Wilde haren gouden jaren:
Thoom ‘de Koe’ Veerman: timmerendeweg beroepsmuzikant
‘Je gaat eerst een vak leren, dan hoef je in ieder geval niet met een deken over je benen in een rolstoel langs de Nieuwendijk in Amsterdam te zitten, terwijl je benen het gewoon doen.’ Zo luidde het advies van Thooms vader toen zijn pianoleraar voorstelde om hem in te schrijven voor het toelatingsexamen van het conservatorium. ’Eerst een vak leren en dan kan je wat mij betreft het circus in’, voegde hij er nog aan toe. ,,Mijn vader was bezeten van zijn vak als metselaar”, herinnert Thoom ‘de Koe’ Veerman (66) zich met een lach op zijn gezicht. ,,Destijds was ik niet zo blij met zijn reactie, maar achteraf kan ik hem goed begrijpen.” Thoom besloot zijn leven zo in te delen dat zowel zijn vader als hijzelf tevreden konden zijn. Overdag werkte hij tot zijn pensioen als timmerman, maar in de avond- en weekenduren werd hij een graag geziene allround toetsenist. Van Next One tot The Tribute to the Cats Band, de goedlachse, bebrilde Volendammer zat en zit nog altijd op zijn plek achter de toetsen.
Kevin Mooijer
[ads id=66]
,,Ik was een jaar of vier toen mijn moeder tegen mijn vader, wijzend naar mij, zei: ‘moet hij niet eens naar de kerk?’. Mijn vader was koorzanger en zong iedere zondagochtend de mis. Ik herinner me de eerste keer dat hij me meenam nog heel goed. Meester Steur zat achter het orgel en ik weet nog dat het eruit zag alsof hij achter een bureautje zat. Ik raakte heel nieuwsgierig naar wat hij precies deed en probeerde onopvallend dichterbij te komen. Vlak achter hem nam ik plaats in de kerkbank om vervolgens net te doen alsof ik aan het bidden was. Ik denk dat hij zenuwachtig van die ogen in zijn rug werd, want hij stuurde me gelijk weg, maar ik bleef volhouden tot het moment waarop hij me niet meer wegstuurde.”
Na een aantal gefaalde hobby-pogingen met onder meer speelgoedautootjes en ballen, kwam het er op zijn zevende eindelijk van. Thooms vader kocht een orgeltje waarop hij zijn muzikale missie startte. Twee jaar later werd hij door kerkorganist Jan van Bruin gevraagd of hij het instrument al een beetje onder controle had. ,,De week erna speelde ik tijdens de communie op het orgel in de kerk. Ik speelde vijf van de acht stukken, die andere drie waren nog even te mans voor me. Dat was een ongelofelijk mooie ervaring voor mij als jonge jongen en groot bewonderaar van organist Gustaaf Schulz.”
De Jozef
Op zijn veertiende werd Thoom gevraagd om organist voor het Jongerenkoor te worden. ,,Ik ging van gastoptredentjes achter het kerkorgel naar een vaste aanstelling. Die kans was een mooie stap voor mijn muzikale carrière. Ik heb dus volmondig ‘ja’ gezegd en ben de daaropvolgende twee jaar organist geweest van het Jongerenkoor. Op een gegeven moment bereik je als muziekliefhebber een leeftijd waarop de popmuziek je weet te overtuigen. Dat gebeurde bij mij rond dezelfde periode waarin ik gevraagd werd om als toetsenist bij Next One te komen spelen. Op mijn zestiende werd ik lid van mijn eerste bandje.”
Op het moment dat Thoom instapte werd er nog niet veel meer ondernomen dan de wekelijkse repetitie op het Slobbeland, maar de jonge, nog onervaren band zou uitgroeien tot een succesvolle, vaak geboekte band. ,,Eén van onze eerste optredens was in de Jozef toen de oude garde er nog zat. Johan Boetties voorganger Hein Bond zwaaide de scepter nog in die tijd. In de Jozef hebben we altijd een kans gekregen, daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor. Over optreden in de Jozef zeg ik altijd dat het voelt als thuiskomen. Je komt in de kleedkamer en de broodjes staan klaar, de ijskast is gevuld en alles en iedereen is klaar voor de strijd. Dat was onder Hein Bond zo en dat is onder Johan Boettie nog altijd zo.”
Thoom zou uiteindelijk tien jaar lang deel uitmaken van Next One, de band die hem overal en nergens bracht in Nederland. ,,Tijdens onze drukste periode speelden we wel drie keer per weekend. Ook hebben we nog een paar keer gepoogd de hitlijsten te bestormen. Het beste resultaat bereikten we met onze single ‘Little Spanish Sailor’, dat geschreven werd door Henny Vrienten van Doe Maar. We ontmoetten Henny bij the Eddy GoRound Show. Die dag kan ik me nog altijd voor de geest halen alsof het gisteren was. Er gebeurde zó ontzettend veel op één dag, dat houd je niet voor mogelijk.”
Ter voorbereiding op het navertellen van één van de drukste dagen uit zijn leven, neemt Thoom een grote slok koffie: ,,We kwamen ’s ochtends aan in de kantine van de NOS studio, waar we plaatsnamen aan een tafeltje. Een paar minuten daarna stapt er een opvallende verschijning door de deur. Een excentrieke kerel – gehuld in zo’n bodywarmer van de toenmalige Dump en een spijkerbroek vol scheuren en gaten – en hij komt recht op ons af lopen. ‘Heeft één van jullie zin om een potje te biljarten?’, vroeg hij. Niemand hapte toe, maar we hebben wél even gezellig staan ouwehoeren. We hadden hem allemaal nog nooit eerder gezien, maar we waren het er allemaal over eens dat hij een opvallend aardige man was.”
‘Hoeveel mensen
kunnen zeggen dat
ze met de
wereldberoemde
muzikanten van ABBA
hebben staan praten?’
,,We werden door een medewerker van de studio opgehaald uit de kantine omdat we bijna live moesten. Onderweg naar de studio vertelde hij ons dat het management een heel leuke verrassing voor ons had. Terwijl we de studio inliepen vroegen we ons af wat ons te wachten stond, maar toen we de leden van ABBA in onze richting zagen lopen, was die vraag beantwoord. De zaterdag ervoor hadden ze het Songfestival gewonnen met ‘Waterloo’. We hebben een minuut of drie met ze staan praten. Toetsenist Benny Andersson vroeg nog naar ons liedje, waarmee we die dag op televisie zouden komen. Terugkijkend is het natuurlijk vooral de herinnering die hartstikke leuk is. Hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze met de wereldberoemde muzikanten van ABBA hebben staan praten?”
,,Na ons tv-optreden liep ik nog eens door de gangen van de indrukwekkende studio, waar ik in de verte de prachtige muziek van een orkest hoorde klinken. Ik volgde de muziek en trof uiteindelijk een deur die op een kier stond. Voorzichtig duwde ik de deur wat verder open en probeerde discreet plaats te nemen in de deuropening. Met mijn ogen ging ik langs alle leden van het orkest, tot ik uiteindelijk bij de dirigent belandde. Ik moest een paar keer knipperen voordat ik geloofde wat ik zag. De excentriekeling uit de kantine – met zijn bodywarmer en kapotte spijkerbroek – stond een orkest te dirigeren. En niet zomaar een orkest. Hij had de leiding over het Metropole Orkest. De man die met ons wilde biljarten bleek wereldberoemd dirigent Rogier van Otterloo te zijn. Nadat we oogcontact maakten, riep hij me naar binnen. ‘Kom maar rustig even zitten, hoor’, zei hij. Ik kreeg een privéconcert van het Metropole Orkest dat onder leiding stond van een grootheid. Wat een ervaring. En dat op dezelfde dag als waarop ik ABBA heb ontmoet…”
Niet lang na zijn memorabele dag, raakte Thoom geïnspireerd om zelf ook bladmuziek te leren schrijven. ,,Op mijn 24e besloot ik ervoor op les te gaan. Ik kwam bij een leraar terecht – Versloten heette hij – die was gestopt met zijn opleiding op het conservatorium. Hij had daar zo zijn redenen voor, maar in mij zag hij wel een geschikt iemand voor de muziekopleiding. Samen stapten we op mijn vader en moeder af om ze te overtuigen dat Versloten mij in zou moeten schrijven voor het toelatingsexamen van het conservatorium. Mijn vader hoefde niet lang over zijn antwoord na te denken en sprak de eerder genoemde woorden. Mijn vader heeft me altijd gesteund tijdens mijn muzikale loopbaan, maar hij was ook iemand die van zekerheid hield. En de muziekwereld biedt alles, behalve zekerheid.”
Pot koffie
Onderhand kan Thoom lachen om de situatie. ,,Het is mij sowieso nooit om het geld gegaan, maar als muziekliefhebber in hart en nieren wilde ik niets liever dan van muziek mijn werk maken. Ik heb mijn vader die opmerking dus nog jarenlang kwalijk genomen, maar sinds mijn vijftiger jaren ben ik hem toch gaan begrijpen. Wanneer je een bepaalde leeftijd bereikt ga je trouwen, je krijgt een gezin om voor te zorgen, dan is het wel lekker als je verzekerd bent van een salaris en als het even meezit een pensioen. Bovendien is het ook mooi meegenomen als je gewoon een pot koffie kunt zetten als je daar trek in hebt. Niet dat je iedere keer als je trek in een koppie hebt door Volendam moet fietsen, in de hoop dat iemand je erin roept.”
,,Mijn vader had destijds natuurlijk al in de gaten dat een leven als muzikant een hoop onzekerheid met zich mee zou brengen. Je moet niet alleen talent hebben, maar er komt ook een flinke dosis geluk bij kijken als je wilt slagen als muzikant. Tegenwoordig is het zelfs nog erger; nu moet je ook het juiste gewicht hebben als je wilt scoren. Achteraf gezien ben ik mijn vader dus dankbaar voor zijn niet zo subtiele aanpak. Bovendien is mijn vader ook vaak juist mijn motivator en inspirator geweest, hij heeft altijd het beste met me voorgehad. Als ik tijdens mijn jonge jaren een muziekstijl niet helemaal onder de knie had en de dirigent wees me daarop, dan liep ik al gauw met de gedachte om de handdoek in de ring te gooien. Thuis gooide ik dan eerst even mijn muziekboek tegen de muur aan en schold ik een paar minuten in het rond. Mijn vader liet me dan even uitrazen en zei: ‘ik heb er even over nagedacht en je kunt twee kanten op. Of je brengt je boek terug, je zegt dat je ermee stopt en dan vinden ze je een lul. Of je gaat iedere dag oefenen, je speelt dat nummer volgende week tijdens de repetitie en dan vinden ze je een topper. Na zijn advies te laten bezinken koos ik er toch altijd voor om de zolder weer op te gaan.”
Thoom zat helemaal op zijn plek in de band Next One. ,,Ik deed precies wat ik leuk vond in de muziek en op een gegeven moment wist ik dat conservatorium wel los te laten. Vakken als muziekgeschiedenis waren toch niks voor mij geweest. Ik hoefde niet zo nodig te weten wanneer Bach voor de tweede keer getrouwd was, om het zo maar even te zeggen.” Maar ondanks het plezier en de voldoening die de leden uit Next One haalden, ook deze band bleek niet het eeuwige leven te genieten. ,,Na het uiteenvallen van Next One richtte ik samen met Jan Mühren de bruiloftband Fiësta op. Dat heb ik een paar jaartjes gedaan, tot ik in de Rijvo’s kwam. De Rijvo’s was met Fiësta te vergelijken. We speelden ook puur bruiloften, met af en toe een uitstapje naar een ander soort feest. Na vijf jaar met de Rijvo’s kwam ik in de band Emotion terecht, waar ik elf jaar deel van uitgemaakt heb. Met Emotion hebben we wel een hoop buiten Volendam gedaan. We hebben wel zo’n beetje met alle bekende Nederlandse zangers en zangeressen op de bühne gestaan in die tijd. Van Corry Konings tot Benny Neyman en van Frans Bauer tot Tante Leen.”
‘Het werd mijn
pakkie aan om
al die orkesten
en strijkers,
waar de muziek van
the Cats zo om
bekend staat,
tot leven te wekken’
Jaren – en veel avonturen – later zat Thoom voor de verandering zelf eens aan een koud glas bier op een Volendammer bruiloft. ,,Tijdens die bruiloft hoorde ik Michel de Haan voor het eerst zingen. Ik liep inmiddels weer met de gedachte rond om toch weer een bruiloftband op te richten en in Michel zag ik de juiste man om de zang voor zijn rekening te nemen. Samen richtten we Dos Chicos op, de eerste bruiloftband zonder drummer. Alle drumpartijen programmeerde ik in mijn synthesizers. Dat was verschrikkelijk veel werk, maar wat er tegenover stond was me veel waard. We konden met zijn tweetjes een heel bruiloftsrepertoire spelen.”
Het eerste optreden vond plaats in de AMVO. ,,Pastoor van der Hulst gaf een feest voor zijn familie en vrienden. Die avond werd onze try-out. Blijkbaar deden we het naar behoren want de volgende ochtend werd het volgende optreden geboekt. Met Dos Chicos speelden we vooral op kermissen, bruiloften en recepties. Ondanks het feit dat sommige muzikanten volgens het motto ‘als je een bruiloft goed wilt spelen, je de zaal en de sfeer goed wilt aanvoelen, dan moet je meedrinken met je publiek’ leven, voelden wij naar onze mening wel heel goed aan wanneer we het publiek konden pakken. Als dat moment aanbrak, speelden we drie kwartier feesthits achter elkaar. Dan waren ze helemaal lam van het dansen en zingen, en het feest was geslaagd.”
,,Nadat Michel de Haan het drukker kreeg met zijn werk als makelaar en de bruiloft-optredens wat minder werden vanwege de opkomst van dj’s, besloten we Dos Chicos op te doeken. Ik dacht na tientallen jaren in bandjes eindelijk even van mijn rust te gaan genieten, maar die rust mocht niet lang duren. Thuis ging de telefoon: the Tribute to the Cats Band zocht een nieuwe toetsenist. Het idee om weer in een grote band te spelen sprak me eerlijk gezegd wel aan. Ik besloot het een kans te geven, waarna het wat minder goede nieuws volgde; ik kreeg twee repetities van drie kwartier om het complete repertoire met de band te repeteren, daarna moesten we het podium op.”
Hechte vriendengroep
Het eerste optreden van Thoom met the Tribute to the Cats Band beviel van beide kanten. ,,Het werd mijn pakkie aan om al die orkesten en strijkers, waar de muziek van the Cats zo om bekend staat, tot leven te wekken. We zijn inmiddels zestien jaar verder en ik vind het nog altijd prachtig om te mogen doen. We hebben met de band ongelofelijk veel bereikt. We hebben opgetreden in de Heineken Music Hall, in ongelooflijk veel theaters en we zijn zelfs overgevlogen om een optreden in Spanje te verzorgen, maar het mooiste van alles is dat we een hechte vriendengroep zijn geworden. We houden rekening met elkaar en we waarderen elkaar. Dat is denk ik het geheim van hoe we na al die tijd nog altijd zoveel plezier hebben samen.”
Thoom kan terugkijken op een schitterende muzikale carrière waarin de hoogtepunten domineren ten opzichte van de dieptepunten. Met zijn bands Next One, Fiesta, de Rijvo’s, Emotion, Dos Chicos, en the Tribute to the Cats band speelde en speelt hij nog altijd overal door het land de zalen plat. Hij maakte memorabele muzikale uitstapjes naar onder meer het Volendams Opera Koor – waar hij als gastaccordeonist deel uitmaakte van een volwaardig orkest – en heeft met zijn bands meerdere singles uitgebracht. De Volendammer kreeg vier kinderen, die stuk voor stuk actief zijn (geweest) in de muziek. In 2012 maakten Thoom en zijn familie een absoluut drama mee. ,,Mijn kleinzoon Tim van Vlaanderen kwam op driejarige leeftijd te overlijden aan de gevolgen van een stofwisselingsziekte.”
Thoom loopt naar de achterkamer om een fotolijst met daarin een portret van zijn kleinzoon van de vleugel te pakken. Hij neemt de foto in zich op en zucht: ,,Tim was helemaal weg van deze vleugel. Hij kwam altijd bij me zitten als ik erop speelde. Die laatste dag, dat was nog wat…” Samen met zijn dochter Elise speelde Thoom ‘Ave Maria’ tijdens de uitvaart van zijn kleinzoon. ,,Dat ik op zijn uitvaart heb moeten spelen, in plaats van andersom, is niet te bevatten.”
Thoom beleefde zowel de mooiste als de moeilijkste momenten uit zijn leven achter de piano. Vanaf het moment waarop hij als vierjarig jongetje stiekem achter de kerkorganist plaatsnam, loopt de muziek als een rode draad door zijn leven. Zijn bandjes brachten hem overal en nergens. Hij speelde op de kleinste recepties en in de mooiste, meest imposante theaters die ons land te bieden heeft. En nu hij 66 jaar oud is, kan Thoom concluderen dat zowel zijn vader als hijzelf trots kunnen zijn op wat hij bereikt heeft: een illustere muzikale carrière mét een comfortabel bouwpensioen.
