Wat stond er in je rapport

,,Hoe ik ben geslaagd voor Havo een groot mysterie. Ik leerde nooit, schreef mijn huiswerk over van Michael Walthuis en Jan Snoek en stond het hele jaar voor Engels en Duits op een 3. Aan het einde van het jaar kreeg je een leestekst – waar je niet voor hoefde te leren – en daar was ik supergoed in. Dus haalde ik daar een 9 voor en dan stond ik gemiddeld alsnog op een 6. Dat was ongelooflijk frustrerend voor de leraren. Vakken die me interesseerde scoorde ik overigens wel hoog voor. Zo had ik voor geschiedenis het hoogste examencijfer op VWO.”

,,Aan het einde van de Havo was het lang leve de lol. Dat kwam ook een beetje door de klas waar ik inzat met leuke mensen die het allemaal niet zo serieus namen. Marco Kes, Jan Tol (Prop), Guido Woerlee en nog een aantal kopstukken. We voerden een bepaalde strijd met de leraren, maar wel met wederzijds respect. Zo moest ik bij mijn leraar Duits, Jo Orbons, altijd voor in de klas zitten en dan schopte hij tegen mijn schenen aan. Totdat ik met scheenbeschermers in de klas kwam. Ik trok op mijn beurt een lichtgevend, fluorescerende gele trui aan waardoor hij op een gegeven ogenblik een zonnebril op moest zetten in de klas. Orbons kwam ik later nog eens tegen op een reünie samen met Liset. Waarop hij zei tegen haar: ‘Ben jij met hem?!’ We konden er gelukkig om lachen.”

‘Volgens de
overlevering zat
ik in Parijs
bovenop een standbeeld’

,,Een paar van de mooiste dagen van mijn leven heb ik meegemaakt toen we met de examenklas van Havo 5 naar Parijs gingen. Velen van ons dronken daar voor het eerst in ons leven wijn, om vervolgens dronken van ons balkon naar dat van de meiden te klimmen terwijl de leraren op de gang de wacht hielden. Twee jaar later kwam ik er weer met mijn VWO-examenklas en toen waren alle balkons weg. Dat was namelijk levensgevaarlijk op acht hoog en dan nog een flink stapje moeten maken. Maar ja, die meiden waren net magneten in die tijd. Lisette was daar ook bij, maar van liefde was nog geen sprake. Die tweede keer in Parijs was ik twee jaar ouder en zat ik in mijn ‘Michael Hutchence’ periode. Toen is het helemaal misgegaan. Daar kan ik me weinig van herinneren, maar volgens de overlevering heb ik achterop zo’n hoog standbeeld van zo’n paard met een ruiter gezeten. Het paard aansporend met mijn schoenen. Ook heb ik in de metro als een aap aan die stangen van de ene naar de andere kant geslingerd om uiteindelijk toch weer op een meidenkamer terecht te komen. Volgens Sandra Runderkamp is er echter niet zo veel gebeurd, haha. Op dat moment realiseer je het niet, maar die schooltijd was een prachtige tijd.”
,,Ik werkte op zondag tot diep in de nacht in De Blokhut en daardoor heb ik mijn VWO niet gehaald. Mijn geluk was uiteindelijk op. Ik heb daarna nog drie maanden op de PABO gezeten om schoolmeester te worden, maar was toen zelf nog een kind. Ik liep stage op de Blokwhere, dat was best wel raar. Ik had onder anderen Jan de Witte en Nick Schilder in de klas. Blokfluiten, vouwen en boos worden op kinderen, ik kon het allemaal niet en daarom werd het geen succes. Zoals ik in het begin al zei, waren de leraren weinig enthousiast over mijn carrièrekansen. Niet vreemd, snap ik nu ook wel. Toch is het uiteindelijk via een flinke omweg nog aardig goed gekomen. 100%NL Magazine is een schot in de roos gebleken. Na een moeilijke start hebben we een mooi succesverhaal geschreven, al was 2020 wel weer een erg lastig jaar voor ons. Als schrijver/uitgever was 2020 wel een goed jaar. Mijn tweede boek Een Beetje Bio verkoopt goed en inmiddels zijn er alweer nieuwe ideeën voor een volgend boek in een andere opzet.”
Don Bosco-leraar Jaap Braakman heeft Ed nog gekend als leerling in zijn beruchte Havo-periode. ,,Ik weet niet of de dingen die ik nog weet van Ed wel in de Nivo kunnen”, begint de favoriete oud-leraar van velen. ,,Ik weet nog wel een verhaal over een optreden tijdens een de befaamde Don Bosco-feesten voor de bovenbouw. Hij kwam – samen met wat vrienden (Stefan Carre en Tom keizer, red.) – het podium op met een beha aan en een korset om. Ze wilden een optreden geven en ik vertrouwde het niet, dus hield het al in de gaten. Ineens haalden ze dildo’s uit hun broek tijdens het liedje ‘Walk This Way’ en die gooiden ze in de zaal. Daarna kwamen ze weer terug en zo ging het door. Op een gegeven moment wist ik ze te onderscheppen. Later vroegen ze die dildo’s terug, maar er was er een verdwenen en het gerucht is altijd gebleven dat een van onze collega’s een dildo achterover heeft gedrukt.”
,,Verder zat Ed altijd netjes vooraan in de klas, kon hij goed zijn mening geven, was hij absoluut niet onaardig, maar altijd uit op stommigheid. Toch wil ik hem wel een ongelooflijk compliment geven dat hij zich zo heeft ontwikkeld. Hij heeft zich namelijk toch waargemaakt en dat hij ooit zo serieus is geworden, vind ik vooral heel bijzonder.” Geconfronteerd met deze woorden, kan Ed weinig ontkennen. ,,Ja, ik weet nog dat ik door dat optreden niet met school mee mocht naar het concert van Guns ’n Roses. Treurig, maar het was het waard…”