Herrezen singer-songwriter Case Mayfield presenteert vrijdag zijn nieuwe album: Egomaniac n

‘Vorig jaar dacht ik: de koek is op’

Case Mayfield had er een tijd lang geen zin meer in om muziek te maken en op te treden. Totdat de singer-songwriter werd overgehaald door een aantal mensen in zijn omgeving en tóch weer de studio in dook. Het resultaat heet ‘Egomaniac’, zijn vierde album met daarop negen nummers. Komende vrijdag wordt het op akoestische wijze gepresenteerd in BackStage Hotel in Amsterdam. ,,Ik ben niet meer aan het jagen op succes.”

Het leven van Kees Veerman, zoals hij in het dagelijks leven heet, ziet er een stuk anders uit dan pakweg vijf jaar geleden. De 30-jarige Volendammer is sinds drie maanden getrouwd, verhuist eind februari naar Edam en studeert voor basisschoolleraar. ,,Dat had je niet verwacht, hè?”, lacht de eigenzinnige muzikant, die nu nog in Amsterdam woont. ,,Weet je? Vorig jaar dacht ik: de koek is op. Ik had ongeveer tien prachtige jaren gehad als muzikant. Maar ik was wel klaar met dat alsmaar onderweg zijn en die aanhoudende onzekerheid. Je kunt geen huis huren of kopen, want je weet nooit waar je over een paar maanden bent. Het is een vorm van overleven. Je moet steeds knokken om overeind te blijven. Op een gegeven moment houd je dat niet meer vol. Dan ben je moegestreden. Op dat punt was ik beland.”
Lekker schizofreen
Sinds hij besloot voor vastigheid te kiezen, viel in rap tempo alles op z’n plaats. ,,Studie, een huis, trouwen”, somt hij glimlachend op. ,,Sinds dat allemaal lekker gaat, voelt het muziek maken ook weer erg fijn. Ik zit nu in het eerste jaar van mijn opleiding en ben op diezelfde school aangenomen als remedial teacher. Dat is een fancy woord voor kinderen begeleiden die achterlopen met bepaalde vakken. Leuk werk, vind ik. En vooral fijn dat ik nu gewoon kan doen wat ik wil en niet meer die verplichting heb om te móeten leven van de muziek.”
De naam van het album – Egomaniac – houdt verband met de Case Mayfield van een paar jaar geleden. Hij vertelt: ,,Iemand die alles voor zichzelf doet, ten koste van alles en iedereen om zich heen. Dat is nu wel veranderd. Ik ben ouder en wijzer.”
Als hem wordt gevraagd naar het genre van zijn nieuwe album, antwoordt Veerman met: ,,Ik heb geen flauw idee. Een beetje rock & roll, een beetje depressief. Hier en daar wat New Orleans. Lekker schizofreen. Sommige nummers zijn wel tien jaar oud. De stijl loopt dus nogal uiteen. Precies wat men van me gewend is.”
Eigen label
Tal van toonaangevende muzikanten hebben Mayfield geholpen bij het inspelen van de nummers in de studio. ,,Onder wie Paul de Munnik op toetsen. Dat soort ras-muzikanten heb ik in de loop der jaren leren kennen. Toen ik ze vroeg, zeiden ze meteen ‘ja’. Geweldig natuurlijk. Zij kunnen alles spelen wat je maar wilt. Ik was vergeten hoe leuk het was om platen op te nemen in de studio. Met dit soort mensen erbij is het echt een genot.”

‘Geweldig dat iemand
als Paul de Munnik
wilde meedoen
als studiomuzikant’

Het album wordt uitgegeven door BackStage Hotel Records, een label dat Veerman oprichtte in samenwerking met de eigenaar van het gelijknamige hotel waar hij zijn nieuwe cd vrijdag gaat presenteren. ,,De eigenaar daarvan is een vriend van me. Er komen vanuit de Melkweg en Paradiso veel muzikanten langs bij zijn hotel. Hij kent al die mensen en zei onlangs tegen me: waarom beginnen we geen eigen label? Zo gezegd, zo gedaan. Ik mag nu zoveel muziek uitbrengen als ik wil. En dan zien we wel hoe het gaat.”
Op donderdag 18 januari wordt ‘Egomaniac’ eveneens gepresenteerd in De Harmonie in Edam. Veerman twijfelt nog over een rondje langs de Nederlandse radiostations. ,,Vroeger deed ik dat wel altijd, of het nou vroeg in de morgen of diep in de nacht was. Nu heb ik er niet zoveel zin meer in. Misschien een liveoptreden bij Radio 2 of iets in die trant. Dat zou wel mooi zijn.”
Commotie
Mayfield won in 2010 de publieksprijs van de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter. Daarna verschenen zijn twee EP’s, die lovend werden onthaald. Na de lancering van zijn debuutalbum ‘The Many Colored Beast’ in 2012 volgde al snel de doorbraak bij het grote publiek, met optredens bij De Wereld Draait Door en Giel Beelen. Hij stond met datzelfde album zeven weken lang op achttien in de Nederlandse Album Top 100.
Mayfield kon in feite spelen waar hij wou, maar verkoos vaak toch de intieme optreedlocaties boven de grote zalen. ,,Ik had in het begin niet eens een label. Ik bracht het eerste album meer uit om te oefenen. Maar het ging vervolgens snel. Heel snel. Dat kwam mede doordat ik een grote mond had. Dat zorgde wel voor wat commotie. Het allerleukste vond ik dat ik dan mocht toeren door het land. Stond ik in Paradiso en op festivals, waaronder Into The Great Wide Open op Vlieland. Daar bewaar ik mooie herinneringen aan.”
In zijn eerste jaren speelde hij meestal akoestisch, totdat hij in contact kwam met een Volendamse band: Elementric. ,,Een groep bijzondere figuren, die eigenlijk niet bij mijn genre muziek paste. Maar het pakte heel goed uit.”
De komende jaren blijft Mayfield vooral akoestisch spelen. ,,Ik wil twee albums per jaar gaan uitbrengen. Dan blijft het ritme er een beetje in zitten. Je weet het natuurlijk nooit, maar ik acht de kans vrij klein dat ik mijn huidige leven ooit nog ga opgeven voor een doorbraak als muzikant. Daarvoor bevalt dit me te goed.”

Foto’s:
Singer-songwriter Case Mayfield.

Albumhoes Case Mayfield – Egomaniac. (Foto: Nick Helderman).

 

Jan Zwarthoed tien jaar na de val van een ladder n

‘Als alles gewoon is, is dat heel bijzonder’

Met de hand, de ogen en het gevoel, brengt hij op fabuleuze wijze onder meer portretten van ‘bappen’ en tafereeltjes van begin vorige eeuw tot leven. Terwijl het horen, zien en voelen als zintuiglijke waarnemingen behoorlijk zijn aangetast, nadat Jan Zwarthoed (gokker) tien jaar geleden als schilder prompt van zijn hoge ladder viel en weerloos op de grond smakte.
Als door een wonder overleefde hij en klom, vanuit de kreukels, weer omhoog. De nasleep kende, als elke trede van de ladder, een andere fase. Jan en zijn vrouw Ineke vertellen daarover, over het leven met ‘niet aangeboren hersenletsel’ en het leven met een nieuwe ‘ik’.

Het eigen bedrijfje dat hij was opgestart, liep juist zo lekker, nadat hij met een rotgevoel was vertrokken bij de werkgever die hij meer dan drie decennia trouw was. ,,Voor die werknemer moest ik cursussen gaan volgen, want ik kreeg een leidinggevende functie. Met mensen werken vond ik leuk. Ik lees nu een boek over antropologie – een wetenschap die zich bezighoudt met alle aspecten van de mens – en dat vind ik enorm interessant.”
,,Maar het was ook zo dat ik destijds bepaalde zaken in de gaten had, die niet klopten. Dat vonden de toenmalige directeuren niet zo leuk, dus ik moest weg. Er werd me een hoop onrecht gedaan. Uiteindelijk wilde ik zelf weg, ben als schilder voor mezelf begonnen en werkte vaak samen met Kevin Jonk.”
Niet haatdragend
,,Toen we zo’n anderhalf jaar bezig waren, vroeg mijn vroegere baas of ik zijn buitenboel wilde schilderen. Heb ik over m’n hart gestreken, ik ben niet haatdragend, dus ik nam de klus toch aan.”
,,Kevin was op dat moment op een andere klus. Ik had mijn ladder tegen het huis gezet. Altijd als ik die ladder op ging, had ik één hand voor het werk en één hand voor mezelf. Om de ladder vast te houden. Ik stond bovenaan Het moet vervolgens een black-out zijn geweest. Want m’n hand liet opeens los. En het emmertje met m’n spons had ik ook losgelaten. Ik weet nog dat ik ging, achterover…”
Hij klapte met zijn rug op de rechtopstaande steentjes. ,,De vrouw des huizes schreeuwde in paniek en toen kwam de vrouw van Johan Koning bij me. Zij is verzorgster in het bejaardentehuis en zij heeft me de hele tijd wakker gehouden, wat achteraf heel belangrijk is geweest.”
,,Ik weet nog dat er twee mensen boven me hingen. Ik hoorde de één zeggen: ‘hij gaat zo dood’. En de ander zei: ‘nee, hij is te sterk’. Dat heb ik ook gehoord. En hoe ver weg ik ook was, ik dacht: daar moet ik me aan vasthouden. Want ik wilde natuurlijk niet dood.”
De traumahelikopter werd ingevlogen, uiteindelijk vertrok hij per ambulance meer dood dan levend richting het ziekenhuis. Ineke: ,,Behalve een verbrijzelde ruggenwervel en twee gebroken ruggenwervels, zorgde de klap op zijn hoofd voor een schedelbasisfractuur. Er kwam veel druk op het hoofd en daardoor waren de eerste 24 uur erg kritiek. Er werd ook gevreesd voor een dwarslaesie. Tussen dood en leven en tussen kunnen blijven wandelen of definitief in een rolstoel heeft een millimeter gezeten.”

‘Mijn twee jaar eerder
overleden tante zei:
Wat doe jij hier?
Weg jij!’

Jan: ,,Ik heb een God’s geluk gehad. Want terwijl ik die eerste dag in kunstmatig coma lag, heb ik mijn twee jaar eerder overleden tante gezien. Die tante zei: ‘Wat doe jij hier? Weg jij!’ Dus ik ben er geweest, aan die andere kant.”
,,Omdat de canule in de chaos wat hard was binnengebracht, was er schade gemaakt en kon ik niet meer slikken. Maar dat was wel noodzakelijk, want ik moest weer natuurlijk gaan eten, dan alleen via een sonde. Heb ik met angst en pijn in de nachtelijke uren geoefend, net zo lang tot het lukte. En langzamerhand kwam mijn smaak ook weer terug.”
Ineke: ,,Onze dochter Anneke zou een paar maanden later trouwen, maar het leven van ons gezin stond op z’n kop. In die weken hebben we zoveel hulp en krachten van buitenaf gehad, is er zoveel gebeden, onvoorstelbaar. We hebben met heel veel zichtbare en onzichtbare engelen kennis mogen maken.”
,,Na vier weken AMC en vier weken in het Waterland-ziekenhuis heeft hij een half jaar gerevalideerd in Heliomare. ,,In het AMC ging er nogal wat mis. Jan – die in de eerste dagen na het ontwaken nauwelijks een woord kon praten – is daar ook uit zijn bed gevallen. Ik eiste een scan en na aandringen ging een arts onderzoek doen. Toen-ie met een lichtje in Jan’s oog scheen, zei Jan opeens: ‘U doet het heel vakkundig’. Ik schrok en zei: ‘Dit is Jan, hij is terug’. Dit was zijn humor. Dus misschien is die val nog ergens goed voor geweest.”
,,Een jaar na de val bracht Jan alsnog Anneke naar het altaar. Dat was een zeer speciaal moment.”
Naast het nieuwe geluk, de hoop en de succeservaringen waren er uiteraard ook teleurstellingen. ,,Eerst was er de periode van het accepteren. Ik hoopte na verloop van tijd weer aan het werk te kunnen. Maar de arts keurde mij voor honderd procent af. Bepaald letsel zou nooit meer herstellen. Ik belandde in de put. Maar als je onderaan in de put zit en je kijkt naar boven, zie je het licht.”
,,In die tijd heb ik veel nagedacht. Ook over een periode die ik toen net achter de rug had, in Heliomare. Daar kwam een meisje, dat een auto-ongeluk had gehad met bijna dodelijke afloop. Ze huilde alleen maar, elke dag. Ik ging dan naar haar toe en probeerde op haar in te praten. ‘Je moet door’, zei ik. Uiteindelijk vroeg ze of zij bij mij op de kamer mocht en dat gebeurde ook. Zij werd daarna steeds positiever en dat moest ik in de periode daarna juist weer voor mezelf gebruiken.” Ineke: ,,Positief zijn is een groot deel van je herstel.”
Acceptatie
Jan: ,,De weg van acceptatie duurde lang. Ik heb gewoon een paar manco’s overgehouden aan de val. Qua revalidatie heb ik veel zelfstandig gedaan en qua onderhoud heb ik een paar vormen van therapie aangehouden, zoals de chiropractie van Nancy Schilder en Mark Ott, als ook het bezoek aan de fysio. Elke week train ik daar een keer op conditie en evenwicht, want dat is verstoord geraakt. Het gehoor van het ene oor is verminderd, de ander is als het ware verbeterd. Ik heb een suis in m’n oor, waar ik aan gewend ben geraakt.”
Hij beweegt zich sindsdien via een driewieler door het dorp. Waarmee hij dicht bij zijn huis een keer werd aangereden, zodat die total-loss raakte. Zelf kan hij niet meer autorijden. ,,Ineke heeft angst als ik achter het stuur zit en dat begrijp ik.
,,Ik ben sneller vermoeid, moet goed op mezelf passen en uitkijken dat ik niet over de grens ga. Ook als ik buiten ben. In bekende situaties is het geen probleem. Dan weet ik de weg en wat er komen gaat. Maar in vreemde situaties en als het dan gaat schemeren, dan wordt het moeilijk en dan zakt mijn energieniveau.”
Drie ochtenden in de week verricht hij vrijwilligerswerk bij Aaf Beers. ,,Ik ben daarnaast aan het schrijven over wat me is overkomen, ik lees veel en uiteraard schilder ik, dat is heerlijke ontspanning.”
Door de traumatische hersenbeschadiging is Jan veranderd. Niet alleen in fysieke zin is zijn evenwicht verstoord, ook de balans in de relatie liep een knauw op. Maar kreeg wel verdieping. ,,Mijn karakter is zeker veranderd. Ik ben preciezer, wil geordend zijn.” Ineke: ,,Jan maakt altijd een schema van de dag, voor zichzelf, in zijn hoofd. Mocht er vanuit mij iets zijn wat daarvan afwijkt, dan ontstaat er iets bij hem.” Jan: ,,Dan ontstaat er een conflict, want dan geef ik tegengas.” Ineke: ,,Maar dan geef ik aan bij Jan dat ik hem niet kan horen denken.”
Jan: ,,Je gaat toch meer aan jezelf denken. Dus met alle respect voor je vrouw, die moeite doet het me zo goed mogelijk te maken, denk ik niet altijd aan haar. Ik denk dat dat een soort zelfbehoud is. Egocentrisch, ben ik geworden. Ineke denkt wel eens dat ik mezelf in situaties achter hetgeen verschuil wat me is overkomen. Zij wil nog wel eens situaties bagatelliseren. Ik heb veel van mijn humor verloren. Ben meer cynisch geworden, dat besef ik. Niet dat ik nog boos ben op wat is gebeurd. Dat heb ik in het begin wel gehad.”
,,Als ik bijvoorbeeld voor het schilderen iets in m’n hoofd heb en daarvoor nodig heb, dan wil ik zo snel mogelijk geregeld hebben dat er een kleurenwaaier komt. Dan trapt Ineke op de rem en daar heeft ze dan gelijk in.”
,,Ik had vroeger een bepaalde nonchalance in het leven. Die is nog niet terug. Ineke kan dan wel eens radicaal worden en daar ben ik het niet mee eens. Dat laat ik dan ook merken, dan ben ik niet zo braaf. Ondanks dat ze alles doet om het me naar de zin te maken. Waarbij bezorgdheid een grote rol speelt.” Ineke: ,,Je kunt natuurlijk niet alles op het ongeluk schuiven, dat sta ik niet toe. Hij is gewoon veranderd. Aan wat er is gebeurd, kunnen we niets meer veranderen. Hoe we er mee omgaan, daar hebben we wel invloed op. In Heliomare heb ik destijds die paar zinnen van het liedje van Nick & Simon opgehangen:
‘Kijk omhoog, naar de zon, zoek niet naar een antwoord…’
We moeten er steeds opnieuw mee omgaan. Ik heb zelf ook in de put gezeten en ik weiger om daar in terug te vallen. Je moet ook de waarde van alles zien. Als alles gewoon is, is dat heel bijzonder, is ons motto.”
Jan: ,,Ik heb soms wat meer tijd nodig om ergens bij op te komen.” Ineke: ,,Er is letterlijk een stukje aan de binnenkant van zijn achterhoofd weggeslagen. Maar wij zeggen: cellen kunnen herstellen. Daarom traint Jan zijn hersenen, zoals hij dat ook – samen met Mark Ott – met zijn ogen heeft gedaan, waardoor het zicht een stuk verbeterd is. Met speciaal glas in zijn bril ziet hij bovendien niet meer dubbel.”
Trots laat hij boven zijn kamer, ingericht met apparatuur voor fysieke training, zien. Jan: ,,Discipline is daarbij belangrijk. Alle therapieën en trainingen hebben hun dienst bewezen en dat zal ik ook onderhouden.” En op de bovenste verdieping is plaats voor zijn atelier. ,,Het schilderen geeft me totale ontspanning.” En wat daar uit voortvloeit, heeft niet alleen een zalvende werking, maar heeft tevens niet aan schoonheid ingeboet. Zonder ladder, kwast of kozijn. De kunstenaar en zijn penseel, ze komen samen tot verbijsterend mooie levenswerken op het doek.

Collectanten gezocht
Als gevolg van de val zijn bij Jan Zwarthoed enkele aansturende functies vanuit de hersenen verminderd, weggevallen maar ook juist versterkt. In de week van 29 januari tot 3 februari is de collecteweek van de Hersenstichting. Daarvoor is men in Volendam nog op zoek naar collectanten. Aanmelden kan bij Klaas Smit, 0613606809 of Jan en Geer Schilder, 362216.

Nivo-verslaggever Nick Tol woont schaatstoernooi bij in Kolomna: ‘Angst? Rare mensen? Totaal geen sprake van’ n

Ongegronde vooroordelen over Rusland

Nivo-verslaggever Nick Tol was vorige week zes dagen in Rusland om namens De Telegraaf verslag te doen van de EK afstanden schaatsen in Kolomna, een stad met krap 200.000 inwoners. De 23-jarige Volendammer zag in die periode een ander land dan hij aanvankelijk verwachtte. In deze krant een monoloog.

,,Ik moet eerlijk zeggen dat ik er best tegenop zag, zo’n trip naar Rusland. En ik was niet de enige. Ook de meeste schaatsers en hun coaches stonden niet te springen om richting Kolomna te vertrekken. Door al die verhalen over politieke conflicten en dopingperikelen staat Rusland immers niet bekend als een aantrekkelijke en vriendelijke natie. Bovendien is de reis ernaartoe best een gedoe. Allereerst was er vanwege het slechte weer veel vertraging. Daarna had ik nog een overstap in Frankfurt. En als je eenmaal in Moskou bent, moet je nog anderhalf uur rijden naar Kolomna. Als het meezit.”
Blaffende waakhond
,,Woensdagmiddag arriveerde ik op het tweede vliegveld van Moskou: Domodedovo. Dat lag het dichtst in de buurt bij mijn hotel. Ik wist van tevoren dat ik niet in een geweldig onderkomen terecht zou komen, want alle fatsoenlijke hotels waren afgehuurd door de schaatsteams en –organisaties. Het bevond zich een kilometer of tien van het oude centrum van Kolomna. Een van de receptionistes had geregeld dat er een taxichauffeur klaarstond op het vliegveld. Hij was weliswaar een uurtje te laat en sprak geen woord Engels. Maar met handen en voeten lukte het me om duidelijk te maken dat ik de persoon was die hij zocht. Het taxiritje van anderhalf uur zou me omgerekend 35 euro gaan kosten. Prima.”
,,Eenmaal aangekomen bij het hotel hoopte ik nog dat de chauffeur de verkeerde bestemming had ingevoerd in zijn navigatiesysteem. Maar dat was tegen beter weten in. Ik herkende het namelijk van de foto’s op Booking.com. Het oogde flink verpauperd. Bij de slagboom zat een bejaarde man van naar schatting 80 jaar. Naast hem een waakhond, die niet wilde stoppen met blaffen. Welkom in Kolomna.”
,,Ik heb mijn koffer in mijn kamer gedropt en ben naar het hotel van de schaatsers vertrokken met dezelfde taxichauffeur. Daar had ik direct een interview met schaatsster Lotte van Beek. En ik zag er Erik van Lakerveld, een collega van de Volkskrant. Hij bivakkeerde in hetzelfde hotel als ik. We hebben ’s avonds een hapje gegeten en zijn daarna samen teruggegaan. Bij het hotel stond de blaffende waakhond weer klaar om ons op te vangen.”
Sigaret in taxi
,,Al met al was de eerste dag niet om over naar huis te schrijven. Maar toen ik de volgende dag wakker werd, zag het leven er een stuk beter uit. De zon scheen, de lucht was blauw en de vogeltjes zaten fluitend in de bomen. Klinkt wel héél geromantiseerd dit, maar het was echt zo. Bij het ontbijt trof ik Erik weer, die collega van de Volkskrant. Het ontbijt was karig. Iets wat voor een omelet moet doorgaan en taaie pannenkoeken. Maar goed, het was in ieder geval gezellig in de ontbijtzaal. Een soort café-restaurantje, met meer personeel dan hotelgasten. Typisch Russisch. Er wordt hier veel werk verschaft om mensen van de straat te houden. Een serveerster in een hotel verdient, net als bijvoorbeeld een bewaker, ongeveer 500 euro per maand. Niet veel, maar het leven in Kolomna is ook niet heel duur.”

‘Bij het eerste beste klooster
kregen we meteen heilig water
aangereikt door een man van
om en nabij de 80 jaar’

,,Na het ontbijt zijn we direct naar de Kometa-ijshal vertrokken. Daar zou de volgende dag de eerste EK afstanden in de schaatshistorie van start gaan. Het is een indrukwekkende ijsbaan, midden in het oude centrum van Kolomna. Zeker een van de mooiste banen ter wereld en zelfs vrij modern. Ook het internet was er prima. De persdame was heel behulpzaam en sprak prima Engels. Ze verwees ons door naar onze werkplek, met uitzicht op de bijzonder mooie orthodoxe kerken in het oude centrum. Erik en ik gingen ieder onze eigen weg, zoals dat meestal gaat bij journalisten van verschillende media. Maar nadat ons eerste werk erop zat, hebben we nog een loopje gemaakt door het oude centrum. Waanzinnig mooi. Geen huis of kerk is hetzelfde en de architectuur van de gebouwen is indrukwekkend. Bovendien hing er een prettige vibe.”
,,Ook het avondeten was prima. Voor een habbekrats bestelde ik een stukje gebakken kabeljauw. En als kritische Volendamse visliefhebber kan ik zeggen dat het vers en goed bereid was. Hoewel geen van de serveersters een beetje Engels sprak, begreep ze uit onze lichaamstaal wel dat we na het eten graag een taxi wilden bestellen. Ze knikte vriendelijk, pakte de telefoon en een minuut of vijf later stond er een auto klaar. Gevaar? Angst? Rare mensen? Slecht eten? Vooralsnog totaal geen sprake van. Deze taxichauffeur bood ons nota bene een sigaret aan. Ik rook niet, maar was bijna geneigd om het aanbod gewoon te accepteren. Dat zou het plaatje helemaal compleet maken.”
Consul en Mutko
,,Vrijdag begon het toernooi. Bij het ontbijt in ons hotel ontmoette ik een man die de consul van de Nederlandse ambassade in Moskou bleek te zijn. Hij was samen met een Russische collega die de taal van ons land vrij behoorlijk sprak. Ook zij zaten ‘gewoon’ aan de pannenkoeken en misvormde omeletten. Wat doen die mensen in dat verpauperde, maar gezellige hotel ver buiten het centrum van Kolomna? Nou, ook voor hen was er geen kamer meer vrij in de betere hotels en ze wilden toch graag de schaatswedstrijden bijwonen. Best grappig dat je dan twee Nederlandssprekende mensen treft op zo’n plek.”
,,Na een leuk gesprek zijn Erik en ik weer richting de baan vertrokken. En wie dacht dat Russen niet van schaatsen houden, heeft het mis. Het stadion zat helemaal vol – stuk of 4500 mensen – en de sfeer was nog intenser dan je het doorgaans in het Friese Thialf meemaakt. Ronald Mulder zei na afloop: normaal gesproken hoor ik tijdens het rijden altijd mijn openingstijd, maar met de drukte in deze hal was dat onmogelijk.”
,,Het was uiteindelijk halftwaalf ‘s avonds toen we na een lange werkdag arriveerden in een goed aangeschreven restaurant. Daar troffen we de collega’s van NOS. Het was meteen lachen geblazen. Want even daarvoor waren wij allemaal aanwezig bij een interview met Vitaly Mutko, de zeer onomstreden vicepremier van Rusland. Jeroen Stekelenburg van NOS mocht hem eerst spreken en doordat Erik en ik alvast probeerden mee te luisteren, waren we vol in beeld. En ja, dan staat je telefoon roodgloeiend als het sportjournaal vervolgens begint. Wij grapten natuurlijk over de extra hoge kijkcijfers die zij daardoor zouden hebben.”
Bagdad
,,Zaterdag raakte ik bij het ontbijt weer in gesprek met de consul van de Nederlandse ambassade. Hij zou naar het oude centrum gaan, om wat kerken en dergelijke te bezoeken. Ik ben met hem meegegaan. Bij het eerste beste klooster kregen we meteen heilig water aangereikt door een man van om en nabij de 80 jaar. Hij zei dat dit water alle ziektes kon genezen. Het smaakte in elk geval prima en de sfeer in die kloosters en kerken was best bijzonder. De Russen belijden het geloof zeer intens, zo viel op. Ook jongeren.”
,,Naarmate het gesprek met de consul vorderde, bleek dat hij behoorlijk wat heeft meegemaakt in zijn carrière bij Buitenlandse Zaken. Hij heeft twee jaar in Bagdad gewoond. Iran, Turkije, Bulgarije, dat soort landen. En niet in de meest vredelievende tijden. Desondanks had hij zijn gevoel voor humor niet verloren. Ik vond het een aardige en interessante man, al kon hij het achterste van zijn tong natuurlijk niet laten zien.”
,,Twee uur en een tiental bevroren tenen verder (gevoelstemperatuur van -10 graden Celcius + een dik pak sneeuw) ben ik weer naar de ijsbaan gegaan voor de tweede dag van de EK. Je maakt lange dagen in zo’n week, maar je beleeft toch altijd weer aparte dingen. Zeker in zo’n land.”
,,Inmiddels was mijn aanvankelijke beeld van Rusland al flink bijgesteld. Natuurlijk kan ik niet voor het hele land spreken en natuurlijk lopen er echt wel boeven rond. Maar Kolomna voelde over het algemeen ontzettend gemoedelijk. Je hebt geen moment het gevoel dat je onveilig bent als je over straat loopt of in de taxi zit.”
Russisch gezin
,,Dat gevoel werd bevestigd toen ik een dag later met diezelfde consul van de ambassade meeging naar een andere collega van hem. Ook een Rus, die vloeiend Nederlands spreekt doordat hij ooit via zijn studie verpleegkunde in een ziekenhuis in Breda belandde. Hij nodigde ons uit in zijn huis, vlakbij de ijsbaan. Toen we er arriveerden, wees hij naar een moeilijk lopende bejaarde man die tegenover hem woonde. Het bleek een Russische oud-roeier te zijn, die op de Olympische Spelen van München in 1972 een bronzen medaille had veroverd. Grappig verhaal.”

‘Voor mij was deze reis
het zoveelste bewijs
dat je nooit te veel waarde
moet hechten aan vooroordelen’

,,Eenmaal in zijn huis stonden zijn Russische vrouw en jonge kinderen (een dochtertje en zoontje) al klaar om ons te verwelkomen. Ze spraken geen Engels, maar hun lichaamstaal maakte duidelijk dat ze het leuk vonden dat we langskwamen. En dat terwijl er op dat moment Russisch-orthodoxe Kerst werd gevierd.’
,,We kregen eerst een rondleiding door zijn huis. Aan de buitenkant oogde het traditioneel Russisch, met stenen muren van meer dan 120 jaar oud. Best mooi. Ook binnen zag het er goed verzorgd uit; van slaapkamer tot woonkamer. Eén kamer bleef overigens dicht. Daar verbleef zijn zieke schoonvader. Hij was pas zestig jaar, maar volledig opgebrand. In Rusland schijnt de medische zorg niet overal even best te zijn, dus zij hebben besloten om hem de laatste weken van zijn leven te ondersteunen. Ondanks het feit dat hij niet altijd even aardig is geweest richting zijn dochter en schoonzoon. Schijnt ook typisch Russisch te zijn. Als je familie of vriend bent, laten ze je niet zomaar vallen.”
,,Ook wij werden in de watten gelegd. Er stond allerlei lekkers op tafel en we voerden een leuk gesprek over van alles en nog wat. Een uurtje later gingen de consul en zijn collega terug naar de ambassade in Moskou. Hun collega uit Kolomna, die elke dag in totaal zes uur op en neer reist naar de ambassade, zette mij hoogstpersoonlijk af bij de ijsbaan. Terwijl die hemelsbreed 300 meter van zijn huis stond. Hij wilde er zeker van zijn dat ik goed terecht zou komen. Mooi gebaar.”
Behoorlijke baard
,,Na de laatste dag van de EK heb ik overwogen om meteen de trein naar Moskou te nemen, zodat ik nog een glimp van die stad kon opvangen. Volgens de consul, die ook enorm te spreken was over Rusland, is Kolomna qua uitstraling namelijk niks in vergelijking met het prachtige Moskou. Omdat ik wederom pas rond half 12 ’s avonds mijn laptop dichtklapte, heb ik toch besloten om gewoon in Kolomna te blijven.”
,,Maandagochtend stapte ik in de taxi richting Domodedovo airport. Dit keer met een beduidend positiever gevoel dan toen ik daar woensdag uit het vliegtuig liep. Op de luchthaven werd ik weliswaar een paar keer uitvoerig gecheckt en indringend aangekeken. Maar dat kwam waarschijnlijk ook doordat ik mijn scheerapparatuur was vergeten mee te nemen naar Rusland en daardoor een behoorlijke baard had staan…”
,,Ik weet in elk geval dat ik zeker nog een keer ga terugkomen voor een stedentrip in Moskou. Voor mij was deze reis het zoveelste bewijs dat je nooit te veel waarde moet hechten aan vooroordelen. Nu toewerken naar de Olympische Spelen van Pyeongchang, waar ik eind januari naartoe ga. Zou dat niet gevaarlijk zijn, dat Zuid-Korea? Zo dicht bij Noord-Korea…”