Franca Visser verliefd op Zuid-Amerikaans land
‘Op Cuba zorgen de mensen nog voor elkaar’
,,Er waren meerdere redenen waarom ik hier weg wilde. Eerste reden was het boek Fuck It van John Parkins dat ik van iemand kreeg”, vertelt Franca Visser. ,,Een andere reden was een interview dat ik heb gelezen. Hierin werden 250 mensen geïnterviewd die in het laatste jaar van hun leven zaten. Ze kregen de vraag voorgelegd waar ze nou spijt van hadden. Niemand van deze mensen had spijt van iets wat ze hadden gedaan, maar alle 250 zeiden ze dat ze graag dit of dat nog hadden willen doen. Toen dacht ik bij mezelf; Fuck It, ik moet het gewoon doen.”
Door Jan Koning
Franca runt dan nog haar broodjeszaak op het Europaplein. Ze verkoopt de boel en alles wat ze verder bezit en trekt erop uit. ,,Eerst ben ik naar vrienden in Bonaire geweest en vervolgens ben ik op doorreis gegaan richting Ecuador. Daar vond ik een school waar ik Spaans kon leren. Niet op de traditionele manier – school en leren is voor mij niet de beste combinatie – maar tijdens het reizen. In Nederland had ik al wel een beetje aan zelfstudie gedaan en les gehad van Christian Sier, maar heel summier. Tijdens de 20-daagse reis met een gids en nog een jongen, hebben we een reis gemaakt met het openbaar vervoer. We leerden dus direct het land en de mensen goed kennen en ondertussen spraken we bijna alleen Spaans.”
‘Omdat ik alles met
het openbaar vervoer deed,
ontmoette ik geweldige mensen’
In Ecuador blijft Franca zeven weken, leert er Spaans en bezoekt de idyllische Galapagos Eilanden. Vanaf Ecuador gaat ze verder naar Bolivia, Peru en Chili. ,,Ik zag wereldsteden, parelwitte stranden, vulkanen en omdat ik alles met het openbaar vervoer deed, ontmoette ik geweldige mensen. Ik werd verliefd op Zuid-Amerika, nog niet wetende dat ik later opnieuw verliefd zou worden.”
De reis overtreft al haar verwachtingen en ze geniet er met volle teugen van. Het is overigens niet enkel pais en vree. In Ecuador wordt ze gebeten door een hond en dat krijgt nog een staartje. ,,Na 22 ziekenhuisbezoeken in Zuid-Amerika met iets andere behandelmethodes dan in Nederland, was ik het zat. Toen ben ik terug gegaan naar Nederland en na drie weken bij de huisarts – en natuurlijk de goede zorg van mijn vader en moeder – was alles weg. Dus ben ik weer vertrokken. Ik twijfelde nog om weer in Chili te beginnen en via Argentinië omhoog te reizen via het oosten, maar toen kwam ik een mooie aanbieding tegen om naar Cuba te vliegen. ‘Dan begin ik daar en reis ik naar beneden’, dacht ik bij mezelf. Het zou iets anders lopen.”
Na een rondreis over het eiland gaat ze terug richting hoofdstad Havana. ,,Ik was al van plan om verder te reizen, maar volgens vrienden daar moest ik echt nog een dorpje zien. Het sprookjesachtig dorpje, Viñales. Dat deed ik en daar ontmoette ik Humberto. Een dag voor ik eigenlijk weg zou gaan. Hij was gids op een paardrijtoer. Normaal gesproken kom je daar in een groep terecht, maar dit keer was ik helemaal alleen tijdens een vier uur durende tour. We hadden zoveel lol en plezier samen dat de tour uiteindelijk zes of zeven uur duurde.”
‘Wijs als mijn vader is,
zei hij tegen mijn moeder
en zus dat hij wist
dat ik het toch wel zou doen’
Er groeide verliefdheid die wederzijds was en is en samen met haar nieuwe vlam bracht ze een geweldige tijd door. Het deed haar besluiten om Nederland te verlaten en opnieuw naar Cuba te vertrekken. Franca stapte weer op het vliegtuig en dit keer voor onbepaalde tijd.
,,Dit keer met een plan ook. We hebben een huis gekocht met een restaurant. In hetzelfde dorp als waar we nu al woonden. We gaan de paardentours van Humberto combineren met lunches in het restaurant. Zo krijgen de bezoekers een geheel verzorgd arrangement aangeboden. Het is het beste moment om te beginnen, aangezien het toerisme in Cuba ontzettend in opkomst is. Ik kijk er ook echt naar uit.” Waar Franca er zelf ontzettend naar uitkeek, stonden haar ouders – en vooral ook haar zus – niet direct te springen. ,,Ze zijn er aan de ene kant helemaal niet blij mee. Het is toch een uurtje of tien vliegen. Daarnaast is de communicatie niet heel makkelijk. Wijs als mijn vader is, zei hij tegen mijn moeder en zus dat hij wist dat ik het toch wel zou doen en ze me daarom beter kunnen steunen. Dat doen ze dan ook.”
Voor Bram en Franca senior was het wel even schrikken, maar ze bekijken het vooral van de positieve kant. ,,Het is natuurlijk dubbel, want we gaan haar ontzettend missen, maar we hopen bovenal dat ze gelukkig is. Dat is voor ons gewoon het allerbelangrijkste. Het is natuurlijk best even slikken, maar ze is oud en wijs genoeg en weet waar ze mee bezig is. We gaan in februari kijken hoe ze het daar heeft en kennismaken met haar vriend. We hebben hem al een aantal keer via FaceTime gesproken en het lijkt een heel aardige jongen. Het is een groot avontuur, maar bovenal een ontzettend leuk avontuur.”
Uw reactie