Mirani: ‘Het voelt als een overwinning tussen aanhalingstekens’

,,We zaten in een lastige fase. Je kunt tegen die twee ploegen (Excelsior en Emmen, red.) verliezen, maar de manier waarop in beide eerste helften, dat was niet goed”, keek hij even achterom. ,,Op weg naar ADO, een lastige uitwedstrijd, hebben we veel gepraat. Maar dan moet je woorden ook omzetten in ‘doen’. In de eerste helft gaven we weinig weg, creëerden we ook niet veel. Als team stonden we wel goed. In de tweede helft wonnen zij wat meer duels en viel de 1-0, maar we zijn tot het eind als team blijven strijden.”
,,Onze supporters bleven achter ons staan en ik had het gevoel dat-ie nog kon vallen. Daar moet je in blijven geloven. Ik had net gevraagd aan de scheidsrechter hoe lang het nog was en hij zei ‘tweeënhalve minuut’. Toen de bal even later bij me kwam en ik die naar voren schoot richting Boy Deul, dacht ik ‘nu moet ik mee naar voren’, dus ik zette het op een lopen, rennen, zo snel mogelijk. Ik zag dat Daryl de bal voorgaf, ik zag onderweg Mike (Eerdhuijzen, red.) staan en in het midden een gigantisch gat, dus ik dacht ‘daar moet ik heen’. Mike legde de bal fantastisch klaar voor mij om in te koppen. In het moment – een soort van slow-motion die ongelofelijk lang leek te duren – twijfelde ik nog even welke hoek ik zou kiezen. Ik dacht ‘ik kop ‘m zo hard mogelijk richting de touwen’.”
Hij maakte dit seizoen eerder – en laat – de winnende goal bij TOP Oss. ,,Maar deze is misschien wel belangrijker. Dit kan de ploeg een boost geven, zo’n goal waarmee je het momentum na twee nederlagen breekt. Dit voelt als een moment waardoor het zomaar om kan slaan. Als je er drie op rij verliest, dat is niet lekker. Dan ga je zo de interlandweek in. Gelukkig is dat voorkomen. Dit is goed voor het moraal, het voelt als een overwinning tussen aanhalingstekens.”
Mirani, die met zijn verdedigende acties één van de beste spelers van het veld was: ,,Ik zat er een paar keer goed tussen. Complimenten ook aan een jonge jongen als Jozhua Vertrouwd, met zo’n rappe tegenstander. Ik ben sowieso trots op de ploeg, dat we als team zijn blijven strijden. En dat Robert Mühren, zo ziek als hij was, toch mee ging, tekent hem. Hij had ook thuis op de bank kunnen gaan liggen, maar hij wilde er alles aan doen om te spelen en het team te helpen. Dat tekent onze teamspirit. Dat is nu heel belangrijk, dat we een team vormen. Wij hebben elkaar keihard nodig. De teamgenoten, de supporters, het personeel van Volendam, we moeten met z’n allen een team zijn en achter Volendam staan.”