Elke ouder van een jongentje zal het herkennen: die plotselinge, diepgaande fascinatie voor dinosaurussen. Van de ene op de andere dag kunnen ze nergens anders meer over praten. Dat is genetisch bepaald. Toen die dag voor mijn peuter aanbrak, werd ik zelf weer even teruggevoerd naar mijn eigen dino-fase. Die gedachten waren allang begraven onder de alledaagse drukte van rekeningen, boodschappenlijstjes en belastingaangiften.

Waar hij voorheen uitsluitend met boerderijdieren speelde, is mijn zoon nu opeens onafscheidelijk van zijn dino’s: Meat Loaf en Dennis, een knuffel en een actiefiguurtje die de hoofdrollen vertolken in eindeloze, grommende gevechten. En als het echt bont wordt, verschijnen ook soortgenoten Stroopworst en Poepie op het toneel om de dag van de boerderijdieren te verzieken. Geïnspireerd door zijn enthousiasme, bestelde ik het boek waarop de gelijknamige film Jurassic Park gebaseerd is. ,,Geniaal,” zei ik tegen mijn vriendin, ,,torenhoge moordmachines van 68 miljoen jaar geleden, die rondlopen in het heden.” Ze keek me vermoeid aan: ,,Ik las laatst dat mannen gemiddeld één keer per week aan het Romeinse Rijk denken. Is dit net zoiets?” Ik bespeurde een hint van desinteresse en richtte me tot mijn driejarige zoon, om met hem de genialiteit van Jurassic Park te bespreken. ,,Ja,” antwoordde hij, om vervolgens Meat Loaf van de tafel af te stoten met een brullende Dennis.

Meat Loaf moest nu het onderspit delven, maar vaak is hij de uitverkorene die mee mag naar Broeckie of de gastouder. ’s Avonds delen mijn zoon en zijn dino het bed, waar ze samen onder een dino-deken van de HEMA slapen. En als je goed kijkt, zie je dat de tyrannosaurus rex een rookworstje in zijn klauwen heeft. Petje af voor het ontwerpteam van HEMA. Dat onze zoon overal vertelt over de ‘dino met de worst’ in zijn bed, nemen we op de koop toe. Het leidt soms tot gefronste wenkbrauwen, maar eindigt altijd in gelach.

Laatst, toen hij een leeftijdsgenootje met een speelgoed dino zag, riep hij: ,,Hey, ik et ook dino’s!” Twee tellen later stonden ze ongemakkelijk dicht op elkaar, buiken vooruit, te bakkeleien over t-rexen, Godzilla en grote tanden. Ik moest mezelf bedwingen om niet mee te doen – het is nu eenmaal niet bepaald gangbaar voor volwassenen om in het openbaar te discussiëren over hun favoriete dino. Dus besloot ik te genieten van het moment, van die twee mannetjes die met glinsterende oogjes over hun prehistorische helden praatten. Ik bewaar mijn afstand en laat ze kind zijn. Tijd om hun hoofden te vullen met zaken als rekeningen, boodschappenlijstjes en belastingaangiften, daar komt nog genoeg van.