Herrezen singer-songwriter Case Mayfield presenteert vrijdag zijn nieuwe album: Egomaniac

‘Vorig jaar dacht ik: de koek is op’

Het leven van Kees Veerman, zoals hij in het dagelijks leven heet, ziet er een stuk anders uit dan pakweg vijf jaar geleden. De 30-jarige Volendammer is sinds drie maanden getrouwd, verhuist eind februari naar Edam en studeert voor basisschoolleraar. ,,Dat had je niet verwacht, hè?”, lacht de eigenzinnige muzikant, die nu nog in Amsterdam woont. ,,Weet je? Vorig jaar dacht ik: de koek is op. Ik had ongeveer tien prachtige jaren gehad als muzikant. Maar ik was wel klaar met dat alsmaar onderweg zijn en die aanhoudende onzekerheid. Je kunt geen huis huren of kopen, want je weet nooit waar je over een paar maanden bent. Het is een vorm van overleven. Je moet steeds knokken om overeind te blijven. Op een gegeven moment houd je dat niet meer vol. Dan ben je moegestreden. Op dat punt was ik beland.”
Lekker schizofreen
Sinds hij besloot voor vastigheid te kiezen, viel in rap tempo alles op z’n plaats. ,,Studie, een huis, trouwen”, somt hij glimlachend op. ,,Sinds dat allemaal lekker gaat, voelt het muziek maken ook weer erg fijn. Ik zit nu in het eerste jaar van mijn opleiding en ben op diezelfde school aangenomen als remedial teacher. Dat is een fancy woord voor kinderen begeleiden die achterlopen met bepaalde vakken. Leuk werk, vind ik. En vooral fijn dat ik nu gewoon kan doen wat ik wil en niet meer die verplichting heb om te móeten leven van de muziek.”
De naam van het album – Egomaniac - houdt verband met de Case Mayfield van een paar jaar geleden. Hij vertelt: ,,Iemand die alles voor zichzelf doet, ten koste van alles en iedereen om zich heen. Dat is nu wel veranderd. Ik ben ouder en wijzer.”
Als hem wordt gevraagd naar het genre van zijn nieuwe album, antwoordt Veerman met: ,,Ik heb geen flauw idee. Een beetje rock & roll, een beetje depressief. Hier en daar wat New Orleans. Lekker schizofreen. Sommige nummers zijn wel tien jaar oud. De stijl loopt dus nogal uiteen. Precies wat men van me gewend is.”
Eigen label
Tal van toonaangevende muzikanten hebben Mayfield geholpen bij het inspelen van de nummers in de studio. ,,Onder wie Paul de Munnik op toetsen. Dat soort ras-muzikanten heb ik in de loop der jaren leren kennen. Toen ik ze vroeg, zeiden ze meteen ‘ja’. Geweldig natuurlijk. Zij kunnen alles spelen wat je maar wilt. Ik was vergeten hoe leuk het was om platen op te nemen in de studio. Met dit soort mensen erbij is het echt een genot.”

‘Geweldig dat iemand
als Paul de Munnik
wilde meedoen
als studiomuzikant’

Het album wordt uitgegeven door BackStage Hotel Records, een label dat Veerman oprichtte in samenwerking met de eigenaar van het gelijknamige hotel waar hij zijn nieuwe cd vrijdag gaat presenteren. ,,De eigenaar daarvan is een vriend van me. Er komen vanuit de Melkweg en Paradiso veel muzikanten langs bij zijn hotel. Hij kent al die mensen en zei onlangs tegen me: waarom beginnen we geen eigen label? Zo gezegd, zo gedaan. Ik mag nu zoveel muziek uitbrengen als ik wil. En dan zien we wel hoe het gaat.”
Op donderdag 18 januari wordt ‘Egomaniac’ eveneens gepresenteerd in De Harmonie in Edam. Veerman twijfelt nog over een rondje langs de Nederlandse radiostations. ,,Vroeger deed ik dat wel altijd, of het nou vroeg in de morgen of diep in de nacht was. Nu heb ik er niet zoveel zin meer in. Misschien een liveoptreden bij Radio 2 of iets in die trant. Dat zou wel mooi zijn.”
Commotie
Mayfield won in 2010 de publieksprijs van de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter. Daarna verschenen zijn twee EP’s, die lovend werden onthaald. Na de lancering van zijn debuutalbum ‘The Many Colored Beast’ in 2012 volgde al snel de doorbraak bij het grote publiek, met optredens bij De Wereld Draait Door en Giel Beelen. Hij stond met datzelfde album zeven weken lang op achttien in de Nederlandse Album Top 100.
Mayfield kon in feite spelen waar hij wou, maar verkoos vaak toch de intieme optreedlocaties boven de grote zalen. ,,Ik had in het begin niet eens een label. Ik bracht het eerste album meer uit om te oefenen. Maar het ging vervolgens snel. Heel snel. Dat kwam mede doordat ik een grote mond had. Dat zorgde wel voor wat commotie. Het allerleukste vond ik dat ik dan mocht toeren door het land. Stond ik in Paradiso en op festivals, waaronder Into The Great Wide Open op Vlieland. Daar bewaar ik mooie herinneringen aan.”
In zijn eerste jaren speelde hij meestal akoestisch, totdat hij in contact kwam met een Volendamse band: Elementric. ,,Een groep bijzondere figuren, die eigenlijk niet bij mijn genre muziek paste. Maar het pakte heel goed uit.”
De komende jaren blijft Mayfield vooral akoestisch spelen. ,,Ik wil twee albums per jaar gaan uitbrengen. Dan blijft het ritme er een beetje in zitten. Je weet het natuurlijk nooit, maar ik acht de kans vrij klein dat ik mijn huidige leven ooit nog ga opgeven voor een doorbraak als muzikant. Daarvoor bevalt dit me te goed.”

Foto's:
Singer-songwriter Case Mayfield.

Albumhoes Case Mayfield – Egomaniac. (Foto: Nick Helderman).