Handbalster Tanitha Mooijer verlaat tweede thuis VOC voor rivaal Dalfsen n n
Hij zei dat het goed was
Een jaar geleden, toen de handbaldames van Succes Schoonmaak/VOC eindelijk de landstitel heroverden, leverde dat al op z’n zachtst gezegd gemengde gevoelens op in huize Mooijer-Smit. Dochter Tanitha maakte deel uit van de selectie, maar vader Michel Mooijer, manusje van alles bij VOC, kon er vanwege zijn ziekte niet bij zijn. Enkele maanden later overleed hij. Toen de dames van VOC vorige week weer met de kampioensschaal hosten, stond zijn dochter daar niet tussen. Een paar weken eerder maakte Tanitha bekend over te stappen naar de tegenstander in de finale, rivaal Dalfsen. ,,Vanaf dat moment maakte ik geen deel meer uit van de VOC-selectie. Ik heb de laatste kampioenswedstrijd wel bezocht en zat met een dubbel gevoel te kijken.”
Aan de wand in het huis aan de Damcoogh hangt een collage met foto’s. Herinneringen die vooral gemaakt werden in de tijd dat vader Michel – ongeneeslijk – ziek was. ,,Deze bijvoorbeeld”, wijst ze op een kiekje waarbij ze met haar zus Dionne op het vliegveld van Barcelona zit. ,,Gingen we met z’n drieën naar de Champions League-handbalwedstrijd van Barcelona tegen Rhein Neckar Löwen. De top van de wereld. Echt ongelofelijk mooi.” Zoals ze ook samen naar een concert van Queen gingen.
,,Hij bezocht ook een show van mijn broer Justin, die homoseksueel is en als drag queen shows danst. We zijn altijd heel vrij opgevoed, mochten doen en laten wat we wilden. Met bepaalde regels uiteraard. Voor mijn broer was het ook niet moeilijk om uit de kast te komen.” Wijzend naar de andere gezinsleden op de foto: ,,Mijn andere broer, Bodhi, is kok geworden. Quinten studeert nog.”
Kruisbandblessure
Moeder Petra Smit is van Amsterdamse origine. ,,Mijn ouders zijn hier gekomen en op het Munnikenveld, in het Gruttoplantsoen, komen wonen.” De oudste dochter, Dionne, handbalde in de tijd van Debbie Bont, huidig international en speelster van de Deense topclub Kobenhavn Handbold. Petra: ,,Debbie en Dionne gingen destijds van Volendam naar het toenmalige De Volewijckers, later VOC. Ze kreeg later een kruisbandblessure en is tegenwoordig trainer/coach bij Volendam Dames 2. Komend seizoen gaat zij wekelijks een training verzorgen bij het eerste. Tanitha wilde destijds net als haar zus, handballen. We besloten haar meteen bij VOC lid te maken. Het werd hier thuis handbal en nog eens handbal. Soms tot gruwel van de jongens. Als pupil van de week mocht je tijdens een thuiswedstrijd altijd oplopen met de dames 1 en iets vertellen over jezelf. Werd gevraagd wie haar idool was. ‘Dat is mijn zus. Ik wil ook handballen’, zei Tanitha.”
Ze doorliep de jeugdselecties van Midden-Nederland tot de A-jeugd. ,,En ik heb meegetraind met Jong Oranje, maar werd niet geselecteerd. Voor mijn gevoel ging het goed, maar er werd gezegd dat ik iets te klein was voor tophandbal. Niet goed en niet sterk genoeg. Waarom laat je mij dan komen? Ze weten niet wat ze missen. Dat was mijn reactie. Lengte is niet alles.”
Dat bewijzen genoeg andere speelsters op haar positie. Petra: ,,Ze heeft alle posities gehad. Haar zus was keepster, dus daar begon Tanitha ook. Vervolgens werd ze hoekspeelster, kwam op de cirkel. Elke trainer kijkt anders naar een speelster. In de C-jeugd werd ze tot opbouwster opgeleid”, zegt ze over haar rechtshandige dochter.
,,Ik ben multi-inzetbaar, kan op links, rechts en in het midden spelen. Dat is wat ik echt wil, ik wil op alle posities in de opbouw uit de voeten kunnen. Anders ben je zo beperkt. Als je een wissel in zet en je komt uit op de middenopbouw, moet je ook kunnen schieten.” Ze leest spel en tegenstander zorgvuldig. ,,Mijn speloverzicht is goed, ik zie heel veel, zie snel waar de ruimtes liggen, wat de tegenstander doet. Als ik op de bank zit, kijk ik naar wat de speelsters van de tegenstander doen. Ik let dan niet op hoe mijn haar zit.”
,,Dat haalde ik ook steeds uit de beelden die mijn vader van onze wedstrijden maakte. En ik sprak er over met trainers. Het is goed om heel veel beelden van jezelf te kijken, om te zien wat beter kan. En dan moet je zorgen dat je een paar wedstrijden later het gevoel hebt dat je er iets mee hebt gedaan. Wie niet lang is moet slim zijn. Ik vind mijn spel, het verdelen daarvan, leuker dan alleen maar omhoog gaan en op doel schieten.”
,,Ik ben vaak vergeleken met Rachel de Haze.” De topspeelster van de landskampioen, die gek genoeg nooit voor een buitenlands avontuur koos, is explosief, duikt vaak door de verdedigingsrij van de tegenstander heen. ,,Deed ik ook. Dan duik je de cirkel in. Ik viel best vaak en hard, zat vaak onder de blauwe plekken. Ben ik aan de slag gegaan, om die val te breken of proberen juist niet te vallen. Ik heb daarop getraind en het lichaam sterker gemaakt. En ik heb nooit grote blessures gehad, ben een keertje door mijn enkel gegaan. Ik gebruik ook geen hulpmiddelen op voorhand, geen braces of zo. Dat is ook de filosofie van mijn fysio, Herman Tol, oud-speler van heren 1 handbal. Kijken waar de pijn ontstaan is en daar op anticiperen.”
‘Toen ik vertelde dat
ik bij Dalfsen mee ging trainen,
klapten mijn VOC-medespeelsters’
Na de lagere school ging ze direct door naar het Caland Lyceum, waar sport en studie gecombineerd mogen worden. In 2014 leek ze haar grote droom al te realiseren. ,,Ik mocht in oktober van dat jaar stage lopen bij de Deense club Viborg. Ging ik samen met mijn vader daarheen. En ik werd ook aangenomen, om in de zomer daarna te komen. Maar in december van 2014 werd bij mijn vader kanker gediagnosticeerd.”
Petra: ,,Hij had nergens last van, wel van vermoeidheid en hij dacht aan een burn-out. Hij kwam in de molen terecht en bleek darmkanker te hebben, met uitzaaiingen in de lever.” Tanitha: ,,Papa was nooit ziek, leefde gezond.” Petra: ,,Het kwam daarom voor ons allemaal als een klap bij heldere hemel en er was niks meer aan te doen. Het zou zes weken tot zes maanden duren. Michel bleef altijd positief.”
Tanitha: ,,’Ik word 100’, zei hij. Mijn vader wilde ook dat ik het avontuur in Denemarken met beide handen zou aanpakken, maar ik wilde niet bij hem weg gaan.” Petra: ,,Michel kreeg diverse chemokuren en wist het te rekken, bleef strijdvaardig, maar na een tijdje leverde de chemo niets meer op en had hij zoiets van ‘ik leef gewoon en kijk wat er gaat gebeuren’. Zo is hij bijvoorbeeld nog vier weken op vakantie geweest met Tanitha en Quinten.”
,,Daarvan teruggekomen kreeg hij een ongezonde kleur. Zijn bruine gelaat werd gelig. Hij voelde zich naar omstandigheden verder goed. Uiteindelijk heeft hij het zelfs 2 jaar en 8 maanden volgehouden. In mei vorig jaar kreeg hij rugproblemen en bleken de uitzaaiingen in het staartbeentje te zitten. Toen ging het opeens snel. Tot aan augustus, dat waren de slechtste maanden. Hij werd weggevreten.”
Tanitha: ,,Hij kon al een tijdje zijn werk niet meer doen en was drie jaar geleden tot het bestuur van VOC toegetreden. Je had de voorzitter en mijn vader. Hij deed ontzettend veel, ook de werving van sponsoren. En op een gegeven moment begon hij met de camera wedstrijden te filmen. In het begin zaten we dan ’s avonds of de volgende dag samen de wedstrijd te analyseren, aan de hand van die beelden. Maakte hij naderhand een youtube-kanaal en daar zette hij de wedstrijden telkens op, zodat iedereen de beelden tot zijn of haar beschikking had.”
,,Elke wedstrijd stond hij ergens aan de kant te filmen, tot hij op een gegeven moment niet meer in staat was de camera vast te houden. Kwam bij de meiden van de A1 het idee om iets met mijn vader op het wedstrijdshirt te doen. Ik had het helemaal niet door, wat ze precies bedoelden. Maar het was heel mooi. Naast de andere sponsoruitingen stond er een beeltenis van mijn vader met de camera en daarbij de initialen MM op het shirt. Kwam mijn vader de kleedkamer binnen, iedereen had zijn trainingsjack nog aan en de aanvoerster ging staan en nam het woord. Ze zei dat we iets moois hadden gedaan voor hem en trok haar jack uit… Niemand kon het droog houden.”
Groen hart
Petra: ,,Hij wilde vorig jaar rond deze tijd nog mee naar de wedstrijd om de landstitel en het NK van de A-junioren, waar Tanitha speelde. Maar het ging niet meer. Op zijn verjaardag is VOC landskampioen geworden. Dat was een prachtig cadeau. Hebben we thuis gekeken, maar Michel stuurde me daarna naar de sporthal. Als er iemand een groen hart was, dan was het Michel wel.” Tanitha: ,,Hij deed alles voor VOC. Een dag na het landskampioenschap nam ik de schaal mee in mijn tas. En gaf ‘m thuis aan mijn vader. Hij knuffelde de schaal.”
Michel bleef daarna vechten, om er bij te blijven. Tanitha: ,,Zijn geest was te sterk voor zijn lichaam. Dat was al een tijdje op. Toen hebben we op een gegeven moment met z’n allen gezegd: nu is het klaar.” Petra: ,,Alle dozen met foto’s kwamen de laatste dagen naar beneden, wat zorgde voor hilarische gebeurtenissen. Een kakofonie natuurlijk. Michel lag op zijn bed in de huiskamer en blies op een gegeven moment zijn laatste adem uit. Met een lach op zijn gezicht. In de verte moet hij ons hebben gehoord.”
Tanitha: ,,Ik heb alleen nog maar de mooie herinneringen.” Petra: ,,Dat doen het brein gelukkig ook. De kinderen waren heel bang dat ze hem altijd voor zich zouden blijven zien als hoe ziek hij in de laatste periode was, als hoe hij in de kist lag. Gelukkig is dat beeld weg gegaan.”
Tanitha: ,,Dat heb ik losgelaten, daar wil ik niet meer aan denken. Ik wilde denken aan bijvoorbeeld die wedstrijd in Barcelona, met z’n drietjes, waar we via Matthijs Vink, oud-speler van Volendam, kwamen en voor m’n vader een Barça-shirt was geregeld met handtekeningen. En ik ging op de foto met mijn idool. Víctor Tomás, hoekspeler. Klein voor een man, maar hij blijft doorgaan, knokken. Mannenhandbal ís en gaat zo hard.”
Tanitha had zelf vorig jaar februari haar debuut gemaakt bij VOC in de eredivisie. ,,Voor aanvang van dit seizoen kwam ik bij de selectie, ik wist dat ik niet veertig minuten per wedstrijd zou gaan spelen in het eerste, dus ik moest ritme opbouwen en houden in het tweede. Dat vond ik prima. Alleen heb ik uiteindelijk maar twee wedstrijden met het eerste mee gedaan. Laatst belde de trainer me en hij zei dat hij me erbij wilde behouden en zei dat ik een belangrijkste speelster zou worden in de groep volgend jaar, maar ik dacht: dat heb ik eerder gehoord, waarom zou ik je nu wel geloven?”
Ze was ondertussen opgevallen bij Dalfsen-coach Monique Tijsterman. Petra: ,,Ze heeft daar meegetraind en deed daarna dingen die ik haar nooit eerder had zien doen. Dat heeft vooral te maken met vertrouwen en visie. Als trainer moet je niet dingen beloven als je ze niet na kunt komen. Het leven is niet alleen maar leuk, daar horen ook teleurstellingen bij. Maar praat daarover met elkaar. Leg het uit.” Tanitha: ,,In bepaalde wedstrijden stonden we ruim voor en kon hij me echt eerder inzetten.” Petra: ,,Je ontwikkelt jezelf niet als je op de bank zit, dat zegt Monique ook. Maar het was niet makkelijk, hoor, na vijftien jaar vertrekken bij VOC.”
‘Op een gegeven
moment zei ik:
‘Pap, het is goed, je hebt gedaan
wat je kon doen,
het is op…
ga nou maar’
Tanitha: ,,Het was mijn tweede thuis. VOC, Sporthal Elzenhagen. Maar als ik nog naar het buitenland wil, moet ik een andere stap maken, dus ik ben voor persoonlijke ontwikkeling gegaan. Als ik zou blijven, dan word ik net als Rachel de Haze en Lindsey Schrekker, hele goede speelsters die nooit die stap hebben gemaakt naar het buitenland. Ik wil het gewoon proberen. Bij Dalfsen ga ik wel meedraaien en minuten maken in de eredivisie. Ik ga ook de deur uit. De speelsters wonen daar in een gemeenschappelijke ruimte van een hotel, met een gemeenschappelijke keuken.”
Bij VOC was er begrip. ,,De meiden van dames 2 waren heel positief. Toen ik het vertelde dat ik mee mocht trainen bij Dalfsen, klapten mijn medespeelsters. Ik dacht: wat gebeurt hier? Ze knuffelden, sommige huilden. Terwijl ik verdorie weg ga bij VOC. Het is toch een beetje Ajax en Feyenoord.”
Of ze nog overleg heeft gehad met haar vader, voor het delicate besluit. ,,Ik keek daar in het hotel naar buiten en had het gevoel dat er iemand stond, had het gevoel dat papa bij me was. Hij heeft me eigenlijk gezegd, toen ik het belletje kreeg van Dalfsen: ‘Doen, zonder twijfel’. In onze laatste gesprekken voor zijn dood was zijn boodschap ook: ‘ga naar het buitenland, haal het beste uit jezelf. Ga kijken hoe het is’. En Denemarken is het land waar ik heen wil.”
Ze is qua type speelster vaak vergeleken met Boj van Limbeek, die nog bij Kras/Volendam speelde, en Rachel de Haze. ,,Ik ben destijds meer naar Boj en zijn spel gaan kijken. Ik kan vanuit het niets ineens iets doen, iets openbreken. Komt ook omdat ik veel naar Rachel heb gekeken, Die gaat vanuit het niets een-tegen-een-situatie aan en stuurt de tegenstandster het bos in. Ik heb maar een klein gaatje nodig en kan ook goed samenspelen met de cirkel.”
,,Het is sowieso goed dat ik er op uit ga.” Petra: ,,Je moest je tenslotte ook staande houden tussen de meiden uit Amsterdam en van daar buiten, hebt op school gezeten in Osdorp en bent daardoor steviger in je schoenen komen te staan.” Tanitha: ,,Ik heb voor mijn plekje moeten knokken en dat was niet gemakkelijk in Amsterdam. Maar dat ben ik zelf ook niet. Ik heb wel mijn hart op de tong liggen. Zeg wat ik vind. Ik heb een eigen mening. Ga niets doen omdat jij dat wilt.”
Waar ze mee moest dealen, was dat ,,vanaf het moment dat ik mee ging trainen bij Dalfsen, ik niet meer bij het eerste van VOC zat. Als de trainer het zonder mij wil doen, succes, ik zie hem volgend jaar wel weer.”
Vooruit kijken
Petra: ,,Je moet vooruit kijken. Bij het terugkijken alleen de goede dingen meenemen. In de sportwereld krijg je te maken met ego’s. Niet elke coach is goed in communicatie.” Tanitha: ,,Maar het was wel heel dubbel, tijdens de wedstrijden om het landskampioenschap. Ik gunde het de de club en de meiden van VOC uiteraard wel.”
In september gaat ze weer een studie oppakken, in Zwolle. ,,Ik heb mijn examen in twee jaar gedaan, vanwege de ziekte van mijn vader. Ik stortte me op het handbal en wist qua vervolgopleiding totaal niet wat ik wilde. Wat ik wel wist, was dat ik vooral veel tijd met mijn vader wilde doorbrengen. Het handbal is niet voor altijd, dus ik kan straks beter weer een opleiding gaan oppakken. Ik twijfel nog tussen twee opleidingen. Misschien mezelf specialiseren tot pedagogisch medewerker. Sociaal, met mensen, met kinderen omgaan.” Dan treedt ze wellicht in de voetsporen van haar moeder, die ambulanceverpleegkundige is.
Op 20 mei staat het gezin nabij het Mariabeeld bij het havengat. Samen, om het as van de man en vader die hen is ontvallen, daar uit te strooien. Petra: ,,Op zijn verzoek, op zijn verjaardag. Hij had alles zelf geregeld. De uitvaart, de muziek.” Tanitha: ,,In het laatste jaar hebben we al veel kunnen rouwen. Maar hoeveel pijn een mens kan verdragen… Op een gegeven moment zei ik echt: ‘Pap, het is goed, je hebt gedaan wat je kon doen, het is op… ga nou maar’.”
,,Tuurlijk ga ik hem missen, straks bij mijn eerste wedstrijd voor Dalfsen. Dat zal moeilijk zijn. Dat hij het niet kan zien of kan vastleggen op film.” Petra: ,,Alles in zon eerste jaar gebeurt met een lach en een traan.” Tanitha: ,,Die traan is hartstikke logisch, maar de lach en mooie gedachte aan de herinneringen wint het.”
Fotogalerij
