‘Een auto armer, maar een bijzondere ervaring rijker’
Jan Keizer redt leven na bizar ongeluk
Hoe tragisch het had kunnen zijn, zo mooi zou het uiteindelijk worden. Stilstaand in zijn Toyota Aygo bereidde Jan Keizer jr. zich voor op het noodlot. In zijn achteruitkijkspiegel keek hij machteloos toe hoe een auto met volle vaart op hem af kwam snellen. De tijd vertraagde. En Jan sloot zijn ogen. Op de N247, net voorbij Broek in Waterland, zou de excentrieke Volendammer door het oog van de naald kruipen. Bovendien dichtte hij zichzelf noodgedwongen de heldenrol toe door de vrouw die hem ramde te redden van de verdrinkingsdood. In gesprek met de Nivo blikt Jan terug op zijn onvergetelijke ervaring. ,,Het klinkt misschien gek, maar ik heb er een prachtige herinnering aan overgehouden.”
Vrijdagmiddag sloegen de lokale appgroepen op hol. Jangeld was in een heftig ongeluk terecht gekomen én hij had een vrouw uit een zinkend wrak gered. Heel toepasselijk werd zijn bijnaam direct omgedoopt tot Janheld. De hoofdpersoon van het bizarre ongeluk blijft er zelf nuchter onder. ,,Achter de klucht bij Broek in Waterland werd de berm gemaaid. Vanwege de zichtbelemmering die de klucht met zich meebrengt kwamen de grasmaaiers pas laat in beeld. Dat maakte dat de auto’s voor me al wat abrupt en onhandig afremden. Ik deed hetzelfde. Instinctief keek ik in mijn achteruitkijkspiegel.
‘Ik sloot mijn ogen en werd overspoeld door een gevoel van berusting’
Op tientallen meters afstand zag ik een witte auto in mijn richting van de klucht af scheuren. De vrouw achter het stuur had haar ogen niet op de weg. Hoe ver ze ook weg was, dat was direct duidelijk. Ze zou geen vaart gaan minderen. Ik stond vast, kon geen kant op. Het is misschien een cliché, maar de tijd vertraagde. Ik sloot mijn ogen en werd overspoeld door een gevoel van berusting. ‘Wat er nu gaat gebeuren, dat gaat gebeuren’, dat was het laatste wat ik dacht.”
Wanhoop en paniek
,,Oorverdovend klonk het kenmerkende geluid van kreukelend blik. De immense impact maakte dat mijn kleine autootje door de lucht kwam te vliegen. De glasscherven vlogen in het rond. Het was een complete chaos. Een paar seconden later kroop ik uit het wrak.” Wonder boven wonder hield Jan op het eerste gezicht geen schade over aan de botsing. ,,Buiten heerste er wanhoop en paniek. Ik hoorde mensen schreeuwen om een hamer. Een meter of tien verder zag ik de witte auto die mij zojuist geramd had op de kop in het water liggen, langzaam naar de bodem zinkend. Ik wist zeker dat ze dood was. Hoewel er veel mensen op de weg stonden was er niemand die het initiatief nam in het water te springen. Dus besloot ik het maar te doen. Een aantal mensen probeerden me nog tegen te houden: ‘doe jij dat maar even niet na wat je net hebt meegemaakt’. Maar ze lieten me geen keus.”
,,Ik sprong het water in en kwam in een soort kleiachtige substantie terecht. De verhouding koeienstront tot water is denk ik 30 procent.
‘Ik wist zeker dat ze dood was’
Maar goed, tevergeefs begon ik op het raam te beuken. Het portier zou ik nooit open krijgen onder water. En de hamer waar de mensen langs de kant mee bezig waren was er nog altijd niet. Op het raam slaan haalde niets uit, dus waagde ik me toch aan het portier. Met veel inspanning kreeg ik er beweging in. Maar hoe meer ik hem opende, hoe sneller de auto zich met water vulde. Ik zag geen hand voor ogen. Toen de auto bijna volledig onder water stond begon de vrouw opeens angstig om hulp te schreeuwen. Ik trok het laatste stukje portier open en daar lag ze, op de achterbank. Ik tilde haar uit de auto, zwom naar de kant en legde haar veilig in het gras. Daar, in het weiland, begon ze zó ongelofelijk hard te huilen.”
Brandweer, ambulance en kikvorsmannen
,,’Het komt wel goed, hoor!’, riepen die gasten aan de andere kant van het water herhaaldelijk. Ik beet ze toe: ‘Laat haar alsjeblieft even janken’. Daar kon ze gelukkig wel om lachen. Nadat ze enigszins gekalmeerd was stelde ik voor om door de sloot weer naar de kant van de weg te gaan. Daar stonden inmiddels twee brandweerwagens, een ambulance en een aantal kikvorsmannen op ons te wachten. Binnen drie minuten waren ze op locatie. De kazerne zit daar natuurlijk zowat naast, maar alsnog was ik diep onder de indruk van die responstijd. Iedereen kwam naar me toe om te vragen of het wel ging en om mijn hand te schudden. Hoewel ik het idee had dat ik niks had overgehouden aan het ongeval, moest ik toch met de ambulance mee. Ik flirt al jaren met het idee om ooit ambulancemedewerker te worden. En laat daar nou net een Volendammer van mijn leeftijd achter het stuur hebben gezeten. Ik heb mijn gedachten met hem gedeeld. Uiteindelijk hebben we een hoop afgelachen in die ambulance.” In het ziekenhuis werd de goedlachse muzikant onderworpen aan verschillende tests. ,,In de tussentijd dwaalde ik in gedachten af naar het geluk dat ik die ochtend had gehad. Dat ik dit had overleefd, zonder een schrammetje op te lopen, dat heeft zo moeten zijn. Een paar weken terug verblijdde mijn vrouw me namelijk met het geweldige nieuws dat ze zwanger is. Kun je nagaan hoe tragisch het ongeluk had kunnen zijn. Terugkijkend ben ik dus eigenlijk hartstikke blij. En voor de vrouw die me ramde geldt hetzelfde. Ze is bij mij thuis geweest om schadeformulieren in te vullen én ervaringen uit te wisselen. De impact van een stilstaande auto rammen terwijl je tachtig kilometer per uur rijdt is haar niet in de koude kleren gaan zitten. Haar voertuig is meerdere keren over de kop gerold voordat ze uiteindelijk in het water belandde.” Of de vrouw haar ogen niet op de weg had vanwege haar telefoon heeft Jan niet gevraagd. ,,Dat vind ik in dit stadium onbelangrijk. Ze was afgeleid, waardoor weet ik niet. Wat ik wel weet is dat telefoons in het verkeer een vloek zijn. Een dergelijk ongeval kan namelijk ook een heel andere afloop hebben.” Janheld lacht: ,,Ik ben een auto armer, maar een bijzondere ervaring rijker. Met een flinke dosis nieuwe levensvreugde ga ik mijn aanstaande vaderschap tegemoet.”
