‘Ik was al aan het sterven. En toen gebeurde het wonder’

In een ziekenhuisbed in het Antoni van Leeuwenhoek (AVL) in Amsterdam ligt Willem Bond (36) bij te komen van een zware operatie. Onder zijn shirt laat hij een litteken zien dat van net boven zijn navel tot diep in zijn onderbuik loopt – bijna dertig centimeter lang, een zichtbare herinnering aan maanden van operaties, chemokuren, bestraling, dieetdiscipline en een strijd tegen de klok. Zijn lichaam is bezig met herstellen, maar in zijn hoofd speelt iets complexers: een combinatie van opluchting en ongeloof. Opluchting, omdat de artsen zeggen dat ze de ziekte onder controle hebben. Ongeloof, omdat hij nog maar kortgeleden te horen kreeg dat hij niet lang meer te leven had. En daarachter, onuitgesproken maar altijd aanwezig, de spanning: pas na vijf jaar zonder terugkeer van de ziekte mag hij zich officieel kankervrij noemen. ,,Als je leeft, heb je niks met de dood te maken,” zegt hij, terwijl hij even uit het raam kijkt. ,,Daar hoef je je pas zorgen om te maken als je dood bént.”