‘De werknemers van Bart Smit waren en zijn nog steeds één grote familie’

Voormalige chauffeurs treuren om faillissement

Het ontslag kwam daarom hard aan bij de chauffeurs. Ook bij Henk Bond en Sandro Tol. Beiden waren tot dan toe zo’n twintig jaar in dienst bij het speelgoedparadijs. Het verliezen van hun werk als chauffeur bij Bart Smit is nog steeds een open wond.
Ondanks dat Sandro Tol al een periode bij een andere werkgever werkt, kwam het nieuws over het faillissement van Intertoys bij hem binnen. ,,Toen wij ontslagen werden, was ik echt gebroken. Ik wist mezelf geen raad. Het was een klap en het heeft een tijdje geduurd voordat ik eroverheen was. Nu bekend is geworden dat alles van het bedrijf Bart Smit verdwijnt uit Volendam, wordt die vervelende periode weer opgerakeld. Dat een ooit zo bloeiend bedrijf failliet is gegaan, doet mij echt pijn.”

‘Toen wij ontslagen werden,
was ik echt gebroken’

Henk Bond is nog altijd boos en verdrietig door het verlies van zijn droombaan als vrachtwagenchauffeur. Henk: ,,Ik ben een echte chauffeur. Als kind droomde ik er al van om op de vrachtwagen te rijden. Het ontslag bij Bart Smit raakte mij erg. Nog steeds kost het mij moeite om langs te rijden bij het distributiecentrum. De vrachtwagen die ‘mijn auto’ was geworden, reed nog een tijd in de rondte. Als ik die auto zag staan, dan was dat heel pijnlijk. Later zijn alle vrachtwagens uit Volendam weggehaald en we hebben daar met z’n allen nog afscheid van genomen. Iemand heeft ze later zien staan bij een distributiecentrum in Waddinxveen. De auto’s stonden er verwaarloosd bij. Dat bericht deed werkelijk zeer.”
Sandro kwam voor zijn nieuwe werk nog regelmatig terug in het magazijn van Bart Smit. Sandro: ,,Als ik voor mijn nieuwe baan spullen kwam brengen in het distributiecentrum, dan was het alsof ik weer in een warm bad terechtkwam. Ik droeg nog steeds mijn Bart Smit-trui en iedereen verwelkomde mij. Het was als thuiskomen. Twintig jaar lang was ik er kind aan huis. De collega’s met wie ik vroeger samenwerkte, zag ik vaker dan mijn eigen familie. De werknemers van Bart Smit waren en zijn nog steeds één grote familie. Met velen heb ik nog steeds contact. Zo heb ik laatst nog gesproken met mensen uit Oldenzaal, Emmeloord en Drachten. We vertellen dan hele verhalen aan elkaar.”
Henk Bond beaamt dat er een familiegevoel heerste onder de werknemers van de speelgoedketen. Henk: ,,Ik heb tussendoor ook nog een paar jaar ergens anders gewerkt. Toen ik terugkeerde, kwam ik Bart Smit tegen tijdens de Sinterklaasperiode. Hij zei: ‘Hé, ben je daar?!’ Daarna gaf hij mij een hand en zei: ‘Welkom thuis!’. Dat is typisch Bart. Wat mij betreft ben je dan een topbaas. Er werkten zoveel mensen in zijn bedrijf en dat hij mij dan kent, vind ik heel bijzonder. Hij ging ook elk jaar bij alle winkels op bezoek. Niet alleen de bedrijfsleiders kregen een hand, ook de stagelopers. Iedereen liep weg met hem en men deed alles voor hem.”
De chauffeurs vertellen dat het bedrijf Bart Smit in 2008 de beste periode uit haar bestaan kende. Ongeveer zes jaar geleden waren achteraf de eerste tekenen van een neergang waar te nemen. Er was dusdanig weinig werk, dat Bart Smit-chauffeurs werden ingezet om te rijden voor moederbedrijf Blokker. Vroeger werden de winkels tijdens de Sinterklaasperiode dagelijks bevoorraad. Die frequentie werd verlaagd naar drie dagen per week, waardoor de chauffeurs veel werk kwijtraakten. Sandro en Henk geven aan dat zij op dat moment al begonnen te twijfelen over de toekomst van hun baan.

‘Je reedt weleens een straat
in en dan keek soms een
hele groep kinderen
met open mond
naar de vrachtwagen’

In december 2016 werden de chauffeurs uitgenodigd voor een bijeenkomst in de kantine. Er werd kenbaar gemaakt dat de Volendamse magazijnen voorlopig zouden blijven bestaan. Ook de transporttak zou tot nader order in het vissersdorp blijven. Na deze vergadering ontstond er argwaan bij de chauffeurs. Toch bleef men tegen beter weten in hopen op een positieve afloop. In mei 2017 barstte de bom. Het vrachtvervoer van Bart Smit moest binnen een maand verdwijnen uit Volendam. Alle chauffeurs verloren hun baan.
Een periode van afscheid nemen begon. Sandro: ,,Als je al twintig jaar langs dezelfde winkels rijdt, dan ken je op een bepaald moment alle mensen die daar werken. Bij de meeste locaties werd ik altijd hartelijk ontvangen met een kop koffie. De laatste periode bij Bart Smit viel daarom zwaar. Ik moest afscheid nemen van collega’s in de winkels waar ik al jaren langskwam. Van sommigen kreeg ik zelfs cadeaus. Het voor de laatste keer arriveren bij het distributiecentrum deed nog het meeste pijn. Ik heb overal foto’s van gemaakt en had een brok in m’n keel.”
Henk Bond mist nog steeds het rijden op de Bart Smit-vrachtwagen. ,,Het rijden op zo’n auto is echt geweldig. Ik kan moeilijk beschrijven wat het zo bijzonder maakt. Je moet je voorstellen dat je in de lenteperiode met zo’n prachtig voertuig over de snelweg rijdt en dat je dan in de verte de zon ziet opkomen. Dat zijn momenten om te koesteren. De vrachtwagens van Bart Smit waren echt een bezienswaardigheid. Ik vond ze de mooiste van allemaal. Je reed’t weleens een straat in en dan keek soms een hele groep kinderen met open mond naar de vrachtwagen. Uiteraard mis ik dat.”
Uiteindelijk zijn alle chauffeurs na hun ontslag weer ergens anders aan de slag gekomen. Sandro en Henk willen daarom het personeel dat kortgeleden hun baan heeft verloren, een hart onder de riem steken. Sandro: ,,Wij weten in welke bedroefde situatie deze mensen nu zitten. Het valt zeker in het begin niet mee, maar het komt weer goed. Ik wil nog tegen hen zeggen: er is licht aan het eind van de tunnel.”

Foto:  Henk Bond bij zijn maatje waarvan hij afscheid moest nemen, ‘zijn’ Bart Smit-vrachtwagen.