Jenny Smit en Ondernemend Volendam voorzitter Edwin Schokker maakten de winnaars van de eerste Grote Prijzentrekking bekend op de LOVE.
Hieronder de link van de uitzending:
[youtube url=’https://www.youtube.com/embed/bbPaEOKlRDY’]
Voor de tweede maal in dit Coronajaar moeten theaters, musea, bioscopen en bibliotheken tijdelijk hun deuren sluiten. Heel vervelend voor mensen die van kunst, cabaret, films en literatuur houden en graag in het weekend op pad gaan om kunst te kijken.
Kunstenares Angelique van den Hogen: “Naast het tentoonstellen van mijn schilderijen via sociale media als Facebook en Instagram wil ik als kunstenaar ook graag exposeren op de manier zoals schilders tot nog toe altijd deden. Gelukkig heb ik twee geschikte ruimten gevonden waar ik kan exposeren.
Tot en met december 2020 exposeer ik in de Bibliotheek van Volendam met werken die gemaakt zijn in 2018. Tot november 2021 hangen schilderijen, gemaakt in de lange zomer van 2019, in de ruime gangen en entree van Marina Dental Clinic op het Marina Park Volendam”.
Plannen om van Etersheim een toeristische trekpleister te maken, houden bewoners in hun greep. In het lieflijke dorp is men unaniem tegen de komst van jaarlijks vijftienduizend extra bezoekers uit binnen- en buitenland. Giethoorn-achtige toestanden worden gevreesd. Om toeristen te vervoeren en te ontvangen, wil stichting ‘Etersheimerbraak’ een treintje laten rijden en een parkeerterrein laten bouwen. Daarbij liet men het oog vallen op enkele boerderijen, waarvan de huidige bewoners van niks wisten. Binnenkort maken Etersheimers in een gesprek met wethouder Schütt hun zorgen kenbaar.
Door Laurens Tol
[ads id=66]
Het huis van dorpsvertegenwoordiger Ron Terpstra staat aan de dijk tussen Warder en Hoorn. Ingeklemd tussen graslanden ligt zijn woonplaats Etersheim. Het is een heldere morgen en de laaghangende zon schijnt over de velden, die worden gemaaid door een tractor. Tegenlicht geeft boerderijen en de molen bij ‘De Breek’ een schaduwachtige aanblik. Verderop grazen ganzen ongestoord. Vergezeld van zijn hond opent Ron het tuinhek. ,,Het is mooi en rustig hier hè. Nog wel tenminste”, vertelt hij met een glimlach.
Thuis aan tafel spreekt hij verder over de zorgen van hem en zijn medebewoners. Hij laat het bidbook zien met de plannen van stichting Etersheimerbraak. ,,De dijk hier wordt versterkt. Daarbij is er sprake van verschillende ‘meekoppelkansen’. De provincie gaat daarin mee door een fietspad aan te leggen over de dijk. Wat de stichting voor ogen heeft, is bijvoorbeeld een groot parkeerterrein tegenover het schooltje van Dik Trom. Een andere parkeerplek moet worden uitgebreid. Ook willen ze een treintje laten rijden. Het wordt dus echt een heel toeristisch gebied. En bovendien gaan ze nog de Bruine Vloot uitnodigen. Er komt namelijk een steiger. Geen kleine zoals eerst de bedoeling was, maar een grootschalige. Hier een lijst met bedrijven die hier gebruik van willen gaan maken.”
‘Per jaar krijg je
zo’n vijftienduizend
bezoekers erbij’
Het gaat om een kleine tien partijen die in Etersheim boten wil laten aanmeren. In de intentieverklaring staat verder een raming van het aantal toeristen dat het dorp moet gaan ontvangen. ,,Per jaar krijg je zo’n vijftienduizend bezoekers erbij. Uitsluitend ’s zomers hè, want ’s winters komen ze niet. Dan wordt het in een bepaalde periode ontzettend druk. Dit is niet alles, want ze gaan ook doelgroepen benaderen om hiernaartoe te komen. Het gaat om buitenlandse toeristen die in Amsterdam verblijven, komend individueel of met touringcar. Verder willen ze een brede groep Nederlanders binnenhalen. Vorige maand werd dit nieuws pas bij ons bekend. De gemeenteraadsleden wisten ook nergens van.”
Het bidbook vermeldt tevens een plattegrond met daarop de te ontwikkelen plekken. Sommige van deze zijn gelokaliseerd op het erf van dorpsbewoners, tot verbazing van Ron en zijn buren. ,,Zowel het parkeerterrein, als het op te knappen gemaal staan op andermans terrein. Dat is heel gek. Ze hebben nog geen grond opgekocht, zelfs geen contact gezocht. Iemand die zo’n stuk land bezit, zei daarover: ‘Ze krijgen geen meter van me’. Communicatie met bewoners is dus ver te zoeken.”
In het document heeft Etersheimerbraak het vaker over privé-bezit waar men in de toekomst gebruik van hoopt te maken. Boerderijen van nietsvermoedende bewoners worden daarbij genoemd. Ron draagt voor uit de tekst. ,,’In dit kwetsbare gebied heeft het gebruik van bestaande bebouwing voor deze ontwikkeling de voorkeur. In dat kader zou onderzocht moeten worden of de boerderij aan de dijk op termijn gekocht of gehuurd kan worden na pensionering van de huidige bewoner. Dit biedt kansen om de gewenste ontwikkelingen in het gebied op deze locatie te realiseren. In de schuren en op het erf is er bovendien kort verblijf te realiseren, waardoor de exploitatie van het permanente archeologisch-informatiepunt kan worden ontlast’. Dit wordt geschreven, terwijl die man helemaal nergens van weet. Dit zijn Chinese toestanden.”
Bed & breakfast
Een soortgelijk plan heeft men met de voormalige onderwijzerswoning naast het schooltje van Dik Trom. Dit huis is nu nog in bezit van Stadsherstel Amsterdam, die het verhuurde. Stichting Etersheimerbraak wil ook hier kort verblijf realiseren, waar de bewoners evenmin in gekend zijn. ,,Deze organisatie wil uitmaken wie erin komt te wonen en er een bed & breakfast in maken. Het interessante is dat de huidige bewoners dat laatste ook wilden, maar het niet mochten.”
De bewoners van Etersheim spannen zich samen in om de plannen met hun dorp te voorkomen. Bij een handtekeningenactie bleek dat men er unaniem tegen is. Ron vertelt dat de Etersheimers tevens mensen van buiten het dorp erbij willen betrekken. ,,Dit is zo’n raar verhaal. We willen de dorpsraad van Oosthuizen en Warder benaderen. Want je moet rekenen, die bussen kunnen eigenlijk maar op twee manieren hier komen. Of ze komen via het Oosteinde in Oosthuizen of via de Klemweg door Warder. Dit zijn onmogelijke routes om bussen over te laten rijden. Beide wegen zijn smal en de laatste gaat door een natuurgebied. Onbegrijpelijk dat men hierover nadenkt.”
Ron geeft aan dat Etersheimers niet per se tegen toerisme zijn. Het zijn de grote aantallen bezoekers, het vervoer waar deze mee komen en nieuwe bebouwing waar men tegen is. ,,Het is nu ’s zomers al vrij druk. Vooral dit jaar, omdat velen in eigen land bleven. Dat is prima. Deze mensen komen lopend of fietsend. De plannen die er liggen, gaan verder en dit is waarschijnlijk nog niet alles. Dit is zo’n ongebreidelde en grootschalige uitbreiding van het toerisme, het lijkt wel op een klein pretpark. En daarom zijn wij een beetje bang dat het dezelfde kant opgaat als Giethoorn. Een hotelhouder hield daar een praatje op een vakantiebeurs, waardoor het nu volloopt met Chinezen. Daar moet je hier niet aan denken.”
‘Er zijn nooit
participatiebijeenkomsten
geweest, bewonersvoorlichting
ontbrak’
Wie er belang heeft bij de toeristische plannen is Ron niet duidelijk. Jetty Voermans, een voormalig inwoner van Etersheim, is een belangrijke initiatiefnemer. Ron weet niet goed wat haar motief is. ,,Zij heeft allerlei dingen gedaan en is ook wethouder geweest van de gemeente Zeevang. Nu is zij gepensioneerd en vindt het leuk om dit gebied te gaan ontwikkelen. Wij hebben zoiets van: je woont nu in Amsterdam, ga dáár de boel verpesten”, zegt Ron met een knipoog.
Hij vermoedt dat de gehoopte toeristische ontwikkeling van Etersheim verder voortkomt uit het streven van Amsterdam om haar toeristen meer over Noord-Holland uit te spreiden. Verder zouden de plannen een gevolg kunnen zijn van het samengaan van de gemeente Zeevang met het grotere Edam-Volendam. ,,Wij stonden zelf altijd wat sceptisch tegenover deze fusie. Zeevang is echt een plattelandsgemeente en Edam-Volendam heeft meer stadsbelangen. Edam en Volendam zijn qua bevolking altijd in de meerderheid. Er zijn veel meer mensen daar dan hier. Je staat altijd zwak als er beslissingen moeten worden genomen over dit gebied. Ze denken daar heel anders dan in een plattelandsgemeente. We hebben gelukkig wel de partij Zeevangs Belang die voor ons opkomt.”
Van georganiseerde wandeltochten en een speciale app, tot aan een ‘witte fietsenplan’. Als het aan stichting Etersheimerbraak ligt, moet dit allemaal tot ontwikkeling komen in Rons woonplaats. Ron en zijn medebewoners zijn fel tegen deze ideeën gekant en hopen de totstandkoming ervan tegen te houden. Daarom gaan ze binnenkort in gesprek met wethouder Schütt. En om hun onvrede over de gang van zaken duidelijk te maken. ,,Er zijn nooit participatiebijeenkomsten geweest, bewonersvoorlichting ontbrak. Dit komt heel plotseling op je dak vallen. En dan denk je: jemig, wat gaat hier gebeuren? Dat is schrikken. Hopelijk komen we hier op een redelijke manier uit en beseffen ze dat deze plannen een brug te ver zijn voor een klein dorp als Etersheim.”
Stichting Etersheim heeft de mogelijkheid gekregen om te reageren op dit artikel. Voor het verstrijken van de deadline heeft men daar geen gebruik van gemaakt.
In de nacht van zaterdag op zondag is een lantaarnpaal, op de brug tussen de Bootslot en het Gouden Slot op het middengebied vernield. Er is bruut geweld gebruikt, want de verlichtingspaal is dubbel geknakt.
De daders zijn onbekend. Zondagmorgen werd de vernieling ontdekt door de omwonenden. Het zoveelste voorbeeld van baldadigheid in deze woonwijk, waar het bijna elk weekend raak is met overlast van groepen jongeren.
‘Een beetje bio’, zo luidt de treffende titel van het nieuwe boek van Eddy Guyt. Na het succes van zijn eerste boek ‘Ik, Adriaan Veerman’ in 2008, kruipt hij nogmaals in de huid van zijn pseudoniem Adriaan Veerman. ‘Een beetje bio’ neemt de lezer bij de hand en trakteert hem op de meest bizarre en hilarische verhalen. Eddy – die eerder dit jaar in de rol van bingomaster veel lokale faam genoot – deed een groot deel van zijn inspiratie op tijdens de bingo-avonden van Edam-Volendam in Actie. ,,Ik had tijdens die uitzendingen een hoop tijd te vullen, dus besloot ik in mijn geheugen te graven en de deelnemers maar wat verhalen te vertellen.” Al gauw stroomden via de live chat de anekdoteverzoeken binnen. ,,’Vertel nog eens dat verhaal van de biertank in de Blokhut of vertel nog eens van die surprise met Sinterklaas’, door dat soort verzoeken raakte ik geïnspireerd om mijn mooiste en meest hilarische verhalen te bundelen.” ‘Een beetje bio’ is geredigeerd tot één lopend verhaal dat Volendammer Adriaan Veerman van zijn geboorte tot het huidige moment in zijn leven volgt. ,,Ik kan alvast één ding beloven: het boek staat garant voor de nodige uurtjes vermaak.”
Door Kevin Mooijer
[ads id=66]
Eddy ziet ‘Een beetje bio’ niet per se als vervolg op zijn populaire eerste boek ‘Ik, Adriaan Veerman’. ,,Ik ben niet alleen in mijn leven twaalf jaar verder, maar ook als schrijver groei je door. De jaren na het uitbrengen van mijn eerste boek heb ik veel columns geschreven voor 100% NL Magazine en de Nivo. Daarnaast heb ik regelmatig leuke verhalen opgeschreven om met mijn Facebook volgers te delen. Deze nieuwe verhalen zijn ook in het boek verwerkt. Het nieuwe boek bestaat dus uit delen van mijn eerste boek, aangevuld met allemaal nieuwe verhalen. Het merendeel van de verhalen heb ik zelf meegemaakt, maar er zit ook wat fictie bij. Mijn vrouw zegt altijd dat ik moet zeggen dat de ergste verhalen fictie zijn”, lacht hij.
Voor veel van de nieuwe verhalen heeft de schrijver veel te danken aan de actieve bingo-deelnemers. ,,Ik had zelf natuurlijk al wel wat verhalen in mijn hoofd die ik in mijn rol als bingomaster tijdens de uitzendingen zou gaan vertellen – ik had tenslotte een hoop tijd vol te maken – maar toen de live chat actief werd en kijkers dus berichten naar de uitzending konden sturen, ging het balletje echt rollen. We kregen verschillende verzoekjes binnen. Een aantal verzoeken kwam mij niet bekend voor, dus na afloop benaderde ik die mensen dan via Facebook met de vraag wat ze nou precies bedoelden. Wanneer ze het toelichtten dacht ik ‘oh, natuurlijk! Hoe kon ik dat nou vergeten’, om vervolgens weer in de pen te klimmen zodat ik het niet nogmaals zou vergeten. Na de bingo-uitzendingen had ik dus beschikking over een schat aan humoristische verhalen die de gemiddelde Volendammer denk ik wel kan waarderen.”
‘Een vrouw vertelde
dat zij het boek had
voorgelezen aan
haar moeder, die op
haar sterfbed lag.
Zo hadden ze de laatste
twee uur van haar leven
dubbel van de lach gelegen’
Eddy lacht: ,,Een leuke bijkomstigheid is dat mijn vrouw Lisette een aantal verhalen die ik wilde vertellen tijdens de uitzendingen te ver vond gaan omdat er ook veel kinderen keken, maar deze verhalen hebben het boek wel gehaald!”
Tijdens de eerste coronagolf in maart zette Eddy zich veel in voor de lokale gemeenschap. Zo ging hij in paashaas kostuum met cadeautjes langs verzorgingstehuizen en mensen die het moeilijk hadden, lanceerde hij een website om de hardst getroffen beroepen een hart onder de riem te steken en hulde hij zich in een gouden glitterpak om de rol van bingo-master op zich te nemen om de lokale middenstand te steunen met het team van Edam-Volendam in Actie. Nadat de maatregelen landelijk aangescherpt werden en thuiswerken de norm werd, ontstond er meer ruimte in Eddy’s agenda. ,,Ik zat op een schat aan grappige verhalen en besloot gebruik van de tijd te maken om er een chronologisch verhaal van te maken. Mijn pseudoniem Adriaan Veerman maakt al deze bizarre, tenenkrommende situaties mee en ik denk dat het voor de meeste lezers heel herkenbaar zal zijn.”
Twaalf jaar na het publiceren van ‘Ik, Adriaan Veerman’ ontvangt de Volendammer nog altijd veel reacties op zijn eerste schrijfwerk. ,,Laatst werd ik door iemand op straat aangesproken over mijn eerste boek. Zij vertelde dat zij het boek had voorgelezen aan haar moeder, die op haar sterfbed lag. ‘We hebben de laatste twee uur van haar leven dubbel van de lach gelegen’, zei zij. Dat doet natuurlijk wel wat met je.”
Eddy graaft in zijn geheugen en vindt meer voorbeelden: ,,Ik sprak ook iemand die zei dat het boek hem er tijdens zijn gevangenisstraf doorheen heeft gesleept. Iedere keer als hij een stukje gelezen had was hij weer vrolijk en kon hij er weer tegenaan. Of bijvoorbeeld iemand die het in het vliegtuig las en op een gegeven moment geïrriteerd aangekeken werd door het hele vliegtuig omdat hij steeds luid zat te lachen. Irritanter is er natuurlijk niet”, lacht hij.
‘Ik heb nu ook
verhalen van Bill Duin
en Frank Bibber in het
boek verwerkt;
die verhalen zijn
zo uniek, dat ze nooit
verloren mogen gaan’
,,Dat is natuurlijk leuk om te horen, dus die ervaringen hebben zeker bijgedragen aan mijn motivatie om dit nieuwe boek te schrijven. Dit is zeg maar het einddocument. Ik heb nu bijvoorbeeld ook verhalen van Bill Duin en Frank Bibber in het boek verwerkt. Die verhalen zijn zo uniek, dat ze nooit verloren mogen gaan. En zeker in deze rare tijden is een stukje humor meer dan welkom.”
Eddy geeft de Nivo alvast een preview en komt met een anekdote uit ‘Een beetje bio’. ,,Ik haal mijn inspiratie uit het alledaagse leven. Zo heb ik een paar jaar terug bij de Rabobank iets héél ongemakkelijks meegemaakt nadat ik tijdens pakjesavond nogal nalatig was geweest.”
De goedlachse schrijver had besloten lootjes te trekken met zijn vrouw en twee dochters om Sinterklaas te vieren door surprises voor elkaar te maken. ,,Op 4 december zag ik dat mijn hele gezin in het geheim bezig was met de laatste details van hun creatie, maar ik moest nog beginnen. Het werd heet onder mijn voeten, dus toen mijn vrouw ging douchen pakte ik dat moment om mijn Facebook vrienden om hulp te vragen. Ik plaatste een oproep of iemand nog een surprise had staan die ik kon gebruiken. Henk de Boer bood de helpende hand. Ik haalde het Facebook bericht direct weer offline en reed als de wiedeweerga naar Henk. Hij had een bed gemaakt met allemaal hartjes erop en in het midden twee pasfoto’s van Henk en zijn vriendin Anne. Ik bedankte hem hartelijk, ging vliegend naar huis, haalde de fotootjes eraf en verving ze voor foto’s van Lisette en mijzelf. De foto’s van Henk en Anne wilde ik later weer teruggeven, dus deze stopte ik zolang in mijn portemonnee.” Pakjesavond brak aan. ,,Ik gaf Lisette de prachtige surprise, ik kreeg zelf een surprise, de kinderen kregen mooie surprises. Kortom, iedereen was blij.”
De volgende dag hadden Eddy en Lisette een hypotheekgesprek bij de Rabobank. ,,Na afloop van het gesprek vroeg de hypotheekadviseur om een visitekaartje. Ik haalde mijn portemonnee tevoorschijn om er eentje te pakken, maar tot de schrik van mijn vrouw, de hypotheekadviseur en mijzelf, kwam er bij het openen van mijn portefeuille in plaats van een visitekaartje een foto van een jonge, blonde dame voor de dag. Mijn hoofd kreeg de kleur van een reddingsboei. Normaal gesproken heb ik daar geen last van, dus Lisette had ook zoiets van ‘wat is dit nou?’ Het gesprek werd vanaf dat moment heel awkward. Eenmaal buiten heb ik alles maar opgebiecht bij mijn vrouw. Sindsdien hebben we nooit meer surprises gemaakt…”
‘Een beetje bio’ is vanaf heden voor € 14,95 verkrijgbaar via www.afonte.nl en bij Jan Cas Sombroek.
Komend weekend begint weer de Sinterklaastijd. De spannende weken komen er dus weer aan voor de kinderen. Vanwege het Coronavirus is het toch wel een ‘vreemde’ tijd. Zaterdag is de intocht van de Sint in Nederland op een nog geheime locatie.
Er zijn dit jaar helaas geen intochten in Edam, Volendam en Oosthuizen. Maar zondag is er wel op de LOVE-TV om 17.30 uur een live-uitzending als de Goedheiligman in onze gemeente arriveert. Zodra Sint Nicolaas in het land is mogen de kinderen hun schoentjes zetten. Drukke tijden breken weer aan voor de banketbakkers in Edam-Volendam.
Op ambachtelijke wijze worden de lekkerste Sinterklaaslekkernijen bereid. In de bakkerijwinkels zijn de sliktafels weer opgesteld en in de schappen kan men de mooi opgemaakte Sintspecialiteiten zien.
71 en 73, maar nog fit als in hun jonge jaren. ,,Ik voetbal zelfs nog bij de Old Stars”, vertelt Jan Kluessien. ,,Als een van de weinige Volendammers. De meesten hebben ‘een heupie’, een ‘knietje’ of zo’n kastje in hun borst, maar ik ben nog hartstikke fit.” Ook bij vrouwlief Maart Vais straalt de jeugdigheid er nog vanaf. Toch heeft ze haar portie ellende wel gehad de afgelopen jaren.
Door Jan Koning
,,Het was op een gegeven moment zelfs zo erg, dat ik zei tegen Jan ‘je kunt beter een andere vrouw zoeken. Jij hebt ook geen leven zo’”, vertelt Maart. Voor Jan is er geen denken aan. ,,Maart heeft tinitus. Het begon met oorsuizen aan de ene kant en later kwam er ook een fluittoon in het andere oor. De dokter zei dat het misschien beter was als ze in een rusthuis zou gaan. Niets daarvan, zei ik hem. Ik ben haar rusthuis. We gaan hier samen doorheen en ik blijf bij mijn vrouw.”
[ads id=66]
Het is tekenend voor de liefde tussen Jan en Maart. De liefde die – op z’n zachtst gezegd – wat roemoerig begint. Maart: ,,Ik moest in het begin niets van hem hebben. Ik vond het zo’n macho op z’n brommertje. Toch had hij wel iets spannends en toen hij me voor de tweede keer vroeg, ben ik toch maar met hem meegegaan.” Eenmaal samen gaat het volgens Maart nog zeker twintig keer uit. ,,Hij ging vroeger altijd om met Jaap Cas – de manager – en met Klaas Renier. Ze gingen vaak zonder iets te zeggen achter The Cats aan in die sportwagens van ze. Zat ik weer op hem te wachten thuis. Dat was ik op een gegeven moment spuugzat. Dus ging ik naar de dansschool van Spruitje en dan ging ik met een andere jongen mee. Ik dacht bij mezelf; ik pak ‘m wel effe terug.”
‘Ik ben haar rusthuis.
We gaan hier samen
doorheen en ik blijf
bij mijn vrouw’
Uiteindelijk komen ze toch weer bij elkaar en blijven bij elkaar, ondanks de inspanningen van Jan’s schoonvader. ,,Haar vader – Piet de Koan – kon nooit normaal doen”, aldus Jan. ,,Als we effe te lang in het steegje stonden – en ik net wat probeerde – gooide die ‘naaier’ een zooitje aardappelen naar ons toe. Kreeg ik tien aardappelen op mijn achterhoofd. Of een andere keer, toen ik uit mijn werk kwam in Brabant. Ik zette mijn klompen voor de deur en ging naar binnen. Het was hartstikke gezellig. Loop ik terug, trek mijn klompen weer aan en wat denk je? Had Piet een fles pudding in mijn klompen leeggegoten. Sprong de pudding zo tegen mijn gat op. Toen was meteen de verkering uit en ben ik ook zes weken niet meer gekomen.”
Gelukkig komt het ook weer goed tussen Jan en zijn schoonvader en later neemt hij zijn schoonouders en ouders regelmatig mee voor een dagje uit. Maart: ,,We gingen op zondag altijd naar de film in Amsterdam. Na afloop namen we ze mee naar een klein cafeetje – Henkie Populair – voor een cognacje. Daar konden ze echt van genieten. Helemaal geweldig. Ik zeg ook altijd; ‘als wij doodgaan, zijn we 150 geworden. We hebben echt geleefd en samen zoveel leuke dingen gedaan.”
Leuke dingen waar het stel extra van heeft kunnen genieten, omdat ze ook de andere kant van de plaat kennen. Maart: ,,Toen ik in verwachting was van Ingrid begon Jan voor zichzelf. Het eerste jaar heeft hij het ontzettend moeilijk gehad. We hebben schuil gezeten voor de bakker. Dat mag je best weten. Het eerste jaar was het echt pure armoede.”
‘Ik verkoop een
ijskast aan
een eskimo’
Jan: ,,Ook in die tijd heeft Maart me nooit laten vallen. Ze heeft zich ook nooit zorgen gemaakt. Handel is mijn leven. Ik verkoop een ijskast aan een eskimo en een zonnebank aan iemand met een getinte huidskleur. Dat kan ik en mijn zoon Kees heeft die handelsgeest van me overgenomen. Hoe moeilijk het ook was, Maart hield er vertrouwen in en dat heeft zich uiteindelijk uitbetaald. Want toen het eenmaal ging lopen, werd het een ontzettend goede zaak.”
Een zaak die inmiddels overgenomen is door zoonlief Kees. ,,Hij doet het fantastisch en ik ben ontzettend trots op ‘m”, vertelt Jan. ,,En uiteraard ook op onze dochter en de vier kleinkinderen.” Maart: ,,Ik kan geen dag zonder ze. Nou oké, niet meer dan drie dagen dan. We gaan graag een weekendje weg samen, maar als we wel eens een weekje weggingen zonder de familie dan zei ik na drie dagen tegen Jan: ‘kunnen we nog niet naar huis?’ Dan ga ik ze te erg missen.”
Missen doen Jan en Maart ook de bezoekjes aan Heerenveen om te kijken naar de verrichtingen van hun kleinzoon Joey Veerman. ,,Dat was echt een uitje voor ons. Op vrijdag weg en een hotelletje in de buurt boeken. Dan op zaterdag naar de wedstrijd en daarna weer naar huis. Echt genieten en we hopen dat het zo snel mogelijk weer allemaal weer normaal wordt, zodat we Joey weer kunnen zien schitteren.”
Woensdagavond 11 november was het Sint Maarten. Het zag er even naar uit dat de kinderen niet langs de deuren mochten gaan om zingend snoep te verzamelen vanwege Corona, maar met wat aanpassingen kon dit kinderfestijn toch doorgaan.
Aan de deuren werd snoep uitgedeeld door jonge kinderen of er stonden op de voorstraatjes tafels met daarop snoepgoed. In de Oude Kom en op de Blokgouw-woonwijken, kwamen maar weinig zingende kinderen langs. Toch nog opvallend veel groepjes kinderen met lampionnen kwam men tegen op delen van het Middengebied en de Broeckgouw.
Ook op het Munnikenveld, waar steeds meer kinderen komen, werd veel snoepgoed uitgedeeld op Sint Maarten. Het weer werkte in ieder geval prima mee, want er stond weinig wind met ’n aangenaam temperatuurtje.
Wij wensen iedereen veel leesplezier met onder andere de volgende onderwerpen:
• Volendams Verleden: Volendam was 100 jaar geleden in de greep van de Spaanse griep
• Wethouder Schütt: ‘Gratis geld bestaat niet’
• 184 Clubs ontvangen verenigings-ondersteuning van Rabobank
• Liefde is… Jan en Maart, verliefd in goede en in slechte tijden…
• Huiveringwekkende herinneringen en groot gezinsgeluk
• Ode aan Leonard Cohen groeit uit tot groots muzikaal avontuur én album
• ‘Een beetje bio’ van Eddy Guyt krijgt de lezer…
• Laatbloeier René Tol maakt bijzondere carrièreswitch
• Unaniem tegen komst ‘klein pretpark’
• ‘Treurigheid’ na nieuwe maatregelen culturele sector
• RKAV begint met onderlinge competitie onderbouw
• Handbalster Debbie Bont beleeft in Frankrijk ‘gekke tijden’
Er wordt hard gewerkt aan de herinrichting van de Julianaweg. Bouwteam DeDam is nu bezig met werkzaamheden die ‘achter de schermen’ plaatsvinden. Eén daarvan is de analyse van de online enquête, die is ingevuld door inwoners uit Edam en Volendam.
De resultaten kunt u vanaf vandaag downloaden op de website www.julianaweg-volendam.nl
Goede respons
In totaal hebben 723 mensen de enquête ingevuld. Er zijn in totaal 1636 ‘pins’ geplaatst op de plekken die de invullers of ‘respondenten’ prettig, minder prettig of vervelend vonden. Het bouwteam is zeer blij met dit resultaat want we hebben een schat aan informatie opgehaald.
Hoe oud waren de enquete-invullers?
• 40% van het totaal aantal invullers was tussen de 20 en 41 jaar.
• De groep tussen 41-60 jaar kwam daar met 37% vlak achteraan.
• Het percentage dat 61 jaar en ouder was, is 18%.
• De rij sluit zich met 5% van de invullers die jonger dan 21 jaar waren.
Hoe gebruiken mensen de weg?
Veruit de meeste mensen maken als automoblist gebruik van de weg, gevolgd door de fietser en als laatste de voetganger. De resultaten tonen dat veel invullers de weg op verschillende manier gebruiken. Dit komt omdat ze bijvoorbeeld met hun auto naar hun werk op de Julianaweg rijden en in het weekend de fiets pakken om naar de voetbal gaan.
Wat vindt men belangrijk bij de aanleg van een nieuwe weg?
Bij de aanleg van een nieuwe weg spelen veel factoren mee. Het gaat er niet alleen om of de weg lekker rijdt, het ontwerp van een weg gaat veel verder. Mensen konden aangeven welke thema’s ze belangrijk vinden bij de aanleg. In volgorde van belangrijkste thema’s:
• Ruimte voor fietsers en voetgangers
• Doorstroming
• Groen en biodiversiteit
• Parkeren
• Gezondheid
• Klimaat
• Duurzaamheid
De meest geplaatste pins gaan over doorstroming en veiligheid
De invullers konden groene, oranje en rode pins op de Julianaweg plaatsen. Daarmee konden ze aangeven welke plekken ze als ‘prettig’, ‘minder prettig’ of als ‘vervelend’ ervaren. Driekwart van het totaalaantal punten was oranje en rood gekleurd in de categorieën doorstroming en veiligheid. Ze werden gezet op plekken waar verkeerssituaties te druk, te onhandig, te gevaarlijk waren. Oversteekplaatsen werden vaak als onverzichtelijk aangeduid. De 25% aan groene punten stond het meest op plekken als rotondes ‘goede doorstroming’ en bij ‘goede parkeergelegenheid’.
Uitgebreid verslag
Op de website staat vanaf vandaag een uitgebreid verslag van de enquête. Volgende week leest u in de gedrukte versie van de NIVO extra toelichting op de uitslagen.
Op de hoogte blijven van de Julianaweg?
Ga naar www.julianaweg-volendam.nl, waar u zich op de homepage kunt aanmelden voor de nieuwsbrief. Heeft u nu al vragen? Maak dan een afspraak met de omgevingsmanager voor het spreekuur op dinsdag 24 november. U kunt zich per e-mail aanmelden via
info@julianaweg-volendam.nl
Afbeelding 1: Plaatje: hittekaart Julianaweg waar de meeste pins geplaatst zijn.
Afbeelding 2: De geplaatste pins op de Julianaweg.
