‘Het lichaam liep leeg’
Martin Stein keert zonder medaille en magisch gevoel terug uit Sahara
,,Ik heb de benen, het uithoudingsvermogen en het mentale aspect niet kunnen uittesten”, kijkt Martin Stein terug op zijn avontuur in de woestijn van Marokko. De Volendamse ultraloper nam vorige week deel aan de Marathon des Sables, de zwaarste voettocht ter wereld. Hij werd in Afrika echter vlak voor de start overvallen door diarree en hield niks binnen. Hij haalde nog wel de finish van de eerste etappe van 36 kilometer, maar deed daar al veel langer over. ,,Ik voelde me nog goed, maar ik kreeg daarna nauwelijks eten binnen en alles liep er als water uit.” Bij de tweede etappe moest hij zich na enkele posten overgeven en de strijd staken. ,,Ik was niet kapot maar het lichaam was gewoon letterlijk leeg.”
Door: Eddy Veerman
Na twee dagen acclimatiseren volgde vorige week zondag de start voor de 1200 deelnemers. ,,De eerste twee dagen krijg je eten in het kampement van de organisatie en dat was goed. Daarna moet je het met je eigen voedsel doen. Toen ik mijn tas pakte, voelde ik dat de havermout die ik had gegeten niet zakte. Ik gooide mijn tas op mijn schouders om naar het startvak te gaan en daar liep het al langs mijn benen. Misschien is het de spanning, dacht ik. Erger kan niet, op zo’n moment.”
Het bleken zijn darmen, die protesteerden. Daarom kwam de uitputtingsslag veel vroeger dan gedacht. ,,Aan het begin van die eerste etappe moest ik ook nog een golfje kotsen, daarna besloot ik te gaan wandelen en vanaf kilometer achttien ging het top. Dus ik hield het bij snelwandelen en ging als een trein. Toen ik binnenkwam, was het top, maar ‘s avonds was het mis en dat ging ’s nachts door.”
‘Er waren ook regelmatig zandstormen, waardoor je elke keer het tentje weer op moest zetten’
,,Later ga je analyseren: al had ik de tweede etappe uit gelopen, met de kennis van nu had ik derde nooit aangekund, want de diarree heeft nog dagen geduurd. Dat betekent dat het zout dat je inneemt niet kan landen, je hebt steeds vocht te kort en het ontbijt kreeg er ik niet in omdat ik een droge mond had. Op die tweede dag had ik tekort water, waarop ik een auto van de organisatie aanhield voor extra water. Dat betekent dan straftijd, maar dat neem je voor lief. Ze hebben me bij een van de posten opgelapt, ik kreeg poedertjes en ze deden een medische check. De benen en het hoofd waren goed, ik rende weer door, maar eenmaal op de berg, begon het spuiten weer, plus buikkramp. Ik heb geen moment in de wedstrijd gezeten.”
Het virus heerste in het kamp. ,,Daarbij was het onderweg warmer dan vooraf gedacht werd. Het was 35 graden en in de dagen daarna zou de temperatuur steeds verder oplopen. Op de eerste dag waren er al zestig uitvallers. Op die tweede dag stonden opeens de kamelen naast me. De bezemwagen. ‘Lig ik nu uit de race?’, vroeg ik. De mensen zijn er heel aardig en ze probeerden me te motiveren. Maar het ging niet meer. Dan word je naar het volgende kampement gebracht, daar heb ik gelegen en naderhand probeerde ik weer wat binnen te krijgen en te houden, maar dat ging niet. ’s Avonds moest ik mijn wedstrijdnummer inleveren. Het was er inmiddels zo warm, dat ik niet eens in mijn slaapzak sliep. Er waren ook regelmatig zandstormen, waardoor je elke keer het tentje weer op moest zetten.”
,,De volgende morgen heb ik een beetje ontbijt genomen en om zeven uur werd ik het kamp uitgereden, om vervolgens tien uur te rijden naar een hotel. Samen met een uitgevallen Indonesische deelnemer en een Engelsman heb ik zelf een kamer gezocht. Na twee nachten heb ik een taxi naar Marrakesh genomen en van daar uit ben ik naar huis gevlogen.” Onderweg en thuis had hij nog steeds ‘de gieter’ en probeerde hij ondertussen te beginnen met het verwerken van de grote teleurstelling en na te beschouwen. ,,Het is geen eigen falen. Als je dan even alleen thuis zit, dan voel je je even heel slecht, erg teleurgesteld. Alsof je bent beroofd. Van je kans op een medaille, van alles. Dat je niet hebt kunnen genieten van de ervaring. Ik heb daar wel veel mensen gesproken en mooie gesprekken gehad. Al die etappes worden per dag mooier, maar het diep gaan, het er doorheen zitten, daar overheen gaan en dat delen met anderen, die beleving zat er niet aan. Waar ik het voor heb gedaan.”
‘Het is nog niet af’
,,Het was allemaal leuk, je moet alleen niet ziek worden.” Zijn gedachten schoten alle kanten op. ,,Je denkt aan wanneer je het nog eens gaat doen. Misschien is het goed om een jaartje over te slaan. Het ticket en startbewijs zijn heel duur. En er moet heel veel voor wijken, als je kijkt naar het gezin, dus het is een beetje egoïstisch. Maar ik ga er zeker nog een keer heen. Misschien als ik vijftig word, onder het mom van een cadeau. Want ik moet die medaille hebben en de tocht doen. Binnen nu en vijf jaar.”
,,Het is nog niet af. Veel mensen hebben meegeleefd hier, dat kreeg ik pas later mee en dat is heel mooi.” Wat er de dagen erna in de woestijn gebeurde, heeft hij wel gelezen. ,,Ik heb mijn tentmaten gevolgd en hoopte uiteraard dat ze allemaal binnen zouden komen. Het is heel goed georganiseerd allemaal. Je wordt gecontroleerd, het is een veilige onderneming, er is goede begeleiding en motivatie. Maar als ik weer heenga, wordt de hygiëne wel een dingetje om meer rekening mee te houden.”
Hij heeft de magie slechts heel kort mogen voelen. ,,Ik stond er wel tussen, maar voelde me niet goed. Alleen bij ‘Highway to hell’ van AC/DC bij de start, waarna we met z’n allen werden weggeschoten, voelde ik het even, daarna niet meer. Als je niet lekker in je vel zit, is je beleving anders. Ben je niet bezig met genieten, meer met overleven. De ervaring is minder en het gevoel is er niet. Met wat ik heb meegekregen, is het een gevarieerd en mooi parcours, maar ook lange rechte stukken met echt dat Sahara-gevoel. Bij de eerste dag gaf de wind ook wat verkoeling. Daarna werd het steeds zwaarder, was er minder wind en warmer. Het is een zware editie geworden: petje af voor degene die ‘m uit hebben gelopen.”
Fotogalerij
Laden ...