Kaylee Schilder ontplooit zichzelf tijdens meerdere reizen: ‘Het kriebelt nu alweer’

Van schuchtere Volendamse tot wereldburger

In februari rondde ze haar hbo-studie tot sociaalpedagogisch hulpverlener af. Daarna besloot ze de stoute schoenen aan te trekken. Ze ging met een vriendin naar Thailand, Cambodja en Vietnam. Een backpackreis van drie maanden. Het avontuur tegemoet. ,,Ik was altijd erg afhankelijk van mijn ouders en niet bepaald zelfstandig”, erkent Kaylee tijdens een gesprek in Café De Dijk. ,,Als ik boodschappen ging halen bij Deen, wilde ik bij wijze van spreken ook nog iemand aan mijn zijde hebben. In die zin was een lange reis door Azië dus best een grote stap. Daar was ik voornamelijk op mezelf aangewezen, in een wereld vol nieuwe mensen en culturen.”

‘Er is geen ‘ik’,
het is altijd ‘wij’.
Hoe meer zielen,
hoe meer vreugde’

Thailand was niet wat ze ervan verwachtte. Op Vietnam werd ze verliefd. ,,Je moet het meemaken om echt te kunnen begrijpen”, glimlacht Kaylee, terwijl ze in gedachten lijkt af te dwalen naar de reis. ,,In Volendam zijn we over het algemeen vrij gesloten. Tijdens zo’n reis is dat het tegenovergestelde. Er is geen ‘ik’, het is altijd ‘wij’. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde. We zaten op een gegeven moment met een groepje Nederlanders en hadden het na een paar uur al over heel persoonlijke onderwerpen die je in het normale dagelijkse leven niet snel zou aansnijden. En ik ontmoette mensen uit Israël bij wie het voelde alsof we elkaar van jongs af aan kenden. Binnenkort zoek ik hen op in Tel Aviv. Dat zijn contacten voor het leven.”
Gat
Het schuchtere meisje uit Volendam viel van de ene verbazing in de andere. Haar kijk op de wereld veranderde in razendsnel tempo, evenals haar persoonlijke ontwikkeling. De drie maanden vlogen voorbij. Voordat ze het wist, zat ze weer in het vliegtuig. Terug naar Amsterdam. ,,Toen ik weer in Volendam was, viel ik in een soort gat. Ik was er helemaal nog niet aan toe om te gaan solliciteren en fulltime aan de slag te gaan bij een bedrijf. Ik was ook bang dat ik niet snel nog een keer zo’n bijzondere reis zou gaan maken als ik eenmaal een vaste baan zou hebben. Uiteindelijk ben ik dus op zoek gegaan naar een volgende trip. Alleen dit keer wilde ik wel iets doen dat een beetje in het verlengde van mijn studie zou liggen.”
Zo kwam ze uit bij lesgeven in Vietnam. Dat sprak haar aan. Kaylee schreef zich vrijwel direct in voor een onlinecursus om haar bevoegdheid te behalen. ,,In de zomer zouden we met ons gezin naar Spanje gaan voor mijn moeders vijftigste verjaardag. Vandaar dat ik eerst ging kijken voor een reis naar Spanje. Dan kon ik eerst een paar weken zelf van het Spaanse leven proeven, daarna mijn familie opzoeken in Sevilla en aansluitend vanuit Malaga naar Vietnam vliegen.”
Yoga
Via het platform WorkAway vond ze een Catalaanse vrouw die op zoek was naar een lerares om haar kinderen de Engelse taal te leren. Kaylee besloot erop te reageren. Het was immers een perfecte manier om wat praktijkervaring op te doen met lesgeven, alvorens ze voor de leeuwen zou worden geworpen in Vietnam. ,,En het lukte”, straalt ze. ,,Ik kwam terecht bij een Catalaans gezin met twee kinderen, in het dorpje Cabrils. Dat ligt op een krap half uurtje rijden van Barcelona. Het is vergelijkbaar met Volendam; veel mensen die hier zijn geboren, blijven er wonen. Ik kreeg mijn eigen kelder in een megagroot huis en werd echt behandeld als een familielid. Ik mocht overal mee naartoe. Naar feesten, naar zeiltochten. En de kinderen waren superlief. Op een gegeven moment begon het ook serieus als familie te voelen.”
Maar toen moest Kaylee weer weg. ,,Het was heel moeilijk om te vertrekken. Die Catalaanse mensen vonden het ook erg jammer. Toen ik de woning verliet, zeiden ze: weet dat je hier altijd een thuis en familie hebt. Heel bijzonder. Af en toe stuurt de moeder van het gezin nog foto’s van de kinderen. We hadden echt een klik met elkaar. Ik was erg geïnspireerd geraakt door haar en zij weer door mij. Zij werkte bijvoorbeeld bij Nokia en wilde altijd al iets met yoga doen. Uiteindelijk heeft ze haar leven omgegooid en nu volgt ze een opleiding tot yogalerares.”
Angstig
Kaylee reisde door naar Sevilla. Daar ontmoette ze haar ouders, zus en zwager. ,,We hebben een superleuk reisje door Andalusië gemaakt en vervolgens ben ik via Malaga naar Ho Chi Minh gevlogen. Ik was van tevoren best wel angstig, omdat ik nogal wat dingen moest regelen om aan een baan te komen en ik had geen diploma’s mee. Maar het bleek makkelijker dan gedacht. Via Airbnb boekte ik een heerlijke kamer en na een berichtje op Facebook had ik binnen een paar dagen een baan als lerares Engels. Het is best wel dubbel, maar ik kwam erachter dat je als blank persoon heel snel wordt aangenomen in dit soort landen. Eén gesprek en het was geregeld.”

‘Ik kreeg mijn eigen kelder
in een megagroot huis
en werd behandeld als een familielid’

Ze gaf les op de meest uiteenlopende scholen, in een stad met ongeveer 8,5 miljoen inwoners. In het weekend kreeg ze telkens haar rooster voor de daaropvolgende week doorgestuurd. ,,Zo reisde ik, achterop de scootertaxi, een groot deel van de stad door”, lacht ze. ,,Ho Chi Minh is niet bepaald een prachtige plek om doorheen te reizen. Het is opgedeeld in districten. Het centrum is druk en vies, alsof je twintig jaar teruggaat in de tijd. Maar ik zat in district zeven en daar was het veel rustiger. Er wonen in die regio ook veel expats.”
Beroemdheid
Kaylee had ongeveer zeven klassen op een dag, soms wel met veertig kinderen. Na afloop was ze logischerwijs bekaf. ,,Het was elke keer weer afwachten wat ik zou aantreffen op school. Vaak was er geen airco en zelfs geen materiaal. Ga dan maar eens Engels leren aan iemand met wie je niet kunt communiceren in een taal. Dat was best een uitdaging.”

‘Vlak voordat we arriveerden,
zei die Vietnamese man:
ik wil je echt bedanken
dat je dit doet voor mijn land’

Ze kwam er toch elke keer weer uit. ,,In het weekend had ik kinderen van drie en vier jaar. Dan werkte ik met plaatjes en liedjes, een beetje spelenderwijs. Doordeweeks waren het kinderen van ongeveer elf jaar, die waren al wat wijzer. En ik had een Vietnamese assistente. Zij kon me helpen als het echt niet lukte om dingen uit te leggen. Gelukkig maar, want ik wilde wel dat de kinderen iets zouden opsteken van mijn lessen.”
Aan het enthousiasme van haar leerlingen lag het in elk geval niet. Kaylee werd op handen gedragen in Vietnam. ,,Het was echt niet normaal. Ze respecteren je zo erg en zijn zo dankbaar. Ze raken je aan alsof je een of andere beroemdheid bent. In dat land heeft een docent heel veel aanzien. Dat merkte ik eens te meer toen ik in het vliegtuig zat naast een Vietnamese man die al jarenlang in Amerika woont. Vlak voordat we op de plaats van bestemming waren, zei hij: ik wil je echt bedanken dat je dit doet voor mijn land. Dat vond ik zó bijzonder.”
Verrijking
Ze heeft uiteindelijk ruim twee maanden in Ho Chi Minh City gewoond. Diep in haar hart wilde Kaylee nog wel wat langer blijven. ,,Maar mijn zus is ten huwelijk gevraagd en ik wil de voorbereidingen op haar trouwerij graag meemaken. En in februari terugkomen is wel wat moeilijker dan nu, met alle feestdagen in het vooruitzicht. Al met al was het tijd om te gaan.”
Ze had maar tegen een paar mensen gezegd dat ze zou terugkomen. Op de bewuste zaterdag waarop ze in Nederland zou arriveren, wilde ze namelijk als verrassing komen opdraven bij een feestje van een goede vriendin. Kaylee laat een filmpje zien waarop ze het huis van haar dorpsgenootje binnenloopt. Het is één groot gil- en tranenfestijn. Kaylee lacht: ,,Ze konden het niet geloven. De meesten hadden verwacht dat ik pas rond februari zou terugkomen en hadden hier totaal niet op gerekend. Zelfs mijn oma wist het niet, dus ik heb haar ook verrast. Erg leuk.”

‘Ik wil in de zorg
iets bewerkstelligen
waar ik trots op kan zijn’

Kaylee is er nog niet helemaal uit wat ze de komende periode gaat doen. Enerzijds zou ze volgend jaar graag nog een reis gaan maken. ,,Maar het wordt ook wel een keer tijd om aan een carrière te gaan bouwen. Ik wil eerst in Nederland ervaring gaan opdoen met maatschappelijk werk. Ik wil graag in positieve zin invloed uitoefenen in de zorg. Dat ik uiteindelijk iets heb bewerkstelligd waar ik trots op kan zijn. Kortom, ik wil echt iets van mijn leven maken.”
En als er dan weer een geschikte mogelijkheid komt om haar koffers te pakken? ,,Dan zal ik die waarschijnlijk nog wel een keer gaan aangrijpen. Reizen verrijkt je leven.”