Elf Volendammers beklimmen zeven etappes Tour-cols

Week lang leven als wielerprof

Het ontbreekt misschien aan ploegleiders, grote bussen en Ronde Missen, maar verder heeft het veel weg van de Ronde van Spanje of de Tour de France. Wegen zijn afgezet, de tocht loodzwaar, krachten moeten gedoseerd. ,,We hebben mazzel: het is de tiende editie, dus voor deze jubileumversie hebben ze ‘m nog iets zwaarder gemaakt”, lacht Roy van Santen vanuit de Franse Alpen. Hij is één van de elf, met verder Jack Smit (uk), John Veerman (kadij), triatleet Neal Keizer, voetballer Dick Zwarthoed, Marcel Hillaert, Laurens en Cees Snoek, Pieter Zwarthoed, Maarten Aalbregtse en Sijmen Tuijp. Roy geeft het toe. ,,Je moet wel een tikkeltje gek zijn, om deze uitdaging aan te gaan.”
Elke zaterdagochtend verzamelt een ploeg van tussen de 50-100 renners van TC Volendam, om op pad te gaan. ,,Vorig jaar kwam iemand met dit idee, werd het in de groep gegooid en elf man hapten toe. Daarbij zat Jack Koning, maar vanwege een hoogzwangere vrouw moest hij afhaken en nam Sijmen Tuijp zijn plekje in.”

‘En zo hadden we
onszelf volledig
opgeblazen op
de eerste berg…’

,,We zijn vaker samen op pad geweest, maar een tocht als deze vergt de nodige voorbereiding”, vervolgt Roy. ,,Als we met vrienden naar de Alpen gaan voor een fietsvakantie gaat het om de ontspanning, hier zit er een wedstrijdelement aan. Door de coronatijd hadden we minder gezellige avondjes, dat scheelt in de voorbereiding. Je weet dat je zeven dagen lang gaat afzien en bergop moet, dus chips en snoep zijn uit den boze, want elk grammetje moet mee naar boven. Een grappig feitje is dat we met z’n elven iets van 100 kilo zijn afgevallen.”
,,Het geeft aan dat we er serieus naar hebben toegeleefd. Leven als een prof, zo voelt het wel even voor ons. We moesten voorafgaand veel duurritten maken en zijn gezamenlijk een paar keer naar de Ardennen, Luxemburg en Limburg geweest, om zo klimkilometers in de benen te krijgen.”
,,De sfeer groeit dan ook, want er werd meteen een groepsapp aangemaakt en naarmate het dichterbij kwam, werden gewichten gedeeld, kon je via Strava zien van elkaar welke wattages werden getrapt. En dan krijg je nog de steekjes onder water. Dat maakt het ook leuk, elkaar een beetje gek maken.”
,,Iedereen heeft z’n eigen niveau, er zijn altijd wel mensen die rond jouw niveau rijden. Maar je kunt de ene keer een slechte dag hebben en daarna weer een betere.”
Zondag stond de eerste etappe op het programma. ,,Iedereen had onrustig geslapen, dat is toch die gezonde spanning. We hadden afgesproken dat we rustig aan zouden beginnen, onszelf niet zouden opblazen. Maar bij de start zaten we toch allemaal pal achter de voorste auto. En zo hadden we onszelf volledig opgeblazen op de eerste berg…”

‘Over een tijdje
ben je de pijn
vergeten, als je
de foto’s ziet’

,,Iedereen stond toch stijf van de zenuwen, het is een behoorlijke professionele organisatie, wegen zijn afgezet; je wilt gewoon kijken hoe ver je komt. En het niveau is dermate hoog dat wij niet vooraan kunnen blijven. Sommige renners zitten tegen het vermogen van de profs aan. Dat maakt het niet minder leuk, je wilt jezelf toch uitdagen. En ze komen vanuit heel de wereld hier. Brazilianen, Amerikanen, het is echt een groot event.”
Gister (dinsdag) stond de Koninginnerit op het programma: 180 kilometers, met vier grote alpencols en 5000 hoogtemeters. Roy: ,,Het is vergelijkbaar met La Marmotte, die al door veel Volendammers gereden is. Normaal train je een heel jaar voor die tocht, nu is dat een etappe als onderdeel van een zevendaagse.”
En na de afloop samen een paar glazen bier op een terrasje met een bitterballetje is er nu ook niet bij. ,,Nu neem je bij de finish een herstelshake met snel opneembare eiwitten en koolhydraten. De organisatie heeft ook geadviseerd om tijdens de ritten per uur 70 tot 90 koolhydraten binnen te krijgen. De hele week draait om zo goed als mogelijk herstellen. Als je dat niet doet, kom je jezelf later in de week tegen. Verder draait het om pasta, noten, kwark, pannenkoeken, ’s morgens een grote bak havermout.”
Het is telkens een aanslag op het lichaam en dat zeven dagen achter elkaar. ,,Je voelt je benen ’s middags echt wel, dus dan ga je daarna even op je bed liggen. En we moeten onderweg ook proberen te genieten van het decor waarin je fietst. Het is adembenemend mooi.”
Zaterdag hopen zij samen heel aan te komen in Nice. ,,Over een tijdje ben je de pijn vergeten, als je de foto’s ziet en er samen aan terugdenkt. Ik vind het al mooi dat de laatste tijd steeds meer mensen uit onze gemeente zijn gaan fietsen. Ook thuis, tijdens coronatijd. Het wordt steeds populairder, ook door Swift heeft racefietsen een andere lading gekregen. Je fietst – binnen – met je vrienden, kunt praten met elkaar, ziet op het scherm waar je rijdt, kunt er een wedstrijdvorm van maken, da’s een mooie ontwikkeling.”