Vrouwenvoetbal in Volendam wint aan populariteit

Waar het allemaal begon
Twaalf jaar geleden zat Kees Dorus Jonk op een zonnige zondagmiddag bij Sjaakie’s Café. ,,Samen met Klaas Leeflang – die de voetbalkantine beheerde – zat ik lekker een pilsje te drinken op het terras”, vertelt Kees. ,,De ene na de andere mooie meid liep voorbij en Klaas zei: ‘zouden we deze meiden nou niet aan het voetballen kunnen krijgen? Vrouwenvoetbal bij de RKAV, dat zou wat zijn’.”
Kees hoefde er niet lang over na te denken. ,,We hielden iedere meid aan die voorbij liep, kondigden de opkomst van het vrouwenvoetbal in Volendam aan en nodigden ze uit voor een trainingssessie ‘volgende week woensdag’. Tot onze verbazing reageerden ze allemaal enthousiast.”
Een week later brak de aangekondigde trainingsdag aan. ,,Om 20.00 uur zou de trainingssessie beginnen. Ik stond in mijn trainingspak, met een bal onder mijn arm op het veld. Om vijf voor acht was er nog niemand te bekennen, dus ik begon hem te knijpen. Nog geen twee minuten later kwam er een invasie van vrouwen op me af. Uit alle hoeken en gaten kwamen meiden in voetbalkleding. Die eerste training hadden we 72 meiden!”
Zo trots als een aap met zeven staarten startte Kees zijn eerste sessie als trainer. ,,Ze hadden allemaal nog nooit tegen een bal getrapt, maar dat maakte niks uit”, lacht hij. ,,We trainden die dag op het oude kunstgras. Iedereen die voorbij kwam, bleef staan kijken. Mensen stonden in hun ogen te wrijven of ze dit nu wel goed zagen!”
Wie A zegt moet ook B zeggen
,,Dat was dat. De eerste training was achter de rug.” Een aantal dames besloot na de training dat voetballen toch niet hun ding was, maar het overgrote deel wilde snel weer trainen. ,,Ik werd tot trainer gebombardeerd. Alles moest toen natuurlijk georganiseerd worden. We kregen direct financiële hulp van Jan Patat Snoek, daar zijn we hem nog altijd heel dankbaar voor. Na maanden trainen hebben we een team gevormd dat de competitie aan kon gaan met andere vrouwenteams, die al gewend waren wedstrijden te spelen. Om dit allemaal te coördineren heb ik de hulp van die oude bekende, Klaas Leeflang, ingeschakeld.”
Samen met Klaas en nog een aantal hulptrainers heeft Kees het vrouwenvoetbal in Volendam op de kaart gezet. ,,Toen we ermee begonnen deden we het alleen voor de lol, maar het begon al gauw serieuze vormen aan te nemen. De dames trainden hard en we trokken steeds meer voetbalsters aan. Je kunt je dus wel voorstellen hoe trots ik ben dat we gepromoveerd zijn naar de 2e Klasse. Zo hoog hebben de Volendamse voetbalvrouwen nog nooit gespeeld en ik durf te zeggen dat de meiden zeker een kans maken om nóg hoger te komen”, aldus de goedlachse trainer.
,,Er zit veel kwaliteit in de ploeg. Onze verdedigende spelers, ook wel de oudjes genoemd, houden de beuk erin. Voor het verfijnde en snelle werk kijken we naar onze jonkies die over veel techniek beschikken.” De Dames 1 bestaat uit zeventien meiden waarvan de jongste 17 is en de oudste 26. Ondanks alle gezelligheid en strijdlustigheid is het moeilijk om het team bij elkaar te houden. ,,We zijn genoodzaakt om op woensdag- en vrijdagavond te trainen en op zondagmiddag de wedstrijden te spelen. De woensdag is voor bijna niemand een probleem, maar de vrijdagavond en zondagmiddag opofferen is een gevoelig punt.”
Eline Buijs – ook wel de Materazzi van de ploeg genoemd – beaamt dit. ,,De meesten van ons werken op zaterdag. Dat houdt in dat je vrijdagavond traint, zaterdag werkt en zondagmiddag een wedstrijd speelt”, licht de 25-jarige linksback toe. ,,Dat was ook de reden waarom we eigenlijk van plan waren de handdoek in de ring te gooien na dit seizoen, maar toen werden we kampioen! Het komend seizoen wordt wel mijn afscheidsseizoen. Nog één jaartje knallen in de 2e Klasse en dan geef ik het stokje over.”
Kees Dorus heeft altijd veel uit de kast moeten halen om het team bij elkaar te houden. ,,Dat had alles te maken met de weekendinvulling, maar vanaf komend seizoen hebben we gunstigere afspraken. We hebben de trainingsruimte van de Zondag 1 overgenomen. Dat houdt in dat we binnenkort op dinsdag en donderdag mogen trainen.”
Het trainersvak
Kees is zijn rol als trainer door de jaren heen steeds serieuzer gaan nemen. ,,We begonnen zonder strijdplan. Niemand wist waar het allemaal toe zou leiden”, aldus Eline Buijs. ,,Tegenwoordig is het geen uitzondering dat de ploeg van te voren de trainingsplannen doorgestuurd krijgt. De trainer komt dan met printjes van de tactiek waar we de komende weken op gaan trainen. We doen veel aan kracht- en conditietraining. Dat is de sleutel tot ons succes gebleken. Wij zijn tijdens de eindfase van een wedstrijd nog fit, terwijl de tegenstander op is.”
Kees heeft niet per se een trainersvoorbeeld, maar als hij van een leermeester kan genieten is het Diego Simeone van Atletico Madrid. ,,Dat vind ik een mooi figuur. Altijd fanatiek, altijd betrokken en altijd schreeuwend langs de lijn. Dat doe ik zelf ook wel, maar in iets mindere mate”, lacht de damestrainer. ,,In de tijd dat we begonnen met competitiewedstrijden verloren we eigenlijk alles. Verliezen met 9-0 was geen uitzondering. Ik heb toen op een gegeven moment de ploeg bij elkaar geroepen en gevraagd wat de intentie van iedereen was. Ik wil namelijk wel mijn best doen, maar dan wil ik ook winnen.”
Gelukkig voor Kees stond zijn team er hetzelfde in. ,,Het roer moest om. De standaard opstelling was altijd 4-3-3, dat wil zeggen: vier verdedigers, drie middenvelders en drie aanvallers. Ik merkte dat ons middenveld telkens werd overlopen, dus daar lag voor ons een punt om aan te sleutelen. We introduceerden een 4-4-2 opstelling, met een extra middenvelder. Het was even wennen, maar we hebben de schouders eronder gezet en uiteindelijk beheerste het team de nieuwe tactiek uiterst goed.”
Zo goed zelfs, dat de dames een divisie promoveerden. Na twaalf jaar als trainer te hebben gediend, heeft Kees Dorus Jonk besloten zijn taken over te laten aan zijn vader, Dorus Jonk, en compagnon Richard van Schip. ,,Ik blijf actief als coördinator van de Dames 1 en ik zal zo nu en dan een veldtraining geven, maar coach ben ik niet meer. Uiteraard kom ik de meiden tijdens thuiswedstrijden gewoon aanmoedigen!”
Het initiatief dat Kees twaalf jaar geleden samen met Klaas Leeflang nam is anno 2019 uitgegroeid tot een grote sporttak in de gemeente. De RKAV beschikt over twaalf officiële damesteams die actief zijn in verschillende competitieklassen. Een groot aantal jonge dames haalt enorm veel plezier en motivatie uit voetballen. Laten we hopen dat deze positieve ontwikkelingen in de toekomst nog verder zullen reiken.