Burger en Karregat vertellen over de jungle die toptennis heet

Aanslagen, kakkerlakken en bloedvlekken

Cindy Burger (26) en Dominique Karregat (23) lopen al een ‘tijdje’ mee in het tenniscircuit. Burger behaalde al eens de 134e plaats op de wereldranglijst. Een droom van miljoenen kleine meiden, die nog een beeld hebben van dure hotels, witte stranden en grote rijkdom.
Burger: ,,Rotterdam was mijn eerste internationale toernooi. In eigen land met geweldige voorzieningen en mijn ouders die kwamen kijken en me heen en weer brachten. Ik haalde de tweede ronde. Wat ik verdiende? Het zal €40,- geweest zijn.”

‘De beste honderd meiden
kunnen er heel erg goed
van leven, voor de rest
is het knokken om het
hoofd boven water te houden’

Burger kijkt er ook niet vreemd bij. Ze weet inmiddels – in tegenstelling tot vele anderen – dat het lang geen rozengeur en maneschijn is in de tenniswereld. ,,De beste honderd meiden kunnen er heel erg goed van leven. Voor de rest is het knokken om het hoofd boven water te houden. In Brazilië haalde ik bijvoorbeeld de kwartfinale van een WTA-toernooi. Het hoogste niveau bij de vrouwen. Als ik vraag wat mensen denken wat je dan verdient, hoor ik bedragen van €25.000,- en hoger. Was het maar waar. Ik kreeg €4800,- Dan zit je wel in Brazilië, hè. Tickets voor jou en de coach, hotels, eten en alles wat ik tijdens die trip van een paar weken uitgeef, moet er dan nog vanaf. Wat je dan overhoudt onderaan de streep? Helemaal niets.”
Na haar eerste ervaring in Nederland, gaat Burger naar België en haar eerste ‘verre’ trip gaat naar Turkije. ,,Het is heel simpel. In het begin van je carrière ben je helemaal afhankelijk van je ouders en sponsors. Je kunt dus wel zeggen dat tennis een echte elitesport is. Zeker in Nederland. Lang niet iedereen kan het opbrengen om reiskosten, dure hotels en de trainingen te bekostigen.” Dominique Karregat weet er alles van. ,,Zelf hang ik al tijden rond de 600e plek op de wereldranglijst en dan krijg je geen enkele steun van de tennisbond. Waar je in het buitenland gesponsord wordt als je getalenteerd bent, moet je hier in Nederland betalen om te mogen trainen bij de bond. De omgekeerde wereld.”
Om – zeker gedurende de wintermaanden – punten te verzamelen voor de wereldranglijst zijn de meiden aangewezen op toernooien in landen als Brazilië, Turkije, Nigeria, Tunesië en ga zo maar door. ,,Landen waar je als vrouw alleen liever niet komt”, gaat Karregat verder. ,,Cindy reist vaak met haar coach en tegelijkertijd vriend, maar dat is voor mij geen optie. Ik ben er ook geregeld alleen op uitgetrokken. Dan gebeuren er wel eens dingen waar ik achteraf van denk; ‘dat had ook heel anders af kunnen lopen.’”

‘Dat heb ik voor
het gemak maar
niet tegen mijn
ouders verteld,
die wilde ik niet
bang maken’

,,Zo vergat de toernooicommissie me eens op te halen op het vliegveld in Egypte. Moest ik meerijden met een van die mannen die zich voordeed als taxichauffeur. Onderweg dacht ik in een of andere slechte film terecht te zijn gekomen. Die man slingerde – al toeterend – van links naar rechts over de weg en reed als een bezetene. Dat heb ik voor het gemak maar niet tegen mijn ouders verteld. Die wilde ik niet bang maken.”
Karregat deelde haar kamer ook wel eens met vijf verschillende meiden in een week. Alles om geld te besparen. ,,Dan maak je wel eens gekke dingen mee ja. Meiden die soms nachtenlang niet thuiskomen, anderen gaan om 5.00 uur ’s ochtends oefeningen lopen doen en nog veel meer.”
Het is voor de Volendamse en Edamse een sport op zich geworden om de kosten zo laag mogelijk te houden. Burger: ,,Een kamer mag niet te duur zijn. Kamers van €130,- per nacht kun je jezelf simpelweg niet veroorloven. Dus ben je continu aan het speuren naar goedkopere hotels, ga je kijken waar het ontbijt zo goedkoop mogelijk is. Je komt vaak uit op een cruesli-ontbijt en dan ’s avonds een beetje pasta of noodles. Je probeert alles om de kosten te drukken.”
Op zoek naar de goedkoopste hotels, komt Burger op plekken die ze niet snel zal vergeten. ,,Ik was eens in India met mijn coach. We begonnen in Mumbai. Ik stond toen rond de 200e plaats van de wereld en het begon ergens op te lijken. Dat was top. Ik kwam tot de halve finale, haalde flink wat punten, de club was top, eten goed, trainingsfaciliteiten niets mis mee. Tot zover, geweldig. De tweede week gingen we echter naar Pune. Daar zaten letterlijk de bloedvlekken in het matras, de duiven in de airco en was het eten werkelijk verschrikkelijk.”
In Tunesië liepen de kakkerlakken door de kamer van Burger en Karregat. Dat is overigens het laatste waar laatstgenoemde zich inmiddels druk om maakt. ,,Ik heb gewoon standaard een spuitbus mee naar dat soort landen en spuit bij binnenkomst eerst de hele kamer onder. Wat het allerergste is dat ik heb meegemaakt, was toch wel tijdens de aanslagen in Tunesië. Toen waren wij daar ook en de terroristen wilden verschillende hotels aanvallen, waaronder het hotel waar ik zat in die week. Er zijn toen heel veel jongens en meiden weggegaan, omdat ze het niet meer veilig vonden. Ik moest nog een paar dagen blijven voor mijn vlucht ging, samen met onder anderen Tallon Griekspoor.”

‘Dit terwijl wij
aten bij de nooduitgang,
na de avondklok niet meer
naar buiten mochten en
er tijdens ons verblijf
ook nog een aanslag
werd gepleegd
op een militair busje’

,,Er liepen mannen met enorme geweren door het hotel en die zeiden dat er niets aan de hand was. Ook de toernooicommissie bleef volhouden. ‘Het is hier veilig, het toernooi kan gewoon doorgaan.’ Dit terwijl wij aten bij de nooduitgang, na de avondklok niet meer naar buiten mochten en er tijdens ons verblijf ook nog een aanslag werd gepleegd op een militair busje. Toen ik ’s nachts mijn vlucht wilde halen, werd ik drie keer aangehouden. Alles werd opengehaald. Dat was geen leuke herinnering.”
,,Toen er in Egypte ineens een tank bij het resort naast het zwembad stond, was overigens ook niet echt iets om over naar huis te schrijven. Daar was ik met nog een aantal Nederlandse meiden en ik ben nog nooit zo bang geweest.”
Hoewel Burger en Karregat voorlopig allebei niet rijk worden van hun tenniscarrière en alle eindjes aan elkaar moeten knopen, blijven ze actief op de internationale toernooien. Burger: ,,Ik ben de laatste twee jaar zo veel geblesseerd geweest dat ik niet alles eruit heb kunnen halen. Daarom wil ik nog een keer helemaal fit proberen om een gooi naar de Top 100 te doen. Wanneer je bij de beste 100 speelsters hoort, ga je echt goed geld verdienen. Ik weet gewoon dat ik nog niet mijn beste tennis heb laten zien. Dat dit nog in me zit. Daarom geef ik mezelf nog een jaar om er alles aan te doen en dan kijken we verder.”
Karregat: ,,Natuurlijk is het geen sprookje, zoals veel mensen denken, maar aan de andere kant leer je jezelf ook ontzettend goed kennen. Je leert week in week uit omgaan met teleurstellingen en verlies. Daarnaast leer je voor jezelf opkomen en alles zelf plannen. Je wordt er absoluut een sterker persoon van. Ik denk dat je de ervaringen die we opdoen op de tour meenemen naar de rest van ons leven en hier links- of rechtsom absoluut profijt van zullen trekken.”

Burger niet verder in Frankrijk
Onlangs troffen de twee elkaar in de vaderlandse eredivisie. In een spannend duel won Cindy Burger in twee sets. Burger probeerde zich deze dagen te kwalificeren voor het hoofdtoernooi in het Frans Contrexville, maar verloor in de eerste ronde van de als vierde geplaatste Duitse Caroline Werner. De Volendamse kon het geluk niet afdwingen want ze verloor in een spannende super tie-break: 6-3, 6-7, 9-11.
Dominique Karregat sneuvelde vorige week in Den Haag in de eerste ronde van de kwalificatie.