Afscheid nemende directeur Trimaran: ‘Ik ben een échte westerling geworden’

Trots op alle samenwerkingen

,,Natuurlijk weet je dat er iets gaat gebeuren, maar wat? Ik had geen idee”, aldus Henco Hakkers over vorige week woensdag, toen alle kinderen van de Trimaran zich in een sliert over het schoolplein hadden geplant. ,,Het leek wel Sinterklaas die werd binnengehaald”, gaat de vertrekkend directeur verder. ,,Ze verzamelden zich in de speelzaal en de groepen hadden geweldige dingen voorbereid. Daar kan ik voorlopig weer even op teren.”

‘De Edammers lieten
echter direct merken
en horen als ze het
ergens niet mee
eens waren’

Hakkers komt oorspronkelijk uit Groningen. Een nuchtere noorderling, zogezegd. Nuchter of niet, de woorden van de leerlingen ontroeren hem toch. ,,Sommige kinderen hadden op het plein al het idee dat ‘meester Henco een beetje verdrietig was’. Die dachten dat ik stond te huilen. Dat had ik toen nog niet, maar in het speellokaal had ik het bij sommige verhalen en liedjes wel heel moeilijk. Dat kwam zó dichtbij, dat raakte me wel even. Ik ben dan misschien een nuchter iemand, maar ben wel mens en eentje met emoties. Ik laat ze niet meteen altijd zien, ben wat dat betreft een echte noorderling. Een binnenvetter. Traantjes pikken heb ik niet gedaan, maar ik had wel glimmende ogen.”
Het woord noorderling is inmiddels een aantal keer gevallen. Henco Hakkers kwam in 1978 vanuit Groningen naar het westen en streek neer in Edam. ,,In de Molenbuurt om precies te zijn. Dichtbij school. Het was voor mij een totaal nieuwe wereld. Als 23-jarige jongen vanuit een andere omgeving naar het westen. In het noorden zijn ze wat meer nuchter, rustiger ook en minder ad rem. Vergis je niet, als ze boos zijn, zijn ze echt goed boos. Dat zie je nu ook met de gastoestanden en de stakingen van de boeren, maar het zijn vaak binnenvetters. De Edammers lieten echter direct merken en horen als ze het ergens niet mee eens waren. Direct to the point. Daar moest ik wel even aan wennen.”
In het jaar dat Hakkers naar Edam kwam, werd hij direct in het diepe gegooid. ,,Je bent gediplomeerd, maar moet eigenlijk alles nog leren. Het is net als met je autorijbewijs. Je kunt sturen, maar in de praktijk leer je pas echt rijden. Leren omgaan met Volendammers was ook nog een dingetje. In het begin dat ik hier les kwam geven, herinner ik me niet dat er veel bij ons op school zaten. Inmiddels telt de Trimaran er een heleboel. Of in ieder geval een aantal bodywarmers.”
Het verschil tussen Edammers en Volendammers zit volgens Hakkers in de cultuur. ,,Volendam heeft die vissersmentaliteit die je ook op Urk en in Spakenburg ziet. Er zit ongelooflijk veel talent en ze gaan ergens 200% voor. Als ze echter net de top niet bereiken, dan kunnen ze er ook in een keer mee breken. Edammers zijn creatievellingen die zich breed oriënteren en heel erg vasthouden aan bepaalde dingen. De mix van deze culturen is juist zo leuk bij ons op school.”
Inmiddels is de boomlange directeur van de Trimaran absoluut ingeburgerd. Hij durft zichzelf zelfs een westerling te noemen. ,,Een Volendammer zal ik nooit worden, maar ik kan de cultuur wel ontzettend waarderen. Ik begrijp ze beter dan voorheen en kan ook goed met ze opschieten. Mijn kinderen gaan ook veel om met Volendammers. Volleyballen met ze en gaan samen de dijk op. Voor je het weet, nemen ze de taal ook over. Al klinkt het voor geen meter als een ‘jas’ Volendams probeert te praten, het tekent wel de manier waarop we zijn opgenomen in de gemeenschap.”

‘Samenwerken met SKOV
en met scholen ging
altijd heel moeizaam,
maar daar is absoluut
verandering ingekomen’

Dat Hakkers verwesterd is, bleek wel toen hij op sollicitatiegesprek ging in het noorden. ,,Na zeven jaar in eenzelfde functie vond ik dat het tijd was om op zoek te gaan naar een nieuw uitdaging. Dat vond ik eerst als schoolhoofd bij de Beumerschool, maar na daar zes jaar te hebben gezeten, ging ik op zoek naar iets anders. Dus solliciteerde ik op een functie in het noorden. Telkens kwam ik tot de finaleronde, maar ik werd niet gekozen. Dit terwijl ík al behoorlijk enthousiast was na de gesprekken. Toch koos men steeds voor een plaatselijke kandidaat. Toen heb ik voor mezelf de conclusie getrokken dat ik geen noorderling meer was. Ik ben verwesterd. Vervolgens kwam het CPOW (Stichting Confessioneel Primair Onderwijs Waterland, red.) langs en daar kon ik – naast mijn werk voor de Trimaran – ook mijn ei kwijt.”
Nu hij stopt in het onderwijs heeft hij meer tijd voor zijn hobby’s varen en vissen en om zich te richten op de politiek. Hij zal echter niet terugkeren naar het noorden. ,,Nee, onze kinderen wonen hier en we willen toch graag een beetje in de buurt van ze blijven. Daarbij heb ik hier zelf ook mijn netwerk opgebouwd en wonen mijn vrienden en kennissen hier. Als ik dat achterlaat, moet ik dat weer opbouwen en dat valt niet mee. We hebben een vakantiehuisje in het noorden en vinden het hartstikke leuk om daar naar toe te gaan, maar ook erg leuk om weer naar Edam te gaan. Er is hier en in Volendam ook iedere week iets te doen. Mijn dochter heeft een vriend uit België en die kijkt zijn ogen uit. We blijven dan ook gewoon lekker hier.”
Het meest trots is Hakkers op de samenwerkingen die hij heeft weten te bewerkstelligen en het netwerk dat hij heeft opgebouwd. ,,Samenwerken met SKOV en met scholen ging altijd heel moeizaam, maar daar is absoluut verandering ingekomen. Er wordt nu zelfs gericht naar samenwerking gezocht en daar ben ik supertrots op. Net als dat we samen met beleidsmedewerkers van de gemeente en met het basisonderwijs en het voortgezet onderwijs het traject Samen Beter hebben kunnen ontwikkelen en de alliantie Kansrijk ontwikkeld is. De Sportkoepel die actief is en de Plusklas die we in het leven hebben geroepen, daar maken wij als onderwijs allemaal gebruik van en dat is prachtig.”
,,Het is altijd gevaarlijk om mensen in het bijzonder te noemen, dus hou ik het lekker algemeen. Ik heb namelijk het geluk gehad dat ik eigenlijk met iedereen fijn en goed heb kunnen samenwerken en dat is een compliment naar iedereen toe. Ik ben dan ook iedereen dankbaar voor al die mooie jaren.”