Hans Veerman is een van de Volendammers die geneeskunde studeert

‘Mijn toekomst ligt in de medische wereld’

Een stormachtige en duistere ochtend in Volendam. De kermis is net twee dagen voorbij. Hans is al lang en breed hersteld van het jaarlijkse volksfeest en geniet van twee weken vakantie. ,,Ik ben geen persoon die tijdens zo’n kermis helemaal losgaat, maar het is ook niet zo dat ik me inhoud doordat ik nu veel meer weet over de gevolgen van alcoholgebruik”, vertelt de nuchtere Volendammer. ,,Ik leefde al vrij gezond voordat ik aan de studie geneeskunde begon. Ik probeer veel te sporten en goed te eten. Al schroom ik ook niet om af en toe een broodje döner kebab van kant te maken. Ik ben ook maar gewoon een mens…”
Valreep
Tijdens zijn vwo-opleiding op het Don Bosco College twijfelde Hans – zoals bijna iedere scholier - over zijn vervolgstudie. Het menselijk lichaam interesseerde hem enorm, maar was geneeskunde wel echt iets voor hem? Of lag zijn toekomst toch meer bij een opleiding tot scheikundige? ,,Uiteindelijk besloot ik op de valreep een dag te gaan meelopen met Robert-Jan Kwakman, die destijds geneeskunde studeerde en de studie inmiddels heeft afgerond”, blikt Hans terug. ,,Die dag heeft me overtuigd. Ik vond het zo leuk dat ik mezelf meteen heb ingeschreven. Dat was 24 uur voordat de inschrijftermijn zou verstrijken…”

‘Het krijgen van
zo’n witte jas
is toch wel
een soort mijlpaal’

Nadien was het een paar weken spannend of hij wel of niet zou worden toegelaten. De toelatingseisen voor een studie geneeskunde zijn namelijk vrij zwaar, mede omdat het VUmc het aantal uitvallers zo beperkt mogelijk wil houden. ,,Ze bekijken eerst je cv, inclusief je schoolresultaten. Als je door mag naar de tweede ronde, volg je een college en maak je een aantal toetsen. Rond je dat met succes af, dan is de kans groot dat je wordt toegelaten. Ik ben er tot op de dag van vandaag ontzettend blij mee dat ze mij die kans hebben gegeven.”
Uroloog
Want Hans heeft het enorm naar zijn zin in het VUmc, waar hij zijn colleges volgt en meeloopt op de werkvloer. Vorig jaar juni heeft hij zijn drie jaar durende bachelor afgerond. Tijdens de diploma-uitreiking werd een speciale ceremonie gehouden, waarbij hij onder meer een witte doktersjas kreeg aangereikt. ,,Het was de afsluiting van een bijzondere tijd, waarin ik heel veel heb geleerd over patiëntproblemen, de achtergrond van aandoeningen en het bestrijden van symptomen. En ja, het krijgen van zo’n witte doktersjas, ten overstaan van vrienden en familie, is toch wel een soort mijlpaal…”
Hans zit nu in het tweede jaar van zijn master coschappen. Los van zijn vakanties is hij tijdens dit deel van de opleiding bijna dagelijks in het ziekenhuis te vinden om al zijn opgedane kennis in de praktijk te brengen. Onder supervisie van een behandelteam voert hij zelfstandig taken uit, zoals het verrichten van lichamelijk onderzoek en het opstellen van diagnostische behandelplannen. Hans: ,,Inmiddels ben ik alweer een tijdje op weg en heb ik op verschillende afdelingen meegelopen. Interne geneeskunde, psychiatrie, chirurgie. Natuurlijk vind ik niet alle specialismes even leuk, maar het is wel bijzonder leerzaam om het allemaal te mogen ervaren. Op dit moment vind ik het werk als uroloog het meest interessant. Als ik dat tegen mensen zeg, hoor ik vaak: ‘Uroloog? Hoe kom je daar nou bij?’ Maar ik hou van de diversiteit in dit specialisme. Je verricht kleine en grote operaties, je werkt veel samen met verschillende disciplines en je hebt intensief contact met patiënten.”
Slechtnieuwsbericht
Hans praat erover alsof het de normaalste zaak van de wereld is, maar toch is lang niet iedereen geschikt om een studie geneeskunde te volgen. Prikken, bloed, opereren, lichamelijke onderzoeken; velen worden al zenuwachtig als ze eraan denken. Daarnaast is het ook belangrijk om goed te zijn in natuurkunde, scheikunde en biologie. ,,Je moet er in zekere zin wel geschikt voor zijn, maar je wordt tijdens de opleiding ook goed getraind”, glimlacht Hans. ,,Ik vond het ook niet heel fijn toen ik in mijn eerste studieweek een enorme lading bloed uit iemands arm zag komen. Maar je went eraan naarmate je er veel mee bezig bent. Inmiddels is het aan de orde van de dag.”

‘Ik heb al meermaals
naast een arts gezeten
bij het overdragen van
een slechtnieuwsbericht’

Desondanks is het vak lang niet altijd even gemakkelijk. Hans heeft al een paar keer van dichtbij gezien hoe iemands leven compleet werd verwoest. ,,En dat is verschrikkelijk, kan ik je vertellen. Ik heb al meermaals naast een arts gezeten bij het overdragen van een slechtnieuwsbericht. Vooral de eerste paar keer was dat heel heftig en kon ik mezelf nog net sterk houden, bijvoorbeeld toen iemand de diagnose ALS kreeg.”
Hij gaat verder: ,,Ik was er onlangs ook bij toen een patiënt werd geopereerd en de chirurg al heel snel zag dat een operatie geen zin had, omdat de binnenkant van het lichaam vol zat met uitzaaiingen. Er werden voor de zekerheid nog wat stukjes weefsel (biopt) weggenomen en daarna werd de patiënt vroeger dan gepland naar de uitslaapkamer gebracht. Haar familieleden waren erbij toen het slechte nieuws werd overgebracht en barstten massaal in tranen uit. Ik zag het van a tot z gebeuren. En het greep me erg aan…”
Volwassen
In die emotioneel zware tijden vindt hij steun bij zijn collega’s, familie en vriendin Lynn, met wie hij al vijf jaar samen is. ,,Opkroppen is het laatste wat je moet doen. Het is goed om er veel over te praten, zodat je het uiteindelijk een plekje kunt geven. Ook dat gaat steeds beter. Je blijft als arts een mens en het zal altijd heftig zijn om bijvoorbeeld slecht nieuws over te brengen, maar je weet op een gegeven moment hoe je er het beste mee om kunt gaan. Dat moet ook wel, want anders ga je eraan onderdoor.”

‘Onbewust ben ik
door deze opleiding
versneld volwassen geworden,
denk ik’

Ondanks de heftige periodes die hij al meemaakte in zijn nog prille loopbaan, heeft Hans nooit getwijfeld om zijn studie te beëindigen. Wel hebben de afgelopen vier jaar hem als mens veranderd. ,,Onbewust ben ik versneld volwassen geworden, denk ik. Dat is ook wel logisch, als je dagelijks in contact komt met de keerzijde van het leven. En het wordt wel van je verwacht dat je serieus en professioneel bent als je zo’n studie volgt of gesprekken voert met patiënten. Dat vind ik overigens helemaal niet erg. Ik ga elke dag met plezier naar het ziekenhuis en ben er helemaal van overtuigd dat mijn toekomst in de medische wereld ligt.”
Rijtje
In totaal duurt de opleiding zes jaar, drie jaar bachelor en drie jaar master. Als Hans zijn artsexamen over twee jaar met succes afrondt, is hij basisarts en kan hij zichzelf verder specialiseren tot bijvoorbeeld uroloog. Als zijn voorlopige toekomstplan uitkomt, is hij rond zijn 32e levensjaar volledig afgestudeerd. Al ben je als arts natuurlijk nooit helemaal uitgeleerd. Hij lacht: ,,Gelukkig krijg je wel betaald als je eenmaal basisarts bent, dus ik kan over twee jaar in ieder geval gaan kijken voor een huis...”
Naast Hans zijn er meer Volendammers die een studie geneeskunde volgen. In zijn leeftijdscategorie zitten bijvoorbeeld Deborah Koning en Nathalie Sombroek. Sijmen Tol, Simone Brinkkemper en Robert-Jan Kwakman hebben hun diploma’s al een tijdje binnen. ,,En zo zijn er nog veel meer”, verzekert Hans. ,,Ik kom in het ziekenhuis af en toe een dorpsgenoot tegen van wie ik denk: hé, zit jij ook in het vak? Best grappig. Zo zie je maar dat Volendam naast zangers, sporters en actuarissen ook veel medisch specialisten heeft rondlopen. Hopelijk sta ik zelf over een paar jaar ook in dat rijtje…”