Horeca-expert Raoul Evrengun (34) gooit het roer om en gaat voor een toekomst als schoolmeester

Het is nooit te laat voor een carrièreswitch

‘De meesten zien mij als een meester van groep zeven of acht,
maar ik vind die jonge kinderen veel interessanter en leuker’

Het is voor Raoul een behoorlijk intensieve tijd, zeker nu ook nog eens zijn nieuwe huis in de Conijnstraat wordt verbouwd. Maar hij bewijst: waar een wil is, is een weg. ,,Ik ben bij Smit-Bokkum al van 40 uur naar 32 uur gegaan, maar dat zijn alsnog vier werkdagen per week”, vertelt de ras-positivist in het centrum van Edam, waar hij nu tijdelijk woont. ,,Woensdagavond en zaterdag overdag heb ik les in Amsterdam. Daarnaast loop ik één dag per week stage, bereid ik lessen voor, ben ik regelmatig in mijn nieuwe huis te vinden én maak ik huiswerk. Ik ben dus genoodzaakt om heel strak te plannen, iets wat ik voorheen niet gewend was. Ik moet een beetje van mijn oude leven durven los te laten. Dat impulsieve kan soms nog wel, maar ik kan bijvoorbeeld niet meer spontaan op stap gaan als ik de dag erna naar school moet.”
Zo zijn er wel meer dingen die hij moet laten vanwege zijn studie. ,,Maar goed, de opleiding duurt in totaal vier jaar, dus dat is te overzien. En ik mag niet klagen, want er zijn ook mensen met kinderen die net zo’n traject als ik afleggen. Dan is het nóg heftiger. Bovendien vind ik het vooralsnog geweldig. Ik kan niet wachten totdat ik mijn eigen klas heb en dat klimaat mag creëren waarin je kinderen optimaal kan laten leren. Dat je met je leerlingen ergens naartoe werkt en hen stap voor stap ziet groeien. Tijdens mijn stage vind ik dat proces nu al mooi, laat staan hoe het is als je elke dag met hen mag werken. Ik denk dat het gewoon fantastisch is.”
Nieuwe wereld
Raoul, wiens Nederlandse moeder en in Turkije geboren vader ook in het onderwijs werken, was 31 jaar toen hij de keuze voor een carrièreswitch maakte. ,,Ik vind de horeca top en ik durf te zeggen dat ik goed ben in mijn werk, maar ik twijfelde wel of ik dit de rest van mijn leven wilde blijven doen. Het onderwijs trok me al langer en een aantal mensen in mijn omgeving zei al vaker dat dit werk perfect bij mij past. Na vele goede gesprekken met vrienden en familieleden heb ik de eerste stap gezet en ben ik bij een open dag van de iPabo gaan kijken.”
Hij voelde zich in het begin behoorlijk ongemakkelijk, omdat hij al vijftien jaar niet in de schoolbanken had gezeten en in een nieuwe wereld terecht kwam. ,,Maar ik heb het een eerlijke kans gegeven en langzamerhand ga je dan toch wennen aan het idee dat je het misschien gaat doen. Vervolgens slaagde ik voor de toetsen die ik moest maken, waardoor mijn zelfvertrouwen toenam. En voordat ik het wist, had ik mezelf definitief ingeschreven.”

‘Wil je gelukkig worden
in iets dat je leuk vindt
of achteraf denken:
had ik het maar gedaan?’

Raoul werkte toen nog bij Café Tante Roosje op het Rembrandtplein in Amsterdam, de stad waar hij tevens woonde. Daar maakte hij lange werkdagen, tot soms wel drie uur in de nacht. ’s Morgens vroeg rinkelde dan weer de wekker. ,,Dat heb ik bijna driekwart jaar volgehouden, totdat Tante Roosje werd verkocht. Via-via kwam ik terecht bij Smit-Bokkum en het werk bij dat restaurant kan ik veel beter combineren met mijn studie, ook omdat manager Evert Pitjes heel goed meedenkt. Vorig jaar heb ik in één keer mijn propedeuse behaald en ik zie mezelf steeds verder groeien in het vak. Dat voelt heel fijn.”
Raoul heeft onlangs besloten om na zijn studie tot basisschoolleerkracht aan de slag te gaan in de onderbouw. Tot verbazing van de mensen die hem goed kennen. ,,De meesten zien mij als een toekomstig meester van groep zeven of acht. Maar ik vind die jonge kinderen veel interessanter en leuker. En je moet in het leven wel doen wat je zelf leuk vindt.”
Sociale druk
Hij zegt het simpel, maar slechts weinig mensen werken daadwerkelijk in een wereld die ze echt leuk vinden. Hoe vaak hoor of lees je niet dat iemand ongelukkig is in zijn of haar rol op de werkvloer, maar niet het lef heeft om actie te ondernemen? Raoul kan wat dat betreft als een inspiratiebron dienen met zijn verhaal. ,,Wil je gelukkig worden in iets dat je leuk vindt of achteraf denken: had ik het maar gedaan? Heb je de keuze voor je huidige baan alleen gemaakt omdat je vrienden het ook deden of omdat het goed verdiende? Je bent nooit te oud om een grote verandering te maken in je leven. Dat geldt eigenlijk voor alles, maar in dit geval dan voor werk. Als jij denkt dat je van toegevoegde waarde kan zijn voor een betreffend vak, waarom zou je het dan niet doen? Natuurlijk ben je op latere leeftijd erg gebonden met een huis en vaak ook kinderen. Maar waar een wil is, is een weg.”
Hij gaat verder: ,,Vooral in Volendam is de sociale druk best groot. Dan kom je op een ‘koppie’ en vragen ze meteen wat voor werk je doet. Dan moet je sterk in je schoenen staan om te kunnen zeggen dat je eigenlijk niet gelukkig bent en liever iets anders wil doen. Iets dat misschien wel een studie vereist of zelfs minder geld oplevert, maar waar je wel blij van wordt. Ik heb deze keuze ook niet gemaakt omdat ik er straks financieel beter van word. Maar ik loop wel elke week lachend bij mijn stage vandaan en krijg er een ontzettend voldaan gevoel van. En volgens mij is dát het belangrijkste. Volg je eigen hart, niet dat van je buurman.”
Reizen
Naast de horeca en het onderwijs heeft Raoul nog een passie: reizen. Het goedlachse gezicht van Smit-Bokkum zag al een groot deel van de wereld en die ervaringen kunnen hem ongetwijfeld helpen om zijn manier van lesgeven interessanter te maken voor zijn toekomstige leerlingen. ,,Ik liep vorig jaar stage op een basisschool en op een zeker moment vertelde de leerkracht over Nicaragua, een land in Centraal-Amerika. Ik pakte mijn laptop erbij en liet wat foto’s en filmpjes van mezelf zien toen ik tijdens een van mijn reizen in dat gebied was. Dan maak je het meteen tastbaar voor die kinderen. Zo wil ik dat in de toekomst ook zo veel mogelijk gaan doen; volgens het lesboek vertellen over de geschiedenis en cultuur van bepaalde landen, maar dan wel ondersteund met foto’s en filmpjes die ik daar zelf heb gemaakt. Ik ben ervan overtuigd dat je het op die manier veel boeiender kan maken voor die jonge leerlingen.”

‘Volg je eigen hart,
niet dat van je buurman’

De liefde voor reizen heeft Raoul al jaren. In de zomermaanden werkte hij steevast in de horeca en ’s winters stapte hij vrijwel altijd in het vliegtuig, om pas weken of maanden later weer terug te keren naar Nederland. ,,Ik vind het enorm interessant om alles te weten te komen over de cultuur en geschiedenis van een land. Ik wil al die informatie het liefst opeten. En dat kun je het beste doen door er naartoe te gaan. Gewoon in zo’n lokale bus gaan zitten en optrekken met de bewoners. Mooier is er niet, als het aan mij ligt.”
,,Ik had uiteraard ook veel mazzel dat ik die mogelijkheden kreeg. Ik werkte ruim acht jaar lang in Café De Dijk en Danny van Noorden vond het nooit een probleem als ik in de herfst of winter een paar maanden weg wilde. Hij is voor mij heel belangrijk geweest.”
Van NY naar Rio
In 2013 nam hij afscheid van De Dijk, om vervolgens samen met zijn toenmalige vriendin Anouk een van zijn mooiste reizen ooit te maken. Ze begonnen in New York en eindigden negen maanden later in Rio de Janeiro. ,,Het was een bizarre reis”, erkent Raoul. ,,We hebben eerst drie weken lang door de Verenigde Staten gereden. Philadelphia, Washington D.C., Memphis, New Orleans, Phoenix, Arizona, Las Vegas, San Francisco en Los Angeles. We hebben zó veel gezien in die weken. Daarna zijn we doorgereisd naar Mexico, waar we onder andere in Mexico-Stad, Palenque en Quintana Roo zijn geweest. Als één land een interessante geschiedenis heeft, met al die waanzinnige piramides…”

‘Je gaat minder snel oordelen
naarmate je meer
van de wereld hebt gezien’

Na Mexico reden ze naar Guatemala en waren ze drie weken op Cuba. Vervolgens trokken ze door onder meer Nicaragua, Costa Rica, Panama, Colombia, Ecuador, Peru, Chili, Argentinië en dus Brazilië. ,,Het is moeilijk om één hoogtepunt eruit te lichten. Dan zou je het al moeten opdelen in mooiste stad, strand, land en ervaring. Wat dat laatste betreft vond ik het heel spectaculair om de mysterieuze ruïnes van Machu Picchu in Peru te beleven en daar een jungletour af te leggen. Een beetje mountainbiken, ziplinen en raften door een waanzinnig mooie omgeving. Dat blijft je de rest van je leven bij.”
Ook de watervallen van Iguazu in Argentinië vond hij indrukwekkend. ,,Niet te geloven wat zich daar afspeelt. Ik ben er nu twee keer geweest, maar als iemand me vannacht wakker zou maken met de mededeling dat ik er weer naartoe zou mogen, zou ik zo gaan. Dat kan ik echt iedereen aanbevelen”, glimt Raoul. ,,Overigens heeft Colombia ons ook positief verrast. De havenstad Cartagena, bijvoorbeeld. Wat een prachtige plek. Ik zou er nog uren over door kunnen praten.”
Verruimde blik
Het reizen over de wereld – van Europa tot Zuidoost-Azië en het Midden-Oosten – heeft hem naar eigen zeggen veel gebracht. ,,Ik ben te nuchter voor al die clichés over ‘het vinden van jezelf’ tijdens het reizen. Wat ik vooral mooi vind, is dat je minder snel gaat oordelen over mensen naarmate je meer van de wereld hebt gezien. Reizen verruimt je blik op de wereld, vergroot je zelfstandigheid en je leert tevens andere mensen kennen naast die kleine kring waar je je altijd veilig in verplaatst. Ik heb twee jongens ontmoet met wie ik elk jaar afspreek in Londen. Dat bracht me vorige maand nog bij de finale van de FA Cup op Wembley.”
Zijn reishonger is nog lang niet gestild. Rusland, China, Japan, Australië, Nieuw-Zeeland; dat soort landen staat allemaal nog op zijn verlanglijstje. Al zal het straks na zijn studie wel lastiger worden om lange reizen te maken. ,,Maar er zijn in die schoolvakanties vast nog wel een paar weekjes te vinden om er op uit te trekken. Ongetwijfeld.”