Gerrie Eijlers keert na dertien seizoenen in de beste competitie ter wereld terug
n
n
Auf Wiedersehen Bundesliga
Een staande ovatie van het 2500 koppen tellende GWD Minden-publiek was zijn deel tijdens zijn laatste thuiswedstrijd. Zoals naast de familie ook de aanwezigheid van vrienden en andere handbalminnende Volendammers een opmaat vormde naar het echte handbalafscheid van Gerrie Eijlers (37) in de Duitse Bundesliga, de beste competitie ter wereld. Op 30 juni doet hij definitief de Duitse deur achter zich dicht. ,,Dan pas komt het echte besef. Nu is nog veel te regelen en staan de wedstrijden nog op de voorgrond. Als we straks echt wegrijden richting Volendam met een aanhanger met troep, dan komt-ie binnen…”
,,Toen we hem in de zomer van 2004 wegbrachten naar Solingen, huilden ze allemaal, zijn moeder, zijn vriendin”, zegt vader Rob Eijlers als het gezelschap in Minden is gearriveerd en buiten in het zonnetje naast de Kampa Halle geniet van een Duitse gewoonte bij sportwedstrijden: Bratwurst.
Ook Marco Beers is meegegaan in het initiatief van een andere oud-speler, Dirk Tuip, om Eijlers bij zijn laatste thuiswedstrijd te aanschouwen. Vlak voor de warming-up praten Beers, die in de Bundesliga voor Gummersbach en Wilhelmshavener speelde, met elkaar. ,,Toch heel mooi dat Marco hier nu is, want zo’n zestien jaar geleden bezocht ik hem als speler in Duitsland, tijdens een wedstrijd van Gummersbach in de Keulen Arena, voor 18.000 toeschouwers.”
Drie jaar later dus zou Eijlers het spoor van Beers, die toen precies de omgekeerde weg aflegde, volgen. Niet wetende dat hij zou uitgroeien tot één van de betere keepers van de wereld. Via Solingen ging het naar Tusem Essen, Balingen en vijf jaar Magdeburg. Na één seizoen bij GWD Minden verlengde hij voor nóg twee seizoenen. Ook al werd Frank Carstens de trainer, de man door wie hij Magdeburg verliet.
‘Je kunt niet elke speler
hetzelfde behandelen,
we zijn geen machines’
,,Ik had onder hem niet het plezier dat ik heb als ik bij het Nederlands team ben. Een trainer moet met iedereen anders om kunnen gaan. Je moet mij vrijlaten in de keuzes die ik maak, in en buiten het doel. Ik moet voor een wedstrijd ‘branden’, daar heb ik vooraf geen acht trainingen voor nodig. Een trainer moet zien en weten hoe dat moet, want een wat oudere speler kan goed zelf bepalen wat hij nodig heeft. Ik weet ook wel dat trainers met twintig man te maken hebben. Maar we zijn geen machines, je kunt niet iedereen hetzelfde behandelen.”
,,Ik wilde spelen toen ik 17 was, was het er niet mee eens dat Jacco Zoetebier en Ruud van den Broeck de voorkeur kregen. Ik was geen pretje voor trainer Jaap Tol. Door de jaren heen leer je wat er nodig is, daarom worden keepers als ze ouder zijn beter. Keepen is psychologie. Een speler wil ergens schieten en jij wilt de bal stoppen en dus probeer je ze te dwingen in een hoek te schieten.”
Recentelijk botste hij nog even met Carstens. ,,We waren veilig en handhaafden onszelf in de 1.Bundesliga en voor sommige jongens was het klaar, althans er werd de avond voor de wedstrijd tegen Magdeburg gedronken. Dat is niet de bedoeling van topsport. Ik wil altijd winnen en helemaal tegen Magdeburg wil ik iets extra’s laten zien.” Minden verloor dik en Eijlers vrat zich op. ,,We hebben veel haantjes in het team, dat werkt niet en de trainer liet teveel begaan. Ik had niets meer te verliezen, dus ik heb het gezegd tegen de betreffende spelers en trainer. Kijk, ik houd ook niet van trainen, maar in de wedstrijden sta ik er.”
Dat is in zijn laatste thuisduel voor Minden – waarbij z’n vrienden Nico Admiraal en Ronald Zwarthoed het spandoek ‘Gerrie weer verrom’ ophangen – tegen Füchse Berlin, dat nog strijd om een plaats in de Champions League, niet anders. De focus is superscherp bij Eijlers, die met name vanuit de hoek weinig doorlaat, zodat de thuisploeg mede door zijn reddingen met een 15-12 voorsprong rust.
Die is vervolgens binnen vier minuten verkwanseld (15-17), ondanks een katachtige safe van Eijlers. Die botst met de Berlijnse cirkelspeler en er vervolgens stevig in gaat als die het aandurft weer de cirkel in te vallen. ,,Hij sprong tegen me op bij die eerste keer, dus dan ga ik er daarna ook in. Alleen was het niet de bedoeling dat zijn duim uit de kom zou gaan…”
De cirkelspeler moet zich laten vervangen, zoals eerder de linkeropbouwer van Füchse met een hoofdwond is uitgevallen. Het is keiharde sport, maar er heerst net zoveel onderling respect.” Omdat Minden het verdedigend niet trekt, is Eijlers ook meerdere malen kansloos en tien minuten voor tijd wordt hij bij een 22-25 stand ingewisseld voor Kim Sonne. Het haalt niks uit, want Minden verliest met 26-29.
Van een achttal spelers wordt afscheid genomen, maar als Eijlers naar voren wordt geroepen, versterkt het geluid van het applaus. Dochter Sophie en zoon Daan mogen ook op het podium.
‘Als ik straks terugrijd
met een aanhanger
met troep,
dan komt-ie binnen’
Daarna deelt hij nog wat handtekeningen uit, poseert voor foto’s en voegt zich bij de Volendammers.
,,Erg leuk dat ze er zijn. Ik heb bij eerdere clubs afscheid genomen, maar dit is het laatste. Hoewel we nog naar Coburg moeten. Ik denk dan dat ook na de laatste seconden echt besef er is dat het voorbij is. Dat die film van al die jaren aan je voorbij schiet.”
Zijn verbleef bij de oosterburen had langer kunnen duren, want Eijlers is nog fit en er werd de afgelopen maanden ook door meerdere clubs uit meerdere landen naar een verlengd buitenlands verblijf gevist, maar hij viel niet over te halen en gaat terug naar Kras/Volendam. Jarenlang stond het leven van het gezin in het teken van zijn (handbal)leven. Terwijl hij privé onder meer moeilijke periodes kende toen zijn vrouw Marleen epileptische aanvallen kreeg. ,,Toen zijn we super geholpen door onze (schoon)ouders, die kwamen om te zorgen dat er iemand thuis was als ik weg was. Ze hebben mij een groot deel van mijn carrière zoveel geholpen, dat is heel veel waard geweest. Zonder die hulp had ik hier nooit gestaan. Mijn ouders brachten me naar allerlei selectiewedstrijden. Ik kon nooit werken en geld verdienen, want ik was met handbal bezig, maar toch kon ik wat dingen kopen. Het was mijn droom, maar dan is het niet vanzelfsprekend dat ouders daar ook alles voor wille geven, terwijl ze niet weten of het gaat lukken. En toch deden ze het.”
,,Als ik nog het plezier had gehad wat ik nu bij het Nederlands team heb, dan had ik in het buitenland doorgegaan tot ik er bij neer zou vallen. Aan de andere kant hebben we altijd gezegd dat we terug zouden gaan naar Nederland als de kinderen naar de basisschool zouden gaan. Dat was toen op gevoel gebaseerd, die uitspraak. En toch is het twee jaar later geworden. Weet je, de familie wordt ook ouder. Ze missen mij niet, maar de kleinkinderen wel. Die willen ze uiteraard vaker zien, want de opa’s en oma’s hebben nu meer tijd om van die kleinkinderen te genieten”.
,,Er heeft een aantal clubs uit het buitenland geïnformeerd. Leuke dingen. Ik snap het niet helemaal, omdat ik niet speel net als vroeger. Maar dat komt door het ontbrekende plezier. Ze kennen me en weten dat ik een stabiele keeper ben. Maar het had echt speciaal moeten zijn, dan was ik in overleg gegaan met Marleen. Bijvoorbeeld Vardar, dat nu de Champions League heeft gewonnen. Bij die club leeft het nóg meer dan hier in Duitsland. Of Barcelona, of Flensburg.” Dat had de familie wel gesnapt. ,,En anders maar niet”, lacht hij.
‘Het leren omgaan met
al die verschillende
mensen, dat vind ik
het mooiste’
Ondertussen rennen zijn dochtertje en zoontje zich in het zweet en ‘ballen’ met opa Rob en oma Jannig Eijlers. ,,Op 10 juli ga ik weer een paar dagen de Noordzee op, vissen met pa. Da’s veel te lang – vier jaar – geleden. In Lauwersoog de boot op, tien uur de zee op en dan vissen. Twee dagen geen telefoon mee. Heerlijk.”
Maar eerst nog twee wedstrijden spelen met het Nederlands team, tegen Olympisch kampioen Denemarken thuis en Hongarije uit. Zonder zijn Bundesliga-maatjes Fabian van Olphen en Mark Bult. ,,Die moeten verhuizen omdat ze naar andere clubs gaan. Ik heb toch niks anders te doen de komende weken en ik vind de sfeer leuk met het Nederlands team.”
Pas later meldt hij zich bij Kras/Volendam. ,,Dat wordt wel wennen, een ander niveau en minder mensen op de tribunes. Maar het zal blijven dat ik alle wedstrijden wil winnen. Ik weet niet of ik er vatbaar voor ben dat er dan ook misschien maar een paar mensen op de tribune kunnen zitten.”
,,In Nederland ga ik ook een versnelde trainerscursus volgen, die kans krijgen we als internationals aangeboden van het NHV. Maar ik wil niet meer alleen handbal, wil ook een ander leven opbouwen. Ik wil wel graag met jeugd werken, dus dan is het mooi als je je papieren hebt. Als ik echt voor het trainersschap zou gaan, zou ik één van de betere trainers van Nederland worden”, is hij overtuigd.
Eerst nog het laatste kunstje, uit bij Coburg. Dan is de Bundesliga één grote rits aan herinneringen. Waarin hij als keeper van de tegenstander tot twee keer toe in en tegen het grote Kiel voor 12.000 toeschouwers tot Man of the Match werd uitverkoren. Marco Beers geeft pratend na de wedstrijd aan dat hij er nog wekelijks aan terugdenkt, ook al is hij dertien jaar geleden teruggekeerd naar Volendam. ,,Met veertien jaar is het ook voor mij meer dan een derde van mijn leven. Waar ik dan aan zal terugdenken, dat zijn de hallen met al die mensen die voor jou komen. En de beleving, Magdeburg had de mooiste hal en daar mocht ik elke twee weken spelen voor bijna vijfduizend mensen.”
,,Als ik straks richting de Nederlandse grens rijd, dan denk ik: ik heb mooie jaren gehad en veel geleerd. Veel mensen mogen ontmoeten, van verschillende culturen – oost-, west- en zuid-Duitsland – en met verschillende karakters. Waarmee ik heb geleerd om te gaan. Dat vind ik het mooiste. Dat is immers iets voor je leven. Dat is hoe je als mens bent en wordt. En eigenlijk belangrijker dan die wedstrijd. Maar die wedstrijden hebben me de gelegenheid gegeven om me zo als mens te ontwikkelen.”
