Liefde is…

Sijmen en Gaar, veel bedakke, maar nog meer liefde

,,Ik breng je wel naar huis toe, zei ik op een gegeven ogenblik”, vertelt Sijmen, alsof het de dag van gisteren is. ,,Zo gezegd zo gedaan en dus zat ze achterop de fiets van Edam naar Volendam. Toen we vlak bij het dorp waren, zei ze: ‘jij durft toch geen koppie te halen bij mij thuis.’ Nou, zeg ik, dat zul je aan de weet komen.”
Dus rijdt Sijmen naar Huize Bond aan de Julianaweg en niet veel later zit hij aan tafel. Hein Bond – de vader van Gaar – steekt per direct een stokje voor de ontluikende liefde. ,,Dit feest gaat niet door”, zei hij direct, aldus Gaar. ,,Jullie zijn namelijk volk van elkaar.”
Volk van elkaar. Blijkbaar oud-Volendams voor familie van elkaar. Gaar: ,,Zijn moeder en mijn vader waren neef en nicht van elkaar. Wij zijn dus officieel achterneef en -nicht. Dat mocht dus niet. We hebben uiteindelijk dan ook dispensatie aan moeten vragen aan Pastoor De Lange om te mogen trouwen.”

‘Dan gierden
de hormonen
door je lijf,
maar we zijn
nooit verder
geweest’

Voor ze uiteindelijk trouwen hebben ze eerst acht jaar verkering. ,,En geloof me, al die tijd hebben we echt geen seks gehad”, vertelt Gaar. ,,Mijn vader zei altijd: ‘zolang jullie de eer maar oog houden. Dat me dat niet mag gebeuren.’ We waren echter stapelgek op elkaar, dus dat was wel een ‘dingetje’. Daar had ik het wel lastig mee.” Sijmen: ,,Zeg maar gerust een ‘ding’. Ik had namelijk wel handen en dan voelde ik wel eens. Dan gierden de hormonen door je lijf, maar we zijn nooit verder geweest.”
Negen maanden na hun trouwen wordt – niet geheel verassend – hun eerst kind geboren. Sijmen: ,,Dat was onze dochter Nel. Daarna kwam Esther, Mariska en ons jongste poepie Jan. Als ik Gaar haar zin had gegeven, had ik 24 kinderen gehad. Echt waar. Ze kon geen kinderwagen voorbij zien gaan, zonder dat ze weer een kindje wilde. Dan was ze weer helemaal van de wereld. Het is gelukkig bij vier gebleven, maar dat lag niet aan Gaar, haha.”
Gaar: ,,Ja, ik ben stapelgek op kinderen. Bezeten. Kan het ook niet afwachten tot mijn kleindochter een kindje krijgt. We zijn gelukkig verblijd met een hele hoop kleinkinderen. Acht om precies te zijn. Ze komen iedere dag op visite. Alleen is het nu vakantietijd en dat vind ik vreselijk, want dan komen ze niet.” Sijmen: ,,Ze komen niet, maar ze zit wel iedere dag op dat ding (iPad, red.), dus ze zien elkaar wel. Je hebt alleen de drukte nu in Spanje en niet hier in huis.”
Jarenlang runt het stel een groentewinkel in Amsterdam. Sijmen: ,,De eerste jaren heb ik gevent bij mijn vader. Het was armoe troef en uiteindelijk kwamen we in de problemen, want ik verdiende niet genoeg. Daarom pelden we op zondagavond ook garnalen met de gordijnen dicht. Om wat extra’s te verdienen. Toen ik mijn vader om 50 gulden extra in de week vroeg, kon dat niet. Dus zei ik: ‘dan ben ik over drie weken voor het laatst.’ Hij dacht eerst dat het grootspraak was, maar na die drie weken zei ik ‘aju’. Inmiddels had ik een winkel in Amsterdam gevonden – ik was op dat moment 31 – en zijn we daar onze eigen groentezaak begonnen.”

‘Johnny Jordaan
kwam bij ons
groente en
fruit halen’

Uiteindelijk runnen ze samen meerdere groentewinkels waar ze lief en leed delen. Sijmen: ,,Erg veel leed, genoeg ‘bedakt’, maar als ik het opnieuw mocht doen, deed ik het weer precies hetzelfde. Achter onze eerste winkel in de Frederik Hendrikstraat had je de Jordaan. Daar kwamen nog echt de oude Amsterdammers. Tante Leen, Johnny Jordaan. Die kwamen bij ons in de zaak. Johhny liet nog een keer een taart bij ons in de vriezer vallen. ‘Ach’, zei hij. ,Waar het heen gaat, is het ook niet zo mooi.’ Prachtige man. De mensen in de Jordaan waren echt geweldig. Altijd vriendelijk en vrolijk. We hebben daar gewoon een fantastische tijd gehad. Er is overigens ook een keer een auto bij ons in de zaak ‘op visite’ geweest. Die ging door de pui heen en stond achter in de winkel geparkeerd. Dat was ook nog effe een dingetje. Of de keer dat we een bende valsemunters hebben helpen oprollen. Je maakt nog eens iets mee in zo’n winkel, haha.”
Jarenlang hard werken, veel zorgen, maar bovenal veel liefde. ,,Absoluut”, laat Sijmen vol trots optekenen. ,,Ben nog steeds stapelgek op haar.” Gaar: ,,En dat is absoluut wederzijds. Weet je wat het is. De dingen waarbij je het meest ‘bedakt’ hebt, kijk je nu met de grootste lach op terug. Dat zijn namelijk de dingen die je het meest bijblijven. Drie keer in de week ’s avonds een kist van de kleinste spruitjes schoonmaken voor de verkoop. Wij, de kinderen en onze schoonzoons, niet te vergeten. Ze waren vaak niet blij, maar nu zeggen ze allemaal wat een gezellige tijd het was. Natuurlijk zijn er ook de prachtige reizen die we hebben gemaakt. Naar Spanje, Tunesië, Thailand en weet ik nog meer waar we allemaal geweest zijn. Toch zijn het uiteindelijk de kleine dingetjes, het ‘bedakke’, je kinderen, familie en vrienden die het leven mooi maken.” Sijmen: ,,Ja, wat moet ik nou nog toevoegen, haha.”