Wegen van club en clubman scheiden

Het was een lijdensweg zaterdag in De Opperdam. Bij rust was het immers 5-15. Van den Broeck bleef kalm, ging één keer tegen een arbitrale beslissing in en kreeg geel. Eenmaal binnen, bleef de kleedkamerdeur lang dicht.

Van den Broeck:
‘De afstand tussen
de manager en
ons is te groot’

Toen Van den Broeck, in het verleden succesvol keeper, keeperstrainer en assistent van het mannenteam, naar buitenkwam, probeerde hij de lijdensweg van zoeven te verklaren. ,,Dit was een typisch voorbeeld van op een luxe positie staan en niet willen verliezen. En dan gebeurt er wat je niet wilt. En wij zijn juist op deze positie gekomen omdat we steeds wilden winnen. Dat is nu omgedraaid. En we missen een leider. Dat is Alyssa Alings, maar die is er al een paar weken niet. We missen iemand die op een gegeven moment zegt: ‘nou is het klaar’. Niemand pakt die verantwoordelijkheid. Nu zie je angst en dat is een slechte raadgever.”
,,We hebben hier vooraf over gesproken en ik heb daarnet ook gevraagd aan die meiden, dat als ik met het voorbereidende werk zo diep in hun hoofd ben gaan zitten, dat het remmend werkt, of ze dat dan alsjeblieft willen zeggen. Want ik heb er alleen maar baat bij dat ze het goed doen en winnen en als dat mét mij is, ben ik superblij, maar zonder mij is ook goed.”
,,Dan kom ik op het punt waarom ik stop bij Volendam. De afstand met de manager (Joost Ooms, red.) van de club is te groot, dat geven die meiden aan en ikzelf ook. Dat is al vanaf augustus aangegeven, maar dan ben je nieuw in de eredivisie en hoef je nog niks. Maar we gingen winnen en dan ontstaan er dingen in de topsport. En die komen nu allemaal op mijn bord, maar dingen als de randvoorwaarden moet hij voor mij invullen. Als je de volgende stap wilt maken, dan moet dat gebeuren. Het gaat om aandacht en dat kost niets.”

Ooms: ‘Wij kunnen
geen beloftes maken
die we niet waar
kunnen maken’

Manager Joost Ooms betreurt het dat de wegen scheiden. ,,Zeven jaar geleden besloten we de damestak een impuls te geven, beginnend met Pim Ligthart als trainer en vervolgens werd Ruud van den Broeck aangetrokken. Ruud is een breker, een ijzervreter, die voor een cultuurverandering heeft gezorgd.”
Van den Broeck probeerde de topsportgedachte over te brengen bij de jonge talenten en hij kreeg er onderweg enkele oude bekenden van VOC bij. Ooms: ,,Er werd hartstikke goed gepresteerd. Daaromheen moesten we alles van begin af opbouwen, want dat was er niet voor dames, alles was nieuw. Van het regelen van bussen, een kassacommissie, tot een sportpsychologe en nieuwe speelsters halen. We hebben heel veel georganiseerd, maar ik heb nog steeds geen draaiboek voor een team dat vier keer achter elkaar promoveert naar de eredivisie.”
,,Binnen dat proces zitten telkens moeilijkheidsgraden: wat is het belang van de vereniging, van het team en de trainer? Wat de visie daar op betreft, daar liggen we uit elkaar. Het algemeen belang kan soms niet gelijk zijn als het individueel belang. We zijn een handbalvereniging met enkele professionals, maar het walking handbal is bijvoorbeeld ook belangrijk. Ruud vraagt dingen, heeft een prioriteitsinstelling, maar wij kunnen geen beloftes maken die we niet waar kunnen maken. Daar zijn we duidelijk over geweest, over wat we willen en wat we kúnnen.”
,,Het opschalen van een vereniging zal moeten gebeuren met vrijwilligers, we moeten het samen doen. En hebben geprobeerd om oud-speelster Sylvia Zwarthoed ertussen te plaatsen. Maar je blijft afhankelijk van vrijwilligers. Ik vind het wél vervelend, want Ruud heeft heel veel betekend voor het handbal hier. Maar het gaat om de normen en waarden van de club en die kunnen we niet veranderen.”