Wilde haren, gouden jaren:
Harmen Veerman verkiest de kleedkamerpret boven succes
Ondanks zijn 73-jarige leeftijd beschikt Harmen Veerman (poes) nog altijd over die typerende, jongensachtige uitstraling. Op het podium straalt hij steevast energie en enthousiasme uit. Of hij nu als rockende frontman, als gitarist of als koorzanger actief is, in iedere muzikale taak legt de Volendammer zijn hart en ziel. Het gangpad van de bus van Jan ‘van Slappe Taam’ zou tijdens de jaarlijkse buurtuitjes van de Overste Ludenstraat als allereerste podium fungeren voor een zevenjarige Harmen. Daar – in die oude bus – begon de muzikale reis die hem langs de grootste theaters van Nederland bracht. De reis die hem internationale successen liet zien. Maar bovenal, de reis die nog lang niet ten einde is.
Door Kevin Mooijer
[ads id=66]
,,Bij ons in de straat woonden de Pé’en van Jonk”, herinnert Harmen zich. ,,In het weekend stond daar altijd de deur open en als je voorbij liep, klonk de muziek uit de woonkamer. En dan hebben we het niet over van die eigenaardige marsmuziek die je na de oorlog veel hoorde, maar ze draaiden muziek die mijn interesse aanwakkerde. Je hoorde bijvoorbeeld Fats Domino en Pat Boone uit de speakers schallen. Ik weet nog goed dat ik dat voor het eerst hoorde. ‘Wat is dít?’, dacht ik. Vanaf dat moment zat ik daar ieder weekend op de stoep te luisteren.”
Een buurjongen van Harmen bleek in het bezit van een draagbare bandrecorder. ,,Toen ik dat ontdekte, was ik helemaal van de kaart. Johan Schilder ‘Spek’ had dat prachtige radiootje altijd bij zich, maar als hij tussen de middag ging eten mocht ik erop passen. Ademloos zat ik naar die magische recorder te kijken en luisteren. Daar is het muzikale zaadje geplant.”
Als gevolg van zijn voorliefde voor muziek besloot Harmen te gaan zingen. ,,Al gauw stond ik als zevenjarig ventje de hele buurt te vermaken in de tourbus van Jan ‘van Slappe Taam’”, lacht hij. ,,Ieder jaar gingen we met de buurt een dagje weg met die bus. Mijn moeder was penningmeester en de hele buurt betaalde een dubbeltje per week per persoon, of in ieder geval een bedrag in die richting. Er was natuurlijk ook wel eens iemand die het niet opbrengen kon, maar diegene mocht dan natuurlijk toch gewoon mee. Als de bus zich eenmaal buiten de grenzen van Volendam bevond, dan ging de microfoon aan. Dan moest er dus iemand gaan zingen. Ik voelde me dan vaak wel geroepen om een showtje weg te geven. Het repertoire bestond uit liedjes als ‘Oh, When the Saints’ en ‘Cotton Fields’. Alle buren zongen luidkeels mee. Iedereen vond het te gek.”
‘Als ik hoorde hoe
mijn broer Cees
dat zong, dacht ik
bij mezelf:
‘dit is het.
Dit wil ik
ook doen!’’
,,Niet veel later vertelde ik thuis dat ik de wens had een instrument te leren bespelen. Mijn vader zag dat als een mooie kans om mij trompet te leren spelen. Ik heb het geprobeerd en ik vond het wáárdeloos. Het was een trompet zonder knoppen, waardoor er maar één toon uit dat ding kwam. Bovendien had ik twee lippen van ieder vijf centimeter dik na het vele oefenen. Die blessure zette ik in om mijn vader ervan te overtuigen dat het beter zou zijn om mijn muzikale carrière over een andere boeg te gooien. Mijn broer Jan leende me wat geld om mijn eerste gitaar aan te schaffen.”
In de tussentijd was Harmens broer Cees al langere tijd actief in de lokale muziekscene. ,,Ik was nog heel jong toen Cees in the Sputnik Boys speelde. Ze repeteerden vaak bij ons in het ouderlijk huis en mijn broer was vooral verantwoordelijk voor de Elvis Presley-liedjes op het repertoire. Als ik hoorde hoe hij dat zong, dacht ik bij mezelf: ‘dit is het. Dit wil ik ook doen!’”
Voorzien van een ongelimiteerde dosis motivatie ging Harmen op gitaarles bij Jaap de Koster. ,,Ik had een ouwebakken gitaar waarvan de dunne snaren vaak meerdere keren aan elkaar vast geknoopt waren, maar ik was vastberaden gitaar te leren spelen. In die tijd kon je niet even langs een muziekwinkel gaan. Je moest helemaal naar het verre Amsterdam om nieuwe snaren te halen. Dus als elf- of twaalfjarig jongetje moest je wachten tot er een bekende die kant op ging en dan kon je hopen dat je mee mocht. Zo ging dat vroeger als je gitaar wilde leren spelen.”
Na een jaar of twee op les bij Jaap de Koster kwam Harmen in contact met Cor en Jan Dekker. ,,Die jongens woonden ver van ons vandaan. Althans, zo zagen we dat in die tijd. Ik denk dat ze driehonderd meter verderop woonden, maar Volendam was zo klein dat je dat ver vond. De Dekkers waren altijd bezig met muziek en dat stond mij en mijn neef Jaap Lautenschutz wel aan. Ze beschikten over een onbewoonbaar verklaarde woning, waarvan ze de huiskamer hadden omgetoverd tot een mooie repetitieruimte. Jan Dekker was onze drummer. Hij wist nog wel hoe wij ook aan een geschikte oefenruimte konden komen. We moesten alleen eerst even het dak op klimmen en het achterraam kraken. Zo werd het bovenkamertje onze eerste echte oefenruimte.”
De eigenaar van het zelfbenoemde repetitiehuis was Thoom Dekker. ,,Het raampje van onze oefenkamer keek uit op het huis van Thoom, waardoor hij ons goed kon horen als we speelden. Schijnbaar vond hij ons lekker klinken, want voor we het wisten promoveerden we naar de huiskamer. Dat was voor ons als jonge gasten een indrukwekkend hok. Rondom van die Perzische vloerkleden aan de wanden getimmerd en er stonden een paar echte instrumenten.” De vele uren oefenen werden uiteindelijk beloond met een eerste officiële optreden en dat ging gepaard met het aanstellen van een officiële bandnaam. We zouden verder door het leven gaan als the Beat Boys.
,,Bij Jan Buijs ‘Spruitje’ in de danszaal mochten we onze kunsten komen vertonen. De instrumenten werden aangesloten op een oude radio en ik – als sologitarist – werd aangesloten op een televisie omdat ik wat harder moest. Na een paar optredens in de dansschool werden we in de AMVO uitgenodigd om te spelen. Zo werden we één van de eerste bandjes van Volendam die ergens mochten optreden voor publiek. Als beloning kregen we vijf gulden voor een succesvolle avond. Jan Dekker kwam helaas op achttienjarige leeftijd te overlijden aan leukemie. Dat was een flinke klap voor ons als vrienden en leeftijdsgenoten. Een betere drummer op een pan en deksel was er niet…”
‘Mijn neef Jaap en
ik mochten soms
van Piet Veermans
moeder naar boven
om te luisteren
naar hoe the Cats
hun harmonieën repeteerden.
Doodstil zittend,
gehurkt in
een hoekje. Prachtig’
Harmens oudere broer Cees was in de tussentijd uitgegroeid tot leadzanger van the Cats. ,,De harmonieën repeteerden ze bij Piet Veerman op het slaapkamertje. Mijn neef Jaap en ik mochten soms van Piets moeder naar boven om te luisteren naar the Cats. We moesten doodstil, gehurkt in een hoekje zitten. Alleen dan mochten we blijven. Als we bewogen, konden we vertrekken. Prachtig.”
Niet alleen Harmen en Cees Poes waren actief in de muziek, maar onder meer ook broer Jan zag wel heil in het bandjesgebeuren. ,,Jan werd onze manager. Hij ging echt de hort op in Amsterdam en omstreken om optredens voor ons te regelen. Zo kwamen we bijvoorbeeld bij een talentenjacht van Joop van den Ende terecht. Op een heuveltje in een Amsterdams park werd een podium gebouwd en daar moesten we het dan opnemen tegen allerlei verschillende bandjes. Joop is natuurlijk een linke vogel en dat was hij toen ook al. Nadat iedere band had gespeeld en de avond een succes bleek, nam hij het woord en zei dat de beker nog niet uitgereikt zou worden. Hij had besloten dat dit nog maar de voorrondes waren.” Harmen lacht: ,,Die truc haalde hij de keer erop weer uit. De finale werd geloof ik in Purmerend georganiseerd. We werden eerste of tweede, maar wat voor ons het meest belangrijke was: we kregen wat naamsbekendheid in het bandjescircuit.”
Helaas bleek voor Harmen & co dat het succes gepaard ging met onenigheid in de band. ,,We kregen wat hommeles in de groep. Personele wisselingen, een ander repertoire, een nieuwe manager en vervolgens werd de naam veranderd in Left Side. In dezelfde week dat the Cats aangenomen werden bij een grote platenmaatschappij, werden wij afgewezen. We waren te jong en eigenlijk nog niet goed genoeg voor het grote werk. Zo kwamen we bij uiteindelijk bij producer Gaby Dirne terecht. Wim Tol ‘Stein’ schreef ons eerste single ‘Confusion in my Mind’. Na het terugluisteren van de opnames waren we het er unaniem over eens dat we niet tevreden waren over de kwaliteit. We besloten nogmaals auditie te doen bij EMI – de grote platenmaatschappij van onder meer the Cats – en dit keer werden we wel aangenomen. We zijn gelijk de studio ingedoken en hebben nog wat liedjes van Wim Stein opgenomen. Er werden prachtige arrangementen bij onze liedjes geschreven. Dat werd vervolgens ingespeeld door een heus orkest. Om daar bij te mogen zitten, dat was een levenservaring.”
Wereldgroep
Left Side groeide uit tot één van de meest geboekte bands in Nederland. ,,Het geld dat we verdienden met spelen, investeerden we in instrumenten en een installatie. We hadden een professionele setup die tegenwoordig nog steeds fantastisch zou klinken.” De ambitieuze band bleef zoeken naar nog meer ingangen voor kwaliteitsimpulsen. ,,We haalden Dick Plat binnen als nieuwe toetsenist en we waren het erover eens dat mijn gitaarspel niet toereikend was voor wat wij voor ogen hadden als band. We speelden muziek van onder meer Led Zeppelin en Deep Purple. Die platen zitten vol met ruige, snelle en technische gitaarsolo’s. Daar heb je een echte sologitarist voor nodig en die vonden we in eerste instantie in Steef Reilingh en later in Evert Veerman (Jas)h. Vervolgens ging Jaap Sombroek (Lood) bij de BZN vandaan om bij ons te komen drummen. Het was een wonder hoe goed die jongen kon drummen. We hadden echt een wereldgroep met deze samenstelling.”
,,We kregen op een gegeven moment zelfs roadies. Dat was een welkome versterking, aangezien wij gewend waren geweest om na ieder optreden onze spullen ’s nachts terug te brengen. Dat was een flinke tocht met die loodzware spullen. Een plein in het centrum van Volendam oversteken, een deur door, helemaal naar de achterkant lopen, dan weer een lange gang door en dan nog eens twee trappen op. En dat terwijl je lam was van het opbouwen, het spelen en hier en daar een drankje. Maar goed, het hoorde erbij. Ook dat had z’n charmes. In een latere fase kregen we een repetitieruimte in het Cultureel Centrum aan de Julianaweg. Dat was tijdens de nachtelijke taken beter geschikt omdat we aan de weg zaten en onze spullen dus zo naar binnen konden gooien. Die spullen bleven we mee naar Volendam nemen, maar vanaf dat moment dus met ondersteuning van onze fanatieke roadies.”
Hoe goed de muzikanten van Left Side ook waren, in de studio werd alles ingespeeld door sessiemuzikanten. ,,Dat wilde de platenmaatschappij zo hebben. Voor ons werd dat onacceptabel. We hadden zoveel kwaliteit in de band dat we vonden dat we onze eigen muziek in moesten spelen.” Evert Jash kwam met een eigen nummer ‘See You Crying’ en we hielden een pleidooi bij de platenbaas dat we dit toch echt zelf zouden gaan inspelen. Totaal onverwachts kregen we het voordeel van de twijfel.” Vol adrenaline dook Left Side de studio in om de wereld te laten zien wat ze in hun mars hadden. ,,Dat nummer stond voor wat we waren. We stonden in het livecircuit bekend als een ruige rockband en nu zouden we dat in de studio ook bewijzen. We waren ontzettend trots op het eindresultaat van die opnamedag, maar het nummer deed landelijk gezien helaas weinig. Misschien was Nederland nog niet klaar voor het harde werk.”
,,En dan kom je in de vergetelheid… We werden in de ijskast gezet, zoals ze dat noemden. Het was een gevolg van onze hit-droogte.” Evert Jash gooide de handdoek in de ring en Left Side moest op zoek naar een nieuwe producer. ,,Die vonden we in Peter Koelewijn. Hij was erg gecharmeerd van onze sound en van mijn stem als zanger. Het eerste liedje dat we met Peter opnamen bleek een schot in de roos.”
‘Vooral in Argentinië
en Brazilië werd
‘Like a locomotion’
een hit’
Het succes van ‘(Like a) Locomotion’ reikte tot het verre Zuid-Amerika. ,,Vooral in Argentinië en Brazilië werd het een hit. Het succes zorgde voor een nieuwe dosis motivatie in de groep. We kregen zelfs studiotijd. Dat hield in dat we met een ideetje de studio in liepen en daar vervolgens alle tijd en middelen tot onze beschikking kregen om er wat moois van te maken. Peter Koelewijn kwam met het idee om die tijd te gebruiken om de LP ‘the Best of Left Side’ te maken. ‘(Like a) Locomotion’ kwam in Frankrijk op nummer 1 te staan. We mochten naar Parijs om de band te promoten. Left Side was te zien op televisie en te horen op de radio in heel Frankrijk. In Brazilië stonden we veertig weken lang op nummer 1 en ook onze tweede single ‘Mamma Mia (Every Time I See Ye)’ bereikte de hoogste plaats in de Zuid-Amerikaanse hitparades. We leefden in ongekende weelde.”
Eenmaal weer op Nederlandse bodem waren de heren van Left Side ervan overtuigd dat ze vanaf dat moment bij de grote namen in muziekland zouden horen. ,,Na al die successen dachten we dat we het gemaakt hadden, maar daar hetzelfde rondje weer: Heerhugowaard, Sneek, Bolsward en noem maar op. Deze tegenvaller bleek voor ons het begin van het einde. Het publiek in die zalen had ons op een gegeven moment wel gezien en de discomuziek was bezig aan een opmars. Er ontstonden coverbandjes die zestig liedjes op een avond speelden. M’n broer Martin noemde dit fenomeen de wet van de remmende voorsprong. Wij geloofden nog steeds in ons oude vertrouwde trucje, maar werden daardoor ingehaald door de tijd. We kwamen in een neerwaartse spiraal terecht. Een aantal bandleden hadden er genoeg van en stopten ermee.” Harmen neemt een korte pauze en zucht: ,,Ik vond het doodzonde. Nog altijd kijk ik naar die periode terug met een naar gevoel. Het enige mooie uit die tijd was het afscheidsoptreden in de Jozef met 950 man in de zaal. Nu kan je je dat niet meer voorstellen, maar toen kon dat nog.”
Na het uiteenvallen van Left Side ging de moegestreden frontman fulltime aan het werk bij Pneuman, waar hij veiligheidsplannen voor fabrieken en werkplaatsen ontwierp. ,,Ondanks dat ik mijn hele leven werkte, wist de muziek me toch altijd weer te vinden. Voordat ik het wist stond ik bij Jack Jersey in de studio om mijn solosingles ‘Lady of the Night’ en ‘Picture on the Wall’ op te nemen. De liedjes werden aardig ontvangen, maar ik had nu eenmaal last van een omen. ‘Lady of the Night’ werd op een populair radioprogramma in een wedstrijd gebruikt. Er werden een aantal nummers gedraaid en de luisteraars konden kiezen welke ze het mooiste vonden. Mijn liedje werd gekozen en dat betekende dat het door alle dj’s van dat station gebruikt zou worden. Je kwam dan wel aan een totaal van twintig of zelfs dertig keer per dag op één en dezelfde zender.” Het liep helaas anders.
,,Die week hadden de dj’s besloten te stoppen met het draaien van de winnaar. Hij kon wel weer, vonden ze. Met Left Side maakten we een vergelijkbare situatie mee bij Veronica. We zouden koste wat het kost een keer de alarmschijf worden. Toen we het éindelijk voor elkaar kregen met ‘I Want Ye and I Get Ye’ werd de stekker uit Veronica getrokken. Wel uitgeroepen tot alarmschijf, maar nooit gedraaid. Mijn muzikale carrière werd gekenmerkt door dit soort tegenspoed…”
Jesus Christ Superstar
Harmen besloot zich af te zonderen van de wens om professioneel muzikant te worden en richtte zich op het starten van zijn eigen winkel. ,,In de tussentijd heb ik nog wel – omdat ik het leuk vond – op trouwerijen gespeeld met Jaap de Witte en soms met Evert Jash, maar ook daar had ik op een gegeven moment weinig zin meer in. Tot Jan To voor de deur stond: ‘jij deed toch altijd die missen?’. Ik zei: ‘ja, dat heb ik altijd gedaan, maar ik zie al dat gedoe niet meer zitten voor een paar liedjes.’ Jan wist het goed gemaakt. Hij zou de installatie en alles opbouwen en ik hoefde alleen aan te schuiven met mijn gitaar en microfoon. Dat idee beviel me wel. Uiteraard loopt het in de praktijk anders. Als je ziet dat je maat staat te zwoegen, dan help je hem. Maar ik bleef wel plakken. Het was namelijk hartstikke leuk om te doen. We speelden een leuk repertoire en werden veel gevraagd in verschillende settings. Bruiloften, kroegen, tuinfeesten, noem maar op. Wat me het meeste bijgebleven is van die tijd was ons jaarlijkse optreden in de Joppekop. We speelden tegen het einde van de middag voor een stelletje barbaren. Ze begonnen de dag met een kaarttoernooi en zaten steevast met hun rug naar het podium. Maar wat ook vaststond, was dat ze tegen het einde van de avond zowat het plafond eruit trokken. Zó gezellig was dat altijd.”
,,Mijn volgende project was samen met Sebastiaan Mol en mijn zoon Kelly. Strings heette ons trio. We zongen alles driestemmig en hadden veel lol samen. In diezelfde periode werd ik gevraagd om aan Jesus Christ Superstar mee te doen. Dat was echt een fantastische ervaring. Ik herinner me nog goed dat ik vanwege mijn rol als Pilatus op straat herkend werd door een paar jonge jongens. Ik liep over het zebrapad en verderop fietste een groepje kinderen. ‘Daar loopt Pilatus! Daar heb je hem!’ Geweldig, toch?” Harmen haalt nog een leuke anekdote aan over zijn deelname aan de musical. ,,Ik zong het nummer ‘Pilate’s Dream’ en moest daarvoor wisselen van zender met een andere apostel. Het orkest begon te spelen en het publiek kijkt muisstil toe hoe ik naar voren stap voor mijn grote moment. ‘I dreamed I met…..’ Ik zong wel, maar er klonk geen geluid in de zaal. Het was doodstil. Ik stopte met zingen en rommelde wat aan mijn zender, waarna ik hem weer aan hoor gaan. Inmiddels was ook het orkest gestopt met spelen. Ik besloot de situatie in ons voordeel te gebruiken: ‘lieve mensen, nu weten jullie in ieder geval zeker dat alles 100 % live is. Het orkest zit onder het podium in spanning te wachten hoe we dit gaan oplossen, maar het technische mankement is inmiddels verholpen. We gaan het opnieuw doen.’ Wat volgde was een daverend applaus.” Harmen lacht: ,,Achteraf kwamen er verscheidene castleden naar me toe om te zeggen dat ze blij waren dat dit mij gebeurde in plaats van hunzelf. Ze vonden het knap hoe ik met de situatie om was gegaan.”
‘De humor, de verhalen
en het lachen. Dat is
voor mij het mooiste
aan muziek maken’
Door de jaren heen is Harmen veel te zien en vooral te horen geweest in verschillende opnames en projecten. ,,Ik heb meegewerkt aan een kerstlied met Willeke Alberti, Ciska Peters, Ronnie Tober, Nico Haak, Peter Koelewijn en ome Joop de conciërge – die als geintje mee mocht doen. Ik ben lid geweest van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Ik heb met de Tribute to the Cats Band voor zesduizend man in de Heineken Music Hall gestaan en heb de eer gehad om ‘An Evening With Harmen Veerman’ te mogen doen. Ik heb verschillende solosingles en albums uitgebracht. Ik heb aan de Veermannen-optredens meegewerkt en uiteindelijk ben ik bij de Tribute tot he Cats Band gekomen. Ik werd gevraagd na een optreden met Strings in de Harmonie. Ik zei dat ik wel interesse had, maar dat ik twee keer per week spelen te veel van het goede vond. Zo ontstond het idee om af te wisselen met Jack Stroek. We deden allebei de helft van de optredens. Tijdens repetities zorgde dit voor wat extra werk, maar zo konden we allebei naar hartenlust ons ding doen in de band. Inmiddels is Jack opgestapt en vervangen door Larry Koning. Ik heb het nog altijd ontzettend naar mijn zin in de band. We kunnen niet wachten tot we de bühnes weer kunnen betreden. Hetzelfde geldt voor de theatershow die ik samen met mijn zoon Kelly heb voorbereid. Alles staat er klaar voor, het is alleen nog wachten op groen licht. We hebben zin om weer te spelen.”
Ondanks het uitblijven van een definitieve doorbraak, kan Harmen terugkijken op een imposante carrière. Hij scoorde een dikke nummer 1 hit in onder meer Brazilië, Argentinië en Frankrijk, werkte samen met de beste muzikanten van Nederland, was frontman van een populaire band en nam tal van liedjes op. En terwijl hij deze mijlpalen bereikte, werkte hij naast de muziek gestaag door om altijd zekerheid in te bouwen. ,,Ik ben maar een jaartje beroepsmuzikant geweest”, blikt hij terug terwijl er een glimlach op zijn gezicht vormt. ,,Je kunt van alles meemaken in de muziekwereld, maar het allermooiste blijft toch het gezellig samenzijn in de kleedkamer. Die voorpret. Of juist het napraten met een biertje op tafel. De interactie met muzikanten onder elkaar. De humor, de verhalen en het lachen. Dat is voor mij het mooiste aan muziek maken.”
