Liefde is…

Mariska en Wendy houden elkaar in balans

,,Ik was de eerste vrouw ooit in Volendam die met een vrouw trouwde”, vertelt Mariska. ,,Ik ben geen eilandhopper of zo en ook geen vreemdganger, maar mijn relatie liep op een gegeven moment niet lekker en toen ontmoette ik Wendy.” Mariska spreekt van vonken, vuurwerk en vlinders die ze voelde, toen ze Wendy voor het eerst zag. ,,Hoewel er op dat moment nog niets was gebeurd, was ik voor mijn gevoel al aan het vreemd gaan.”
Die avond wordt er uiteindelijk toch gekust. Op het Rembrandtplein. Wendy: ,,Stiekem naast de Vive Le Vie. De ‘pottenbar’. Daar voelden we onszelf overigens absoluut niet op ons gemak. We zijn meer van gemengde kroegen waar gewoon iedereen door elkaar zit.” Mariska: ,,Het zou het einde van mijn huwelijk betekenen en dat besefte ik ook. Toch deed ik het met heel mijn hart en vol overtuiging. Het bleek uiteindelijk de juiste keuze, want we zijn al dertien jaar gelukkig samen.”
Het zijn volgens de dames de verschillen die ze samen zo’n goed stel maken. Wendy: ,,Maris is erg lief. Recht door zee. Als ze het er niet mee eens is, is het ‘Hey Wen, stomme k.t. Doe effe normaal. Ze zegt ook wat ze denkt en wat ze voelt. Ze kan echter ook heel erg in de stress schieten over dingen. Soms vier dagen over dingen piekeren. Waarop ik dan zeg; stress niet zo. Doe het gewoon en dan zien we morgen wel weer hoe het uitpakt. Het komt wel goed. Acht van de tien keer komt het ook weer goed, maar dat moet ik haar soms even inwrijven.”

‘Ik ga echt
niet om natte
slipjes vragen’

Nadat ze acht jaar met veel plezier in Monnickendam heeft gewoond, is Mariska inmiddels weer terug in haar geboortedorp Volendam. Voor Wendy was het wel even wennen. ,,Toen ik in het Sint Jacob in Amsterdam werkte, vertelden ze over Volendam dat er heel veel sociale controle was. Dat je allemaal een mooie voordeur moest hebben. Twee bloempotten voor de ramen – die hebben wij nu trouwens ook – en ga zo maar door. Daar werd ik een beetje kriegelig van, dus daarom zijn we eerst in Monnickendam gaan wonen. Nu wonen we inmiddels hier, maar het valt alleszins mee. Ik heb wel enorm moeten wennen aan het dialect. Vooral in het begin begonnen Volendammers tegen me te praten in het Nederlands en bij het tweede woord gingen ze in het Volendams verder. De eerste drie maanden kon ik dus niemand verstaan.”
Mariska: ,,Het was ook hilarisch als ze naar Bakkertje ging en ik vroeg of ze een stukje ‘slappe worst’ mee wilde nemen. ‘Dat ga ik echt niet vragen, hoor. Ben je wel goed?’ Of bij de vishandel op de Julianaweg. Vraag even of ze natte slippies hebben? Dan kreeg ik als antwoord: ‘je gaat toch niet aan iemand vragen of hij een natte slip heeft?’ En dan lach ik in een stuip!” Wendy: ,,Een was op gang gooien. Ook zoiets. Ik woonde toen nog in een appartementencomplex en reageerde dan direct: ‘dat kan niet, gek. Hier wonen nog meer mensen!’ We hebben er echt enorm om gelachen in het begin.”
Na een cursus Volendams van Mariska’s vader en oma, raakt Wendy ingeburgerd. Inmiddels zijn de twee tortelduifjes zelfs getrouwd. Wendy: ,,Het is gelukkig niet meer ‘zok bedakkuh’, haha.” Mariska: ,,We genieten samen enorm van het leven. Uit eten, vakantie, biertje halen en hebben de mooiste reizen samen gemaakt. Jamaica, de Malediven, Mexico, de Griekse eilanden. Ik denk dat mijn bucket list aardig is afgevinkt. Ik heb een vrouw gevonden waar ik de rest van mijn leven mee wil delen, we hebben een mooi huis en een goed draaiende zaak. Ik ben een gelukkig mens.”

‘Het percentage
lesbische vrouwen
ligt hier veel lager
dan landelijk,
maar geloof me:
het zijn er
echt veel meer’

Wendy: ,,Dat geldt zeker ook voor mij, al zou ik nog wel ergens een kinderboerderij willen beginnen met veel dieren. Of ik dat hier in Volendam voor elkaar krijg, weet ik niet, maar je moet blijven dromen, toch? Ik moet de Volendammers overigens absoluut een compliment geven voor hoe goed we hier geaccepteerd zijn. Er heeft nog nooit iemand lelijk tegen me gedaan om mijn geaardheid. Daarom vind ik het heel bijzonder dat er toch nog zoveel meiden niet voor hun geaardheid uit durven komen. Het percentage lesbische vrouwen ligt hier veel lager dan landelijk, maar geloof me: het zijn er echt veel meer. Er heerst kennelijk toch nog een taboe op.”
Mariska: ,,Ik hoop dan ook dat wij met dit verhaal daar een streep door kunnen zetten. Het is namelijk nog steeds zo dat je als meisje van 18 moet gaan uitleggen dat je op vrouwen valt. Terwijl als je op mannen valt, hoef je niets uit te leggen. Dat is complete onzin.” Wendy: ,,Iedere week een ander vriendje meenemen, is niet erg. Als je echter een keer met een vrouw thuis komt, moet je eerst met je vader en moeder gaan zitten. Sterker nog, je moet eerst drie weken met ze in overleg om ze geestelijk voor te bereiden. Het is 2021 en wordt het echt tijd dat we klaar zijn met kasten en hokjes. Dat je nergens meer uit hoeft te komen, maar gewoon jezelf kunt zijn. Je bent zo en je pa en ma hebben je zelf zo gemaakt. Daar kun je niets aan doen en ik vind ook niet dat je jezelf hiervoor hoeft te verantwoorden.”