Rory Kes in een van de hoofdpartijen MMA-gala in Seinpaal op 14 oktober

De kunst van het vechten

Door de liefde is hij in Edam-Volendam beland, want Rory - ,,mijn vader is groot fan van blues en heeft me vernoemd naar gitarist Rory Gallagher” - Kes is een geboren Marker. ,,Ik heb tot de C-tjes gevoetbald. Op Marken was dat met de jongens van de klas, waar ik dagelijks mee optrok. Dat was leuk, maar ik was er niet echt goed in. Ik zwierf over het hele veld, maar scoorde nooit. Toen mijn ouders scheidden, verhuisde ik met mijn moeder naar Edam en heb ik nog bij EVC gespeeld, maar kon niet echt aarden. Ik had er ook best oemte mee dat ik mijn vrienden op Marken niet of nauwelijks meer zag. Enkele van die jongens spelen daar nu in het eerste. Mijn vader woont er nog. Het is er idyllisch, maar heel rustig. En het vergrijst. Van de 1800 mensen die er woonden toen ik vertrok, zijn er het nu nog 1100. Je gaat er toch een stap terug in de tijd. Van mijn generatie zijn er maar een paar blijven hangen."
Het waren de films met de bekende helden die hem vervolgens intrigeerden. ,,Ik heb nog een tijdje aan darts gedaan, op aardig niveau, daar had ik wel talent in. Maar de vechtsport heeft me altijd getrokken. Toen ik de films Rocky en Kickbokser 1 met Jean Claude Van Damme zag, ging het wat dat betreft van zwartwit naar kleur. Ik was echt geïmponeerd. Bij Rocky was dat het klassieke verhaal wat de meeste mensen trok, van het terugkomen uit verslagen positie. Dat gevoel dat je wilt dat-ie weer opstaat."
,,Ik was zelf nooit een agressief ventje. Maar als de eer op het spel staat, dan doet dat iets met je. Vechten zit in iedereen wel een beetje, in noodsituaties. Alleen gaat de een de confrontatie aan, de ander loopt weg. Zelf heb ik best wel eens ruzie gehad, maar ik zocht het nooit op. Als ik iemand op straat zie vechten, dat vind ik vreselijk om te zien. Dat kan toch gewoon niet."
,,Hier in Volendam dartte ik en de ene week speelde je thuis en de andere week uit. Op vrijdagavond werd het dan ook gezellig. Een deel van die groep was net als ik geïnteresseerd in de K1-gevechten, met onder meer Ernesto Hoost, Peter Aerts. Elk jaar in december had je de grote finale in Japan en dan zaten wij met een groep te kijken, ook met vrienden. Op een gegeven moment volgde ik alles op de voet en wilde ik zelf ook een kickboks-les uitproberen. Ik dacht er makkelijk over. Komt wel goed. Ik dacht dat ik het spelletje snapte. Die Hollandse School, dat lag mij wel."

'Ik werd overmoedig
en tijdens een training
ging ik knock-out
tegen Kees Luns'

,,In het begin ging het ook wel aardig, maar toen werd ik overmoedig en ging ik tijdens de training knock-out - door een trap in mijn nek - toen ik met Kees ‘Luns’ sparde. Dat soort jongens zat tegen wedstrijdniveau aan. Misschien was ik toch niet zo goed als ik dacht. Naderhand zag ik op YouTube een filmpje voorbij komen van een Russische vechter die bij MMA onverslaanbaar was. Mixed Martial Arts is een vechtsport waarbij verschillende vechtsporten gecombineerd worden, zoals Braziliaanse Jiu Jitsu, worstelen, karate, kickboksen, judo en boksen. Het bijzondere aan MMA is dat zowel staand als op de grond gevochten mag worden."
,,Ik dacht dat de grondgevechten en dan het doorslaan misschien niets voor mij zou zijn. En het worstelen leek saai om te zien. Die Rus gaf je geen kwartje: slechts 1.80 meter hoog, flinke buik. Maar hij domineerde gewoon twaalf jaar lang de heavy-weight divisie. Won van iedereen, in de eerste ronde. Ook van mannen van 2.12 meter. Sem Schilt heeft nog tegen hem gevochten en verloren. Maar de man liet ook geen emotie zin, praatte geen onzin, deed niet agressief en was heel gelovig. Hij liep richting de ring alsof hij naar de kapper ging. Niks geen agressie. Waar iedereen zich opfokte in de kleedkamer, zat hij nog rustig een potje te kaarten, echt bizar. En tijdens het grondgevecht was hij als een slang. Staand zeer explosief, heel slim. Dat ben ik toen meer gaan volgen. Dan zie je de klemmen voorbijkomen, die ze maken. Het worstelen, alle andere disciplines. Misschien was dat toch wat voor mij."
,,Toen opende Lou Stroek MMA Volendam, met wat jongens die trainden en ook aan wedstrijden zouden gaan doen. Ik twijfelde om de drempel over te gaan. Reed ik heen, ik zie Lou nog staan. Ik wilde meetrainen. ‘Geen probleem, gezellig, doe mee’, zei hij. Ben ik al snel drie keer in de week gaan trainen en heb het darten opgezegd. Want op zaterdag trainen terwijl ik het vrijdagavond laat maakte met wat alcohol, dat ging niet samen."
,,Mijn droom werd om een keer in de ring te mogen vechten. Dat leek me het heftigste, dan kom je jezelf tegen, weet je uit welk hout je bent gesneden. Ik had nog niet dezelfde ambities als met kickboksen. ‘Laten we eerst maar eens gaan trainen’, dacht ik. Maar het ging heel goed, doordat ik zoveel van de sport had gezien. Wat ik met kickboksen niet snel oppakte, had ik met MMA wel. Bijvoorbeeld het grondwerk, die techniek, als een spons nam ik het heel snel in me op. Dan kun je ook zien of iemand aanleg heeft. Met kickboksen deed ik wel eens wat voor aan jochies en sommigen pasten dat meteen toe."
,,Lou kwam met het idee om met een toernooi met grondvechten, zonder het slaan, mee te doen. Dat leek me te gek om te doen. Gingen we met een paar jongens, verloren alles, maar het was hartstikke leuk. Naderhand werd me gevraagd om echt een MMA-wedstrijd te gaan doen. Daar wilde ik voor gaan. Bij mijn eerste wedstrijd won ik na achttien seconden door een armklem, zonder dat ik een klap had gegeven. Een grote sterke Marrokkaanse jongen, die heel agressief inkwam en op techniek had ik hem meteen pakken. Sommigen denken dat je heel agressief de ring in moet gaan, hoe bozer hoe beter, denk aan dit of dat en dat fokt je op, maar dat is de slechtste raadgever. Dan ga je niet meer aan je techniek denken en ga je fouten maken. Dan anticipeert die rustige tegenstander daar op en ben je zo klaar."
,,Dat is het aparte van deze sport. Iedereen denkt dat het om harde trappen en rake klappen gaat, maar er zit veel meer achter. Je moet fel zijn, maar dat gecontroleerd kunnen houden. Het was leuk dat ik zo snel won, maar aan de andere kant was het niet zo goed voor je eerste wedstrijd, want je moet dieper kunnen gaan en ik werd nog niet getest. In de daaropvolgende periode heb ik nog twee keer gevochten, maar is het ook verscheidene keren gebeurd dat het gevecht werd afgeblazen. De een heeft een blessure, de ander heeft zich voor meerdere wedstrijden ingeschreven, weer een ander heeft zich al zes weken niet laten zien op de training. Het is hier slecht geregeld: je hebt gewoon kans dat iemand een dag van tevoren afzegt, daar staat geen boete op."
,,Ik heb zelf een keer moeten afzeggen, vanwege een blessure. Als je niet honderd procent fit bent, dan moet je niet gaan vechten. Voor mijn tweede wedstrijd kon ik maar geen partij krijgen en toen besloot ik om in de 69 kilo-categorie te gaan vechten. Ik woog 74 op maandag, heb een speciaal waterdieet gevolgd, raakte uitgehongerd maar woog op de wedstrijddag wel 68 kilo. Dan heb je nog weinig power. Het was een pittig ventje, die tegenstander. Ik was wat onbehouwen, vloog er zelf snel in en na een minuut was ik echt leeg. Kwam ook door de spanning, want het was in de Wormer, dus er kwamen genoeg mensen kijken. Het ging flink los, ik lag onderop, hij zat in winnende positie, maar ik kreeg hem met een bepaalde techniek van me af en toen ik boven kwam was het zo gebeurd, nog binnen de twee minuten."
,,Dat grondvechten, dat is echt menselijk schaken. Dan gebruik je bij de techniek de druk- en steunpunten van de ander. Die techniek leer je ook niet in een half jaar. De jongens die een zwarte band hebben, dat is gewoon een studie, dat zijn slangen op de grond. Om dat in een training te doen, dat is anders, gemakkelijker. Want tijdens de wedstrijd is sprake van andere weerstand, dan is je lichaam in een soort van paniekstand. Het is immers echt vechten."
,,Niet dat hij gaat lopen beuken, maar de ‘grondvechttrainer’ pakt me altijd hard aan. Waarom ik nog niet heb verloren - dat gaat ook voorlopig niet gebeuren - is dat wij die situatie tijdens de training zo goed mogelijk proberen na te bootsen. Dan raak je eerst in paniek, want we zetten eventjes aan, waardoor het ook wel eens gebeurt dat ik een blauw oog of een bloedneusje oploop. Maar als het dan in de wedstrijd gebeurt, raak je minder snel in paniek. Maar niet iedereen wil zo trainen en dat is het verschil."

‘In de ring,
dan kom je jezelf tegen,
weet je uit welk hout
je bent gesneden’

,,Het is afzien, incasseren en dan moet je goed op je ademhaling blijven letten. We doen ook heel vaak yoga-oefeningen na de les. Je kunt wel goede stoten hebben en een goede conditie, maar als je tijdens het stoten je adem inhoudt, dan raak je snel vermoeid. Die ademhaling controleren is moeilijk, maar ook dat moet je specifiek trainen. Die tweede tegenstander was een pittig ventje, maar ook een leuke jongen, waarmee ik na afloop nog een drankje heb gedaan. Dan is er respect. Je weet ook wat hij er voor doet."
,,Dat laatste gebeurt regelmatig, hoewel sommige vechters uit bepaalde culturen bij verlies in hun trots gekrenkt zijn en dan willen ze dat niet. Ze zijn het ook soms niet eens met de uitslag. Meestal zijn het de bezoekers die de ellende brengen. De kickboksgala’s hebben niet zomaar een slecht imago gekregen. Ik weet nog dat John Buys zou vechten in Hoorn, stond hij helemaal ingetapet, toen had je een schietpartij in de zaal. Dat kan echt niet. In Amerika is het de snelst groeiende sport, maar daar wordt het anders aangepakt."
In november vorig jaar vocht hij zijn derde wedstrijd. Dat werd heftig. Ik kan begrijpen dat mensen die dat hebben gezien, het ook heftig vonden.Die jongenj had ter voorbereiding op die wedstrijd ook een maand in Thailand getraind. Hij was lenig, schopte me al snel tegen m’n hoofd. Moest ik wel even bijkomen. Hij wilde me naar de grond brengen, maar toen pareerde ik hem. Ik zat in een beenklem en moest zien om in balans te blijven. Toen we verder vochten raakte ik hem goed. Op een gegeven moment lag hij op de grond en kon ik een paar klappen geven, maar hij had zijn verdediging goed voor elkaar en kwam op de grond goed terug, door zijn handigheid."
,,Ik kreeg nog een paar klappen, maar ik kreeg hem in de hoek. Raakte hij in paniek en bij het afhouden duwde hij een vinger in mijn open oog. Dat deed echt pijn, dus ik ging neer. Toen kantelde de wedstrijd, terwijl ik aan de winnende hand was. De tweede ronde was afzien, ik was leeg, want ik had nog nooit een volle wedstrijd gevochten. Door de adrenaline kun je je techniek dan echt door honderd delen. Wat er zeg maar over blijft, want je concentratie is door die adrenaline heel anders dan in een training. Want dan moet het écht gebeuren."
Uiteindelijk won Kes voor de derde maal. ,,In de amateurklassen grijpen de scheidsrechters snel in. Ze laten het niet gebeuren dat je weerloos op de grond liggend nog een paar klappen krijgt. Als ze zien dat je jezelf niet meer ‘intelligent’ kunt verdedigen, dan blazen ze af voor het einde. Het smaakt voor mij naar meer, maar het zal niet mijn werk worden. Maar ik wilde uiteraard graag op het dorp vechten. In Hoogwoud was er dezelfde organisator als de man die het hier in Volendam heeft opgezet. Het is professioneel, een leuk publiek met jong en oud en er werd geen drank geschonken. Hij wilde het hier eens doen en dat is al lang geleden, destijds vochten Dave Kes, Nico Tol en Gerry 'Snert' nog in De Opperdam. Ik zat nog in het publiek, was een jaar of zestien. En nu mag ik een van de hoofdpartijen vechten."
,,Ik zou best meer partijen willen vechten per jaar, maar je weet ook dat je dan wel het sociale leven een tijdje kwijt bent. Je kunt niet drinken, geen feesten. Je traint op een gegeven moment elke avond. Hier zijn weinig wedstrijdjongens en als je een van de betere bent, krijg je minder weerstand. Het is wel eens goed om een pak op je donder te krijgen. Ik train daarom regelmatig in Krommenie, daar geven jongens les die in Amerika vechten. Dan leer je nieuwe dingen en ga je weer als een speer. Je moet jezelf tenslotte blijven triggeren."
Bij de thuiswedstrijd volgende week zaterdag is er veel eigen publiek. ,,De mensen om me heen vinden het ook wel heftig om te zien. Maar weet je dat bij de MMA ook gewoon huisvrouwen meetrainen, die vooral aan technieken doen. Als je het getraind hebt, accepteer je sneller. wat je in de wedstrijd ziet gebeuren Het is niet zomaar vechten, hakken en beuken. Het zijn meer atleten dan vechters. Op het hoogste niveau heeft iedereen een wedstrijdplan. En verschillende stijlen. 'Styles makes fights', zeggen ze. Ik vind het superinteressant om alles te volgen. Neem die Ier, Conor McGregor, een character die de sport op de kaart heeft gezet, de Amerikanen smullen al van de show om het gevecht heen."
,,Het heet Arts en het is ook kunst, vind ik. Tegenwoordig heeft ons land zo'n vier jongens op zeg maar Champions League-niveau vechten, ik train af en toe met een van hen. Als ik nog twee wedstrijden zou winnen zou ik een partij tegen een prof kunnen pakken. Maar dan praat je wel over een gevecht van vijf keer vijf minuten, dat is echt onmenselijk. Het is explosief, maar je ligt ook wel eens in een verwurging en dan heb je dertig seconden geen adem. Het is tenminste wel eerlijker en schoner geworden, er wordt veel getest. Het heeft helaas een louche imago, dat is heel jammer."
,,Maar dat pro-partijtje, dat wil ik misschien wel een keer proberen. Ik heb nog geen wedstrijd verloren, dus ik weet niet hoe ik dan zou reageren. Een foutje en je bent geklopt. Die Rus verloor twaalf jaar geen enkele partij. Maakte hij een keer een beginnersfout en moest hij meteen aftikken. Waarna hij daarna vier keer verloor, dus dat is een mentaal dingetje. Verliezen hoort er bij, maar ik ga het niet over me afroepen. Ik ga de ring in om te knokken en om te winnen. Ik heb het liefst een spectaculaire zware wedstrijd. Maar it takes two to tango. Dan moet je geen tegenstander hebben die er meteen invliegt."
,,Iedereen is wel een beetje bang. Angst houd je ook scherp. Mike Tyson was ook bang, maar liet het nooit merken, intimideerde iedereen met zijn blik en zorgde dat-ie zo al 1-0 voor stond. Het psychologisch gevecht. Die ging om vier uur ’s ochtends hardlopen omdat hij wist dat zijn tegenstander dan nog lag te slapen. Ik ben altijd vroeg voor een wedstrijd, dan probeer ik nog wat bij te eten, maar deze keer ga ik niet lang in de zaal rondlopen. Anders hoor je al die opmerkingen van bekenden. Dat komt wel als ik op weg naar de ring ben."
Eén iemand vecht zaterdag de 14e van korte afstand als het ware met hem mee. ,,Mijn trainer, Lou Stroek, die is nog zenuwachtiger dan dat wij zijn. Hij en Jordy Dorregeest besteden veel tijd aan mij. Zoals Michel van Leeuwen mij in het begin veel heeft bijgebracht. Lou heeft stad en land met onze MMA-ers afgereden, die kan ik niet genoeg bedanken. Ik weet zeker dat mijn maatje en ik daarom nog steeds niet hebben verloren, door zijn individuele trainingen. En dat allemaal belangeloos."