Pastoor Stomph vertelt openhartig over zijn zorgen, onzekerheden, druk en ongeboren kindjes n n

‘Af en toe denk ik: ik red dit niet’

Weinig mensen beoefenen hun vak met zoveel bezieling als pastoor Paul Stomph (68). Maar juist dat, die drang naar perfectionisme en het goed willen doen voor anderen, kan leiden tot flinke onzekerheden, veel stress en druk. Verslaggever Nick Tol ging op bezoek bij de katholieke geestelijke. Het resulteerde in een openhartig en bij vlagen emotioneel gesprek in de Mariaparochie, waar pastoor Stomph sinds eind vorig jaar woont.

Hoe kijkt u terug op het afgelopen jaar?
,,Het was een bewogen jaar. In december 2016 gaf kapelaan Piets aan dat hij ziek was. Hij sprak de verwachting uit dat hij maanden weg zou zijn. Dat leidde binnen de parochie tot grote schrik. En zijn woorden kwamen ook uit. Pastoor Eric van Teijlingen heeft ons toen gered. Daar zijn wij ontzettend blij mee. Wij hebben vanuit het verleden een speciale band met elkaar, mede doordat pastoor Van Teijlingen mij ooit heeft gemotiveerd om weer voor priester te gaan studeren. We zijn wel twee totaal verschillende mensen. Hij is een levendig, creatief en impulsief persoon. Ik ben van binnen niet eens zo zwaar op de hand, maar zie wel vaak de ernstige kanten van bepaalde zaken. We moeten maar zien hoe dat gaat samenwerken. We zijn aan het vergaderen over de taakverdeling.”
Hoe gaat het met u persoonlijk?
,,Ik ben een heel zorgelijk type aan het worden. Ik denk alsmaar aan wat nog niet goed is. Aan waar ik nog niet aan toe kom. En ik vraag me ook voortdurend af hoe we het voor elkaar kunnen krijgen om beide kerkgebouwen open te houden. Als er niet meer Volendammers gaan bijdragen aan de actie Kerkbalans, dan kunnen we over een jaar of tien tot vijftien zo ernstig in de financiële problemen komen dat we waarschijnlijk de Mariakerk moeten sluiten. Dat zou een ramp zijn. De Mariakerk is een geweldige, stille plek. En het gebouw is open, de hele dag. Daar wordt gebruik van gemaakt. Vrouwen, mannen, jong en oud komen hier langs.”
Ligt deze situatie u na aan het hart?
,,Dat kun je wel zeggen, ja. Het is begrijpelijk dat de lokale bevolking hier heel economisch en praktisch naar kijkt. En ja, dan zou je kunnen zeggen: een van beide kerken kan gesloten worden. Maar het geloof is niet alleen maar economisch en praktisch. God heeft de wereld niet alleen daarvoor geschapen. De kerk heeft ook een emotionele, sociale en historische waarde. En het hoeft helemaal niet moeilijk te zijn. Als ieder huishouden gemiddeld één euro per week aan de Kerkbalans zou doneren, zouden we de begroting fluitend rondkrijgen. Maar meer dan de helft denkt daar niet aan. Sommigen worden er zelfs boos over, als wij zeggen dat veel mensen wel gebruik maken van de kerk en niet bijdragen aan de Kerkbalans. Dat begrijp ik ook wel een beetje. En natuurlijk is iedereen welkom bij God. Zelfs de grootste zondaar. Maar Jezus liet wel duidelijk merken dat God verwachtingen heeft van hoe wij leven. Daarbij is vijftig euro per jaar echt niet het belangrijkste, maar het hoort er wel bij. Ik hoop dat men beseft dat het veel geld kost om de kerk te onderhouden. Ook de Mariakerk moet binnenkort gerenoveerd worden. Ik wil er als pastoor alles aan doen om beide kerken nog zeker vijftig jaar open te houden. Maar dat kunnen we niet zonder hulp van de medemens.”

‘Het voelt alsof het zwaard
van Damocles me
boven het hoofd hangt’

Kunt u al deze bijkomende zorgen wel handelen, naast uw andere werk?
,,Ik ervaar het wel als heel veel. Af en toe denk ik: ik red dit niet, ik moet stoppen. Dan vind ik mezelf ook niet geschikt voor deze rol. Dan denk ik: we hebben hier een daadkrachtiger persoon nodig die beter knopen kan doorhakken dan ik. Het botert over het algemeen erg goed tussen de Volendammers en mij. Ik voel me hier heel welkom en thuis. Maar als manager vind ik mezelf niet altijd even geschikt. Daar ben ik heel eerlijk in.”

‘Als ik mijn kleinkinderen
één keer per maand kan bezoeken,
dan ben ik al heel blij’

Een korte stilte. Dan: ,,Het is ook allemaal heel snel gegaan. Kort na mijn priesterwijding ben ik gevraagd om kapelaan te worden in Bennebroek. Na drie jaar kwam het verzoek om kapelaan te worden in de Vincentiusparochie en ben ik verhuisd. De bisschop zou dan na vijf jaar kijken of ik daarna eventueel een volgende stap zou kunnen maken. En dat zou dan binnen de Vincentiusparochie zijn. Maar binnen twee maanden werd ik gevraagd om pastoor te worden van heel Volendam. Dat is een jaar uitgesteld, maar vervolgens is het alsnog gebeurd. Dat is nu bijna zes jaar geleden. Ik heb in die tijd een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt. En voor mijn gevoel doe ik vreselijk mijn best. Maar ik weet niet of ik momenteel met twee benen op de grond sta. Dat is een vervelend gevoel. Dat geeft stress. Ik heb thuis een enorme lijst liggen, met daarop misschien wel 25 namen van mensen die ik graag wil bezoeken. Maar ik heb er gewoon geen tijd voor. Er komt voortdurend iets tussendoor. En dat zijn allemaal prachtige, eervolle dingen. Maar ik wil zoveel meer. Het voelt alsof het zwaard van Damocles me boven het hoofd hangt. Dat roep ik ook vaak in mijn gebeden. Dan zeg ik: jeetje, Heer, het gaat een keer fout.”
Het is ook al een keer fout gegaan, toen u twee jaar terug vlak voor Pasen met gezondheidsproblemen kampte.
,,Dat was een combinatie van factoren. Ik was aan het vasten en kreeg daarnaast griep. In die week had ik drie uitvaarten en die wilde ik ook graag voor mijn rekening nemen. Tegelijkertijd at ik bijna niks, in die dagen vooral omdat ik geen trek had. Dat was verkeerd. Aan het einde van het eucharistisch gebed ging ik onderuit. Maar toen ik bijkwam, voelde ik me zo vreselijk lekker. Mijn lichaam nam even de regie over. En na een controle bij de dokter bleek er verder gelukkig niets aan de hand te zijn. Ik ben ook zelden ziek en probeer gezond te leven. Ik mis wel het sporten. Ik was altijd een schaatser. Maar daar heb ik geen tijd meer voor. Mijn vrije tijd gebruik ik om naar mijn familie te gaan. Als ik mijn kleinkinderen één keer per maand kan zien, dan ben ik al heel blij.”
Vindt u niet dat er in een normaal bestaan voldoende ruimte hoort te zijn voor dat soort privézaken? Sporten is toch juist goed om fit te blijven en helder te kunnen blijven denken?
,,Ja, maar dit is geen normaal bestaan. Ik ken geen priesters die het heel rustig aan doen. Je wilt ook beschikbaar zijn, dat mensen een beroep op je kunnen doen.”
Kunt u ’s nachts wel in slaap komen?
,,Ik dwing mezelf om minstens zeven uur per nacht te slapen. En als ik wakker lig, plak ik er nog een uurtje aan vast. Ik hecht veel waarde aan slaap, gebed en niet te weinig eten. Ik heb wel zeer chaotische dromen. Ik moet er weleens om lachen. Dan denk ik: hoe is het mogelijk? Vannacht moest ik twaalf gigantische banketstaven bezorgen. Er zijn veel parochianen die met minder slaap kunnen functioneren en geen last hebben van gekke dromen. Dat vind ik heel bijzonder en zou ik ook vreselijk graag willen. Maar ja, ik ben ook al 68 jaar.”
U vertelde zojuist in het voorgesprek dat u het gevoel heeft dat u mensen heeft gekwetst als het gaat om uw uitspraken rond het ongeboren leven. Wat bedoelde u daarmee?

‘Pas als ik onze
ongeboren kindjes mag zien
in de hemel,
zal ik helemaal gelukkig zijn’

,,Ook in Volendam zijn er problemen op dat gebied. Je kunt als kerk niet zomaar zeggen dat je een kind niet mag laten weghalen, vind ik. Wat ik wel belangrijk vind, is dat er meer steun komt voor vaders en moeders die twijfelen over abortus, bijvoorbeeld als ze weten dat er een kind met handicap op komst is. Ik zou het goed vinden als er een opvangcentrum komt waar ouders op een eerlijke manier kunnen worden begeleid bij het maken van hun keuze en waar kinderen met een handicap uiteindelijk kunnen worden opgevangen. Nederland stevent volgens de vorige regering af op een samenleving zonder kinderen met het Syndroom van Down. Dat vind ik afschuwelijk. Natuurlijk zijn het niet alleen maar schattige mensen, maar zijn wij dat wel altijd? Ik vind het geen goede ontwikkeling en het druist bovendien in tegen het geloof. Doordat ik zelf zo uitgesproken ben over dit onderwerp, zouden er mensen gekwetst kunnen zijn. Het is immers een gevoelig gebied. Maar ik wil alleen maar het beste voor iedereen, dat vaders en moeders na afloop geen spijt krijgen van hun beslissing. Daarom zou het zo mooi zijn als er een opvangcentrum komt. Wat dat betreft vind ik de Nederlandse samenleving trouwens heel tegenstrijdig in haar visie. Je mag wel abortus plegen. Maar als je een opvangcentrum wilt voor ouders die twijfelen en kinderen met een handicap, dan moet het aan zóveel eisen voldoen. Je moet eerst de Staatsloterij winnen, voordat je dat kan realiseren. Ik vind dat een kwalijke zaak.”
Waarom houdt deze discussie u zo erg bezig?
,,Ik spreek uit ervaring. Ik heb zelf meegemaakt welke impact abortus kan hebben op je leven en relatie met je echtgenote. Het is heel privé en ik wil het niet zo gauw kwijt, maar ik heb geen geheimen. Mensen worden vaak door schade en schande wijs. Mijn vrouw Willemijn en ik hebben uiteindelijk twee dochters en één zoon mogen krijgen, maar zijn ook twee keer in de fout gegaan. Bij de eerste keer was ik een hippie van negentien jaar. Ik was niet gelovig en wist nergens van. Een dombo, eigenlijk. Later hebben we drie prachtige kinderen gekregen. Daarna raakte mijn vrouw weer zwanger en bleken we er niet hetzelfde over te denken. Ik heb mijn vrouw nooit iets verweten , maar voor mij was en is het een nachtmerrie. Ik ben meegegaan naar de abortuskliniek. Verschrikkelijk. Ik zal daar tot aan mijn dood mee blijven worstelen. Pas als ik onze ongeboren kindjes mag zien in de hemel, zal ik helemaal gelukkig zijn. Ik dagdroom er weleens over. Mijn vrouw is overleden toen ze 44 jaar was. Ik hoop dat ze onze kindjes nu iedere dag om de nek kan vliegen. Ik ben wat dat betreft ook weleens ongeduldig en verlang ernaar om ze te zien. Al wil ik daar ook niet te veel over zwijmelen, daar heb ik geen zin in. Ik moet aan het werk. En mijn drie kinderen ondersteunen. Opa zijn.”
Wat een heftig verhaal…
,,Ik heb dit ook niet van tevoren bedacht. Maar het kwam ter sprake en ik heb geen dubbele bodem. Als er door deze bekentenis mensen zijn die me niet meer willen, dan vind ik dat ontzettend erg. Ik weet dat ik een bekeerde zondaar ben en heb niet heel veel eerbied voor mezelf. Ik heb ook vaak gezegd: moet ik wel priester worden? Maar er is gelukkig een belangrijke kracht in de boodschap van Jezus Christus en dat is dat hij zonden wil vergeven. God houdt van ons en hij is degene bij wie je altijd hulp kunt vinden. En misschien dat er nu ook mensen zijn die beter snappen waarom ik zo uitgesproken ben over het ongeboren leven. En wie weet helpt het sommige vaders en moeders. Denk er heel goed over na, wil ik alleen maar aangeven. En als je spijt hebt, durf te geloven dat God van je houdt, op je zit te wachten en alles goed wil maken.”
Ter afsluiting nog even heel wat anders. Hoe gaat u Kerstmis vieren?
,,Mijn focus ligt op wat er hier allemaal gebeurt. Verder komen mijn kinderen langs en mag ik Jozef spelen bij een mooi middeleeuws kerstspel op de school van een van mijn kleinkinderen. Dat vind ik heel leuk en bijzonder om te doen.”

‘Ik weet dat ik een
bekeerde zondaar ben
en heb niet heel veel
eerbied voor mezelf’

Kerstmis is ook een feest waarbij de kerken in Volendam vol zitten. Vindt u het hypocriet dat veel mensen alleen rond Kerstmis naar de kerk gaan en verder weinig van zich laten horen? Of is het juist een mooie gedachte dat er nog steeds geloof aanwezig is in ons dorp?
,,Om nou te zeggen dat het hypocriet is, vind ik te veel een veroordeling. Ik weet niet waarom sommigen maar één keer per jaar komen. Ik weet niet wat er in ze leeft. Het kan komen door een teleurstelling. Of misschien wel door mij. In dat geval hoop ik dat God een weg vindt om hen weer te ‘genezen’. Dat er met Kerstmis veel mensen langs komen, is voor mij wel een bevestiging dat er ergens nog een vlammetje brandt. Het is de kunst om dat verder aan te wakkeren. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan…”
Hoe ziet u uw eigen toekomst?
,,Ondanks alles heb ik nog steeds een grote drive om mijn werk als pastoor met hart en ziel uit te voeren. Als mijn onzekerheden en zorgen ten koste gaan van de parochie, dan hoop ik dat ik dat meteen in de gaten heb. En dan moet ik stoppen. Dan moet ik veel spullen weg doen en bij mijn dochter gaan wonen. Dan ben ik een oude man. Dan kan ik de rozenkrans nog bidden en de Mis vieren. Daar denk ik weleens over na. Dat is misschien niet goed, maar ik ben er heel eerlijk in. Misschien ben ik te onzeker, dat kan. En misschien schiet ik helemaal niet zoveel tekort als ik denk, dat kan ook. Maar het is mijn gevoel. Ik ben ervan overtuigd dat God me de juiste kant op stuurt. En ik hoop van harte dat ik nog een tijdje in Volendam mag blijven. Ik denk dat meer rust en overzicht in mijn leven al een groot verschil kunnen maken.”

 

Daphne de Baat verwezenlijkt haar droom als model in Amerikaanse wereldstad n n

Een vleugje Volendam in hartje New York

Wonen en werken in het bruisende hart van New York. Veel jonge meiden dromen ervan, slechts weinigen maken het ook echt waar. Daphne de Baat (21) is zo’n uitzondering. Ze werd geboren in Volendam, verhuisde op zevenjarige leeftijd met haar ouders en broers naar Canada en werkt nu al bijna drie jaar als succesvol model in The Big Apple.

Een paar weken geleden maakte Daphne nog deel uit van een wel héél bijzonder onderonsje. Demi Jonk, ook een model uit Volendam, woonde tijdelijk in New York. Daphne kende haar aanvankelijk niet, totdat ze een berichtje ontving van haar voormalige dorpsgenootje. ,,Daarin schreef ze dat wij in New York bij dezelfde agency zijn aangesloten en of ik zin had om een keer koffie te drinken”, vertelt Daphne. ,,Dat leek me leuk, dus we spraken af. En wat denk je? Pas toen ontdekten we dat we allebei in Volendam zijn geboren. Nog toevalliger: de vader van Demi woont al tien jaar in de straat waar ik een jaartje heb gewoond: de Tjalk. En Demi’s moeder en mijn moeder hebben in hun jeugdjaren ook lang naast elkaar gewoond. Ongelooflijk, hè?”
Modellenappartement
Daphne huurt sinds enkele maanden haar eigen appartement, midden in Manhattan. Ze woont op vijftien minuten lopen van Union Square en vlakbij hotspots als Times Square en Central Park. ,,Het is echt ideaal”, verzekert ze. ,,Ik kan overal naartoe lopen, waardoor ik bijna nooit de metro hoef te nemen. Bovendien voel ik me op deze plek thuis, kan ik er lekker mijn werk doen en ik hoef geen rekening te houden met anderen. Dat is heel fijn.”
Voordat Daphne haar eigen paleisje op de kop tikte, woonde ze twee jaar lang samen met zeven andere meiden in een modellenappartement. En daar had ze ietwat minder privacy dan ze nu heeft. ,,Toen ik in New York arriveerde, dacht ik dat ik een woonruimte zou gaan delen met één ander meisje. Totdat ik dus het appartement binnenliep en daar zeven meiden op de bank zag zitten. Ik ben sinds een paar maanden aan het vloggen, maar ik zou willen dat ik in die periode ook wat meer had gefilmd. Je weet namelijk niet wat je ziet in zo’n modellenappartement. Ik sliep op een stapelbed, de keuken was constant vies en er lag overal kleding van andere meiden. Ik ben zelf heel schoon opgevoed, mijn moeder stofzuigt twee keer per dag. Maar zo zijn duidelijk niet alle modellen…”
Volendamse roots
Daphne heeft op YouTube een eigen kanaal waarop ze vlogs plaatst over haar leven in New York. Als je haar persoonlijke video’s bekijkt, valt al snel op dat ze nog beter Engels spreekt dan Nederlands. In haar vlogs merk je aan niets dat ze een link heeft met Volendam. Maar ze zag 21 jaar geleden toch echt het levenslicht in de Roerdompstraat. Ze lacht: ,,Mijn moeder heet Sandra en is een ras-Volendamse. Mijn vader Bas de Baat komt uit Edam.”

‘Ik sliep op een stapelbed,
de keuken was constant vies
en er lag overal kleding
van andere meiden’

Daphne was zeven jaar en zat op de Sint-Petrusschool toen haar vader een baan in Calgary kreeg aangeboden. ,,Hij werkte toen voor IBM als projectmanager en dat bedrijf had in Canada een Nederlander nodig voor een bepaalde klus. Daar werd mijn vader voor gevraagd, waarna we met z’n allen zijn verhuisd. Dat was heel wat, weet ik nog.”
Daphne sprak op dat moment geen woord Engels. ,,Maar als je jong bent, pak je dat snel op. Na een week of tien in Canada sprak ik de taal al vrij goed en ging ik mijn eigen weg. Ik miste mijn familie en vriendinnetjes in Nederland wel, maar uiteindelijk was ik ook best snel gewend aan een nieuwe omgeving. Calgary is een leuke, gemoedelijke stad.”
Libelle
Na drie jaar in Calgary verhuisde de familie De Baat naar Aruba, voor weer een ander project van vader Bas bij IBM. Twaalf maanden later keerde het gezin om dezelfde reden terug naar Canada. Toronto werd de nieuwe uitvalsbasis. En daar werd Daphne op twaalfjarige leeftijd voor het eerst vastgelegd door een modellenbureau. ,,Dat kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Ik was vier jaar toen ik in Nederland mijn eerste fotoshoot voltooide, voor de Libelle. Dat vond ik zo leuk dat ik dacht: dit wil ik op latere leeftijd vaker meemaken.”

‘Ik heb in Tokio
elke dag lopen huilen,
maar ik had het
niet willen missen’

Kansen daarvoor kreeg ze genoeg. Ze koos uiteindelijk voor het modellenbureau in Toronto. In haar eerste twee jaar bij die agency werd Daphne echter alleen geselecteerd voor wat kleine klusjes. ,,Ik had in die periode een beugel en dat vinden ze bij een modellenbureau niet zo heel schattig”, verklaart ze lachend.
Maar ondertussen werkte ze zichzelf wel in de kijker. Er kwam onder meer interesse vanuit Azië. Een modellenbureau uit Tokio had foto’s van Daphne gezien en vond haar geschikt voor de Japanse markt. ,,Ze vonden me alleen iets te klein, dus ze wilden nog even wachten. Zo duurde dat een paar jaar voort. Ze vroegen heel vaak om nieuwe foto’s van me. Dat voelde vrij bijzonder. Ik wist dat ik op een dag naar Tokio zou gaan als model.”
Niet bang
Zo geschiedde. Toen Daphne de lengte van 1.72 meter bereikte, wilde het Aziatische modellenbureau haar naar Tokio laten komen. Het was augustus 2012 toen ze in het vliegtuig naar de Japanse metropool stapte. Ze was op dat moment pas vijftien jaar en zou na ruim twee maanden weer terugkeren naar Canada. ,,Het was best heftig. Ik heb elke dag lopen huilen daar. Ik zat in m’n eentje in een hotelkamer en het is een totaal andere wereld dan ik gewend was. Hier in Amerika hechten ze veel waarde aan hoe je je voelt en zijn ze best flexibel. In Japan hebben ze dat niet. Ze hebben daar een idee in hun hoofd en stoppen pas als ze dat hebben waargemaakt. Ik was een keer zes uur later dan gepland klaar, om twee uur ’s nachts. Daar word je niet heel blij van, als meisje van vijftien.”
Ook de taalbarrière maakte het lastig. ,,Er waren amper mensen die Engels spraken. Ik heb zelf wat simpele zinnetjes in het Japans geleerd. Kan ik wat water krijgen? Hoe lang gaat het nog duren? Dat soort dingen. Het was best pittig, maar aan de andere kant heb ik er ook heel veel van geleerd. Je bent daar op jezelf aangewezen en moet alles eigenhandig oplossen. Daar word je zelfstandig van, je ontwikkelt jezelf razendsnel. En ik ben niet snel meer bang, na alles wat ik daar heb meegemaakt. Achteraf gezien had ik het dan ook niet willen missen.”
Wilhelmina
Na twee enerverende maanden in Tokio reisde ze met een opgelucht gevoel terug naar Toronto. Daar is ze gebleven totdat ze haar highschool-periode had afgerond. Intussen bleef ze werken voor haar toenmalige agency. ,,Toen ik klaar was met highschool, hebben zij mij in contact gebracht met Wilhelmina Models; een toonaangevend bureau in de Verenigde Staten. Dat was best grappig, want toen ik als twaalfjarig meisje mijn eerste agencies ontmoette, had Wilhelmina al interesse in mij. Ze vonden me destijds nog te jong, maar vijf jaar later zeiden ze: we willen Daphne naar New York halen.”
In oktober 2014 is ze voor het eerst twee maanden die kant op gegaan. Ze was nog steeds maar zeventien. ,,Daarna heb ik ook nog twee maanden in Milaan gewoond, maar New York beviel me veel beter. Ik ben opgegroeid met die Western-achtige sfeer en voel me er thuis. Bovendien heb je in Milaan vooral high-fashion-werk en ik ben meer van beauty- en lifestyleklussen. In juli 2015 ben ik daarom permanent naar New York verhuisd. Langzaamaan begon mijn meisjesdroom werkelijkheid te worden.”
Maybelline
Ze woonde eerst twee jaar in een modellenappartement, daarna nog een paar maanden samen met één ander model en sinds kort heeft ze dus haar eigen onderkomen in Manhattan. ,,In zo’n modellenappartement heb je altijd te maken met de energie van anderen. Als jij een goede dag hebt, zijn er altijd wel drie met een rotdag. Het is wel prijzig om een appartement voor jezelf te huren, zeker in New York. Maar ik heb het er voor over.”

‘Ik hou er niet van
om stil te zitten
en ben hier niet
om vakantie te vieren’

Daphne is een gewild model in The City That Never Sleeps. Ze heeft elke week wel een aantal castings en fotoshoots en werkt geregeld samen met een grote partij als Maybelline, een bekend beauty-merk. ,,Het is een apart vak. De ene week ben je van maandag tot en met donderdag vrij en zit je in het weekend helemaal volgepland. De andere week is het precies andersom. Als ik vrij ben, probeer ik meestal zelf een shoot in te plannen. Ik hou er niet van om stil te zitten en ben hier niet om vakantie te vieren. En Instagram is heel groot nu, dus ik werk hard om steeds meer volgers te krijgen. Daarbij zijn goede foto’s belangrijk.”
Tussen de bedrijven door vindt ze voldoende tijd voor ontspanning. Soms gaat ze uit, soms bezoekt ze een mooie basketbalwedstrijd in Madison Square Garden. ,,Maar ik kom nooit op een punt waarop ik zó dronken ben dat ik de volgende dag urenlang in bed lig.”
Voeding
Het is absoluut niet zo dat de mooie opdrachten haar komen aanwaaien. Daphne heeft er veel voor moeten doen en laten om zo succesvol te worden. En dat doet ze nog steeds. ,,Ik heb in het verleden best problemen met mijn gewicht gehad”, bekent ze. ,,Er zijn momenten geweest waarop ik veel moest verliezen. Inmiddels ben ik erachter dat ik niet alles kan eten en heb ik een modus gevonden waarin ik me comfortabel voel. Sommige dingen eet ik nog zelden. Brood, bijvoorbeeld. Dat vind ik heerlijk, maar als ik het eet, voel ik me daarna gewoon shit. Ik heb nu een voedingsprogramma met veel proteïnes, groenten en dat soort dingen. Tot twee jaar geleden had ik echt weleens medelijden met mezelf, als ik zag dat andere modellen wél gewoon alles konden eten. Maar ik heb die knop omgezet. Ik wil me goed voelen en presteren. Dit is m’n carrière en daar wil ik alles uithalen. Stel dat ik er over een jaar of tien mee stop, kan ik zoveel brood eten als ik wil. Maar nu gewoon even niet.”
Victoria’s Secret
Los van het voedingsprogramma heeft ze een personal trainer in de sportschool, met wie ze drie of vier keer per week aan fitness doet. Daarnaast volgt ze zelf nog cardiotrainingen. ,,Het is hard werken, maar er zitten gelukkig meer leuke dan minder leuke kanten aan het leven als model. Het geeft mij iedere keer weer een voldaan gevoel als ik na een shoot het eindresultaat zie. Wat ik verder zo mooi vind aan dit vak, is dat je oneindig veel verschillende kanten op kunt. Het is nooit saai. En je hebt als model geen punt waarop je kunt zeggen: nu ben ik aan de top.”

‘Tot twee jaar geleden
had ik echt weleens
medelijden met mezelf’

Al komt een contract bij Victoria’s Secret wel in de buurt van het allerhoogste wat je als ambitieus model kunt bereiken. Volgend jaar wil Daphne gaan meedoen aan de casting voor de wereldberoemde show van het populaire damesmerk. ,,Dat staat al heel lang op mijn verlanglijstje. De meeste meiden doen twee of drie castings voordat ze eenmaal de show krijgen. Maar ik wil sowieso kunnen zeggen dat ik de casting heb gedaan. Daarvoor doe ik nu specifieke trainingen, om mijn spieren nog iets kleiner te laten worden. Overigens heb ik ook de droom om ooit een tv-programma te presenteren, in combinatie met het modellenwerk. En ik weet nu: als je ergens echt vól voor gaat, dan kán het.”
Kerstmis in Toronto
Maar eerst gaat ze de komende dagen heerlijk genieten van een samenzijn met familie. Een paar dagen geleden is Daphne teruggevlogen naar Toronto, waar het hele gezin gezamenlijk Kerstmis gaat vieren in het ouderlijk huis. Even tijd om uit te blussen. ,,Ik ga meestal drie keer per jaar terug naar Canada en daarnaast komen mijn ouders, broers en schoonzus ook af en toe deze kant op. Het is immers maar een uurtje vliegen van Toronto naar New York.”
Ze beschouwt Toronto nog steeds als haar thuis. ,,Vooral met Kerstmis. Dat is toch de afsluiting van het jaar, met iedereen samen bij elkaar. Lekker Nederlands praten. Heerlijk.”

‘Meedoen aan de casting
voor de Victoria’s Secret-show
staat al heel lang
op mijn verlanglijstje’

Ook haar geboorteland bezoekt ze nog af en toe. ,,In mei ben ik er nog geweest. De zus van mijn moeder heeft een kindje van twee jaar. Dat is wel een van de redenen om de komende tijd vaker naar Nederland te gaan. Een groot deel van onze familie woont nog steeds in Volendam en we houden echt van dat dorp. Ik voel mezelf ook nog altijd meer Nederlands dan Canadees. Maar voor mijn vaders werk was er meer te doen in deze omgeving en voor mij liggen hier ook veel meer kansen. Ik sluit niet uit dat ik ooit voor lange tijd terugkeer naar Nederland. Maar voorlopig is er hier nog genoeg werk aan de winkel.”

Foto’s: Instagram Daphne de Baat & Wilhelmina Models.

“Als ik terugkijk” debuutroman van Ber Runderkamp

Van de oud-dorpsgenoot Ber Runderkamp (zoon van Ben en Gerda Runderkamp), die nu in Velsen-Noord woont, is op 17 november jl. zijn eerste boek verschenen. Deze roman is uitgegeven door Uitgeverij Boekscout en is ook verkrijgbaar in de boekwinkel van Jan Cas Sombroek. Ber Runderkamp schreef al jaren gedichten en verzen. Deze werden o.a. gebruikt in de Engelstalige nummers, die hij samen met zijn broer Michael vertolkte. Het duo Still Minors trad talloze malen in Volendam en Edam op. Dit duo werd ook wel de nieuwe Simon & Garfunkel genoemd.

Toen Ber Runderkamp naar Velsen-Noord verhuisde zijn het gitaarspel en de optredens met Still Minors op een laag pitje komen te staan. Ber is zich toen gaan leggen op het schrijven van lange verhalen. Doordat hij in april getroffen werd door de ziekte van Lyme, is hij (tijdelijk) uit zijn werk geraakt. Niets doen zit niet in zijn aard en zo kreeg hij alle tijd om zich op het schrijven van zijn debuutroman te richten. Op 17 november was de releasedatum van het boek “Als ik terugkijk”. Het is een fictief verhaal. Het schrijven heeft Ber Runderkamp altijd als zijn hobby gezien. Het boek “Als ik terugkijk” wordt op demand gedrukt. “Wie weet wat hiervan terecht komt en als het aan mij ligt zal er nog een vervolg op deze eerste roman komen”, vertelde de auteur.
Samenvatting
Het verhaal van “Als ik terugkijk” hier kort samengevat: Eenzame Becky van Loef leeft in het verleden. Als haar vader overlijdt voelt ze weinig; een leegte en de drang om te weten wie hij écht was. Ze gaat in op de uitnodiging die ze erft, reist af naar Spanje en ontmoet zijn vrienden. Terugkijkend op haar leven leert ze haar vader beter kennen. De keuzes die hij maakte in het vaderschap en in het huwelijk met Becky’s moeder lijken allemaal verbonden met de leer die hij aanhing. Keuzes die het leven van Becky en haar zus dusdanig vormden dat een bittere smaak haar tong blijvend teistert.
Over de auteur
Ber Runderkamp (1987) woont in Velsen-Noord. In de buurt van industrie en strand. Contrast dat hem vormt. Hij schrijft en speelt gitaar. In het dagelijkse leven geeft hij leiding aan een groep mensen met een afstand tot de reguliere arbeidsmarkt. Veel van zijn inspiratie haalt hij uit de worstelingen die deze mensen ondervinden. Sinds 2006 schrijft hij gedichten en sinds 2010 is hij zich gaan richten op verhalen. ‘Als ik terugkijk’ is zijn debuutroman.
Fragment uit het boek
‘Heb je alles? Paspoort, handbagage?’
Koenraad knikte en stapte uit de auto.
Terwijl ik een bagagekarretje haalde, leegde hij de kofferbak. Ik liep met hem mee tot de vertrekhal. Om ons heen liepen mensen voorbij. Veelal enthousiast en opgewonden.
‘Tot over een week’, zei Koenraad droog en draaide zich om. Ik keek hem op zijn rug en voelde een verlangen. Contact. ‘Pa?’ Vragend keek hij over zijn schouder.
‘Wat ga je in hemelsnaam doen in Spanje? Ik heb het je al eerder gevraagd. Waarom blijf je niet bij mam? Ze heeft je nodig.’ Even keek ik naar mijn voeten. ‘Je weet dat het morgen de sterfdag is van haar zus.’ Koenraad liet zijn karretje staan en kwam terug. ‘Je tante is dood en blijft dood, of ik nou bij je moeder ben of niet.’
Ik voelde mijn bloed borrelen. ‘Daar gaat het niet om. Je rent maar weg van je verantwoordelijkheden. Ma heeft je nodig. En,’ wild gebarend opende ik mijn mond, ‘ik heb je nodig. Maar ik weet niet wie je bent. Ik ken je niet.’
Hij legde zijn handen op mijn schouders. ‘Jullie zijn sterke vrouwen. Zonder mij redden jullie het ook wel.’ Hij draaide weer om. Ik zwaaide met een slappe hand maar hij zag het niet. Het was de laatste keer dat hij naar Spanje afreisde.
Boekgegevens: Titel: Als ik terugkijk
Auteur: Ber Runderkamp
Aantal pagina’s: 194
ISBN: 9789402240740