ de band Spryng op. ,,Na drie repetities stonden we al op de bühne. Het ging ook direct goed. De chemie die we samen hadden resulteerde in een gevulde agenda. Gemiddeld speelden we drie keer per week en dat deden we door het hele land. Slechts een paar maanden na de oprichting waren we al beroepsmuzikant. Ik kwam dus eigenlijk in hetzelfde schuitje terecht als bij BZN, maar dit keer was ik een paar jaar ouder.”
Gaandeweg kregen Marietje en Jan meer oog voor elkaar. ,,Als we niet repeteerden ging ik op de fiets door Volendam, in de hoop dat ik Jan zou zien rijden. Achteraf ontdekte ik dat hij hetzelfde deed. Bellen kon niet zomaar want dan luisterden er thuis acht man mee. Als we elkaar dan vonden gingen we een ritje in zijn auto. Dat was een hele belevenis met die auto’s waar Jan in reed. Zijn vader had altijd van die gigantische Amerikaanse wagens, dat rijdt natuurlijk wel. Uiteindelijk zijn we in 1981 getrouwd.’
In de hoogtijdagen van Spryng kwam de band in aanraking met producers Peter van Asten en Richard de Bois. ,,Tijdens een gesprek lieten ze vallen dat ze opdracht hadden gekregen een liedje voor het Songfestival te maken. Peter vroeg of ik interesse had om als soloartiest invulling te geven aan die rol.”

‘Ze vonden het
maar niets in
Volendam, maar
zelf herinnerde
ik me juist steeds
het moment waarop
ik als klein meisje
ver na bedtijd
stiekem onder de
tafel lag mee te
gluren naar
het Songfestival’

Net nu Marietje met het plan liep om aan een solocarrière te gaan werken kreeg ze de kans om zich direct in heel Europa in de schijnwerpers te zetten. Het leek de kans op een droomstart. ,,Toch heb ik gevraagd of ik er even over na mocht denken. Iedereen in mijn omgeving zei dat ik mijn handen er niet aan moest branden. Het Songfestival vonden ze maar niets in Volendam, bijna niemand adviseerde me er wél voor te gaan. Maar zelf herinnerde ik me juist steeds het moment waarop ik als klein meisje ver na bedtijd stiekem onder de tafel lag mee te gluren naar het Songfestival. Nu kreeg ik de kans aangereikt om zélf op dat gedroomde podium te zingen. Ik besloot het te doen!”
Na haar bevestigende gesprek met de producers werd Marietje voor even in een muzikale droomwereld gestort. Voor de landelijke gekte begon, veranderde Marietje haar artiestennaam vanuit commercieel oogpunt in Maribelle. ,,Richard en Peter hadden het liedje ‘Ik hou van jou’ voor me geschreven. Een ingetogen, romantische ballade waarin de zang begeleid werd door een voltallig orkest. Ik mocht zelfs mee naar Londen om te ervaren hoe het London Philharmonic Orchestra de arrangementen in de studio inspeelde. Dat tripje was een van de mooiste ervaringen uit mijn leven. In slechts twee keer hadden ze het hele liedje erop staan. Die mensen in dat orkest horen bij de groten der aarde. Het voelde onwerkelijk dat ik het liedje mocht gaan zingen dat zij aan het opnemen waren.”
De weg naar het Eurovisie Songfestival toe was als een droom, maar eenmaal in Luxemburg aangekomen ging het al snel verkeerd. ,,Mijn man Jan merkte tijdens de repetities op dat de bassist van het Songfestival-orkest een valse noot speelde. De orkestleider sloeg er niet echt acht op en dus werd tijdens het optreden zelf dezelfde fout gemaakt. Zo jammer en onnodig.”
Maribelle zou met ‘Ik hou van jou’ uiteindelijk dertiende worden. Volgens critici had er meer ingezeten. In de dagen erna stonden de kranten vol over Maribelles optreden. Haar zangstem werd geloofd, maar haar kledingkeuze moest het ontgelden. ,,Ik droeg een roze met zwarte jurk en onderdeel van de jurk was een roze strik op mijn buik. Toen daar door sommige media zwaarder aan werd getild dan aan de muziek dacht ik bij mezelf: ‘in wat voor circus ben ik nu terecht gekomen?’ Ik had als jong meisje zojuist in mijn eentje voor miljoenen mensen staan zingen, maar in de kranten ging het vooral over de strik aan mijn jurk. Zelf vond ik het vooral jammer dat ik op de dertiende plaats kwam. Ik had op meer gehoopt.”

‘In wat voor
circus ben ik
nu terecht gekomen?’

Jong als ze was trok Maribelle zich weinig aan van de kritieken na haar Songfestival optreden. ,,Ik liet me niet beïnvloeden door al die meningen. Wat wél invloed had was mijn eigen onzekerheid over het optreden. Ik had het liedje wel duizend keer gezongen voordat ik het eindelijk op het Songfestival mocht doen, maar na afloop vroeg ik me af of ik het wel goed had gedaan. Die gedachte heb ik de daaropvolgende jaren nog bij me gedragen. Tot ik dacht: ‘Ik ga vanavond die beelden eens lekker in mijn eentje terugkijken’.”
Het Songfestival avontuur lag inmiddels drie jaar achter haar, lang genoeg om zenuwachtig te worden bij het idee van de opnames. ,,Daar stond ik dan, moederziel alleen op dat kolossale podium. Niet eens een achtergrondzangeres bij me op de bühne; letterlijk alle muzikanten zaten in de orkestbak onder het podium. Ik wist nog dat ik het moeilijk vond om daar zo alleen in de schijnwerpers te staan en zo’n sentimentele tekst helemaal in mijn eentje te moeten brengen. Maar toen ik mezelf eenmaal hoorde zingen vond ik het eigenlijk best mooi.”
De altijd bescheiden Maribelle was trots op de drie jaar jongere versie van zichzelf. ,,Terugkijkend is mijn bijdrage aan het Songfestival toch waar ik het meest trots op ben als het om mijn muzikale carrière gaat. De leukste tijd heb ik absoluut met Spryng beleefd, maar als ik er een hoogtepunt uit moet pakken dan is het Luxemburg 1984. Ik heb het wel even gedaan in mijn eentje als 24-jarig meisje. Dat neemt niemand me meer af.”
Inmiddels woont Maribelle al jaren met haar man Nicolaas op het zonnige Ibiza, het eiland van haar dromen. ,,Een paar jaar terug heb ik geprobeerd weer in Nederland te wonen, bij mijn zoon. Na een jaar zei hij: ‘moeder, ik denk niet dat jij hier nog gaat wennen.’ De levensstijl zoals ik die op Ibiza heb leren kennen is blijvend. Ik kan niet meer aarden in Nederland. Mijn zoon zit op zijn plek in Volendam en ik op Ibiza. Het is twee en een half uur vliegen, dus ook dat is goed te doen.”
Maribelle lacht: ,,Waar ik heel blij mee ben is dat mijn zoon ook de muziek van zijn ouders heeft overgenomen. Hij speelt gitaar en hoewel hij het nog niet uitbundig durft, begint hij zelfs te zingen. Maar dat gaat helemaal goed komen. Ik ben ongelooflijk trots op hem.”
Ook Maribelle heeft nog dromen als het om muziek gaat, al zijn de ambities voor haar doen klein van stuk. ,,Als de verbouwing van onze bed & breakfast straks klaar is lijkt het me heel leuk om hier op het eiland iets aan zangcoaching te gaan doen. Ik heb een hoop ervaring opgedaan, het zou zonde zijn om dat niet door te geven.”
Zelf nog op het podium verschijnen ziet de Volendamse niet meer zitten. ,,Ik vind niet dat oude artiesten maar in de schijnwerpers moeten blijven verschijnen. Begrijp me niet verkeerd, zingen is nog altijd mijn passie, maar er komt een moment dat de tijd rijp is om plek te maken voor een jongere generatie.”