All posts by De redactie

De redactie Algemeen | 11-7-2021 | 10 min. leestijd

Zoontje Milan vlak na geboorte gediagnosticeerd met ernstige spierziekte Duchenne n

Niels en Karen zetten zich als ouders in voor onderzoek

,,Twee weken terug viel Milan en bezeerde hij zijn voet. Hij kon bijna twee weken niet meer lopen. Dan ga je gelijk uit van het ergste…”, zucht Niels Karhof. ,,Na dagenlang in de stress te hebben gezeten, stuurde mijn vrouw Karen een filmpje waarop te zien was dat ons zoontje weer rondliep. Ik heb die middag tranen van vreugde gehuild.” Vlak na de geboorte van Milan (3) werd bij hem de ernstige ziekte Duchenne spierdystrofie gediagnosticeerd. Sindsdien zijn momenten van vreugde schaars voor Niels en Karen.
Door Kevin Mooijer

[ads id=66]

Een voorbijganger die Niels en Karen op straat ziet met hun zoontjes Luca (7) en Milan (3) en hun labradoodle-pup Max, zal denken dat het jonge gezin alles goed voor elkaar heeft. En vooralsnog is dat absoluut waar, maar wat de buitenwereld niet ziet, is dat Niels en Karen onder extreme druk leven. De vriendelijke familie wordt overschaduwd door een steeds groter groeiende, zwarte wolk. Bijna vier jaar terug, net na de geboorte van hun jongste zoontje Milan, liet die wolk zich voor het eerst zien.
,,In het Dijklander Ziekenhuis in Purmerend ben ik bevallen van Milan”, begint Karen. ,,Alles leek goed te gaan, totdat een verpleegkundige aangaf een voorgevoel te hebben dat er iets niet helemaal klopte. Hij zou niet genoeg spierkracht hebben gehad, zijn temperatuur was niet helemaal op peil, hij kwam niet echt voor zijn flesje, er waren wat voortekenen dat Milan niet precies functioneerde zoals hij zou moeten doen.”
De daaropvolgende twee dagen overnachtte Karen met haar pasgeboren zoontje in het ziekenhuis. Niels spendeerde de nachten thuis om voor hun andere zoontje Luca te zorgen. ,,Omdat Milan zich gedroeg alsof hij te vroeg geboren was – wat dus niet het geval was – besloot de dokter zijn bloed te onderzoeken. Nadat de uitslag bekend werd, gingen alle alarmbellen rinkelen. Milans creatinekinase (ck)-waarde bleek torenhoog. Pasgeboren kindjes hebben sowieso een hoge ck-waarde, maar bij Milan was het extreem.”

‘Het voelde alsof
we rouwden om een
kind dat gewoon
bij ons was’

Per ambulance werd Milan direct naar de specialisten van het AMC gebracht. ,,Op dat moment was nog geen diagnose gesteld, ze wisten alleen dat Milan een gevaarlijk hoge ck-waarde had. Wat volgde was een intensief onderzoekstraject. Milan werd onderzocht op stofwisselingsziekten, op eventuele afwijkingen in zijn hersenen, alles werd gecontroleerd. Aan de hand van een MRI-scan werd geconstateerd dat hij rond de geboorte waarschijnlijk wat zuurstoftekort had gehad, maar dit zou geen blijvende schade opleveren.” Een kleine opsteker voor de kersverse ouders. ,,In de tussentijd kreeg Milan extra vocht toegediend, waarna de ck-waarde langzaam maar zeker daalde. De dokter vertelde ons dat Milans situatie erg zou kunnen meevallen óf erg zou kunnen tegenvallen. Maar aangezien de ck-waarde bleef dalen, hoopte het medische team dat het vals alarm was.”
Enigszins opgelucht keerde het gezin voor het eerst compleet terug richting Volendam. ,,Een maand later moesten we pas weer terugkomen om Milans ck-waarde opnieuw te controleren. De waarde bleek weer een stukje gedaald, maar was nog altijd te hoog. Toch zorgde de bescheiden daling voor een rust van ditmaal drie maanden.” In de hoop eindelijk eens goed nieuws te horen te krijgen, stapten Niels en Karen drie maanden later weer het AMC binnen met hun jonge zoontje. Maar helaas, de ck-waarde bleek weer enorm te zijn gestegen. ,,De volgende stap werd om Milans DNA te onderzoeken. Eerst zou getest worden op Duchenne spierdystrofie, mocht dat het niet zijn, dan zou worden gekeken naar overige spierziektes. Bij het horen van de term ‘Duchenne’ besefte ik pas echt hoe ernstig de situatie was. Als dat het in godsnaam toch maar niet was…”
Duchenne spierdystrofie is een ernstige spierziekte die vrijwel alleen bij jongens voorkomt. Al op zeer jonge leeftijd worden de spieren aangetast en verzwakt, waardoor de spieren op den duur niet meer gebruikt kunnen worden. Kinderen met Duchenne beginnen later met lopen, hebben moeite met opstaan, kunnen een vertraagde spraak- en taalontwikkeling hebben en hebben minder uithoudingsvermogen. Als gevolg van de ziekte worden uiteindelijk ook het hart en de spieren die nodig zijn voor de ademhaling zwakker. De levensverwachting van mensen met Duchenne ligt akelig laag. Dankzij een verbetering in de zorg wordt de helft van mensen met de ziekte tegenwoordig ouder dan dertig jaar, voorheen lag de levensverwachting zelfs nog lager.
Alleen al de aanwezigheid van een kans dat Milan aan Duchenne spierdystrofie zou kunnen lijden, kwam als een mokerslag binnen bij Niels en Karen. ,,Natuurlijk hoop je met heel je hart dat het geen Duchenne is, maar ergens weet je dat het wel zo is. Die zes weken – wachtend op de uitslag – zijn slopend. Je kijkt uit naar een diagnose waarvan je uitkomst al aan voelt komen. Gedurende die periode kan je letterlijk nergens anders meer aan denken, je slaapt niet meer en niets anders doet er meer toe”, beschrijft Niels. ,,En dan, na die zes weken, stort je wereld pas echt in. Ons voorgevoel werd helaas door de dokter bevestigd. We gingen door een regelrechte hel. Nadat we beseften wat hij allemaal moet gaan doorstaan, voelde het alsof we rouwden om een kind dat gewoon bij ons was. Hadden we de keuze gehad, dan hadden we ervoor gekozen om pas op latere leeftijd te ontdekken dat Milan Duchenne heeft. In dat geval hadden we ten minste nog een paar onbezorgde jaren gehad samen. Nu is het zo dat Milans verjaardagen mij zwaar vallen. Binnenkort wordt hij vier, dat is de leeftijd waarop doorgaans de verschijnselen echt zichtbaar worden.” Karen zucht: ,,Ik denk dat wij al wel eerder aan de bel hadden getrokken. Milan ging later lopen, hij gaat nu pas wat beter praten, hij is bang om te vallen en hij redt het zelf gewoon niet zo goed. Het komt allemaal wel, maar het duurt alleen wat langer. Gelukkig heeft hij zelf heel goed door wat hij wel en niet kan. Andere jongetjes van drie, vier jaar oud rennen, springen en vliegen door de buurt, maar Milan is erg voorzichtig. De glijbaan is bijvoorbeeld al een obstakel voor hem.”

‘Andere jongetjes
van drie, vier jaar
oud rennen, springen
en vliegen door
de buurt, voor Milan
is de glijbaan al
een obstakel’

Niels had het zó moeilijk met de diagnose van zijn zoontje dat hij de eerste maanden struisvogelgedrag vertoonde. ,,In grote lijnen wist ik wel wat het inhield, maar ik wilde er niets over lezen. De eerste tijd heb ik écht mijn kop in het zand gestoken.” Tot Niels op een gegeven moment, tijdens een avond waarop hij alleen thuis was, besloot dat de tijd was aangebroken om de loodzware confrontatie aan te gaan. ,,Ik tikte ‘Duchenne Spierdystrofie’ in op mijn computer, en met ondraaglijke pijn in mijn hart las ik wat mijn zoontje te wachten stond. Ik heb me nog nooit zó machteloos gevoeld. Als vader wilde ik niets liever dan helpen, mijn steentje bijdragen.”
Niels stuitte op de website van ‘Duchenne Heroes’, een jaarlijks terugkerende mountainbiketocht die georganiseerd wordt door ouders van kinderen met Duchenne. ,,Iedere deelnemer moet een sponsorbedrag van ten minste € 2500,- verzamelen om mee te mogen doen en de complete opbrengst gaat naar onderzoek, het verbeteren van de medische zorg en een beter toekomstperspectief voor iedereen met Duchenne. Ik heb gelijk een mountainbike besteld. Hier moest en zou ik aan mee gaan doen.”
,,Als wielrenner had ik de nodige ervaring, maar ik had nooit eerder op een mountainbike gezeten. Ik ben dus lessen gaan volgen en heb me direct ingeschreven voor ‘Duchenne Heroes’. In de middag van 1 januari vorig jaar hebben we een berichtje op Facebook gezet, met daarin de aankondiging dat ik deel zou nemen aan ‘Duchenne Heroes’ van dat jaar. Dat berichtje was gelijk een soort coming-out voor ons naar de buitenwereld – mijn Facebookvrienden – dat Milan Duchenne heeft. Bij het bericht hadden we de link geplaatst naar de site waarop mensen mij konden sponsoren. Het was ons doel om het benodigde startgeld van € 2500,- in te zamelen. Als we dat bedrag in augustus bij elkaar zouden hebben, dan waren wij tevreden geweest. Maar wat er toen gebeurde, ontroerde ons tot op het bot. Met de tranen over onze wangen zagen we dat we het beoogde bedrag na dat ene Facebookberichtje van een paar uur daarvoor al overschreden hadden. Bij elke donatie kreeg ik een berichtje, en ik kon het aantal mailtjes niet meer bijhouden; zoveel mensen namen de moeite om bij te dragen aan ons doel. Zoiets kan alleen in Volendam.”
Dorpsgenoten doneren massaal om Niels te steunen in zijn missie om zoveel mogelijk geld op te halen voor de verschrikkelijke spierziekte. ,,Nadat we direct al over het resultaat heen zaten, hebben we het verhoogd naar € 5000,-. Een week later tikte de teller dat bedrag alweer aan. Het is ongelooflijk, maar inmiddels zijn we al over de € 10.000,- heen en hebben we het doel bijgesteld naar € 12.500,-. Het huidige bedrag heeft natuurlijk al onze verwachtingen al overtroffen, maar het zou helemaal fantastisch zijn als we met € 10.000,- méér dan het startgeld aankomen.” Afgelopen september kon ‘Duchenne Heroes’ vanwege coronamaatregelen helaas niet doorgaan. ,,Nu staat het nieuwe evenement gepland voor het tweede weekend van september dit jaar. Mijn graveltocht begint in Luxemburg en duurt drie dagen. Ik ga honderd kilometer per dag rijden en Karen en mijn vader zijn ter ondersteuning en begeleiding aanwezig. We hebben er echt buitengewoon veel zin in.”

‘In september ga
ik drie dagen fietsen
en geld inzamelen
voor onderzoek,
het verbeteren van
de medische zorg en
een beter toekomstperspectief
voor iedereen
met Duchenne’

Niels en Karen zijn blij dat ze iets Duchenne-gerelateerd hebben gevonden dat positief is. ,,De jaarlijkse check-ups starten vanaf Milans vijfde levensjaar, maar toch zijn we al veel bezig met voorbereidingen treffen voor de toekomst”, licht Karen toe. ,,Milan komt uiteindelijk in een rolstoel. Om ons daarin te adviseren staan we in contact met een revalidatiearts van Heliomare. Daarbij zijn we al aan het kijken naar woningaanpassingen. We zullen een lift waar een elektrische rolstoel in past in onze woning moeten bouwen, we hebben een aangepaste badkamer nodig, het zijn aanzienlijke ingrepen. Misschien is het niet mogelijk om dat in onze huidige woning te realiseren en moeten we verhuizen. We hopen dat het nog even duurt allemaal, maar het kan geen kwaad om goed voorbereid te zijn.”
,,Je bent er gewoon dag en nacht mee bezig”, zucht Niels. ,,Maar we gaan niet bij de pakken neer zitten. We hebben twee fantastische zoons en het leven gaat door.” Milans broer Luca is heel beschermend als het om zijn kleine broertje gaat. ,,Luca is niet per se voorzichtig als hij met Milan speelt, maar hij neemt hem wel in bescherming. Hetzelfde geldt voor Max, onze zes maanden jonge labradoodle-pup die we voor Milan in ons gezin hebben gesloten.”
Milan en Max lijken onafscheidelijk. De jonge pup neemt zijn taak als beschermer en beste vriend van het blonde ventje uiterst serieus. Zo trots als een pauw zit hij vrolijk naast Milan en op de schaarse momenten dat hij niet bij hem zit, rent Max om de zoveel minuten even naar Milan toe om hem een knuffel te geven. ,,Max voelt alles perfect aan”, vertelt Niels trots. ,,Hij is in de korte tijd dat hij bij ons is uitgegroeid tot onze steun en toeverlaat.”
‘Je krijgt zoveel je aankunt’, wordt er wel eens gezegd. Op basis van dat credo kan geconcludeerd worden dat Niels en Karen beiden over een leeuwenhart beschikken. De jonge ouders hebben een bovenmatige portie doorzettingsvermogen. De diagnostisering van Duchenne spierdystrofie bij hun jongste zoontje is niet de eerste beproeving van het Volendamse stel, maar met elkaar lijken ze alles aan te kunnen. Samen met hun mooie gezin blijven Niels en Karen genieten van het leven. ,,We hebben onlangs een Canada-potje gemaakt”, sluit Niels af. ,,En we gaan die reis pas maken op het moment dat de jongens een leeftijd hebben bereikt waarop ze beseffen waar ze zijn geweest. Hopelijk kunnen we dat avontuur aangaan voordat Milan aan een rolstoel gebonden is, maar dat we er samen naartoe gaan, dat staat vast.”

Wil je Niels en Karen ook bijstaan in hun missie om geld in te zamelen voor onderzoek naar Duchenne spierdystrofie, het verbeteren van medische zorg en een beter toekomstperspectief voor iedereen met Duchenne? Doneren kan nog steeds! Op www.duchenneheroes.nl/niels-karhof-team-karhof kan je – desgewenst anoniem – je steentje bijdragen.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 10-7-2021 | 30 sec. leestijd

Pauselijke onderscheiding voor Jaap Tol (Bliek)

Afgelopen zondag, na de gezongen hoogmis van 09.30 uur, werd Kerkelijke vrijwilliger in hart en nieren Jaap Tol (Bliek) onderscheiden met het Pauselijke erekruis in goud.

Uiteraard moet er een voor het toekennen van een dergelijke onderscheiding wel een onderbouwing komen. Cees de Wit had samen met Pastoor Stomph de activiteiten van Jaap, inmiddels 81 jaar en bijna 50 jaar vrijwilliger(!!), op een rijtje gezet.

Het is dan ook volkomen terecht dat Jaap, inmiddels in gezelschap van zijn vrouw Jannig en (klein)kinderen, deze ere-onderscheiding kreeg opgespeld door pastoor Stomph waarna de aanwezigen in de gelegenheid werden gesteld om Jaap te feliciteren.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 10-7-2021 | 2 min. leestijd

Luc in meeste prestigieuze competitie

Zijn naam prijkt op de poster die op social media viraal gaat. Zoals in het Amerikaanse basketbalbolwerk de NBA rookies worden gescout – draft – gebeurt dat ook in de International Swimming League. Luc Kroon schreef zich in voor de meest prestigieuze zwemcompetitie ter wereld en werd officieel ‘gedraft’ door de Toronto Titans uit Canada. De competitie met tien clubs duurt een maand en begint op 26 augustus in het indrukwekkende zwemstadion Piscina Felice Scandone in het Italiaanse Napels.
Door Ringen om Volendam

[ads id=66]

Logischerwijs had hij het liefst komende week bezig gegaan met het pakken van zijn Team NL-koffer voor vertrek richting de Olympische Spelen van Tokio, zoals de geplaatste gekwalificeerde sporters gaan doen. Maar individueel was Luc Kroon te ver verwijderd van de limiet en voor de estafette (4×200 vrije slag) haalde hij de limiet wel, maar andere zwemmers haakten voortijdig af en dat deed pijn.
,,Het blijft echt wel kloten, want het was realistisch om te denken dat we ons op dat onderdeel zouden plaatsen voor de Spelen.”
,,Ik denk dat de beleving tijdens deze Spelen écht anders gaat zijn door de strenge regels. Je kunt bijvoorbeeld niet kijken bij andere sporten. Maar natuurlijk is het mooi als je er zelf heen zou mogen.”
Voor zichzelf heeft hij al wel een evaluatie gemaakt. ,,Dit jaar was sowieso geen leuk jaar vanwege de coronasituatie, maar er moet sowieso wel wat veranderen.”
Afgelopen weekeinde liet Kroon tijdens de Speedo Fast Water Meet in Amsterdam zien dat hij de teleurstelling van het mislopen van de Spelen niet mee het water in neemt. ,,Dat zou niet goed zijn.” Hij zwom er de 100 en 200 meter vrije slag op de lange en korte baan. ,,Dat ging best goed, met een persoonlijk record op de 100 meter vrij op de lange baan van 49,68 en op de korte baan van 47,29. Die laatste is écht wel een goede tijd.”
Dergelijke krachtmetingen geven hem gelegenheid tot het opdoen van meer ‘wedstrijdhardheid’, zoals straks ook de races in de ISL League. ,,Ik heb dat evenement wel eens op tv gezien. Het is een clubcompetitie met internationale topzwemmers. Het levert financieel ook wat op voor de zwemmers en hopelijk mag er tegen die tijd veel publiek kijken.”
Het spektakel begint in Napels. ,,Dan komen ze daarna allemaal naar Eindhoven en de beste vier teams mogen vervolgens naar Las Vegas voor de finale, maar ik denk niet dat wij daarvoor kans maken.”
Eind juli zijn de zwemwedstrijden van de Olympische Spelen. ,,Aangezien de meeste finales onze tijd om vier uur ’s nachts beginnen, denk ik dat ik niet veel live ga kijken. Tegenwoordig kun je het makkelijk op een ander moment terugkijken.”
Van zijn landgenoten kijkt hij uit naar het optreden van Arno Kamminga. ,,Andere grote zwemmers? De Amerikaan Caeleb Dressel, dat is een machine.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 9-7-2021 | 3 min. leestijd

Eerste Sportcafé niet druk bezocht, wél interessant

Clubkadercoaching, een gezondere sportomgeving, kansen voor 50+-sport én uitleg over het doen van een projectaanvraag met financiële ondersteuning, het kwam allemaal voorbij woensdag tijdens het allereerste Sportcafé Edam-Volendam. Gezien het aantal verenigingen binnen de gemeente viel de belangstelling van die sportaanbieders tegen. ,,Maar we zijn blij met de mensen die er zijn en hopen dat het de aanzet mag zijn voor een volgend Sportcafé”, zei Mark Hendriks van Team Sportservice, dat samen Sport-Koepel organisator was.
Door Eddy Veerman

[ads id=66]

Hendriks, buurtsportcoach, legde uit wat het wezenlijke verschil tussen beide organen is. ,,Wij zijn er voor 18+ en Sport-Koepel voor de groep daar onder”, waarna de presentatie volgde van Marit Martens-Scheers, namens NOC*NSF. Zij vertelde over de kansen voor sport voor de vijftigplussers en gaf een eerste aanzet tot hoe verenigingen dat aanbod interessant kunnen maken.
Mark Hendriks legde daarna zelf het idee van clubkadercoaching uit. ,,We ondersteunen daarbij verenigingen om het sociaal pedagogisch klimaat te verbeteren. Uit onderzoek blijkt dat liefst negentig procent van de coaches in Nederland niet is opgeleid en 39% voelt zichzelf niet capabel. ,,Het is kosteloos en het traject geldt voor de duur van twee seizoenen. Er is al contact met een enkele vereniging en ik neem dan als clubkadercoach regelmatig een kijkje. Als bijvoorbeeld opvalt dat bij een wedstrijd veel wordt gevloekt, dan praat ik daarna even met de trainer, hoe hij of zij daar mee omgaat en kan worden ondersteund. Dat is één voorbeeld. Het concept heeft zich al bewezen: clubs, trainers en leden worden er beter van.”
Dianne de Lange nam daarna het woord, over een gezondere sportomgeving. Namens Vitaal Waterland gaat zij als JOGG-regisseur (Jongeren Op Gezond Gewicht) vanaf september ook op drie SKOV-scholen aan de slag met bewustwording hieromtrent. ,,Waarbij ik ook ouders bewust probeer te maken van de rol van gezonde voeding in de opvoeding. De kinderen zelf laten we fruit en groente ervaren, we hebben een moestuinproject, we leren kinderen gevarieerder eten in de klas, gaan koken en bakken. Als het gaat om scholen en verenigingen vraag ik ze over hun beleid na te denken: wat bied je bijvoorbeeld aan in de kantine en wat doe je als het gaat om traktaties?”

‘Goed te zien dat
er veel aandacht is
voor het creëren van
een gezonde samenleving
door het samenbrengen
van verschillende initiatieven’

De missie om die gezondere sportomgeving te realiseren gaat zij tevens aan met Team:Fit. Geen van de verenigingen hier is vooralsnog aangesloten daarbij. ,,Ondersteuning is gratis”, zei Debbie Stam. ,,Samen met sportbonden, verenigingen, kantinebeheerders en vrijwilligers proberen we onder andere het voedingsaanbod in sportkantines en horeca van -accommodaties gezonder te maken. Daarnaast is er aandacht voor een rookvrij sportterrein en verantwoord alcoholgebruik. Denk aan schenktijden en rolmodellen achter de bar. Maar als het om helpen bij gezondheid gaat, kan die ondersteuning er ook zijn bij het zorgen voor een gezonde clubkas.”
Tot slot kwam het lokale Sportakkoord aan bod, dat recentelijk ondertekend is door elf verenigingen. Mark Hendriks en Wayne Neijhorst (Sport-Koepel) gaven uitleg over hoe een vereniging (,,maar ook welzijnsinstellingen en scholen kunnen participeren”) een aanvraag in kan dienen voor een project voor het huidige jaar, doorlopend in de volgende. Want daar zijn gelden voor beschikbaar, met een totale waarde van 40.000 euro en een plafond van 3600 euro per projectvoorstel. Die kunnen ze indienen bij sportakkoordedamvolendam@gmail.com. Team Sportservice, Sport-Koepel en KTEV (Kenniscentrum Talentontwikkeling Edam-Volendam) vormen het kernteam en buigen zich over de aanvragen. ,,Het is bedoeld voor nieuwe of vernieuwende activiteiten”, voegde Neijhorst toe.
,,Het was een zinvolle avond, waarbij het goed te zien was dat er veel aandacht is voor het creëren van een gezonde samenleving door het samenbrengen van verschillende initiatieven op gebied van sport en voeding”, was de reactie van Lisa van Baarsen, voorzitter van turnvereniging St.Mauritius. ,,Ik hoop dat er nog vele Sportcafés volgen, waarin – nog – meer de behoeften van de sportverenigingen centraal staan en dat er ook meer verenigingen vertegenwoordigd zijn. Al met al een goede start met potentie voor de toekomst.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 8-7-2021 | 30 sec. leestijd

BV Volendam organiseert Dick Bond mixtoernooi 2021

Zaterdag 3 juli jl. werd er weer volop gebasketbald in sporthal de Seinpaal. De thuishaven voor Basketbalvereniging Volendam. Nadat we in 2020 verstek moesten laten gaan was er nu eindelijk gelegenheid om elkaar te ontmoeten bij een sportief en gezellig evenement.

Om 17.00 uur werd afgetrapt met een basketbal mixtoernooi en de dag werd afgesloten met een gezellig samenzijn in de kantine.

Deze week zijn de laatste trainingen voor dit seizoen. Wij wensen iedereen een hele fijne vakantie toe.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 8-7-2021 | 5 min. leestijd

Wat stond er in je rapport?

Carlo Keijzer had weinig op met school

,,Het is allemaal begonnen in de Georg Heringstraat. Dus als ik viel, lag ik al bij de Blokwhere op het schoolplein. Het was dus al snel beslist, waar ik naar toe zou gaan. Alhoewel, mijn jongere zus Angelique ging naar de Zuidwester. Dat is eigenlijk een beetje heiligschennis.
Door Jan Koning

[ads id=66]

,,Ik zat in een klas met een paar kopstukken. Ger Puppe, Robert ‘Bol’ Kwakman, Frank Sier, Marco Collet, Frank ‘Chef’ Jonk en last but not least Robert & Albert Jonk, die tweeling. Een lekker ploegje. Er zat geen goeie ook tussen, vooral Ger ‘Puppe’ Veerman niet. Het was ook altijd oorlog met ‘die van de overkant’. Coole Erik, Evert Seek, Thurston Watson, Mariska Jonk, Sandra Sombroek en Bonnie Tol. Die meiden waren staatsgevaarlijk. En nog steeds, haha.”
,,In groep zeven hadden we meester Harry Smal. Dat was een van de weinige leraren waar ik het goed mee kon vinden. Hij was echt een soort vriend van je. Was ook een ontzettend leuk jaar. Beetje jammer was wel dat ik het jaar daarna Dick de Boer kreeg. Ik weet nog dat die zei: ‘Als je jezelf aan die van Keijzer vasthoudt, kom je vanzelf op het schijthuis terecht.’ Nou, volgens mij is het met René ‘Aagt’ Tol wel goed gekomen. Die heeft zich z’n hele leven al aan mij opgetrokken, haha.”

‘De LTS was een
dagelijkse veldslag’

,,Op de LTS kwam ik helemaal met een paar atoomsplitsers in de klas. Gerard Groot, André Tol, Daniël de Wit – die nu in Frankrijk woont – Johan Slak, Rene Haverkort, René ‘Aagt’ Tol, een goede vriend van me en niet te vergeten Dave Kes. Dat was helemaal bedroefd. Dave Kes had een keer een zak echte specie op de kop getikt. Normaal gesproken metselden wij in de les altijd met kalk, zodat de muren direct daarna weer afgebroken konden worden. Nu had Dave een paar van die kuipen gevuld met echte specie. Dus kon er de dag erna een container en een sloopploeg komen om de boel weer af te breken. De leraren waren ook een ramp, al vond ik Piet ‘De Stale’ altijd wel leuk. Tot ik een keer na schooltijd met René Haverkort een heftige vuurwerkbom in zijn tuin had gegooid. We werden gepakt en toen moest ik de dag erna even blijven zitten. ‘Bombardementen’, zoals De Stale dat zo mooi kon zeggen, ‘kan echt niet.’ Dat kon ook niet en daarom heb ik een jaar lang schriften vol moeten schrijven na schooltijd. Daar was hij namelijk echt niet van gediend.”
,,Als ik nu nog langs de LTS (inmiddels Triade, red.) rijd, krijg ik nogal vlekken in mijn nek. Ik was zo blij dat ik daar vanaf was. Het was elke dag een grote veldslag. Of je kisten werden in de brand gestoken, of je trui zat ergens aan vast geschroefd. Elke dag ging dat zo door. In de pauze werden er appels en handsinaasappelen over en weer gegooid. Als je die in je gezicht kreeg, was je volledig naar de klote. Mijn zoon zit nu op de Triade en dat is echt een verademing. Sinds er ook meiden zitten, is het er zoveel meer gemoedelijk geworden. Totaal niet meer te vergelijken met vroeger. Gelukkig maar, want ik vond het vreselijk.”
Het laatste anderhalf jaar van school werkte ik iedere vrijdagmiddag met René Tol in de Diepvries in Volendam. Daar kwamen ze na een jaar pas achter. Ze hadden niet eens in de gaten dat wij iedere vrijdag weg waren. Mijn vader en moeder wisten het niet eens. Toen kwam het aan het licht en ze konden er uiteindelijk nog om lachen ook. We waren in die tijd ook veel meer bezig met drank en meiden dan met school. Mijn eerste liefde was Angeline Zwarthoed. Dat weet ik nog wel dus. We konden niet afwachten tot de school uit was, want dan konden we rechtstreeks naar onze tent. Daar zaten die meiden ook. Op een gegeven moment werd daar ook wel een beetje gerommeld. Dat was natuurlijk veel leuker dan school, haha.”

‘Ik stimuleer mijn
kinderen veel meer
om hun talent te benutten’

,,Wat ik wel ontzettend goed kon en ook leuk vond, was tekenen. Van huis uit is er echter nooit gestimuleerd om daar iets mee te doen. Als ik nu naar mezelf kijk – ik heb drie kinderen, Jacky (14), Sijmen (12) en Lesley (8) – stimuleer ik die veel meer om hun talent te benutten. Ik denk dat de generatie vóór ons – onze ouders – daar helemaal niet mee bezig was. Die vonden het wel prima. Stuurden je naar school en zo was het goed. Als je het bouwtje in ging, prima. Goed verdienen en dan hadden ze ook geen last meer van je.”
,,Na de LTS heb ik nog mijn Leermeester 1 & 2 gehaald en vervolgens mijn middenstanddiploma, in tweeën. De eerste keer zakte ik nog, omdat ik een heel jaar bezig was geweest om mijn maat Marco Veerman ‘Veroelie’ er doorheen te loodsen. Daardoor vergat ik zelf te leren. Daarna dacht ik dat ik al die kopstukken achter me kon laten, maar het grootste kopstuk – Kevin Koning – kwam ik later pas tegen. Daar ‘bedak’ ik nu nog steeds elke dag mee. En ik niet alleen. Wij allemaal en vooral zijn vrouw. Hij had bijvoorbeeld een keer zijn laatste waarschuwing gehad van haar in verband met ‘tetteren’ (overmatige alcoholconsumptie, red.). Dat kwam hij vervolgens even bij mij melden met zijn werkkleren nog aan. Jullie raden het al. Net het paard van Christus zo dronken op zijn fietsie naar huis. Kijk ik even later in de gang, staan er twee verschillende linkerbouwschoenen. Had de knecht dus twee compleet verschillende rechterschoenen aangetrokken. Een van mij en eentje van hem. Vervolgens is-ie naar het werk van Esmeralda gereden, die hem er even fijntjes op wees dat-ie twee verschillende schoenen aanhad. Een scheiding was nabij, maar ik hou nog steeds van hem, haha!”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 7-7-2021 | 16 min. leestijd

Een onverwachts avontuur in Roemenië bood zangeres een tweede kans

Anny Schilder zette verdriet om in muzikaal geluk

Als zeventienjarig meisje verruilde ze de viswinkel voor een rol als leadzangeres van BZN. ,,Samen met een vriendin kwam ik op een zaterdagavond in de Passagebar, waar Jack Veerman (Dekker) destijds als barkeeper werkte”, herinnert Anny Schilder (62) zich. ,,Terwijl hij onze drankjes neerzette, vroeg Jack – drummer – of het me niet leuk leek om bij hem in de band te komen zingen. BZN speelde destijds nog rockmuziek – ik had ze natuurlijk al een paar keer zien optreden – en grote successen hadden ze nog niet gehad. Ik vond het wel een eer dat ze me vroegen en een leuk hobbyproject leek me wel wat, ik stemde in.” Voor dat ze het wist, bevond Anny zich in de wereld van roem en rijkdom, maar ondanks dat bewaart de zangeres weinig positieve herinneringen aan haar tijd in de succesvolle band.
Door Kevin Mooijer

[ads id=66]

Haar eerste taak voor het bandje waar ze als tiener instapte, zou het inzingen zijn van de meest succesvolle single die ze ooit maakten. Ze was nog jong, maar BZN was niet het eerste hoofdstuk in Anny’s muzikale geschiedenis. ,,In de zesde klas van de lagere school – destijds het laatste jaar – stelde meester Pelk voor om de musical ‘Adieu Paris’ uit te voeren”, begint de Volendamse haar verhaal. ,,Om alle liedjes te vertolken was een leadzangeres nodig. Om beurten moesten we allemaal een stukje voorzingen. Ik was destijds een jaar of elf en hartstikke verlegen. Ik zag het totaal niet zitten om voor de hele klas te gaan zingen.”
Anny besloot zich, in de hoop overgeslagen te worden, op de achtergrond te houden. ,,’Meester, Anny kan goed zingen!’, riep een klasgenootje”, lacht ze. ,,Ik kon wel door de grond zakken. De volledige aandacht van ál mijn klasgenootjes en de leraar was op mij gericht. Na een moment van twijfel besloot ik dat ik me die dag niet zou laten kennen. Ik herpakte mijn moed, ging naast mijn bankje staan en begon voorzichtig te zingen. Tot mijn verbazing werd de héle klas doodstil. Iedereen luisterde aandachtig naar het liedje dat ik zong. Na afloop zei meester Pelk: ‘Er is vandaag een zangeres opgestaan.’ Niet alleen kreeg ik de rol in de musical, ook ging mijn leraar langs mijn ouders om ze ervan te overtuigen dat ze een gitaar voor me moesten aanschaffen.”

Chansons
Als jong meisje was Anny misschien te verlegen om uit zichzelf het podium te pakken, het zingen was haar echter niet vreemd. ,,In die tijd waren wij één van de weinige huishoudens in Volendam die een televisie hadden staan. Eén specifieke uitzending van vroeger zal ik nooit meer vergeten. Een Franse zangeres zong met haar hartverscheurende stem de meest prachtige chansons. Ze was maar een klein vrouwtje, maar haar stem was zó indrukwekkend. Dit wilde ik ook doen. Ik raakte verslaafd aan de muziek van Edith Piaf.”
Anny groeide op met vier broers en drie zussen. Al mijn broers waren wel actief in de muziek. Zij leerden me gitaar spelen en samen kregen we het zingen van harmonieën onder de knie. Mijn moeder was onze grootste fan. Vaak zette ze haar stoel midden in de woonkamer neer, ging lekker zitten en zei: ‘Zingen jullie eens een mooi liedje voor me.’ We zongen liedjes van Bob Dylan, Leonard Cohen en bijvoorbeeld the Beatles. Mijn oudste zus had exact dezelfde stem als ‘Mama’ Cass van the Mamas and the Papas. Moeder vond het prachtig als we meerstemmig zongen.”
In haar tienerjaren begon Anny samen met een vriendin een zangduo om op bruiloften op te treden. ,,The Nip Outs noemden we onszelf. Samen met Marie ‘Don’ Veerman zong ik op zestienjarige leeftijd gezellige liedjes op bruiloften. In die tijd was het zo dat als je in het weekend ergens een liedje had gezongen, en het klonk een beetje, dan was heel Volendam ervan op de hoogte. Schijnbaar hadden de BZN-leden ook iets goeds gehoord over onze optredens.” Na wat onenigheid tussen Anny en Marie besloot het duo uit elkaar te gaan. ,,Vanaf dat moment maakte ik geen deel meer uit van een muzikaal gezelschap. Toen ik op een zaterdagavond in de Passagebar door drummer Jack Dekker gevraagd werd voor BZN, was dus een welkome verrassing. In eerste instantie dacht ik dat hij een geintje maakte, maar ze waren bloedserieus. BZN had tot die tijd rockmuziek gespeeld met Jan Kies als leadzanger, maar ik werd gevraagd in een experimentele periode van de band. Jan Keizer was van de drums overgestapt naar de leadzang en Marie Kwakman had een paar maanden als zangeres in de band gezeten. Net als bij de musicalauditie tijdens mijn jeugd, pakte ik ook deze kans met beide handen aan.”

‘Ter hoogte van
een schoenenwinkel
in de Kalverstraat
werd ik herkend.
Ik hoorde ze mijn
naam herhaaldelijk
roepen en binnen
een paar seconden
waren we omsingeld’

Anny nam het stokje over van, wat later werd, Maribelle en werd zangeres van BZN. ,,Wat mij vooral aansprak was het deel uitmaken van een band. Ze hadden al wel een naam opgebouwd, maar in mijn ogen zou het een hobbyproject worden. Alle bandleden werkten er gewoon bij en er stonden maar één of twee optredens op het programma.” Een paar dagen later bleek dat Anny’s verwachtingspatroon niet verder van de realiteit had kunnen afwijken. ,,BZN had de volgende single al klaarliggen. Ik moest het liedje alleen nog even inzingen in de studio. Dat zou mijn eerste taak voor de band worden.”
De mannen van BZN bleken goud in handen te hebben met de bescheiden Anny. ‘Mon Amour’ kwam op nummer 1 binnen en behaalde de gouden status. ,,We kwamen in een gekkenhuis terecht. We werden herkend op straat, de agenda stond opeens helemaal volgeboekt met ’s middags radio- en tv-opnames en ’s avonds optredens door het hele land. Het werd zó druk dat we allemaal wel moesten stoppen met werken. Ik had deze chaos nooit van mijn leven verwacht.”
Terwijl BZN met hun single op nummer 1 in de hitlijsten stond, ging Anny nietsvermoedend met haar moeder naar de hoofdstad om te winkelen. ,,Mijn moeder droeg destijds nog Volendammer klederdracht – dat trok buiten Volendam op zich al de nodige aandacht – maar dat mensen mij ook zouden herkennen, had ik nooit op gerekend. Op zoek naar een poppenwinkel liepen we door de Amsterdamse Kalverstraat. Ter hoogte van een schoenenwinkel werd ik herkend. Ik hoorde ze mijn naam herhaaldelijk roepen en binnen een paar seconden waren we omsingeld. We werden belaagd door tientallen mensen. Er ontstond een gigantisch gedrang, waardoor we volledig in het nauw gedreven werden. Met onze rug tegen het raam van een schoenenwinkel konden we geen kant op. De angst was van mijn moeders gezicht af te lezen en ik had letterlijk geen idee hoe ik ons uit deze benauwde situatie kon redden. De eigenaresse van de winkel had het allemaal zien gebeuren en greep gelukkig in. Ze opende de deur, trok ons vlug naar binnen en draaide direct de deur weer op slot. Ik had er nooit bij stilgestaan dat mensen me misschien zouden herkennen en wat de gevolgen daarvan zouden kunnen zijn. Ik was me nergens van bewust, had nooit mediatraining gehad. We werden zo in het diepe gegooid. Ik ben zo van die situatie geschrokken dat ik nooit meer zomaar naar een grote stad ben gegaan zonder bijvoorbeeld een zonnebril op te zetten.”
Terugkijkend op de periode waarin de BZN furore maakte, komt Anny tot de conclusie dat het beter voor haar ontwikkeling was geweest als ze op een ander moment was ingestapt. ,,Misschien zou het beter zijn als ik in de band was begonnen in een minder succesvolle periode. Een periode waarin ik rustig aan kon wennen aan het bandleven en geleidelijk aan zou mee kunnen groeien. Nu was het zo dat ik aan één liedje meewerkte en het hek was van de dam. Ik werd op straat belaagd, stond te zingen voor koningin Juliana en prins Bernhard, ik ontmoette prins Claus, waarna de landelijk media massaal viel over mijn houding – schijnbaar had ik mijn linkerhand niet in mijn zij mogen houden toen ik hem met rechts de hand schudde – maar wisten wij veel. Wij kwamen zo van de garntafel af. Ik werd zo voor de leeuwen gegooid. Dat was een hectische tijd.”

Roemenië
Na ‘Mon Amour’ volgden verscheidene hits. BZN leek Nederland te ontgroeien. ,,We hebben meerdere keren geprobeerd om voet aan de grond te krijgen in Duitsland, maar dat is nooit echt gelukt. We kwamen er op tv en speelden er shows, we deden er alles aan om ook daar door te breken. Helaas is het er nooit van gekomen. Achteraf gezien waren we wel in Roemenië ongelooflijk populair. Er gingen vrachtwagens vol met onze platen die kant op, maar optreden was in die tijd onmogelijk geweest vanwege Ceau?escu’s communistische beleid. Misschien is het daarom beter dat Jan Keizer en ik pas jaren later ontdekten dat we er succes hadden.”
Na acht jaar deel te hebben uitgemaakt van één van Nederlands meest succesvolle bands, eindigde het avontuur in mineur voor Anny. ,,Het is voor mij triest afgelopen”, zucht de zangeres. ,,Ik ging aan het drukke bestaan onderdoor. Nadat mijn dochter geboren werd, leed ik aan een postnatale depressie en in die tijd werd dat nog niet heel serieus genomen. Tijdens een vergadering met de bandleden stelde ik voor om één keer per maand een zaterdagavond vrij te houden om toch een rustpunt in te bouwen in het overbelastende programma. Helaas kon dat niet, we moesten oogsten nu het kon. Daar kan ik wel begrip voor opbrengen, hoor. Voor mij hadden de afgelopen acht jaren als een sneltrein gevoeld die niet meer stopte. Ik kon niet afremmen. De sneltrein kwam pas tot stilstand nadat hij op volle snelheid een muur raakte. Ik neem het de bandleden niet kwalijk dat het zo gelopen is, maar wat er daarna gebeurde heeft me wel verschrikkelijk veel pijn gedaan…”
,,Nadat Carola me had vervangen in BZN werd ik compleet genegeerd door de bandleden. Ze hebben nooit gevraagd hoe het met me ging, zelfs na mijn scheiding heeft niemand ooit contact gezocht. Ik bestond niet meer voor de mensen waarmee ik acht jaar lief en leed had gedeeld en dat heeft me veel verdriet gebracht.”
Een jaar na haar afscheid van BZN werd Anny benaderd door een oude bekende van de VARA. ,,Of ik een kerstliedje wilde opnemen met Kinderen voor Kinderen, dat Artsen zonder Grenzen ten goede kwam. Eigenlijk zag ik het in die fase helemaal niet zitten om weer te gaan zingen, maar toch wisten ze me te overtuigen. Het was een leuk project, een samenwerking met zowel Kinderen voor Kinderen als Het Goede Doel, en de opbrengst ging naar een letterlijk goed doel.”

‘Ik kwam weer
een beetje in
het nieuws en
dat werd me niet
in dank afgenomen
door BZN’

Het balletje begon voorzichtig weer te rollen. ,,Ik had niet meer te maken met een overvolle agenda. De druk was van de ketel en langzaam maar zeker hervond ik het plezier in de muziek. Toch duurde het niet lang voordat ik weer op de rem moest trappen. Ik had weer een album met een bijbehorende single gemaakt en dan wordt er gelijk weer van je verwacht dat je overal in het land opduikt om je werk te promoten. Ik kwam weer een beetje in het nieuws en dat werd me niet in dank afgenomen door BZN. Sterker nog, er werd jacht op me gemaakt. Ondanks dat ik geen BZN-liedjes zong, wilden ze dat ik bij de platenmaatschappij vandaan ging, arrangeurs die voor de BZN schreven mochten niet met mij samenwerken en er volgde zelfs een rechtszaak tegen mij.”
Rond diezelfde periode werd BZN nogmaals in verlegenheid gebracht door aanwezigheid van hun voormalig zangeres. ,,Ik werd gevraagd door Panorama om een interview en een mooie fotosessie te doen. Wat ze er niet bij vermeldden was dat ze Carola Smit diezelfde vraag hadden gesteld. Zonder dat iemand ervan wist maakten ze een spread in hun magazine met op de ene pagina Carola en op de andere pagina ik. Eén van ons was compleet in het zwart gekleed en de ander in het wit. Ik zou niet meer weten wie welke kleur droeg, maar het waren schitterende foto’s. Later hoorde ik dat die editie van de Panorama voor de nodige woede had gezorgd bij de BZN-leden.”
Anny blies haar carrière nieuw leven in door het ditmaal op haar eigen manier, in haar eigen tempo te doen. ,,Op een gegeven moment werd ik door Jaap ‘Cas’ Buijs gebeld. Hij wilde het even over mijn volgende album hebben. Thomas en Cees Tol waren inmiddels uit BZN gestapt en Jaap vond het wel een goed idee om mijn volgende album samen te maken. Ik zei natuurlijk gelijk: ‘dat gaan we niet doen, Jaap.’ Maar Jaap stond erop dat we even bij elkaar zouden komen. Hij pikte me op in de auto en we gingen even een rondje door Volendam. Als je dan later weer uitstapte, had hij voor elkaar wat hij wilde. Ik had ingestemd onder de voorwaarde dat ik eerst met Thomas en Cees rond de tafel mocht. De broers pakten die kans aan om aan te geven dat ze mij de voorgaande jaren niet heel netjes behandeld hadden. Die woorden waren het enige wat ik nodig had.”
Anny, Thomas en Cees kwamen tot bezinning. ,,Naderhand hebben we nog heel veel samengewerkt. We hebben zelfs nog samen in een band gezeten. Naast Jan Veerman ‘Kies’ als leadzanger, Thomas Tol op toetsen en Cees Tol op gitaar, werd ik gevraagd als zangeres voor BZN’66. Dat was voor mij een gouden tijd. Wat hebben we toen gelachen. In de kleedkamer hadden we áltijd een ongedwongen, oergezellige sfeer. We speelden door het hele land en deden wat we écht leuk vonden.”

Mies Bouwman
Na een korte samenwerking met José Hoebee van LUV kreeg Anny totaal onverwachts op 51-jarige leeftijd de kans van haar leven. ,,José en ik zouden een volledig album gaan maken, maar toen belde Jan Keizers manager me. Mies Bouwman werd tachtig jaar en de vraag was of Jan en ik samen nog één keertje ‘Mon Amour’ wilden zingen voor haar. Jan had al ingestemd met de potentiële samenwerking. Ik besloot in te stemmen. Toen ik bij Jan thuis kwam om de toonsoort te bepalen, voelde het gelijk alsof er nooit iets was gebeurd. We hadden direct weer een klik. Na het optreden voor Mies Bouwman waren de reacties in de zaal zó positief dat we serieus overwogen om meer samen te gaan werken. Niet veel later kwam het nieuws waardoor ik de samenwerking met José vroegtijdig moest afbreken.”
,,Jan en ik werden uitgenodigd om een televisieoptreden in Roemenië te geven. Ze hadden daar gehoord dat we weer bij elkaar waren gekomen. BZN zou daar zó populair zijn dat we er een volledig tour zouden kunnen doen. We besloten de sprong in het diepe te wagen. Met z’n tweetjes stapten we in het vliegtuig richting Roemenië. We hadden werkelijk geen idee wat ons te wachten stond.”
De grootste BZN-hits aan de Zwarte Zee bleken niet dezelfde als de successen in Nederland. ,,’Blue Eyes’ en ‘Dance, Dance’ waren de absolute krakers in Roemenië”, lacht Anny. ,,Dat waren de liedjes die ze verzocht hadden in het programma waar we als uitsmijter meededen. Je gelooft niet wat er gebeurde toen we het podium opkwamen. Die hele zaal ging compleet uit zijn dak. We keken elkaar vol ongeloof aan.”
,,De volgende ochtend werden we door de burgemeester en een beveiligingsteam meegenomen om een ceremonie bij te wonen waarbij een tegel met onze namen in de drukste straat van de stad werd gelegd. Er stond zevenduizend man te juichen bij die gelegenheid. Jan en ik bleven elkaar aankijken met een blik van ‘wat is hier nou aan de hand?’ Wij hadden onze manager niet eens meegenomen omdat we dachten dat het allemaal wel los zou lopen, maar we konden daar niet over straat zonder beveiliging. Complete kantoorpanden waren beplakt met posters van onze gezichten, we hadden 24 uur per dag bewaking om ons heen, het was complete gekte.”

‘Na de pauze zette
de band ‘Blue Eyes’
in en op het moment
dat ik op kwam
lopen en begon
te zingen, liepen
de tranen over de
wangen van het
Roemeense publiek’

Aanvankelijk kregen Jan en Anny een emotionele verklaring voor het onbegrensde succes in Roemenië. ,,In de jaren 80 – toen dictator Ceau?escu nog aan de macht was en er in Roemenië werkelijk niets was toegestaan – gingen mensen zomers stiekem naar een kustplaats om daar in het grootste geheim een feestje te bouwen. De enige platen die de DJ daar had waren van ABBA, Boney M. en van BZN. Mensen die dat meegemaakt hebben vertelden ons dat onze muziek ze herinnert aan het enige lichtpuntje in hun leven in die tijd. Ze associëren liedjes als ‘Dance, Dance’, ‘Mr. Dan’ en ‘Blue Eyes’ met vrijheid.” Jan en Anny gaven de Roemeense bevolking een onvergetelijk gevoel met hun muziek. ,,We gaven shows voor duizenden mensen, met als absoluut hoogtepunt een openluchtoptreden voor honderdduizend mensen.”
Wat volgde, waren negen jaren vol uitverkochte optredens van het Volendamse duo en hun live band. ,,Ik ben zó dankbaar dat ik dat nog heb mogen meemaken. De mensen daar hadden echt behoefte aan wat wij ze brachten. Steevast kwamen ze allemaal in hun netste kleding naar onze optredens. En blijkbaar werd onze muziek van generatie op generatie overgebracht. De zalen waren namelijk niet met één leeftijdscategorie gevuld, maar jong en oud zat door elkaar. Na de pauze zette de band ‘Blue Eyes’ in en op het moment dat ik op kwam lopen en begon te zingen, liepen de tranen over de wangen van het publiek. Ik kan nog steeds niet bevatten wat die liedjes voor de mensen daar betekenen. Tot het einde van 2019 heb ik onafgebroken genoten van onze tijd in Roemenië.”
,,Twee jaar terug hebben we besloten de handdoek in de ring te gooien. Jan vond het mooi geweest toen hij 70 werd. En ik kan me daar wel bij aansluiten. Dit keer kon ik het op mijn eigen manier afsluiten en dat is me nog altijd heel wat waard. Voor het Roemenië-avontuur keek ik met een negatief gevoel terug op mijn muzikale loopbaan, maar sindsdien kan ik weer met een glimlach op mijn gezicht terugdenken aan mijn carrière. Ik heb het boek nu uit. Muzikale ambities heb ik niet meer. Het is mooi geweest. Ik ga alleen nog lekker genieten van mijn kinderen en kleinkinderen en zodra het weer kan, ga ik een mooie reis maken.” Na een korte pauze besluit Anny bedachtzaam: ,,Ik heb een roerig leven gehad – nog steeds kan ik ontdaan raken van dingen die ik heb meegemaakt – maar ik heb wel alles alleen gedaan. En daar ben ik toch best een beetje trots op.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 7-7-2021 | 30 sec. leestijd

In de Nivo van vandaag, 7 juli 2021

Wij wensen iedereen veel leesplezier met onder andere de volgende onderwerpen:

• Winnende straatnaam in Oosthuizen bleek favoriet van velen
• Feestelijke opening CuliCafé ‘de Ontmoeting’ drukbezocht
• Niels en Karen zetten zich als ouders in voor onderzoek
• Pauselijke onderscheiding voor Jaap Tol (Bliek)
• GroenLinks: Cultuur is een must voor de gemeente
• Wat stond er in je rapport? Carlo Keijzer had weinig op met school
• Bouw speelplaats en gymsportcentrum uitgesteld
• KERMIS CD 2021 aanstaande zaterdag in de winkel!
• Ringen om Volendam: Luc in meeste prestigieuze competitie

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 6-7-2021 | 10 min. leestijd

Christine Mansour start internationaal Beachhandbal team

‘Sporten met zand tussen je tenen’

Na het enorme succes van beachvolleybal ontstonden de afgelopen jaren steeds meer beach-varianten van populaire sporten. Naast footvolley, beachvoetbal en beachtennis is nu ook het beachhandbal wereldwijd in opmars. Als het aan Christine Mansour ligt, kan een handbaldorp als Volendam eigenlijk niet achterblijven in deze bijzondere nieuwe trend. De 28-jarige sportfanaat uit Amerika maakte deel uit van een internationaal uitwisselingsprogramma met HV Kras Volendam en is nu vastberaden om Volendam internationaal op de kaart te zetten met een nieuw beachhandbal damesteam.
Door Leonie Veerman

[ads id=66]

Het is nieuw, het is zomers, het is gezellig, sociaal en gezond. Beachhandbal is volgens Christine de leukste sport die er is. En als breed onderlegde topsporter heeft Christine genoeg referentiemateriaal. ,,Al van jongs af aan stimuleerden mijn ouders me om alle sporten uit te proberen die ik leuk vond. Als kind verloor ik uiteindelijk mijn hart aan basketbal en dat ben ik sindsdien intensief blijven spelen, maar toen ons gezin later naar de kust van Florida verhuisde, ontdekte ik ook beach sports. Sindsdien weet ik dat er voor mij niets mooier is dan sporten met zand tussen je tenen.”
Mede door haar basketbaltalent won Christine een beurs aan de prestigieuze universiteit Harvard, waar ze niet alleen speelde voor het college basketbal team, maar daarnaast met succes ook maar liefst drie studies afrondde: Spaans, Psychologie en Economie.
,,Ik heb daar echt een ongelofelijk mooie tijd gehad”, zegt Christine. ,,Wat me nog het meest is bijgebleven van Harvard zijn de mensen. Je trekt op met heel veel mensen van over de hele wereld. Dat internationale karakter heeft mij enorm geïnspireerd. Enerzijds hebben alle nieuwe contacten die ik maakte ervoor gezorgd dat ik graag wilde reizen en meer van de wereld wilde ontdekken. Anderzijds heeft dit ook mijn liefde voor fotografie en ’storytelling’ aangewakkerd.”
Naast haar studies begon de ondernemende Christine als journalist en fotograaf te werken voor ‘The Harvard Crimson’, de studentenkrant van Harvard. ,,Ik ontdekte al snel dat je als journalist of fotograaf vaak veel gemakkelijker in aanraking komt met mensen waar je normaal gesproken nooit mee in contact zou komen. Ik genoot ervan om de verhalen van mensen in beeld te brengen, en ben mezelf vervolgens verder gaan ontwikkelen in video producties en uiteindelijk heb ik mijn eigen video marketing bedrijf opgericht: CM Narrative.”

‘Bij beachhandbal
telt een doelpunt
bijvoorbeeld dubbel
als je de bal in de
lucht vangt en nog
voordat je landt in
het doel geworpen hebt’

Pas toen Christine na Harvard naar San Diego (California) verhuisde begon ze zich vol overgave met beachhandbal bezig te houden. ,,Eenmaal op het zonnige strand van San Diego was ik meteen verkocht aan beachhandbal”, lacht Christine. ,,Beachhandbal combineert het relaxte en sociale aspect van beachsporten met de strategie en behendigheid van handbal, maar is bovendien een unieke sport omdat er ook een zekere esthetische verantwoordelijkheid bij komt kijken. Bij beachhandbal telt een doelpunt bijvoorbeeld dubbel als je de bal in de lucht vangt en nog voordat je landt in het doel geworpen hebt. Ook ontvang je dubbele punten als je bij het scoren een soort pirouette sprong maakt van 360 graden. Dit maakt beachhandbal ook nog eens erg mooi om naar te kijken.’
Als oud-basketbalster ontwikkelde Christine zich razendsnel als beachhandbalster en binnen de kortste keren speelde ze met Team USA op beachhandbalvelden door heel Noord-Amerika. Nadat ze de Noord-Amerikaanse kampioenschappen won, kon ze vorig jaar met Team USA meedoen aan de wereldkampioenschappen in Italië, maar het coronavirus gooide helaas roet in het eten.
,,Op dat moment werd ik benaderd door Mark Ortega”, zegt Christine. ,,Hij was destijds de coach van het damesteam van HV Kras Volendam en zocht naar een internationaal talent om aan zijn team toe te voegen. Omdat Mark ook uit Amerika komt en mij kende uit de beachhandbal wereld, had hij blijkbaar zijn zinnen op mij gezet.” En hoewel Christine nog nooit eerder van Volendam gehoord had, was dit een kans die ze voor geen goud wilde laten schieten. ,,Ik keek er direct naar uit om mezelf verder te ontwikkelen op het gebied van handbal, en tegelijkertijd ook meer van de wereld te ontdekken.”
Christine keek haar ogen uit toen ze in Volendam aankwam. ,,Ik werd meteen verliefd op de dijk en de oude kom met al die mooie huisjes, en ik was ook blij en opgelucht dat iedereen erg aardig tegen me was. Ik verwonderde me over de bijzondere, joviale en vaak humoristische omgangsvormen in dit dorp. Daar kon ik echt van genieten. De taalkloof maakte het voor mij wel moeilijk en ondanks dat iedereen echt hun best deed om me erbij te betrekken, was het voor mij in het begin best lastig te acclimatiseren aan deze nieuwe sociale omgeving.”
Ook de overgang van beachhandbal naar zaalhandbal bleek lastiger dan Christine aanvankelijk had voorzien. ,,Beachhandbal en zaalhandbal zijn echt twee totaal verschillende sporten”, legt Christine uit. ,,Niet alleen vanwege de andere ondergrond, maar ook de spelregels, strategieën en de techniek die je erbij nodig hebt liggen erg ver uit elkaar. Ik moest dus echt van nul af aan beginnen om het zaalhandbal onder de knie te krijgen en al snel bleek dit voor mij niet haalbaar op eredivisieniveau.”

‘Ik heb me soms
ontzettend eenzaam
gevoeld. Gelukkig had
ik ontzettend lieve
mensen om me heen’

Christine geeft toe dat ze het bij vlagen erg moeilijk heeft gehad. ,,Ik heb me soms ontzettend eenzaam gevoeld, en het was natuurlijk een enorme teleurstelling dat het me niet lukte om de handbalsport eigen te maken. Gelukkig had ik ontzettend lieve mensen om me heen. Voordat ik mijn huidige appartement in Amsterdam-Oost betrok, woonde ik bij Candy Mühren en later ook bij haar familie Vincent Gruwèl en Roos en Nico van Eijck in huis., Daar heb ik me ontzettend welkom en gesteund gevoeld. Ook ben ik via via aan een paar mooie zakelijke opdrachten gekomen, zo heb ik met mijn bedrijf CM Narrative onder andere bedrijfsvideo’s voor Succes Schoonmaak, Smit Elektra, Lockmaster, en HV KRAS Volendam mogen maken.”
Ondanks de teleurstellingen die Christine te verwerken kreeg zat ze niet bij de pakken neer. Ze zag kansen, en met haar ondernemende instelling nam ze gelijk het initiatief om deze in actie om te zetten. Christine: ,,Aanvankelijk was het mijn doel om in Volendam meer te leren over zaalhandbal, en om die kennis uiteindelijk weer terug te brengen naar Amerika, maar al snel werd ik me ervan bewust dat mijn echte passie toch bij beachhandbal ligt. Aangezien dit in Volendam nog een totaal onbekende sport is, besloot ik dat ik meer kon betekenen als ik mijn tijd hier zou gebruiken om hier mijn kennis van, en liefde voor beachhandbal over te brengen.”
Toen Christine haar nieuwe voornemens deelde met de club, begon de bal te rollen. ,,Er waren meteen wat dames die er wel oren naar hadden om beachhandbal te leren spelen en de nieuwe coach van het damesteam van HV Kras Volendam, Serge ter Horst, bleek toevallig ook al ruime ervaring in de beachhandbalwereld te hebben. Hij bood zich gelijk aan om eventueel ook een nieuw beachhandbal damesteam te gaan coachen.”
Christines ambities beperkten zich echter niet tot de grenzen van de vereniging. Geïnspireerd op haar ervaringen als student en videomarketeer kwam ze op het idee om een samenwerking aan te gaan die zowel grenzen als sportdisciplines overstijgt. Ze startte een internationaal dames beachhandbalteam waarin de kennis en ervaring van Amerikaanse beachhandbalsters gecombineerd wordt met Nederlandse beachhandbalsters uit het nationale team en Volendamse zaalhandbalsters. ,,Ik merkte dat alle speelsters die ik benaderde zeer enthousiast waren, en één van de Amerikaanse teamleden, Missy Browne, blijft zelfs voor twee hele maanden in Nederland om met ons nieuwe team mee te spelen. Dat is natuurlijk fantastisch.”
Christine: ,,Voordat ik het wist, was dit idee werkelijkheid geworden. Ik heb de tenues ontworpen, het trainings- en wedstrijdschema opgezet, de registraties voor toernooien geregeld, ik beheer het budget, heb de komst van de Amerikaanse speelsters geregeld, waarvoor ik speciale vrijstellingsbrieven nodig had, daarnaast heb ik het onderdak voor deze teamleden geregeld en een complete marketingstrategie opgezet voor het team. Het was best een hoop werk, maar ik ben erg blij met alle hulp en ondersteuning die ik vanuit HV Kras Volendam krijg.”
Inmiddels is ons team compleet, met spelers uit California, Atlanta, Colorado en Volendam. Onze eigen beachhandballen en tenues zijn reeds binnen, en met de Volendamse dames zijn we al gestart met trainen op een beachhandbalveld in Amsterdam-Noord. Over enkele weken zullen alle Amerikaanse speelsters in Nederland arriveren en het team versterken.”

‘Ik denk zelfs
dat we kans maken
om binnen enkele
jaren al Europees
kampioen te worden’

,,Het is onwerkelijk, maar alles lijkt op zijn plek te vallen”, vervolgt Christine. ,,Beachhandbal is een echte seizoenssport . De toernooien worden uitsluitend in de zomermaanden gespeeld, en omdat de meeste Amerikaanse speelsters sinds de komst van het coronavirus grotendeels vanuit huis werken, waren zij in staat om afspraken te maken met hun werkgevers om tijdens het beachhandbal seizoen vanuit Nederland te werken.”
,,Het is een nieuwe sport”, zegt Christine, ,,maar de afgelopen jaren is beachhandbal echt in een stroomversnelling terecht gekomen. In de kustgebieden van Amerika groeit beachhandball nog altijd in populariteit en inmiddels zie je op steeds meer plekken in Europa ook meer teams ontstaan, waarvan er steeds meer deelnemen aan het Europees Beachhandbal toernooi. Het is een van de snelst groeiende sporten ter wereld en ik geloof echt dat beachhandbal erg groot kan worden.”
Als handbaldorp bij uitstek kan Volendam daarbij volgens Christine niet achterblijven. ,,Dit is het moment om op deze rijdende trein te springen, en door de zaalhandbal ervaring en expertise uit Volendam te combineren met de beachhandbal-ervaring van onze diverse Amerikaanse speelsters ben ik er van overtuigd dat we het heel erg ver kunnen schoppen met dit nieuwe damesteam.
Ik denk zelfs dat we kans maken om binnen enkele jaren al Europees kampioen te worden”, besluit Christine. ,,Door onze bijzondere internationale samenwerking ligt de energie en motivatie bij de speelsters op dit moment erg hoog, en zo ontstaat de magie die je nodig hebt om wonderen te verrichten in sport.”
,,Volgende maand reizen we samen af naar Portugal voor onze eerste Europese wedstrijd. Het gaat erg snel allemaal, maar het voelt ook bijzonder goed. Ik heb er ontzettend veel zin in en ben vooral erg benieuwd wat de toekomst ons zal brengen. Niet alleen met ons nieuwe damesteam binnen dit Europese kampioenschap, maar ook op langere termijn wat betreft de beachhandbalsport in het algemeen.”

Onderzoek beachhandbal en beach sportvelden
HV KRAS/Volendam kijkt altijd vooruit ,,en ondanks de moeilijke coronaperiode waarbij wij moesten sluiten, zijn wij toch optimistisch blijven kijken naar de toekomst”, laat de vereniging in een reactie weten. ,,Niet alleen voor de achterban maar ook de gemeenschap. Een van de projecten waar het bestuur momenteel mee bezig is, is het onderzoeken of beachhandbal aan ons sportaanbod toegevoegd kan worden. Het idee werd door de Technische Commissie en een groep enthousiaste leden, die graag de Beachhandbal sport in Volendam willen zien, geopperd. Zij zien deze nieuwe handbal vorm als mogelijke nieuwe toevoeging naast het bestaande aanbod van veldhandbal, zaalhandbal, walking handbal en speedhandbal.
Ons onderzoek startte vanuit de verwachting dat beachhandbal kracht en gezondheid op verschillende niveaus zal bevorderen. Niet alleen is zand een veilige en gezonde ondergrond voor het menselijk lichaam om op te sporten maar geeft het onze leden ook toegang tot een nieuwe sport.
Beachhandbal is op dit moment een van de snelst groeiende sporten in Europa en behoort tot een focus sport van de International Handball Federation (IHF). Daarnaast is het een potentiële Olympische sport na 2028.
Samen met de gemeente zijn wij actief aan het onderzoeken naar mogelijkheden voor het creëren van beach sportvelden in Volendam. Wij denken namelijk dat de komst van beach sportvelden de gemeenschap kan voortstuwen naar een completer aanbod van sporten een uiteindelijk een win-win situatie kan gaan creëren.
Natuurlijk zijn we ook trots dat KRAS/Volendam een officieel damesteam heeft gevormd onder de leiding van Christine Mansour. Ook met de leden die spelen in la Grosso’s, dat vol zit met HV KRAS/Volendammers, zijn we in gesprek om de samenwerking verder te versterken.”

Sponsoren gezocht!
Christine en HV Kras Volendam zoeken nog sponsoren om de kosten van het Europees kampioenschap beachhandbal te dekken.
Wil jouw bedrijf het nieuwe internationale beachhandbalteam steunen? Neem dan contact op met Joost Ooms: 0622774652

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 5-7-2021 | 7 min. leestijd

De gezamenlijke ruimte, het restaurant, de receptie, de winkel, alles is opgedoekt n n

Vereenzaming in aanleunwoningen Meermin

,,De bewoners hier brengen het grootste deel van de dag in eenzaamheid door”, zucht Maartje Bakker. ,,Wij voelen ons er inmiddels verschrikkelijk schuldig over dat we mijn opa ervan hebben overtuigd dat het heel gezellig wonen zou zijn in de aanleunwoningen van de Meermin.” Peter Bakker sluit zich bij zijn dochter aan: ,,De brochure stond boordevol met leuke en vooral sociale activiteiten voor de bewoners, maar helaas was dat alles korte duur. Sinds de bewoners van de Meermin vorig jaar naar de Friese Vlaak zijn verhuisd, worden de mensen in de aanleunwoningen aan hun lot overgelaten.”
Door Kevin Mooijer

[ads id=66]

Ferdinand Bakker (98) telde de dagen af totdat er voorzichtig weer wat mogelijk werd na de ergste coronapieken. Al ruim een jaar zit hij eenzaam uit het raam van zijn bescheiden aanleunwoning te staren. ,,Ik heb het idee dat ik cellulair gevangen zit hier”, zucht de heer Bakker. ,,Ik hecht veel waarde aan sociale contacten en gezelligheid, maar helaas moet ik het al sinds maart vorig jaar zonder doen. Nadat mijn vrouw overleed wilde ik graag dichter bij mijn familie wonen en die gelegenheid was er in de aanleunwoningen van de Meermin.”
De voorgehouden sociale activiteiten trokken meneer Bakker over de streep ,,Voorheen woonde ik in een tehuis in Bilthoven, waar wel drie keer per week een borreltje georganiseerd, waar we af en toe muziekmiddagen hadden en waar bewoners sporadisch gezamenlijk in de grote zaal een film keken. Ik had niet verwacht dat de Meermin ook zó veel voor de bewoners zou organiseren, maar het afgelopen jaar hebben de bewoners van de aanleunwoningen juist het tegenovergestelde doorgemaakt. Sinds maart vorig jaar spendeer ik mijn dagen hier in deze stoel.”

‘Sinds maart vorig
jaar spendeer ik
mijn dagen hier
in deze stoel’

,,De gezamenlijke eetzaal is letterlijk dichtgetimmerd”, vult zijn zoon Peter aan. ,,Na de verhuizing van de Meermin-bewoners naar de Friese Vlaak zijn alle faciliteiten niet meer beschikbaar. De gezamenlijke ruimte, het restaurant, de receptie, de winkel, het complete activiteitenprogramma, alles is opgedoekt. De ruim vijftig senioren die nog in de aanleunwoningen verblijven hebben helemaal niets meer. De woningen leunen werkelijk nergens meer tegenaan. En dat terwijl mijn vader nog iedere maand betaalt voor de verdwenen faciliteiten. In het huurcontract staat dat er altijd ‘reuring’ zou zijn in de gezellige Meermin. In realiteit is de situatie anders. Het enige dat de bewoners nog hebben is een tafeltje met vier stoeltjes in het liftportaal. Daar kunnen ze dan op eigen initiatief naast twee industriële liftdeuren, op een betonnen vloer naar een parkeerterrein staren. Het is om droevig van te worden.”
,,De eerste drie maanden dat mijn opa hier woonde, werd er een hoop georganiseerd”, vertelt Maartje. ,,De bewoners aten gezellig samen in de eetzaal, er werden muzikale en creatieve middagen georganiseerd, maar sinds corona het land in haar greep kreeg werden gezamenlijke activiteiten logischerwijs direct stopgezet. Sindsdien zijn wij in de veronderstelling geweest dat de draad na de ergste coronapieken weer opgepakt zou worden. Onlangs is gebleken dat we er flink naast zaten. Er is ons continu voorgehouden dat er na de verhuizing van de Meermin niets zou veranderen voor de bewoners van de aanleunwoningen, maar de realiteit is dat er niets meer over is voor deze groep senioren. Het gevolg is dat de bewoners het grootste deel van de dag in eenzaamheid doorbrengen.”

Verdrietig
,,Wij zijn heel erg boos en verdrietig over het vertrek van het verzorgingsdeel en daarmee ook alle faciliteiten en services die hier tot een jaar geleden waren. Dat dit alles zou verdwijnen is nooit gecommuniceerd naar de bewoners van de aanleunwoningen. Meerdere bewoners hebben bij zorgfacilitator de Zorgcirkel aangegeven dat ze het vervelend vinden dat er niks meer te doen is, maar tevergeefs. De zorgen van de senioren worden vervolgens direct de kop ingedrukt. ‘De bewoners leven zelfstandig’ en ‘dat is niet onze verantwoordelijkheid’ zijn voorbeelden van opmerkingen die dan volgen. Maar toen er onlangs brand uitbrak – een indirect gevolg van het buiten gebruik stellen van de 24-uurszorg – komt de Zorgcirkel wel mensen evacueren en krijgen de bewoners naderhand een bosje bloemen vanuit de organisatie. De aanleunwoningen vallen dus wel degelijk onder de verantwoordelijkheid van de Zorgcirkel.”
De familie Bakker heeft de Zorgcirkel onlangs aangeschreven om hun zorgen betreft de vereenzaming van de bewoners tevens formeel kenbaar te maken. ,,In de beknopte reactie die we vanuit de Zorgcirkel ontvingen werden we ronduit afgepoeierd. Doelend op de vrijdagmiddagactiviteit zou er wel genoeg georganiseerd worden.”

‘We zien uit naar
iemand die
daadwerkelijk
actie onderneemt’

Ferdinand Bakker vult zijn kleindochter aan: ,,Af en toe gaat er een bescheiden clubje bewoners onder leiding van een vrijwilligster naar de bibliotheek aan de overkant. Daar aangekomen vullen de deelnemende dames de tijd door met elkaar te babbelen en de één of twee meegereisde heren wordt een kinderachtig spelletje voorgeschoteld. Natuurlijk waarderen we de vrijwilligster enorm – ik vind het hartstikke lief dat ze dat voor ons doet – maar ik had zo gehoopt dat er vanuit de Zorgcirkel ook zo nu en dan wat georganiseerd zou worden op grotere schaal. Al konden we bijvoorbeeld maar één keer per week gezamenlijk naar één van de recreatieruimtes in de Friese Vlaak om daar gezellig met andere mensen in contact te komen. Dan hebben we in ieder geval iets om naar uit te kijken.”
Peter: ,,De gezamenlijke zaal van de Meermin staat nog altijd leeg. Waarom wordt die zaal niet weer gehuurd van de eigenaar van het pand. Er zijn hier ruim vijftig bewoners die behoefte hebben aan sociaal contact. Zet er weer een paar tafels in en organiseer zo nu en dan een spelmiddag, een borreltje en een muziekmiddag. Er zijn vrijwilligers genoeg die staan te popelen om te helpen.”
De familie Bakker hoopt dat het Zorgcirkel-management tot inkeer komt betreft de beroerde situatie voor de bewoners van de Edamse aanleunwoningen. ,,We zien uit naar iemand die daadwerkelijk actie onderneemt. Het heeft onze sterke voorkeur om hier samen uit te komen met de Zorgcirkel. Niemand zit te wachten op een juridisch gevecht vanwege de contractbreuk die gepleegd wordt. Gezien het vakgebied waar de Zorgcirkel in actief is mogen we aannemen dat ook zij willen dat deze bewoners hun woonplezier terugvinden.”

Reactie Zorgcirkel
In een reactie op het verhaal van de familie Bakker zegt Gina Sombroek, hier regiodirecteur van de Zorgcirkel:
,,Wij zien graag dat ouderen in Edam zo volledig mogelijk mee kunnen blijven doen aan de samenleving en goede zorg ontvangen wanneer dat nodig is. De zorg is in coronatijd gewoon doorgegaan, de activiteiten minimaal. We betreuren het dat dhr. Bakker en zijn familieleden niet tevreden zijn over het welzijnsaanbod in de aanleunwoningen van De Meermin in Edam en hebben aangeboden hierover in gesprek te gaan.
Tot voor kort konden wij, door alle beperkende coronamaatregelen, nagenoeg niets organiseren voor bewoners, zeker niet in groepsverband. Dat geldt uiteraard niet alleen voor De Meermin, deze landelijke maatregelen hebben en hadden op jong en oud veel impact. Het was de realiteit waar we mee te maken hadden. Gelukkig is er vanaf 26 juni weer meer mogelijk. We hebben een groot deel van onze activiteiten bij De Zorgcirkel hervat, ook voor bewoners van de aanleunwoningen. Er staan inmiddels meerdere activiteiten op de agenda die gecommuniceerd zijn met de bewoners.
Bewoners van aanleunwoningen wonen in principe zelfstandig en het aanbod aan activiteiten is vaak minder groot dan vanuit een verzorgingshuis geboden kan worden. Vanaf het moment dat duidelijk werd dat De Zorgcirkel het hoofdgebouw van De Meermin zou verlaten is gezocht naar alternatieven voor diensten die we niet meer op dezelfde manier konden aanbieden.
We begrijpen dat het sluiten van het hoofdgebouw voelt als een gemis. Even binnen lopen in het hoofdgebouw voor een praatje of kopje koffie gaat nu niet meer. Met het inrichten van een zitje per gebouw en tweemaal per week georganiseerd koffiedrinken faciliteren we nu ontmoeting tussen bewoners. Voor de mensen met een zogenoemd Volledig Pakket Thuis worden er diverse welzijnsactiviteiten georganiseerd waaronder in een ruimte die De Zorgcirkel huurt in de bibliotheek aan de overkant. Andere bewoners kunnen tegen betaling ook gebruik maken van een deel van het welzijnsaanbod.
De zorg is en wordt uiteraard gewoon gecontinueerd, hier is niets aan veranderd. Afhankelijk van de zorgindicatie die een bewoner heeft wordt de zorg hierop aangepast en komen zorgmedewerkers aan huis langs, soms meerdere keren per dag. Er is een thuiszorgpost ingericht in een van de woningen waar bewoners dagelijks langs kunnen komen voor vragen. De huismeester houdt hier wekelijks spreekuur voor vragen over onderhoud of reparaties aan de woning.
Naast gezondheid vinden wij het welzijn van bewoners belangrijk. Met het opstarten van de activiteiten hopen we dan ook tegemoet te komen aan de wensen van bewoners. Daarnaast roep ik Edammers op die welzijnsactiviteiten willen organiseren voor ouderen: denk en organiseer met ons mee!”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!