All posts by De redactie

De redactie Algemeen | 27-1-2022 | 4 min. leestijd

De rollercoaster van Merel Conijn raast nog even door

‘Het was zó ’n mooi moment’

Nederland heeft een roemrijke schaatsgeschiedenis op wereldniveau en een Edams meisje is hard onderweg om daar ook onderdeel van te (willen) worden. Merel Conijn ging onlangs al over de tong, vanwege de dramatische wijze waarop zij directe deelname aan de Spelen misliep. Afgelopen weekeinde regeerden wederom haar lach en haar schaatskwaliteiten in het Thialf Stadion en dwong de twintigjarige deelname aan het WK af.
Door Eddy Veerman

De koffer is gepakt, de reis gaat eerst naar Peking, waar zij als reserve op de lijst voor de Olympische Spelen staat. Die beginnen op vrijdag 4 februari. Als de schaatsster van Team Worldstream-Corendon niet in actie mag komen, kan zij meteen na de openingsdag naar huis vliegen of nog even blijven.

Daarna mag Conijn zich voor gaan bereiden op het Wereldkampioenschap. Op het NK Allrround van afgelopen weekeind lag slechts één ticket klaar voor dat WK: voor de winnares. ,,De lange afstanden liggen mij beter”, doelt zij op de 3000 en 5000 meter. ,,Dus op de sprintafstanden – 500 en 1500 meter – kon ik verliezen, maar daar viel juist ook iets te winnen.”

Op de 500 meter behaalde Merel in een tijd van 39.45 seconden de derde plaats, om daarna tweede te worden op de 3000 meter. Daarmee kwam zij aan de leiding van het klassement en lag zij op WK-koers. ,,Ik was op de tweede dag heel zenuwachtig voor de 1500 meter en toen ik op die afstand een persoonlijk record reed, dacht ik: dit ga ik niet meer weggeven. Mijn vertrouwen groeide voor de laatste afstand, de 5000 meter is mijn ding. Dan die rondjes mogen rijden, dat is het mooiste dat er is.”

Ze moest in de afsluitende rit tegen naaste belager Joy Beune. ,,Vooraf ging het met de coaches nog even over dat het gat niet groter mocht worden dan vier seconden, maar ik wilde winnen en een goede 5 kilometer neerzetten. Ik had eigenlijk geen plan meer nodig, ik voelde vertrouwen. En deed het daarna hoe ik het tijdens het OKT in mijn hoofd had. Ik heb nooit eerder gehad dat ik zo een wedstrijd in kon gaan. Iets in mijn hoofd zei ‘het komt wel goed’.”
Conijn nam een voorsprong, maar Beune achterhaalde de Edamse daarna, koos de aanval en sloeg een gaatje. De NOS-verslaggevers vroegen zich even af of Conijn misschien te snel van start was gegaan en zich opblies, maar al snel reageerde zij, maakte de opgelopen achterstand goed en ging erop en erover. Om met een tijd van 6.58,36 te winnen. ,,Om dan ook juichend over de finish te gaan, wetende dat het de laatste rit was, dat je kampioen bent én naar het WK mag, dat is heel bijzonder. Het was zó’n mooi moment, die blijdschap in de ogen van de coaches. Er was geen publiek bij, maar ik hoorde mijn teamgenootjes schreeuwen aan de kant. Dat was ook heel mooi.”

Geen publiek en zélfs geen ouders die haar konden feliciteren. ,,Zij zaten voor tv en zullen daar de spanning hebben gevoeld. Het liefst wilde ik ze daarna zien, maar het is verstandiger om dat niet te doen”, doelt Merel op de bubbel waarin de Olympische sporters zitten. ,,Het is een bizarre situatie, dat je ouders je dan zelfs niet even kunnen feliciteren. Maar dat halen we wel in, zullen we maar zeggen. Op dit soort dagen ben ik blij met de uitvinding van FaceTime.” De isolatie duurt nog even. ,,Woensdag (vandaag, red.) gaan we naar Peking. Dit is even de nieuwe norm in het schaatsen. Je leeft behoorlijk geïsoleerd, het is fijn als het straks weer normaal wordt. Maar we krijgen er als sporters ook veel voor terug. En je bent niet alleen, je bent met een mooi team om je heen.”

‘Bizar dat mijn ouders
mij niet even kunnen feliciteren,
maar dat halen we nog wel in.’

In haar koffer gaat een groot gevoel van trots mee, omdat ze er in geslaagd is het sportieve drama van het OKT niet te laten overheersen, maar de uitstekende schaatsprestaties heeft meegenomen en de weken daarna heeft voortgezet. ,,Dit toernooi zat dicht op het OKT en na die dagen was ik helemaal leeg. Total loss. Dan moet je een paar weken later al weer pieken en dan wordt het een kwestie van het mentale deel, hoe goed kun je je opladen terwijl er nog restvermoeidheid zit? Het was mijn eerste volledige NK bij de senioren. En het OKT was gericht op twee specifieke lange afstanden, terwijl ik dit NK Allround op vier afstanden goed moest rijden. Qua energie is dat heel anders, hier had ik nog geen ervaring mee. Ik weet wat ik kan op lange afstanden. Maar nu met die korte afstanden, dat gaf een leuke uitdaging. En na de eerste dag merkte ik al hoeveel je hier van leert.”

In korte tijd behelsde haar leerschool een rits van uitdagingen. Sommige eindigend in teleurstellingen, maar daar doorheen prikkend een goed gevoel gevend, met perspectief voor de nabije toekomst. ,,Het zijn lessen waar je iets van kunt opsteken en uit tegenslagen moet je iets proberen te halen voor jezelf, zo zie ik het leven ook. Kijken naar waar je iets hebt laten liggen en waar ruimte is voor verbetering. Boos worden, daar kom je niet verder mee. Als je focust op de positieve dingen, dan blijf je groeien.”

,,Ik kijk altijd graag naar het voordeel. Als ik me wel rechtstreeks had geplaatst voor de Spelen, dan had ik waarschijnlijk de keuze gemaakt om dit NK niet te rijden en was ik geen Nederlands Kampioen geworden. Ik had twee maanden geleden nooit kunnen denken dat ik Nederlands kampioen zou worden. Of naar de Spelen zou gaan en naar het WK…”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 27-1-2022 | 2 min. leestijd

Beleggingscolumn

Beleggen in 2022 verstandig?

Het jaar 2021 was een goed jaar voor beleggers. Aandelenkoersen profiteerden van de sterk aantrekkende economische groei. Vooruitblikken op 2022 is natuurlijk lastig. Toch doe ik in deze column een poging. Is het verstandig om in 2022 te starten met beleggen?

Rente blijft laag
De spaarrente is nog steeds erg laag. Je krijgt dus nauwelijks rente bij de bank. Door inflatie (die de afgelopen tijd flink is opgelopen) neemt de waarde van je geld ook nog eens af. Men verwacht niet dat de rente in 2022 sterk gaat oplopen. De Europese centrale bank is wel voornemens om de rente te verhogen, maar de verwachting is dat zij dit pas in 2023 met kleine stapjes gaan doen. Beleggen blijft dus een goed alternatief.

Economische groei
De exacte cijfers zijn nog niet gepubliceerd, maar verwacht wordt dat de wereldwijde economische groei in 2021 op bijna 6% uitkomt. Bedrijven wereldwijd profiteerden flink van deze groei. De winstgroei van de 500 grootste Amerikaanse bedrijven komt in 2021 waarschijnlijk uit op een reusachtige 45%. Voor 2022 verwachten analisten opnieuw een positieve wereldwijde economische groei. Dit biedt opnieuw goede vooruitzichten voor bedrijven en daarmee dus de koersen van aandelen.

Aandelen
De meeste beursanalisten en experts zien aandelen nog steeds als de meest aantrekkelijke beleggingscategorie. Omdat het altijd moeilijk te voorspellen is welke aandelen het goed gaan doen, is het verstandig om goed te spreiden. Dat doe je niet alleen over regio’s maar ook over aandelen uit verschillende sectoren. Denk aan aandelen uit de technologiesector, gezondheidssector en de financiële sector. Bij Axento beleggen we wereldwijd gespreid in ruim 1.000 verschillende aandelen. Zo spreiden we het risico en is de kans kleiner dat je beleggingen in één keer veel minder waard worden.

Duurzaam beleggen
Duurzaam beleggen is een trend die de afgelopen jaren steeds populairder is geworden. Bij Axento zijn alle fondsen waar we in beleggen duurzaam. Dit heeft het afgelopen jaar bijgedragen aan bovengemiddeld hoge rendementen. Ook voor 2022 verwachten we dat deze trend zich voortzet. De druk op bedrijven om zich aan te passen en duurzaam te ondernemen wordt steeds groter. We verwachten dat onze duurzame beleggingsportefeuille hier opnieuw van kan profiteren.

Starten met beleggen
Overweeg je om te starten met beleggen? Bij Axento maken we beleggen eenvoudig. Samen bepalen we vooraf hoeveel risico je wilt lopen en welk rendement je mag verwachten. Vervolgens nemen wij het beleggen en alles daaromheen uit handen. Je heeft er dus zelf geen omkijken meer naar. Meer weten? Neem dan vrijblijvend contact met ons op via 0299-796061 of kijk op www.axento.nl

Laurens Sombroek
Portfoliomanager bij Care IS en Axento vermogensbeheer.
Care Is en Axento
Telefoon: +31 (0)299 720 961
Mgr. C. Veermanlaan 1G
1131 KB Volendam
www.care-is.nl

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 26-1-2022 | 30 sec. leestijd

In de Nivo van deze week

In de Nivo van deze week o.a.:
• KBO NIEUWS: Ontkoppeling AOW nog niet van tafel, maar KBO-PCOB blijft strijdvaardig
• Nederlands kampioen Jelle van Raalte stopt met triatlons
• Een hoofdstuk uit het leven van alleskunner Jan Tuijp ‘Pet’
• FC Volendam loopt uit door benauwde zege
• Gezellige lichtjestocht in Edam
• Uit de Nivo van 25 jaar geleden
• Juna: jong en al bewust vegetarisch
• Dean Klouwer: Door het oog van de naald
• Gerrie Eijlers op EK handbal
• Thomas Tol te gast bij LOVE
• Wisseling van de wacht bij Schoonmaakbedrijf Succes

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 24-1-2022 | 5 min. leestijd

‘Verrassend hoe vaak wij beter waren geïnformeerd dan de volksvertegenwoordigers’

Koepel Sociaal Domein als ‘luis in de pels’

Koepel Sociaal Domein (KSD) is een belangrijke voedingsbron voor politieke partijen in onze gemeente. Veel van de door deze organisatie aangedragen punten kwamen al in verkiezingsprogramma’s terecht. Men denkt bijvoorbeeld mee over belangrijke thema’s als wonen en zorg. Omtrent dat laatste verrichtte KSD een omvangrijk onderzoek. Het is belangrijk dat ze ook in de toekomst haar adviserende functie kan blijven vervullen. Daarvoor zoekt men altijd naar nieuwe vrijwilligers met verschillende specialisaties.
Door Laurens Tol

[ads id=66]

De basis voor Koepel Sociaal Domein Edam-Volendam werd gelegd in 2002. De toenmalige gemeente onder leiding van burgemeester Hans Bulte sloot toen een convenant met de Seniorenraad. Jan Tol is al jaren voorzitter van de KSD en licht de ontstaansgeschiedenis verder toe.
Jan vertelt: ,,Dat convenant was de bevestiging dat de Seniorenraad een formele partner werd die de gemeente kon adviseren. Dit kon zowel gevraagd als ongevraagd en voor alle zaken die senioren aangaan. Burgemeester Bulte zei er nadrukkelijk bij: ‘Zorg ervoor dat jullie de luis in de pels zijn van het gemeentebestuur’. Hij verwachtte dus dat zo’n raad lastig zou kunnen zijn. Ik weet niet of dit gelukt is, maar in ieder geval liet de Seniorenraad vanaf dat moment wel van zich horen.”
Vanaf 2015 kwamen er steeds meer taken bij gemeentes terecht. Daarbij ging het bijvoorbeeld om jeugdzorg, vluchtelingenwerk en de begeleiding van kwetsbare deelnemers aan de arbeidsmarkt. Als gevolg daarvan ontstonden er vergelijkbare organisaties als de Seniorenraad. Onder meer de Jeugdraad, Participatieraad en de WMO-raad. Het idee ontstond om deze raden samen te voegen. ,,Dat is natuurlijk handiger voor de gemeente. Want als je dan een gesprekspartner nodig hebt, hoef je niet met vier raden tegelijk te praten. Als je het clustert, dan kun je het in één gesprek af. We mochten zelf meewerken aan de verordening waar Koepel Sociaal Domein uit voortkwam. In 2016 is die van start gegaan.”
Aanvankelijk was wijlen Rens Molenaar de aangewezen man om er voorzitter van te worden. Toen hij overleed, schoof men Jan naar voren voor het invullen van deze functie. Hij had al een verleden als Seniorenraad-voorzitter en veel politieke ervaring als wethouder en gemeenteraadslid namens het CDA. Het bleek wenselijk om een deel van het bestuur van de Seniorenraad tevens in te zetten als leiding van de KSD. Vandaar dat ook Cas Schilder als secretaris dezelfde functie kreeg in de nieuwe organisatie. Het voorzitterschap zou steeds worden overgedragen op basis van een roulatiesysteem. Op papier leek dit slim, maar in praktijk vond men dat dit minder goed werkte. Als gevolg daarvan is Jan nog altijd de voorzitter van de KSD.

‘De voelhorens en
antennes die je
in de gemeente
moet hebben worden
steeds belangrijker’

De overkoepelende organisatie komt meestal negen keer per jaar samen. Tijdens deze vergaderingen kunnen de verschillende raden hun specifieke aandachtspunten inbrengen. Daarnaast wordt de KSD regelmatig bij besluitvorming betrokken. ,,De gemeente vraagt ons dan om advies en daar reageren we dan op. Soms mogen we ook meedenken over bepaalde beleidszaken. De raden die er het meest mee van doen hebben, leveren daarover dan hun punten aan. In een brief sturen we die input dan naar de verantwoordelijke ambtenaar. Wij willen daarna wel graag weten wat de gemeente er vervolgens mee heeft gedaan. Toch is het aan de gemeenteraad om te bepalen wat men met zo’n advies doet. Wij zijn namelijk geen politieke partij.”
Ondanks dat de KSD officieel geen politiek orgaan is, bleek in het verleden wel dat zij invloed heeft. Al flink wat voorstellen belandden uiteindelijk in verkiezingsprogramma’s. ,,Als Seniorenraad spraken we al zeker een keer per jaar met raadsleden. We hoopten dan dat er wat zou gebeuren met onze punten. Het was voor ons verrassend hoe vaak wij beter waren geïnformeerd dan de volksvertegenwoordigers. Met andere woorden, ze luisteren graag naar onze ideeën. Ze bleken het wel plezierig te vinden als wij ze af en toe bijpraatten. Overigens niks ten nadele van de raadsleden. Velen daarvan werken buiten de gemeente en als ze dan thuiskomen, is het vaak snel eten en weer door naar de vergaderingen. Daardoor kunnen ze lang niet alles opvangen wat relevant is en speelt in de gemeenschap. Wij vangen als KSD meer op en dat is begrijpelijk.”
De overkoepelende organisatie besteedde bijvoorbeeld veel aandacht aan de voorzieningen op het gebied van zorg in onze gemeente. In 2019 schreef men alle instellingen daarvoor aan. ,,We stelden ze een aantal vragen die waren toegespitst op deze organisaties. Een belangrijke daarvan was: hoe stellen jullie de rol van de gemeente in de toekomst naar jullie toe voor? De soort instanties varieerden tussen fysiotherapeuten en verzekeraars, maar ook kerken en ziekenhuizen.”
,,We kregen daar veel reacties op en bundelden die in een ongevraagd advies aan de gemeente. Dit document stuurden we ook naar de fracties en het college. Het gevolg hiervan is dat we afgelopen vrijdag in gesprek gingen met de gemeente over wat de beleidskaders op het gebied van zorg worden. We ervoeren daarnaast dat de partijen al punten van ons overnamen. Dan krijg je wel het gevoel dat je eer hebt van je werk.”

‘Ik voorzie dat
de gemeente het
in de toekomst
niet kan stellen
zonder adviezen’

Daarnaast leverde de KSD punten in die terechtkwamen in de Woonvisie van de gemeente. Het belangrijkste daarvan is dat er voldoende woningen moeten komen voor senioren. Een van de uitgangspunten is dat woningcorporaties bij nieuwe bouwprojecten voorrang krijgen om grond te reserveren. Dit lijkt hoopvol, maar Jan benadrukt dat het slechts een visie is. In de praktijk zal moeten blijken in hoeverre daar iets mee gedaan wordt.
Het belang van de adviserende organisatie wordt steeds groter naarmate gemeentes meer verantwoordelijkheden krijgen. En het aantal vaste, gespecialiseerde ambtenaren afneemt. Daarom is men op zoek naar betrokken mensen die zich erbij zouden willen aansluiten. ,,We zoeken naar vrijwilligers die dit werk interessant vinden om te doen. Daarbij bieden wij cursussen aan om de geïnteresseerden verder te scholen. Op die manier kunnen ze een waardevolle bijdrage leveren aan de gemeenschap. Ik voorzie dat de gemeente het in de nabije toekomst niet kan stellen zonder adviezen als die van de KSD. We groeien in tal en last en dat houdt in dat de voelhorens en antennes die je in de gemeente moet hebben steeds belangrijker worden.”
Als mensen zelf ideeën of verbeter-voorstellen hebben, dan kunnen ze die aandragen bij de verschillende raden die vallen onder de KSD. Op de website: ‘www.ksd-edam-volendam.nl’ zijn daarvoor de mailadressen te vinden.
,,Mensen worden dan individueel geholpen door de KSD zelf, of door een specifieke organisatie. Mochten er zaken zijn die breder leven, dan kunnen we daar een ongevraagd advies aan de gemeente van maken. Een voorbeeld daarvan is de prikkelarme kermis, die duidelijk in een behoefte voorziet. Zo kunnen relatief eenvoudige ideeën al een hoop betekenen voor de gemeenschap. Ik ben content over de manier waarop wij op dit moment in samenwerking opereren. Nieuwe invloeden en vrijwilligers zijn daarnaast natuurlijk altijd welkom.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 22-1-2022 | 12 min. leestijd

‘Wij willen Volendam vanuit de grond van ons hart bedanken’ n

Xicu en María ontwaakten in een regelrechte hel

Op Valentijnsdag is het precies negen jaar geleden dat Xicu (41) en María (43) Muñiz van Spanje naar Volendam verhuisden. In de zoektocht naar een ander leven verruilde het stel het ene vissersdorp voor het andere. Doorgaans zijn het Nederlanders die emigreren naar een zonnig oord, maar Xicu en María kozen ervoor naar Volendam te emigreren. En ze willen er nooit meer weg. Zelfs niet na de slopende nachtmerrie die in juli vorig jaar begon. Op 30 juni ging het stel nietsvermoedend naar bed en op 1 juli ontwaakten ze in een regelrechte hel. Sindsdien krijgen Xicu en María uit onverwachte hoeken een hoop ‘love, support & help’. Door middel van dit artikel willen Xicu, María en hun twee dochtertjes de Volendamse gemeenschap bedanken.
Door Kevin Mooijer

[ads id=66]

Terwijl Xicu boven op de thuiszorg wacht, begint María aan de eettafel alvast haar verhaal. ,,Negen jaar terug kreeg Xicu een goed aanbod van zijn werkgever TomTom. Hij kon in Nederland een mooie positie binnen het bedrijf krijgen. Na alle voor- en nadelen van de overstap tegen elkaar af te wegen kwamen we tot de conclusie dat – afgezien van het gemis van familie en vrienden – emigreren naar Nederland voor ons niet per se nadelig zou zijn. Je zou zeggen dat het klimaat de grootste verandering met zich mee zou brengen, maar voor ons gold dat niet. Wij komen uit een vissersdorp in Asturië, het noorden van Spanje. Het klimaat is daar vergelijkbaar met dat van Nederland.”
Vanaf het moment dat María en Xicu in Volendam neerstreken hebben ze zich er thuis gevoeld. ,,Het klinkt misschien gek, maar er zijn veel overeenkomsten tussen Volendam en onze geboorteplaats. Ik denk dat we het daarom altijd heel goed hebben kunnen vinden hier. Voor corona gingen we jaarlijks één of twee keer terug naar Spanje om onze familie en vrienden op te zoeken. Nu is dat al lange tijd niet mogelijk en dat heeft helaas niet alleen met coronamaatregelen te maken.”

Tweeling
In 2020 raakte María zwanger van een tweeling. ,,De zwangerschap werd al snel als risicovol bestempeld. Naast het feit dat ik een tweeling droeg, was ik ook al 42 jaar oud. Er ontstonden een hoop complicaties.” Twee weken voor de uitgerekende datum werd María al in het ziekenhuis opgenomen. ,,De bevalling was verschrikkelijk. Alles wat mis kon gaan, ging mis. Nadat ik mijn twee dochtertjes op aarde zette, raakte ik buiten bewustzijn. En dat ben ik drie dagen geweest, ik balanceerde op het randje van de dood. De volgende tien dagen heb ik op de intensive care gespendeerd en gedurende die periode ben ik vijf keer geopereerd. Gelukkig kan ik me er weinig tot niets van herinneren.”
Eén moment herinnert María zich wél. ,,Dat was het moment waarop ik eindelijk naar huis mocht. Ik was zó blij dat ik thuis bij mijn gezin kon zijn, maar tegelijkertijd voelde ik me vreselijk. Ik was zo gestrest dat mijn haar uitviel en bovendien kon ik vanwege mijn lichamelijke status in het huishouden nog niets betekenen. Xicu draaide overal voor op. Hij zorgde eigenlijk in zijn eentje voor de tweeling én nam het complete huishouden voor zijn rekening.”
De daaropvolgende maanden zou María aan haar herstel werken. ,,Langzaam maar zeker knapte ik op. Het was voor ons gezin een zware periode, maar in de loop van 2021 merkten we dat we in rustiger vaarwater kwamen.” Xicu is met hulp van de traplift inmiddels naar beneden gekomen en voegt zich bij het gesprek: ,,Voorzichtig kregen we weer grip op ons leven. Ik weet nog goed dat ik tegen María zei hoe gelukkig ik was. Met haar, met onze dochtertjes en met mijn leven.”
Het paar hervond het levensritme. Allebei werkten ze weer en overdag brachten ze de baby’s naar de dagopvang bij Bambi. Xicu: ,,Alles leek ons weer voor de wind te gaan. En toen werd ik in de nacht van 30 juni wakker met pijn in mijn rug…”
,,Het zweet brak me uit. Ik had nog nooit eerder zoiets intens gevoeld. Om vier uur ’s nachts besloot ik naar beneden te gaan om mezelf te herpakken. Het werkte averechts, de pijn werd heviger, ik werd misselijk en moest zelfs overgeven. In eerste instantie dacht ik aan een artikel dat ik gelezen had over de pijn die nierstenen kunnen veroorzaken. Ik was ervan overtuigd dat het zoiets zou zijn, tot ik de controle over mijn benen begon te verliezen.”

‘‘Hier gaan we geen
ambulance voor sturen’,
zeiden ze bij 112.
Naast me lag mijn man
over te geven van de pijn’

Xicu klom terug naar boven om María wakker te maken. María: ,,Lijkwit en bezweet stond hij voor me. In een oogopslag zag ik dat er iets ernstigs aan de hand was. Ik pakte mijn telefoon en belde 112, maar ze waren niet overtuigd. ‘Dit kan van alles zijn’ en ‘hier gaan we geen ambulance voor sturen’, kregen we te horen. Terwijl het bergafwaarts ging met Xicu heb ik de 112-telefonist anderhalf uur lang proberen te overtuigen van de ernst. Naast me lag mijn man over te geven van de pijn, maar medische hulp zou niet komen.” In een laatste poging hulp in te schakelen rende María in paniek naar de buren.
,,De buurvrouw, Jaimy, kwam direct mee en heeft nogmaals het alarmnummer gebeld, maar tevergeefs. Ook naar haar wilden ze niet luisteren.” Inmiddels was Xicu niet meer in staat te lopen. ,,De pijn in mijn rug werd al erger, het gevoel uit mijn benen was weg. Ik hoopte dat ik flauw zou vallen, maar dat gebeurde niet…” María zucht: ,,Samen met Jaimy heb ik Xicu naar beneden getild. Dat was verschrikkelijk om te moeten doen. Mijn sportieve man, kermend van de pijn, tree voor tree de trap af helpen.”
Xicu moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis worden gebracht, maar boven lag een tweeling van net negen maanden. María: ,,Jaimy bracht Xicu naar het ziekenhuis. Terwijl ze ’s ochtends vroeg zelf moest werken, is ze midden in de nacht, met Xicu liggend op de achterbank, naar Purmerend gescheurd. Daar zal ik haar voor altijd dankbaar voor zijn.”
In het Dijklander Ziekenhuis werd Xicu onderzocht en thuis wachtte María ongeduldig op bericht. María: ,,Inmiddels had ik mijn manager geïnformeerd over de situatie. Ik vertelde hem dat Xicu in het ziekenhuis was opgenomen, maar dat we nog niet wisten wat er aan de hand was. Hij bood gelijk aan om op de tweeling te passen, zodat ik naar Xicu kon.”
Toen María’s manager eenmaal bij haar thuis was, ging haar telefoon. ,,Xicu’s naam stond in beeld. ‘María, met mij…’. Dat was het enige dat hij kon uitbrengen, daarna begon hij heel hard te huilen. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Een vreemde stem nam het gesprek over. Hij stelde zich voor als dokter en vertelde dat Xicu een bloeding in zijn ruggengraat had. Ik kon niet zoveel met die informatie, het zei me niks. Ik dacht: ‘opereren, het bloed verwijderen en we gaan weer verder met ons leven.’ Maar was het maar zo simpel geweest.”

Kapot
De dokter maakte zijn verhaal af en deed dat op een manier waardoor er geen ruimte was voor misverstanden. ,,’Hij zal nooit meer lopen’, klonk de vreemde stem. Ik zakte letterlijk in elkaar. Terwijl ik via de muur afgleed naar de grond, besefte ik dat Xicu nog meeluisterde. Met alle energie die ik nog in me had zei ik dat het goed zou komen. Dat we er samen doorheen zouden komen. Voor Xicu probeerde ik me groot te houden, maar het voelde alsof ons leven binnen een tijdsbestek van vier uur kapot was gemaakt.”
Thuis paste María’s manager op de baby’s, zodat zij eindelijk naar haar man kon. Onderweg naar Purmerend kreeg ze bericht dat Xicu was overgebracht naar de specialisten van het AMC. María: ,,In Amsterdam werd eigenlijk alleen bevestigd wat in Purmerend al was geconstateerd. Vanwege te hoge risico’s werd besloten niet te opereren.” Xicu werd teruggebracht naar het Dijklander Ziekenhuis in Purmerend, waar hij gedurende drie dagen zou wachten tot er een plekje vrij kwam in Heliomare. In het revalidatiecentrum in Wijk aan Zee zou Xicu naast het krijgen van mentale ondersteuning, getraind worden in een rolstoelgebonden leven.
Xicu: ,,Die eerste periode was mentaal zo ongelooflijk zwaar. De eerste drie dagen wilde ik niet meer leven, de eerste drie weken heb ik alleen maar gehuild en de eerste drie maanden heb ik veel gezondheidsproblemen gehad.” Gedurende zijn eerste periode in Heliomare werd Xicu onder meer wegens infecties en trombose van ziekenhuis naar ziekenhuis gebracht. ,,Mijn nieuwe realiteit bezorgde me een hoop stress”, zucht Xicu. ,,Ik kreeg dagelijks last van paniekaanvallen, iets dat ik voor die tijd nooit had ervaren. Overdag had ik een druk schema met allerlei vormen van therapie en trainingen, maar na het avondeten werd het stil. Dan zat ik alleen op mijn kamer. Wat kan je dan anders dan malen? Als ik ’s avonds op bed lag sloeg de paniek toe.”

‘Mensen die iets
vergelijkbaars
hebben meegemaakt
drukten me op het hart
dat je wel degelijk een mooi leven
kunt leiden als je voor
de helft verlamd bent’

Xicu heeft veel baat gehad bij de hulp van vrijwilligers van Heliomare. ,,Mensen die hetzelfde of iets vergelijkbaars hebben meegemaakt drukten me op het hart dat er licht aan het eind van de tunnel is. Dat je wel degelijk een mooi leven kunt leiden als je voor de helft verlamd bent. Aan die gesprekken heb ik veel gehad, maar alle hulp valt in het niet bij de steun die ik van María kreeg. En nog iedere dag krijg…”
,,Terwijl Xicu in Wijk aan Zee woonde, was ik alleen thuis met onze twee baby’s”, zegt María. ,,Door de traumatiserende situatie veranderde ik in een soort zombie. Het enige dat ik nog structureel deed was zorgen voor de tweeling, naast hen en Xicu’s rehabilitatie was niets belangrijk. In die periode zijn we ontzettend veel geholpen door onze buren. Er werd op onze baby’s gepast zodat ik Xicu kon bezoeken, er werd geregeld eten bij ons gebracht, onze buurman maakte onze voortuin zandvrij zodat Xicu er zonder problemen langs zou kunnen. Ondertussen kwam dokter Pasdeloup regelmatig langs om te kijken hoe het met mij en de baby’s ging en deed Kinderdagopvang Bambi wat ze konden om ons te ontlasten.”
Als ze erover verteld, wordt María zichtbaar emotioneel. ,,De bereidheid van mensen – zelfs uit onverwachte hoek – was onwerkelijk. We hebben buitengewoon veel liefde en steun van onze dorpsgenoten ontvangen. Volendam voelde vanaf de eerste dag als een warm bad voor ons, maar dit hadden we nooit verwacht. We willen hier nooit meer vandaan.”
Dat Volendam een abonnement op slechte publiciteit in de landelijke media lijkt te hebben, is voor de Spanjaarden een raadsel. ,,Als uitheemse bewoners van Volendam hebben we het dorp zo vaak moeten verdedigen. Zelfs in het ziekenhuis werd vreemd opgekeken wanneer we zeiden dat we in Volendam woonden. ‘Waarom willen jullie in Volendam wonen?!’, werd er gezegd. Alsof het iets ongewoons is. Alsof je ergens van beschuldigd wordt. Wij hebben dat slechte imago van dit mooie dorp nooit kunnen plaatsen.”

Kleine community
María: ,,Nee, wij willen Volendam vanuit de grond van ons hart bedanken. Als ik Xicu in Heliomare wilde bezoeken, zorgden de buren of de mensen van Bambi voor de baby’s. Toen ik van ellende niet meer wist waar ik het zoeken moest, bracht de buurvrouw keer op keer een heerlijke, warme maaltijd. Toen we tijdens de kerstdagen terneergeslagen thuiszaten, werden we overladen met cadeaus van anonieme weldoeners. Toen we beseften dat onze voortuin niet rolstoelvriendelijk was, zorgde Tiny Zwarthoed-Tol van de Wmo dat er een helling aangebracht werd voor Xicu.”
,,Toen ik De Pinguïns belde om te vragen of Xicu misschien bij hen zou kunnen zwemmen, stond er de volgende dag een busje voor de deur om hem naar het zwembad te brengen. Toen Xicu vroeg of het mogelijk was om bij Toptraining te kunnen trainen, werd hij er direct opgevangen en ondersteund. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. We hebben destijds de keuze gemaakt om Spanje te verlaten. Daarmee lieten we onze familie en vrienden achter, maar hier in Volendam hebben we onze eigen kleine community opgebouwd. We voelen ons hier nooit alleen.”
Op 1 december werd Xicu ontslagen uit Heliomare. María: ,,In juli waren onze levens abrupt tot stilstand gekomen. En dan, vijf maanden later, werd alles hervat. Dat voelde heel onwerkelijk.” Xicu: ,,Ik mocht eindelijk terug naar mijn vrouw, dochters hond en kat. Mijn veilige haven. De plek waar de stijgende lijn weer ingezet kon worden. Voordat dit alles gebeurde had ik nagedacht over mijn leven. Ik was tot de conclusie gekomen dat ik niet gelukkiger kon zijn, en dat vertelde ik María ook. En dan overkomt je zoiets…” Xicu valt even stil, maar herpakt zich: ,,Gisteren waren de baby’s niet op de dagopvang. María was aan het werk, en ik had een dag alleen met ze. Voor het eerst sinds een lange tijd voelde ik me weer gelukkig. Dag voor dag werken we aan de toekomst.”
De Spaanse Volendammers zijn momenteel in rouwstemming, maar zich laten daardoor niet van hun stuk brengen. ,,We wilden 2022 graag met een frisse start beginnen, maar na een paar dagen overleed onze hond Batman. We zijn er helemaal kapot van. De hele straat was gek op Batman, en nu moeten we het zonder haar doen. Ja, onze hond Batman was een vrouwelijke Franse buldog”, lacht Xicu.
,,Het is een aderlating, maar we moeten verder in dit proces.” Momenteel denkt het stel na over de herinrichting van hun woning. María: ,,Xicu is vastberaden weer aan het werk te gaan als hij daar geestelijk weer toe in staat is. En bovendien heeft hij altijd heerlijk gekookt, maar nu hij in een rolstoel zit kan hij niet overal meer bij komen. We hebben dus in ieder geval een werkplek in de woonkamer en een aangepaste keuken en badkamer nodig.” Xicu: ,,Ik wil mijn leven terug. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar met María en de kinderen achter me gaat het zonder twijfel lukken.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 19-1-2022 | 1 min. leestijd

‘Ik vond Geluksmoment wel een mooie term die we nodig hebben’

Simon Stein wil ‘licht brengen’ met muziek

De EP ‘Geluksmoment’ is het nieuwste muzikale werk van zanger Simon Stein (40). Deze kwam tot mede stand door een nauwe samenwerking tussen de Volendammer en Dick Plat. De plaat bestaat uit vijf Nederlandstalige nummers en heeft een akoestische sfeer. Daarmee vertelt de zanger een samenhangend verhaal over een zoektocht naar geluk. Een van de bijzonderheden ervan is de deelname van bandoneonist Carel Kraayenhof.
Door Laurens Tol

Het was juli 2020 toen Simon tijdens zijn vakantie in Italië op het idee voor zijn EP kwam. Wat de toekomst zou brengen, was ongewis. Of er nog wel optredens binnen zouden komen was de vraag. Hij bedacht wat hij kon doen om toch nog muzikaal iets moois neer te zetten. ,,Ik dacht: ik wil mij weer gaan bezighouden met muziek opnemen. Altijd heb ik wel mijn eigen dingen geschreven of ergens aan meegeschreven. Voor deze EP wilde ik dat een keer anders doen. Als ik het zelf doe, dan weet ik waar het ongeveer op uit gaat draaien.”

[ads id=66]

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 19-1-2022 | 30 sec. leestijd

In de Nivo van vandaag, 19 januari 2022

Wij wensen iedereen veel leesplezier met onder andere de volgende onderwerpen:

• Merel Conijn mag naar de Spelen
• Koepel Sociaal Domein als ‘luis in de pels’
• De Triade; een warm bad voor onverhoopte leerkrachten
• Afstemming werkzaamheden Derde Ontsluiting en Julianaweg moeten verkeersinfarct voorkomen
• Jan Snoek hangt visschort aan de wilgen
• FC Volendam zet promotie-intentie kracht bij
• Xicu en María ontwaakten in een regelrechte hel
• Edam-Volendam klaar voor Wet Inburgering 2022
• Herman Sier zoekt fondsenwervers voor Huis aan het Water
• Ogen tekort bij betreden nieuwe Sportcampus

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 18-1-2022 | 1 min. leestijd

Nicolaaskerk gastheer voor zeven prachtige liveoptredens n

Voorhaven Concerten haalt klassieke muziek naar Edam

Komend jaar zullen in het historisch centrum van Edam een serie klassieke concerten worden gegeven. Met als doel om een podium te bieden aan bekende en minder bekende klassieke musici uit binnen- en buitenland, is door Stichting Voorhaven Concerten een zevental prachtige uitvoeringen georganiseerd. Verschillende klassiek geschoolde muzikanten gaan werk van uiteenlopende componisten uit verschillende tijden ten gehore brengen. Achter de deuren van de pittoreske Nicolaaskerk aan de Voorhaven zal de prachtige muziek van april tot en met oktober klinken. De eerste noten worden gespeeld op zondagmiddag 10 april.
Door Kevin Mooijer

,,Het idee om klassieke concerten in Edam te organiseren leeft al heel lang”, begint initiator Sonja Tol. ,,We missen in de gemeente de klanken van klassieke muziek. Wij willen daarom iets structureels neerzetten. Een jaarlijks terugkerende concertreeks in het teken van de klassieke muziek. Laagdrempelige concerten van een uurtje op zondagmiddag, voor jong en oud. Dat is de insteek van Voorhaven Concerten.”

[ads id=66]

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 17-1-2022 | 4 min. leestijd

Vissersvereniging bereidt rechtsgang voor en zinspeelt op crowdfundingsactie

‘Dit plan gaat de doodsteek betekenen voor visserij’

Het ‘Actieplan toekomstbestendig visserijbeheer IJsselmeergebied’ moet van tafel. Dat was de inzet van IJsselmeer Vissersvereniging Sint Petrus tijdens de laatste vergadering met het ministerie. Volgens dit samenwerkingsverband is het plan de doodsteek voor de visserij op het zoetwatermeer. Daarin staan namelijk verdere beperkingen voor een sector die volgens de vissers toch al weinig ruimte krijgt. Het lijkt uit te gaan draaien op een rechtszaak tegen het plan. Alleen voldoende geld om de proceskosten te kunnen dekken is nog benodigd. Daarom zinspeelt men op een crowdfundingsactie.
Door Laurens Tol

[ads id=66]

Overheden investeerden samen 9,2 miljoen in het Actieplan. Dit werd ondertekend door bijvoorbeeld natuurorganisaties, provincies en de visserij-producentenorganisatie. Sint Petrus weigert dit. Hein Koning was onlangs namens deze vereniging aanwezig bij een vergadering met het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselveiligheid (LNV). Twee Volendammer vissers waren eveneens present. Deze bijeenkomst vindt tweejaarlijks plaats.
Hein vertelt: ,,We merkten tijdens de vergadering dat het ministerie wil dat dit plan gewoon doorgaat. De ambtenaren met wie wij spraken willen dit duidelijk ten uitvoer brengen. In hoeverre dit kan, dat is nog de vraag. Na de online bijeenkomst zijn wij doorgegaan met het stellen van vragen. Op dit moment ligt de bal weer bij het ministerie. Zij moeten daar weer antwoord op geven. Ik gaf tijdens de vergadering namens de vissers aan dat we gerechtelijke stappen overwegen tegen het Actieplan. Een vrouwelijke vertegenwoordiger van LNV zei toen: ‘Nou, dat is uw goed recht. Dat zijn de juiste stappen’. Zij zijn ook maar ambtenaren die dit moeten uitleggen aan de vissers.”

‘De betrokken
milieuactivisten
zijn zo machtig,
die willen het
hele IJsselmeer
voor zichzelf’

De afgevaardigden van het ministerie leken volgens Hein de opdracht te hebben om het plan door te drukken. Daarom komt er voor de vissersvereniging geen bevredigend resultaat uit de gesprekken. Het enige dat voor een doorbraak kan zorgen, lijkt een uitspraak van de rechter te zijn. ,,Wat daar uitkomt, dat is beslissend. Alles wat wij zeggen of roepen, dat helpt uiteindelijk niks. Je moet het daarom voor de rechter brengen. Maar daar heb je wel geld voor nodig en dat is waar wij op dit moment een oplossing voor proberen te vinden.”
Onderschrijving van het Actieplan is voor Sint Petrus niet bespreekbaar. Wil de visserijsector toekomst hebben, dan moet de uitvoering ervan worden tegengehouden, stelt zij. ,,Dit plan voor duurzame visserij gaat de doodsteek betekenen voor de visserij. Dan gaan ze nog meer beperken en het de vissers nog moeilijker maken. De hoge kosten voor het moeten aanvragen van visvergunningen zijn daar een voorbeeld van. Kortom, het touw wordt steeds strakker aangetrokken. De betrokken milieuactivisten zijn zo machtig, die willen het hele IJsselmeer voor zichzelf.”
Hein wijst nog maar eens op het belang van de instandhouding van de lokale visserij. Die is niet alleen belangrijk voor de voedselvoorziening, maar ook van immateriële waarde. Bij het ministerie staart men zich te veel blind op de eigen tellingen en grafieken, zoveel is Sint Petrus wel duidelijk. Deze laten volgens de vereniging iets anders zien dan de werkelijkheid.

‘Een rechtsgang lijkt
de enige optie.
Nu nog de
financiële middelen
bij elkaar krijgen’

,,Als Volendammer organisaties – bijvoorbeeld de FC – een mooi beeld van het dorp willen schetsen, dan wordt altijd de VD64 erbij gehaald. Dit is één van de nog twee of drie overgebleven vissersschepen. Als het doorgaat zoals het nu gaat, dan zal dat er in de toekomst ook niet meer zijn. Op deze manier is er geen opvolging te vinden. Wij doen daarom alles wat we kunnen om de omstandigheden weer wat beter te maken voor de vissers en wat er nog over is in stand te houden. Dit is ook goed voor de uitstraling van Volendam en de toeristenindustrie.”
Hein kijkt ook naar de beroepsgroep zelf. Volgens hem is de huidige situatie mede ontstaan door de houding van de vissers in de laatste decennia. Veel van hen zijn het volgens Hein ook niet eens met Actieplan en het beleid van hun producentenorganisatie. Maar vervolgens doen ze er weinig tot niks mee. Om een rechtszaak te kunnen aanspannen is volgens Sint Petrus een betere samenwerking nodig. Daaraan schortte het in het verleden nogal eens.
,,Het draait nu alleen nog om geld. Als honderd visserijbedrijven ieder duizend euro storten, dan kun je echt wat. De Europese visserijverordeningen staan boven het LNV-beleid. Die gaan ook uit boven de energievoorziening, dus de windmolens die nu op het meer worden gebouwd. Die gaan ten koste van belangrijke visgronden. Wij zijn ook druk bezig om dit tegen te gaan en richtten daarom een niet-gouvermentele organisatie (ngo) op. Dit doen we ook samen met de Noordzee-vissers. We zijn dus ontzettend druk in de weer. Naar de politiek stappen om ons punt te maken, lijkt een kansloze missie. Daarom lijkt een rechtsgang de enige optie. Nu nog de financiële middelen bij elkaar krijgen.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 16-1-2022 | 4 min. leestijd

Minecraft-wonder Thomas Bosch (18) leeft zijn droom n

Van zolderkamer naar eigen kantoor met vijf personeelsleden

Voor veel jongeren over de hele wereld leeft Thomas Bosch (18) een droomleven. De Volendammer is iedere dag vanaf het moment dat hij opstaat namelijk bezig met gamen. Specifieker gezegd; het ontwikkelen van gameaspecten voor het immens populaire Minecraft. Binnen een jaar na de oprichting van zijn eigen bedrijfje ontgroeide Thomas de zolder van zijn ouders. Inmiddels beschikt hij met zijn ‘Cubefields’ over een eigen kantoor in Purmerend en bestaat zijn team uit zes personeelsleden. Uit het bovenstaande blijkt natuurlijk al dat Thomas op de goede weg is, maar de ultieme bevestiging voor de jonge ondernemer vinden we elders. Hij wordt namelijk regelmatig ingehuurd om workshops en lessen te geven voor erkende mbo- en hbo-opleidingen tot gameontwikkelaar.
Door Kevin Mooijer

[ads id=66]

In 2011 werd Minecraft uitgebracht. Zoals zoveel liefhebbers raakte ook Thomas in de ban van het spel. ,,Ik was acht jaar toen Minecraft uitkwam”, begint de gameontwikkelaar. ,,Na school dook ik direct achter de computer om te spelen, en als ik niet thuis was speelde ik op mijn iPod. Ik kon er geen genoeg van krijgen. De mogelijkheden in Minecraft bleken oneindig. Bedenk iets en je kunt het bouwen. Het is in feite een game die je niet kunt uitspelen. Persoonlijk denk ik dat mensen Minecraft de komende tientallen jaren zullen blijven spelen. Het draait namelijk niet om de graphics, maar juist om de gameplay en het eindeloze perspectief.”
In Minecraft bestuurt de speler een avatar waarmee van alles gedaan kan worden. ,,Minecraft is de grootste game op aarde. Het is 600 miljoen keer verkocht en ondanks dat het in 2011 is uitgebracht beschikt het over 140 miljoen actieve spelers. In de game tref je dieren, tegenstanders, metgezellen, grot- en tunnelsystemen, bergen, meren en velden. Je bevindt je dus in een uitgestrekte omgeving waarin verschillende grondstoffen te vinden zijn. Door die grondstoffen te ‘minen’ kun je starten met bouwen. Je kunt letterlijk bouwen wat je wilt: steden, mythische werelden, pretparken, alles is mogelijk. Op jonge leeftijd merkte ik al gauw dat je je geen moment hoeft te vervelen in Minecraft.” Thomas bleek aanleg te hebben voor de game.

‘Ik denk dat
mensen Minecraft
de komende tientallen
jaren blijven spelen’

Tot zijn zestiende speelde de Volendammer – net als het overgrote deel van de gamers – puur voor zijn plezier. Pas toen hij onderdeel werd van een internationaal team besefte hij dat er misschien wel meer in zou zitten. ,,Twee jaar terug was ik lid van Greenfield, een team met 500 leden van over de hele wereld. Samen bouwden we een gigantische wereld in de stijl van Los Angeles. Ieder krijgt specifieke taken binnen zo’n project. Ik voerde die van mij zo goed uit dat ik in rap tempo klom in de rankings. Op YouTube gingen we viraal met het project. We hebben de wereld uiteindelijk online gezet en hij werd ruim een miljoen keer gedownload. Het team viel niet veel later uit elkaar, maar ik had er de nodige ervaring opgedaan.”
Tijdens een stage bij een bedrijf in Volendam werd Thomas door zijn managers geadviseerd de sprong in het diepe te wagen. ,,Ik vertelde ze wat ik als lid van Greenfield had bereikt met Minecraft, hoe populair de game is en wat ik kon. ‘Hier moet je echt wat mee gaan doen’, zeiden allebei mijn managers. Net als mijn vader later zou doen adviseerden ook zij dat ik nog hartstikke jong was, nog geen vaste lasten had en altijd nog zou kunnen studeren.” Thomas maakte zijn vwo af en richtte op zijn zeventiende Cubefields op. ,,Cubefields is gespecialiseerd in het ontwikkelen van producten binnen Minecraft. We bouwen adembenemende werelden en werken aan impactvolle campagnes in de game. Daarnaast geven we workshops en Minecraft-trainingen.”

‘Mijn bedrijfsplan
was: ik zie wel
waar het schip strandt’

,,Op de zolderkamer bij mijn ouders thuis ben ik in mijn eentje begonnen”, blikt Thomas terug. ,,Ik probeerde mezelf te verhuren als specialist in lessen en workshops geven, in de tussentijd werkte ik aan Minecraft-werelden. Mijn bedrijfsplan kwam in principe neer op ‘ik begin ergens aan en zie wel waar het schip strandt’”, lacht Thomas. ,,Ik werd dus positief verrast toen ik merkte dat Cubefields zo snel groeide. Binnen een jaar kon ik mensen gaan aannemen en was het mogelijk een kantoor te huren in Purmerend. Inmiddels bestaat het team uit zes mensen; drie medewerkers in vaste dienst, twee stagiaires en ikzelf. Het verdienmodel zit hem in het geven van workshops en trainingen, meewerken aan evenementen en het verkopen van Minecraft-werelden. We hebben onder meer al workshops mogen verzorgen voor studenten van HvA’s, ROC’s, verschillende basisscholen, universiteiten en ik heb projecten mogen doen voor zowel De Triade als het Don Bosco College. Bij mbo- en hbo-opleidingen tot gameontwikkelaar zijn onze workshops zelfs een aanvulling op het gebruikelijke lespakket. Door dergelijke opdrachtgevers gevraagd worden is voor mij de mooiste bevestiging voor ons werk. Dat zulke instanties vertrouwen in ons en onze vaardigheden hebben, dat is toch iets waar ik stiekem best trots op ben.”
Thomas Bosch concludeert dat hij zijn droombaan te pakken heeft. En dat op achttienjarige leeftijd zónder werkgever. ,,Ik maak gemiddeld 60 tot 70 uur per week, het is hard werken en af en toe doorbijten, maar het is het iedere dag weer waard.” Hij lacht: ,,Al had mijn moeder wat meer overtuiging nodig dan mijn vader, samen hebben ze vanaf het begin achter me gestaan. Hoe het avontuur ook zal eindigen, daar zal ik ze altijd dankbaar voor blijven.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!