Johan ‘Totter’ Tol lag kantje boord, maar lijkt coronavirus te overwinnen
‘Samen een nacht waken, apart van elkaar’
Het coronavirus was voor Edam-Volendam geruime tijd ver weg van het bed. In de afgelopen drie weken belandden echter meerdere mensen uit onze gemeente in de ziekenhuizen, ook op ic. Eén van hen, Johan ‘Totter’ Tol, overwon al een aantal fysieke en geestelijke crisissen in zijn leven, maar de coronapandemie leek hem eronder te krijgen. Vorige week verslechterde zijn toestand dermate in het Purmerender Dijklander Ziekenhuis dat er ’s nachts werd gewaakt, maar op afstand. Want zijn vrouw Tiny Tol-Kes (voorzitter Moedige Moeders) en kinderen Erik en Miranda verbleven, ieder afzonderlijk, in Volendam. Hij overleefde. ,,Ik weet niet hoeveel levens ik heb”, laat Johan maandagavond vanuit het ziekenhuis weten. ,,Dit is horror. En geeft nog maar eens aan dat we niet voorzichtig genoeg kunnen zijn”, zegt zijn vrouw Tiny, die zelf al die tijd – mede door coronaverschijnselen als dagelijkse koorts – in thuisisolatie verblijft.
Door Eddy Veerman
Tiny Tol-Kes is als voorzitter al heel wat jaren het gezicht van Moedige Moeders en vice-voorzitter van de landelijke MM, die de ouders van kinderen die drugs gebruiken ondersteunen, maar ook ouders, kinderen en de maatschappij informeren over de gevaren van drugs. Haar man Johan behoort tot de zogeheten kwetsbare groepen, hij leidt aan de ziekte van Waldenström: beenmergkanker. En zag al menig hospitaal van binnen en buiten. Zeker na zijn motorongeluk zo’n 35 jaar geleden. ,,Alleen toen al heb ik zo’n 45 operaties moeten ondergaan. Chirurgen hebben vanuit allerlei plekken in mijn lichaam bot gehaald, met als doel mijn been te behouden. Na zes jaar moest-ie er alsnog af.”
Johan was ook in de ban van het coronavirus toen dat Nederland bereikte. ,,Ik volgde al het nieuws en ging zelf niet naar buiten. Eén keer ben ik gaan bloedprikken, toen ik me niet lekker voelde. Toen waren de regels nog niet zo streng. In de wachtkamer hield ik wel afstand, maar misschien is het daar gebeurt.”
Kuchje
,,Ver voordat iets over het coronavirus naar buiten kwam, hadden we beide een kuchje”, zegt Tiny van tien kilometer verderop. ,,Vanaf het moment dat corona in het nieuws kwam, hebben we hier thuis meteen maatregelen genomen. Geen kinderen en kleinkinderen meer op bezoek en Johan bleef binnen. Ik werk in de zorg in Purmerend en besloot op de fiets in plaats van met de bus te gaan. En bij terugkeer telkens meteen richting douche te gaan en de kleren op zestig graden te wassen.”
,,Het is een raadsel dat hij het heeft gekregen. Hij had juist bloedkanker overwonnen en was in remissie. Maar Johan heeft ook emfyseem en daardoor slechte longen, dat maakt hem kwetsbaar.”
,,Na terugkeer van het bloedprikken steeg zijn temperatuur. Hij bleef op de bank liggen en was toen nog niet benauwd. We konden ook zijn zuurstofgehalte meten.”
,,Na een paar dagen hebben we toch de huisarts gebeld en die kwam in beschermend pak. Alles werd gecontroleerd en toen het na enkele dagen niet verbeterde, vertrouwde de huisarts het niet en kwam de longarts. Johan wilde niet naar het ziekenhuis, had angst dat hij het daar kon oplopen, maar hij moest komen en uit de test bleek dat hij het virus al onder de leden had. Na longonderzoek bleek ook dat de longemfyseem slechter was geworden.”
Eenmaal opgenomen in Purmerend, kreeg het gezin direct een onheilsbericht. ,,Vanwege zijn medische voorgeschiedenis werd gezegd dat ze hem bij verslechtering niet op intensive care zouden opnemen. Omdat ze op voorhand verwachten dat hij daar niet goed onder vandaan zou komen. Maar het is wél de vader en opa van onze kinderen en kleinkinderen. Wij wilden dat het medisch personeel er voor zou gaan. Hij heeft al zóveel overwonnen.”
,,Ik had zelf bij dat gesprek willen zijn, desnoods in ruimtepak. Maar ik moest in thuisisolatie en mijn dochter had Johan naar het ziekenhuis gebracht en moest ook in quarantaine.”
‘Zoon Erik was het er niet mee eens,
hij vindt mij hartstikke jong.
Ikzelf ook. Ik ben er helemaal
nog niet klaar voor om te gaan’
Uw reactie