Wat stond er in je rapport

Nora Tuyp is haar moedertje dankbaar

,,Wat voor leerling ik was? Een sociaal goed aanwezige, zeg maar, haha. Omdat ik dat sociale toch wel heel belangrijk vond, lette ik niet altijd even goed op. Toch probeerde ik wel altijd goed mijn best te doen. Zo is ook te lezen in mijn rapport. Bij het eerste staat nog dat ik beter mijn best moet doen, maar bij de tweede staat dat ik dat ook daadwerkelijk doe. Ik luisterde dus wel goed naar de juffen.”
,,Vooral met lezen had ik nog wat moeite en dat hebben we tot Sint Juttemus geoefend in de keuken bij mijn moeder met zo’n bandje. Een drama, maar ik deed het wel allemaal braaf. Mijn moeder vindt het nu nog vreselijk als ze me hoort voorlezen. Die kan het niet meer aanhoren. Wat ook is blijven hangen, is dat ik in Groep 5 bij meester Frans Pelk altijd met m’n tafeltje op de gang moest zitten. Ik luisterde gewoon nooit naar hem. Vraag me niet waarom, maar we hadden blijkbaar geen klik of zo.”

Lol maken
,,Ik zat in een klas met onder anderen René Kras, Janine Bond, Eline Smit en Nelleke Kwakman. Die meiden waren ook mijn vriendinnen in die tijd. Met Eline spreek ik zelfs nog geregeld af. We koesterden ook dezelfde jeugddroom., namelijk politie te paard worden. Van die droom is niets terechtgekomen, maar het staat nog wel in alle vriendinnenboekjes uit die tijd. Een periode waarvan qua leraren Juf Gré wel is blijven hangen. Die zong altijd liedjes met ons en dat vonden we super leuk. Ik bak er niets van, maar zeg altijd dat als ik toch een goede stem had gehad, ik de hele dag zou zingen. Overal. Ik moet echter altijd stilhouden, ik mag niet zingen. Alleen mijn kinderen vinden het nóg leuk.”

‘We wilden politie
te paard worden’

,,Op het Don Bosco College startte ik op VMBO/HAVO en dat werd uiteindelijk VMBO-kader. Als ik beter mijn best had gedaan, had er zeker meer ingezeten. Toch heb ik er geen spijt van, want ik heb de mooiste tijd uit mijn leven gehad. Als ik het over mocht doen, deed ik het exact hetzelfde. We waren in die tijd niet echt bezig met ‘wat gaan we hierna doen’ of ‘we moeten wel een diploma hebben, want dat is belangrijk.’ Waren vooral bezig met de hele dag lol maken. Een klas met alleen meiden waarvan niemand te beroerd was om zijn beste – of slechtste – beentje voor te zetten. Ik ging bijvoorbeeld dronken naar de sportdag met Shanna Kras. Toen ze het in de gaten kregen, zijn we weggerend. Ook reden we geregeld met rolstoelen door de aula. Hebben zelfs een kinderopvangmiddag georganiseerd waarbij alle neefjes en nichtjes naar school mochten komen. Het was altijd lachen, al hebben we ook wel dingen gedaan waarvan ik achteraf spijt heb. Bij mevrouw Tas bijvoorbeeld. Dat waren dingen die gewoon te ver gingen. Last but not least mochten we met de hele klas niet mee op kamp naar Londen. Dat was nog nooit voorgekomen, maar wij hadden de primeur. Niet denken dat onze ouders de school belden, hoor. Mijn moeder zei gewoon: ‘Dat is je eigen schuld. Moeten jullie maar normaal doen.’ En daar had ze eigenlijk ook wel gelijk in.”

Dankbaar
,,Ik haalde wel voldoendes – het ging me makkelijk af - dus het grappen en grollen had geen consequenties. Alleen Engels had ik moeite mee, maar daar heeft mevrouw De Groot ontzettend mee geholpen. Zodoende is het me gelukt om daar een voldoende voor te scoren en direct te slagen, zonder herkansingen. Na de Don Bosco had ik – samen met Eline – besloten tandartsassistente te worden. De opleiding was in Haarlem, een flink eind uit de richting en de school vonden we helemaal niks. Dus gingen we iedere keer naar Amsterdam om een ijsje te halen. Of een broodje eten in Haarlem en dan gingen we weer. Ik ben uiteindelijk gestopt, maar dat durfde ik absoluut niet te zeggen tegen mijn pa en ma. Die hadden net het school- en boekengeld betaald. Gelukkig pakten ze het goed op.”
,,Vervolgens heb ik een jaartje bij Piet Vik in de viswinkel gewerkt. Wilde wel blijven, want het was natuurlijk lekker geld verdienen en je hoefde niet meer te leren. Maar dat zag mijn moeder niet zitten, dus heeft ze me ingeschreven voor de opleiding verpleegkundige. Iets wat ikzelf helemaal niet zag zitten, maar waar ik haar nu dankbaar voor ben. Ik werk nu namelijk als longverpleegkundige bij het OLVG-Oost en heb het er enorm naar mijn zin. Dus met terugwerkende kracht nogmaals: ‘Bedankt, ma!”

Gezag
Jan Keizer had Nora in het schooljaar 2003/2004 een jaartje onder zijn hoede. ,,Ik stond erom bekend dat ik zo goed als nooit iemand de klas uitstuurde. In de 41 jaar dat ik les heb gegeven, kun je de keren op een hand tellen. Ook gaf ik sporadisch gaf strafwerk op en dat was dan meestal iets ludieks. Een kleurplaat inkleuren, opstel schrijven over het liefdesleven van een vloermatje. Of als ze samen aan het klieren waren, liet ik ze een opstel schrijven en dan om de beurt een woord. Dat soort dingen. Nora viel de eer te beurt om drie keer strafwerk te pakken. Dat is toch wel uniek. Ik herinner me haar als een brugpiepertje met heel veel praatjes. Ze had lak aan gezag en had eigenlijk een hekel aan het instituut school en alles wat daar bij hoorde. Voerde continu strijd tegen autoriteit. Ze was overigens veel intelligenter dan ze op dat moment liet blijken. Jaren later sprak ik haar nog wel eens in de sportschool en merkte ik dat ze veel meer in haar mars had dan ze al die tijd had laten zien. Getuige ook haar vervolgopleiding en waar ze uiteindelijk terecht is gekomen.”