Kookboek
Een van mijn grootste angsten is dat ik ooit per ongeluk op televisie verschijn en daarna gedwongen word een kookboek uit te brengen. Het maakt niet uit wie je bent. Zodra je hoofd één seconde tussen de reclameblokken door in beeld is geweest, lig je de week erna bij Jan Cas en de Bruna met je eigen kookboek.
Dat is de nieuwe traditie in Nederland. Voetballers, rappers, pornosterren, mensen die in Radar verschenen omdat ze een slechte vaatwasser hadden gekocht: allemaal schreven ze een kookboek. De één bakt een pannenkoek die zwart uit de pan komt, de ander warmt een frikandel op in de magnetron. En toch staat er ‘chef’ op de kaft.
Mijn nachtmerrie gaat zo: Piet Paulusma – God hebbe zijn ziel – roept dat het morgen prima BBQ-weer wordt, en precies op het moment dat hij ‘oant moarn’ brult met de halve buurt, fiets ik nietsvermoedend door het beeld. Dan is het klaar.
De telefoon gaat. ,,Jij was op tv.”
,,Ja?”
,,Vanmiddag schieten we de coverfoto. Koksmutsje, garde. En morgen lever je een recept aan van een blauwvintonijn. Gefileerd.”
Daar sta je dan. In je keuken. Een blik knakworsten op het aanrecht. Een zak flippen. Doen alsof je een chef bent. Je probeert oregano te ruiken, maar je hebt zout in je hand.
Het ergste is nog: niemand wíl dat kookboek maken. Maar iedereen doet het. Omdat het moet. Omdat je anders geen Bekende Nederlander bent. Ondertussen liggen er in de boekhandel, ergens achterin onder een laag stof, ook kookboeken van mensen die echt weten wat ze doen. Mensen die in een keuken werken waar de oven meer kan dan alleen op 180 graden voorverwarmen. Maar die koopt niemand.
En terwijl ergens een echte chef, die twintig jaar lang zijn vingers heeft verbrand aan gloeiendhete steelpannetjes, zijn hoofd moedeloos op het aanrecht legt omdat rapper Donnies ‘Snacks & snelle happen’ beter verkoopt dan zijn kreeft thermidor, denk ik: we moeten het maar accepteren. Kookboeken gaan al lang niet meer over eten. Ze gaan over wie toevallig door het beeld fietste.
Fotogalerij
Aan het laden ...