Het moederhart van Gerda huilde na het verlies van Peter (15), maar vocht ook voor zingeving

Tussen die meer dan duizend verhalen van betrokkenheid bij de Nieuwjaarsbrand van 01-01-01, waren er ook de families die verder moesten zonder hun (klein)kind, broer of zus. De ouders van wie het kind overleed, werd al snel een plek geboden om – met een groot deel van hen – veelvuldig samen te komen. En ieder droeg het op zijn of haar manier. Voor een aantal was het ondraaglijk, zo bleek in de 25 jaar die nadien verstreken. Gerda Visscher was alleenstaande moeder ten tijde van die rampnacht. Met drie kinderen op de dijk. Zoon Peter (15) zou aanvankelijk met zijn vrienden ergens thuis zitten, totdat er die oudejaarsdag een afmelding kwam en er een tafel vrij was: in de hoek waar de hitte enkele uren later veel zichtbare slachtoffers maakte. De overlevingskansen van Peter, wiens lichaam voor veertig procent verbrand was, stegen met de dag. Tot die 16^e januari, toen tijdens een operatie zijn hart plots stopte met kloppen. En, ondanks verwoede pogingen, niet meer op gang kwam. Gerda: ,,Het gemis blijft, voor altijd. En als ik aan hem denk, voel ik naast verdriet ook verbondenheid.”