Van de kooi in Chelsea tot voetbalprof in Volendam
Opeens bevond die negentienjarige youngster uit het Engelse Chelsea zich tussen de hossende spelers en FC Volendam-supporters, dansend op het ‘Wiegelied’. Darius Johnson. Een geboren straatvoetballer, die nooit deel uit maakte van een jeugdopleiding van een club. Hij danst langs tegenstanders en zijn aanname met twee voeten tijdens een wedstrijd met Rising Ballers (een platform voor straatvoetballers uit de wijken) ging prompt viraal. FC Volendam pikte hem op, vlak nadat hij stage had gelopen bij het grote Chelsea. Alles gaat op intuïtie. Jarenlang was het buiten schooltijd ‘just me and my ball’. ,,Hier kan ik me ontwikkelen tot teamspeler en tot een voetbalprof.”
Tekst: Eddy Veerman. Foto’s: Sonny Sier
Toen bekend werd dat hij naar FC Volendam zou gaan, ging het youtube-filmpje, waarin hij zich voorstelde, van Johnson en de Rising Ballers zoals gezegd viraal. ,,Rising Ballers heeft enorm geholpen. Ze zorgden ervoor dat ik me comfortabel voelde. Ook voor dat YouTube-filmpje. Ik heb de laatste jaren veel met ze opgetrokken, het voelt voor mij als familie.”
In datzelfde filmpje praat hij met een ‘slang’, een Engels dialect. ,,Bepaalde letters slikken wij in, in onze buurt spreken we niet alles uit.”
Die buurt is de Londense wijk Chelsea. Van die club was hij sinds kind-zijn idolaat, gevoed door zijn vader. ,,Mijn idool is Didier Drogba, voormalig speler. Ik ken zijn zoon. In 2012, toen Drogba met een kopbal Chelsea de Champions League bezorgde, dat was mijn beste moment als fan van die club. Een sterke spits. Ik heb veel wedstrijden live gezien, tussen het publiek zong ik alle liedjes mee.”
,,Als kind ging ik naar school, dan pakte ik thuis mijn rugtas en m’n bal en ging naar het veldje. We hadden een voetbalkooi, met eerst nog asfalt als ondergrond. Het lag op drie minuten wandelen van thuis. Later werd er kunstgras in gelegd.”
‘Als kind ging ik elke
dag na school naar de kooi
en was het de bal en ik’
,,Toen ik er laatst was om voor het vertrek naar Volendam herinneringen op te halen, zag ik dat de kooi verdwenen was. Werd ik wel boos om, maar ik hoorde dat ze een nieuwe gaan aanleggen. Daar liggen een hoop herinneringen van mij. Daar heb ik letterlijk leren voetballen.”
,,Je hebt er flatgebouwen van vier verdiepingen en als ik uit school kwam en ze zagen me, kwamen zij ook naar beneden, om samen te voetballen. Op een gegeven moment mocht ik ook met de wat oudere jongens meedoen, dat heeft me in fysiek opzicht sterker gemaakt. Ik moest langs hen zien te komen. Dan deden ze me eerst pijn, maar dat maakte me ook sterker.”
,,Ik had een jonger broertje. ‘Kom met mij spelen, dan kan ik je wat leren’, zei ik hem. Maar hij koos er voor om PlayStation te spelen. Zijn vriendje ging wel mee. En die is nog op stage bij de jeugdopleiding van Porto geweest. Later ging m’n broertje wel mee en hij is op stage geweest bij Wimbledon.”
,,Mijn vader en moeder waren gescheiden. Ze hebben veel voor me gedaan en deden hun best, maar er waren ook momenten dat ze niet mee konden als ik ergens op stage mocht. M’n vader werkte veel en m’n moeder werkte en had zorg voor mijn twee jongere broers. Daardoor heb ik niet bij Queens Park Rangers kunnen komen toen die me op stage wilden, omdat ik op een gegeven moment geen vervoer had.”
,,Ik speelde toen in het jeugdvoetbal, we speelden negen tegen negen. Gewoon spontaan in het park, dus we kwamen niet uit voor een vereniging. Op een gegeven moment kwamen er af en toe mensen kijken vanuit een project, een programma waarin je allerlei sporten kon beoefenen. Zij hadden de contacten met clubs.”
,,Ik had een droom. Om ooit bij Chelsea te spelen. Het was alleen maar voetbal, voetbal, voetbal. Mijn ouders zagen ook dat ik die droom had, dat ik die honger had op jonge leeftijd. Hoe ik het meeste leerde: ik ging naar huis, keek op youtube wat grote spelers als Ronaldinho met een bal deden en dan ging ik weer het veldje op en oefenen wat hij deed. Vrienden noemden me ‘D Zinho’.”
,,Ik hield niet van school, wel toen ik jong was, maar daarna niet meer. Ik haatte het om te zitten, ik wilde bewegen. Dan verloor ik mijn focus en kwam ik in de problemen. Dan werd ik vervelend en werden de letraren boos. Maar ze wisten ook dat als ik moest werken, dan kon ik het en deed ik het ook. En ze zagen in het schoolvoetbalteam wat ik kon. Met sommige leraren heb ik nog steeds contact. Ze hebben altijd geweten wat ik kon en wilde.”
‘Mijn opa overleed;
hij die had gezegd dat ik
ooit voor Chelsea zou spelen’
,,Het is ook een buurt, waar kinderen al jong roken en drinken. Ik heb een tijd gehad dat ik niet meer wilde voetballen. Ging ik rondhangen, chillen, deed ik niks. Het was nadat mijn opa was overleden. Ik had een bijzondere band met hem. Hij zei altijd dat ik ooit bij Chelsea zou komen te voetballen. Toen hij dood ging, was ik zestien, down, zelfs depressief. Hij zou me nooit kunnen zien als ik echt in een stadion zou komen te spelen. Het leidde tot een domino-effect. Ik verloor hem en ik belandde in verkeerde dingen. Ging om met vrienden die een verkeerde invloed op mij hadden, ze namen me weg bij mijn droom.”
,,Op een gegeven moment ging ik zelf ook continue op de PlayStation spelen. Ik werkte niet. Uren lang zat ik te gamen, ik ging filmpjes van mezelf als gamer op youtube posten. M’n moeder en vader vroegen zich af wat ik aan het doen was, werden boos. ‘Ga voetballen’. Ze hadden gelijk.”
,,Ben ik bij een nieuw team gegaan, de Harrow Club, uitkomend in de Sunday League. Daar kwam ik een nieuwe manager, dat was Mahrez Bettache, tegen. Eerst was het ‘hoi’ en ‘doei’, toen begonnen we samen te werken. Vier keer per week gingen we met één tegen één aan de slag, ondertussen posten we dingen daarvan op instagram. We bouwden een mooie vriendschap op en we speelden op een gegeven moment tégen de Rising Ballers. Ik was geblesseerd, maar wilde per se tegen hen spelen, want ik wist van hun bestaan en hun bereik. Ik speelde vijftien minuten en van hen uit kwam de vraag ‘wie die ene jongen was’. Dat was ik. Ze wilden me. En ze wilden Mahrez ook hebben en daardoor was ik natuurlijk comfortabel. Ik werd beter en beter elke wedstrijd. Vervolgens kwam die ‘Zinho-touch’ en dat filmpje ging viral.”
Dat leverde hem niet alleen veel views op, maar hij mocht ook een videoshoot opnemen met Chelsea-speler Eden Hazard (inmiddels Real Madrid). ,,Daarmee mocht ik mijn idool uit het huidige voetbal ontmoeten.”
Via een agentschap kon hij in oktober 2018 op stage bij Oxford United, uitkomend in de League One. ,,Maar mijn fitheid was niet goed genoeg, ik was met vakantie geweest. Ze hadden best wat meer geduld mogen hebben.”
,,Ik had nog steeds die droom, geboren en opgegroeid in Chelsea te laten zien dat het kan dat je in het eerste komt. Eén jongen uit onze wijk speelt bij Chelsea Onder 23, maar die zit vanaf zijn tiende al bij de jeugdacademie.”
‘Ik voel me niet groter
omdat ik technisch ben;
ik weet: waar je ook gaat,
het gaat altijd om respect
te verdienen’
,,Toen een goede bekende van mij me zag spelen bij een non-league-club, die ik hielp om niet te degraderen, zei hij dat hij iemand zou sturen vanuit de Chelsea-scouting. Ik zag niemand staan bij de volgende wedstrijd en alle ballen gingen over me heen, zoals dat in veel Engelse wedstrijden gaat. Ik wilde de bal in m’n voeten hebben. En dacht: wie nu heeft gekeken, zal niet onder de indruk zijn geraakt. Ging ’s avonds de telefoon. Dat was Jack. ‘Wat doe je op dat niveau? Elke keer als jij de bal aan je voeten hebt, komt er gevaar’, zei hij.”
,,Hij zei dat hij me op stage zou proberen te krijgen. Belde hij me even later: ‘morgen mag je komen’. Ik schrok. Zo snel. Dat lukt me nooit, ik ben niet voorbereid. Maar hij sprak op me in. ‘This is your time’. Het slapen ‘s avonds lukte natuurlijk niet meteen. Ik keek naar het plafond. ‘Morgen naar Chelsea’, dacht ik.”
,,Ik ging er heen de volgende morgen en mocht meteen aansluiten bij een elf-tegen-elf-partij met jongens van Onder 23. Sommige jongens kende ik en zij mij. Schitterend. Dat gaf wat vertrouwen. Kwam er al snel een dieptebal, in nam ‘m aan en chipte de bal over de keeper… Al mijn zenuwen waren meteen weg. Het ging heerlijk. Ze wilden me wel vastleggen, maar zij hebben een transferverbod opgelegd gekregen van de FIFA. Daar ging mijn droom voor dat moment. Maar hopelijk komt er alsnog een dag dat ik daar kan tekenen…”
Jasper van Leeuwen technisch directeur bij FC Volendam is aangeschoven: ,,Jack heeft veel gesproken met Chelsea, zij volgen hem en wij informeren hen. Zij waren de eerste, dus wanneer een club komt met een bod voor Darius, informeren wij Chelsea als eerste. Hij is nu in een betere positie, dan dat hij één van de vele academie-spelers is. Als Chelsea hem straks zou willen contracteren, dan willen ze hem echt en zien hem als kandidaat voor het eerste elftal. Zo’n eerste periode staat in het teken van de transitie van de kooi tot profvoetballer.”
Darius: ,,Hier kan ik me goed ontwikkelen, onder Wim Jonk. Jack vertelde me over Wim en ik kende Ajax uiteraard van de Champions League-wedstrijden. Het snelle verzorgde voetbal heb ik gezien en ik weet dat Wim enkele jongens bij Ajax heeft opgeleid.”
,,Ik ben blij dat het zo is gegaan. Als ik te vroeg naar de jeugdacademie van een club was gegaan, was ik niet de voetballer geweest die ik nu ben. De straat heeft mij gevormd, met mijn techniek. Het was altijd de bal en ik. In de academie heb je coaches die een stempel willen drukken en moet je het doen volgens de regeltjes.”
Hij had er niet al te veel moeite mee om zijn ‘childhood’ achter zich te laten. ,,Toen ik vertrok naar Nederland was er een afscheidsmaaltijd georganiseerd met de familie. Ze begrijpen me en snappen het offer dat ik moet brengen, met een vertrek naar een ander land. Ze zijn blij voor mij. Tuurlijk mis ik mijn vrienden, maar het is niet te ver weg.”
De Nederlandse taal is ‘lastig’, zegt hij. ,,Het eerste woordje dat ik leerde, was links. Als de spelers berichtjes in de groepsapp zetten, kopieer ik het en via google laat ik het vertalen.”
Sinds zijn komt verblijft hij in het Vander Valk van Katwoude, maar hij zal zich spoedig in Volendam vestigen. ,,M’n moeder wil graag dat ik zelfstandig word en zelf ga koken”, glimlacht hij.
Ze zag haar zoon – een artiest aan de bal – vrijdagavond genieten. ,,Hier ga ik veel leren. Het gaat uiteraard niet altijd om één tegen één, maar ik weet wel wat ik moet doen als die situatie zich voordoet en ik moet ook zorgen dat ik vanuit het teamspel in die positie kom. Ik moet zorgen dat er verband komt tussen mij en de andere spelers, dat je weet van elkaar hoe je het beste in elkaar naar boven krijgt.”
,,Ik wil bij FC Volendam uitgroeien tot een echte prof, op en buiten het veld. Hier wordt gewerkt aan je voeding, we eten regelmatig vis. In de gym moest ik echt even wennen, maar dat is wel heel belangrijk. En naast passeren moet het passen ook naar een hoger niveau. Ik wil graag leren. Voel me niet groter omdat ik technisch ben. Ik weet: waar je ook gaat, het gaat altijd om respect te verdienen.”
