All posts by De redactie

De redactie Algemeen | 6-7-2021 | 10 min. leestijd

Christine Mansour start internationaal Beachhandbal team

‘Sporten met zand tussen je tenen’

Na het enorme succes van beachvolleybal ontstonden de afgelopen jaren steeds meer beach-varianten van populaire sporten. Naast footvolley, beachvoetbal en beachtennis is nu ook het beachhandbal wereldwijd in opmars. Als het aan Christine Mansour ligt, kan een handbaldorp als Volendam eigenlijk niet achterblijven in deze bijzondere nieuwe trend. De 28-jarige sportfanaat uit Amerika maakte deel uit van een internationaal uitwisselingsprogramma met HV Kras Volendam en is nu vastberaden om Volendam internationaal op de kaart te zetten met een nieuw beachhandbal damesteam.
Door Leonie Veerman

[ads id=66]

Het is nieuw, het is zomers, het is gezellig, sociaal en gezond. Beachhandbal is volgens Christine de leukste sport die er is. En als breed onderlegde topsporter heeft Christine genoeg referentiemateriaal. ,,Al van jongs af aan stimuleerden mijn ouders me om alle sporten uit te proberen die ik leuk vond. Als kind verloor ik uiteindelijk mijn hart aan basketbal en dat ben ik sindsdien intensief blijven spelen, maar toen ons gezin later naar de kust van Florida verhuisde, ontdekte ik ook beach sports. Sindsdien weet ik dat er voor mij niets mooier is dan sporten met zand tussen je tenen.”
Mede door haar basketbaltalent won Christine een beurs aan de prestigieuze universiteit Harvard, waar ze niet alleen speelde voor het college basketbal team, maar daarnaast met succes ook maar liefst drie studies afrondde: Spaans, Psychologie en Economie.
,,Ik heb daar echt een ongelofelijk mooie tijd gehad”, zegt Christine. ,,Wat me nog het meest is bijgebleven van Harvard zijn de mensen. Je trekt op met heel veel mensen van over de hele wereld. Dat internationale karakter heeft mij enorm geïnspireerd. Enerzijds hebben alle nieuwe contacten die ik maakte ervoor gezorgd dat ik graag wilde reizen en meer van de wereld wilde ontdekken. Anderzijds heeft dit ook mijn liefde voor fotografie en ’storytelling’ aangewakkerd.”
Naast haar studies begon de ondernemende Christine als journalist en fotograaf te werken voor ‘The Harvard Crimson’, de studentenkrant van Harvard. ,,Ik ontdekte al snel dat je als journalist of fotograaf vaak veel gemakkelijker in aanraking komt met mensen waar je normaal gesproken nooit mee in contact zou komen. Ik genoot ervan om de verhalen van mensen in beeld te brengen, en ben mezelf vervolgens verder gaan ontwikkelen in video producties en uiteindelijk heb ik mijn eigen video marketing bedrijf opgericht: CM Narrative.”

‘Bij beachhandbal
telt een doelpunt
bijvoorbeeld dubbel
als je de bal in de
lucht vangt en nog
voordat je landt in
het doel geworpen hebt’

Pas toen Christine na Harvard naar San Diego (California) verhuisde begon ze zich vol overgave met beachhandbal bezig te houden. ,,Eenmaal op het zonnige strand van San Diego was ik meteen verkocht aan beachhandbal”, lacht Christine. ,,Beachhandbal combineert het relaxte en sociale aspect van beachsporten met de strategie en behendigheid van handbal, maar is bovendien een unieke sport omdat er ook een zekere esthetische verantwoordelijkheid bij komt kijken. Bij beachhandbal telt een doelpunt bijvoorbeeld dubbel als je de bal in de lucht vangt en nog voordat je landt in het doel geworpen hebt. Ook ontvang je dubbele punten als je bij het scoren een soort pirouette sprong maakt van 360 graden. Dit maakt beachhandbal ook nog eens erg mooi om naar te kijken.’
Als oud-basketbalster ontwikkelde Christine zich razendsnel als beachhandbalster en binnen de kortste keren speelde ze met Team USA op beachhandbalvelden door heel Noord-Amerika. Nadat ze de Noord-Amerikaanse kampioenschappen won, kon ze vorig jaar met Team USA meedoen aan de wereldkampioenschappen in Italië, maar het coronavirus gooide helaas roet in het eten.
,,Op dat moment werd ik benaderd door Mark Ortega”, zegt Christine. ,,Hij was destijds de coach van het damesteam van HV Kras Volendam en zocht naar een internationaal talent om aan zijn team toe te voegen. Omdat Mark ook uit Amerika komt en mij kende uit de beachhandbal wereld, had hij blijkbaar zijn zinnen op mij gezet.” En hoewel Christine nog nooit eerder van Volendam gehoord had, was dit een kans die ze voor geen goud wilde laten schieten. ,,Ik keek er direct naar uit om mezelf verder te ontwikkelen op het gebied van handbal, en tegelijkertijd ook meer van de wereld te ontdekken.”
Christine keek haar ogen uit toen ze in Volendam aankwam. ,,Ik werd meteen verliefd op de dijk en de oude kom met al die mooie huisjes, en ik was ook blij en opgelucht dat iedereen erg aardig tegen me was. Ik verwonderde me over de bijzondere, joviale en vaak humoristische omgangsvormen in dit dorp. Daar kon ik echt van genieten. De taalkloof maakte het voor mij wel moeilijk en ondanks dat iedereen echt hun best deed om me erbij te betrekken, was het voor mij in het begin best lastig te acclimatiseren aan deze nieuwe sociale omgeving.”
Ook de overgang van beachhandbal naar zaalhandbal bleek lastiger dan Christine aanvankelijk had voorzien. ,,Beachhandbal en zaalhandbal zijn echt twee totaal verschillende sporten”, legt Christine uit. ,,Niet alleen vanwege de andere ondergrond, maar ook de spelregels, strategieën en de techniek die je erbij nodig hebt liggen erg ver uit elkaar. Ik moest dus echt van nul af aan beginnen om het zaalhandbal onder de knie te krijgen en al snel bleek dit voor mij niet haalbaar op eredivisieniveau.”

‘Ik heb me soms
ontzettend eenzaam
gevoeld. Gelukkig had
ik ontzettend lieve
mensen om me heen’

Christine geeft toe dat ze het bij vlagen erg moeilijk heeft gehad. ,,Ik heb me soms ontzettend eenzaam gevoeld, en het was natuurlijk een enorme teleurstelling dat het me niet lukte om de handbalsport eigen te maken. Gelukkig had ik ontzettend lieve mensen om me heen. Voordat ik mijn huidige appartement in Amsterdam-Oost betrok, woonde ik bij Candy Mühren en later ook bij haar familie Vincent Gruwèl en Roos en Nico van Eijck in huis., Daar heb ik me ontzettend welkom en gesteund gevoeld. Ook ben ik via via aan een paar mooie zakelijke opdrachten gekomen, zo heb ik met mijn bedrijf CM Narrative onder andere bedrijfsvideo’s voor Succes Schoonmaak, Smit Elektra, Lockmaster, en HV KRAS Volendam mogen maken.”
Ondanks de teleurstellingen die Christine te verwerken kreeg zat ze niet bij de pakken neer. Ze zag kansen, en met haar ondernemende instelling nam ze gelijk het initiatief om deze in actie om te zetten. Christine: ,,Aanvankelijk was het mijn doel om in Volendam meer te leren over zaalhandbal, en om die kennis uiteindelijk weer terug te brengen naar Amerika, maar al snel werd ik me ervan bewust dat mijn echte passie toch bij beachhandbal ligt. Aangezien dit in Volendam nog een totaal onbekende sport is, besloot ik dat ik meer kon betekenen als ik mijn tijd hier zou gebruiken om hier mijn kennis van, en liefde voor beachhandbal over te brengen.”
Toen Christine haar nieuwe voornemens deelde met de club, begon de bal te rollen. ,,Er waren meteen wat dames die er wel oren naar hadden om beachhandbal te leren spelen en de nieuwe coach van het damesteam van HV Kras Volendam, Serge ter Horst, bleek toevallig ook al ruime ervaring in de beachhandbalwereld te hebben. Hij bood zich gelijk aan om eventueel ook een nieuw beachhandbal damesteam te gaan coachen.”
Christines ambities beperkten zich echter niet tot de grenzen van de vereniging. Geïnspireerd op haar ervaringen als student en videomarketeer kwam ze op het idee om een samenwerking aan te gaan die zowel grenzen als sportdisciplines overstijgt. Ze startte een internationaal dames beachhandbalteam waarin de kennis en ervaring van Amerikaanse beachhandbalsters gecombineerd wordt met Nederlandse beachhandbalsters uit het nationale team en Volendamse zaalhandbalsters. ,,Ik merkte dat alle speelsters die ik benaderde zeer enthousiast waren, en één van de Amerikaanse teamleden, Missy Browne, blijft zelfs voor twee hele maanden in Nederland om met ons nieuwe team mee te spelen. Dat is natuurlijk fantastisch.”
Christine: ,,Voordat ik het wist, was dit idee werkelijkheid geworden. Ik heb de tenues ontworpen, het trainings- en wedstrijdschema opgezet, de registraties voor toernooien geregeld, ik beheer het budget, heb de komst van de Amerikaanse speelsters geregeld, waarvoor ik speciale vrijstellingsbrieven nodig had, daarnaast heb ik het onderdak voor deze teamleden geregeld en een complete marketingstrategie opgezet voor het team. Het was best een hoop werk, maar ik ben erg blij met alle hulp en ondersteuning die ik vanuit HV Kras Volendam krijg.”
Inmiddels is ons team compleet, met spelers uit California, Atlanta, Colorado en Volendam. Onze eigen beachhandballen en tenues zijn reeds binnen, en met de Volendamse dames zijn we al gestart met trainen op een beachhandbalveld in Amsterdam-Noord. Over enkele weken zullen alle Amerikaanse speelsters in Nederland arriveren en het team versterken.”

‘Ik denk zelfs
dat we kans maken
om binnen enkele
jaren al Europees
kampioen te worden’

,,Het is onwerkelijk, maar alles lijkt op zijn plek te vallen”, vervolgt Christine. ,,Beachhandbal is een echte seizoenssport . De toernooien worden uitsluitend in de zomermaanden gespeeld, en omdat de meeste Amerikaanse speelsters sinds de komst van het coronavirus grotendeels vanuit huis werken, waren zij in staat om afspraken te maken met hun werkgevers om tijdens het beachhandbal seizoen vanuit Nederland te werken.”
,,Het is een nieuwe sport”, zegt Christine, ,,maar de afgelopen jaren is beachhandbal echt in een stroomversnelling terecht gekomen. In de kustgebieden van Amerika groeit beachhandball nog altijd in populariteit en inmiddels zie je op steeds meer plekken in Europa ook meer teams ontstaan, waarvan er steeds meer deelnemen aan het Europees Beachhandbal toernooi. Het is een van de snelst groeiende sporten ter wereld en ik geloof echt dat beachhandbal erg groot kan worden.”
Als handbaldorp bij uitstek kan Volendam daarbij volgens Christine niet achterblijven. ,,Dit is het moment om op deze rijdende trein te springen, en door de zaalhandbal ervaring en expertise uit Volendam te combineren met de beachhandbal-ervaring van onze diverse Amerikaanse speelsters ben ik er van overtuigd dat we het heel erg ver kunnen schoppen met dit nieuwe damesteam.
Ik denk zelfs dat we kans maken om binnen enkele jaren al Europees kampioen te worden”, besluit Christine. ,,Door onze bijzondere internationale samenwerking ligt de energie en motivatie bij de speelsters op dit moment erg hoog, en zo ontstaat de magie die je nodig hebt om wonderen te verrichten in sport.”
,,Volgende maand reizen we samen af naar Portugal voor onze eerste Europese wedstrijd. Het gaat erg snel allemaal, maar het voelt ook bijzonder goed. Ik heb er ontzettend veel zin in en ben vooral erg benieuwd wat de toekomst ons zal brengen. Niet alleen met ons nieuwe damesteam binnen dit Europese kampioenschap, maar ook op langere termijn wat betreft de beachhandbalsport in het algemeen.”

Onderzoek beachhandbal en beach sportvelden
HV KRAS/Volendam kijkt altijd vooruit ,,en ondanks de moeilijke coronaperiode waarbij wij moesten sluiten, zijn wij toch optimistisch blijven kijken naar de toekomst”, laat de vereniging in een reactie weten. ,,Niet alleen voor de achterban maar ook de gemeenschap. Een van de projecten waar het bestuur momenteel mee bezig is, is het onderzoeken of beachhandbal aan ons sportaanbod toegevoegd kan worden. Het idee werd door de Technische Commissie en een groep enthousiaste leden, die graag de Beachhandbal sport in Volendam willen zien, geopperd. Zij zien deze nieuwe handbal vorm als mogelijke nieuwe toevoeging naast het bestaande aanbod van veldhandbal, zaalhandbal, walking handbal en speedhandbal.
Ons onderzoek startte vanuit de verwachting dat beachhandbal kracht en gezondheid op verschillende niveaus zal bevorderen. Niet alleen is zand een veilige en gezonde ondergrond voor het menselijk lichaam om op te sporten maar geeft het onze leden ook toegang tot een nieuwe sport.
Beachhandbal is op dit moment een van de snelst groeiende sporten in Europa en behoort tot een focus sport van de International Handball Federation (IHF). Daarnaast is het een potentiële Olympische sport na 2028.
Samen met de gemeente zijn wij actief aan het onderzoeken naar mogelijkheden voor het creëren van beach sportvelden in Volendam. Wij denken namelijk dat de komst van beach sportvelden de gemeenschap kan voortstuwen naar een completer aanbod van sporten een uiteindelijk een win-win situatie kan gaan creëren.
Natuurlijk zijn we ook trots dat KRAS/Volendam een officieel damesteam heeft gevormd onder de leiding van Christine Mansour. Ook met de leden die spelen in la Grosso’s, dat vol zit met HV KRAS/Volendammers, zijn we in gesprek om de samenwerking verder te versterken.”

Sponsoren gezocht!
Christine en HV Kras Volendam zoeken nog sponsoren om de kosten van het Europees kampioenschap beachhandbal te dekken.
Wil jouw bedrijf het nieuwe internationale beachhandbalteam steunen? Neem dan contact op met Joost Ooms: 0622774652

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 5-7-2021 | 7 min. leestijd

De gezamenlijke ruimte, het restaurant, de receptie, de winkel, alles is opgedoekt n n

Vereenzaming in aanleunwoningen Meermin

,,De bewoners hier brengen het grootste deel van de dag in eenzaamheid door”, zucht Maartje Bakker. ,,Wij voelen ons er inmiddels verschrikkelijk schuldig over dat we mijn opa ervan hebben overtuigd dat het heel gezellig wonen zou zijn in de aanleunwoningen van de Meermin.” Peter Bakker sluit zich bij zijn dochter aan: ,,De brochure stond boordevol met leuke en vooral sociale activiteiten voor de bewoners, maar helaas was dat alles korte duur. Sinds de bewoners van de Meermin vorig jaar naar de Friese Vlaak zijn verhuisd, worden de mensen in de aanleunwoningen aan hun lot overgelaten.”
Door Kevin Mooijer

[ads id=66]

Ferdinand Bakker (98) telde de dagen af totdat er voorzichtig weer wat mogelijk werd na de ergste coronapieken. Al ruim een jaar zit hij eenzaam uit het raam van zijn bescheiden aanleunwoning te staren. ,,Ik heb het idee dat ik cellulair gevangen zit hier”, zucht de heer Bakker. ,,Ik hecht veel waarde aan sociale contacten en gezelligheid, maar helaas moet ik het al sinds maart vorig jaar zonder doen. Nadat mijn vrouw overleed wilde ik graag dichter bij mijn familie wonen en die gelegenheid was er in de aanleunwoningen van de Meermin.”
De voorgehouden sociale activiteiten trokken meneer Bakker over de streep ,,Voorheen woonde ik in een tehuis in Bilthoven, waar wel drie keer per week een borreltje georganiseerd, waar we af en toe muziekmiddagen hadden en waar bewoners sporadisch gezamenlijk in de grote zaal een film keken. Ik had niet verwacht dat de Meermin ook zó veel voor de bewoners zou organiseren, maar het afgelopen jaar hebben de bewoners van de aanleunwoningen juist het tegenovergestelde doorgemaakt. Sinds maart vorig jaar spendeer ik mijn dagen hier in deze stoel.”

‘Sinds maart vorig
jaar spendeer ik
mijn dagen hier
in deze stoel’

,,De gezamenlijke eetzaal is letterlijk dichtgetimmerd”, vult zijn zoon Peter aan. ,,Na de verhuizing van de Meermin-bewoners naar de Friese Vlaak zijn alle faciliteiten niet meer beschikbaar. De gezamenlijke ruimte, het restaurant, de receptie, de winkel, het complete activiteitenprogramma, alles is opgedoekt. De ruim vijftig senioren die nog in de aanleunwoningen verblijven hebben helemaal niets meer. De woningen leunen werkelijk nergens meer tegenaan. En dat terwijl mijn vader nog iedere maand betaalt voor de verdwenen faciliteiten. In het huurcontract staat dat er altijd ‘reuring’ zou zijn in de gezellige Meermin. In realiteit is de situatie anders. Het enige dat de bewoners nog hebben is een tafeltje met vier stoeltjes in het liftportaal. Daar kunnen ze dan op eigen initiatief naast twee industriële liftdeuren, op een betonnen vloer naar een parkeerterrein staren. Het is om droevig van te worden.”
,,De eerste drie maanden dat mijn opa hier woonde, werd er een hoop georganiseerd”, vertelt Maartje. ,,De bewoners aten gezellig samen in de eetzaal, er werden muzikale en creatieve middagen georganiseerd, maar sinds corona het land in haar greep kreeg werden gezamenlijke activiteiten logischerwijs direct stopgezet. Sindsdien zijn wij in de veronderstelling geweest dat de draad na de ergste coronapieken weer opgepakt zou worden. Onlangs is gebleken dat we er flink naast zaten. Er is ons continu voorgehouden dat er na de verhuizing van de Meermin niets zou veranderen voor de bewoners van de aanleunwoningen, maar de realiteit is dat er niets meer over is voor deze groep senioren. Het gevolg is dat de bewoners het grootste deel van de dag in eenzaamheid doorbrengen.”

Verdrietig
,,Wij zijn heel erg boos en verdrietig over het vertrek van het verzorgingsdeel en daarmee ook alle faciliteiten en services die hier tot een jaar geleden waren. Dat dit alles zou verdwijnen is nooit gecommuniceerd naar de bewoners van de aanleunwoningen. Meerdere bewoners hebben bij zorgfacilitator de Zorgcirkel aangegeven dat ze het vervelend vinden dat er niks meer te doen is, maar tevergeefs. De zorgen van de senioren worden vervolgens direct de kop ingedrukt. ‘De bewoners leven zelfstandig’ en ‘dat is niet onze verantwoordelijkheid’ zijn voorbeelden van opmerkingen die dan volgen. Maar toen er onlangs brand uitbrak – een indirect gevolg van het buiten gebruik stellen van de 24-uurszorg – komt de Zorgcirkel wel mensen evacueren en krijgen de bewoners naderhand een bosje bloemen vanuit de organisatie. De aanleunwoningen vallen dus wel degelijk onder de verantwoordelijkheid van de Zorgcirkel.”
De familie Bakker heeft de Zorgcirkel onlangs aangeschreven om hun zorgen betreft de vereenzaming van de bewoners tevens formeel kenbaar te maken. ,,In de beknopte reactie die we vanuit de Zorgcirkel ontvingen werden we ronduit afgepoeierd. Doelend op de vrijdagmiddagactiviteit zou er wel genoeg georganiseerd worden.”

‘We zien uit naar
iemand die
daadwerkelijk
actie onderneemt’

Ferdinand Bakker vult zijn kleindochter aan: ,,Af en toe gaat er een bescheiden clubje bewoners onder leiding van een vrijwilligster naar de bibliotheek aan de overkant. Daar aangekomen vullen de deelnemende dames de tijd door met elkaar te babbelen en de één of twee meegereisde heren wordt een kinderachtig spelletje voorgeschoteld. Natuurlijk waarderen we de vrijwilligster enorm – ik vind het hartstikke lief dat ze dat voor ons doet – maar ik had zo gehoopt dat er vanuit de Zorgcirkel ook zo nu en dan wat georganiseerd zou worden op grotere schaal. Al konden we bijvoorbeeld maar één keer per week gezamenlijk naar één van de recreatieruimtes in de Friese Vlaak om daar gezellig met andere mensen in contact te komen. Dan hebben we in ieder geval iets om naar uit te kijken.”
Peter: ,,De gezamenlijke zaal van de Meermin staat nog altijd leeg. Waarom wordt die zaal niet weer gehuurd van de eigenaar van het pand. Er zijn hier ruim vijftig bewoners die behoefte hebben aan sociaal contact. Zet er weer een paar tafels in en organiseer zo nu en dan een spelmiddag, een borreltje en een muziekmiddag. Er zijn vrijwilligers genoeg die staan te popelen om te helpen.”
De familie Bakker hoopt dat het Zorgcirkel-management tot inkeer komt betreft de beroerde situatie voor de bewoners van de Edamse aanleunwoningen. ,,We zien uit naar iemand die daadwerkelijk actie onderneemt. Het heeft onze sterke voorkeur om hier samen uit te komen met de Zorgcirkel. Niemand zit te wachten op een juridisch gevecht vanwege de contractbreuk die gepleegd wordt. Gezien het vakgebied waar de Zorgcirkel in actief is mogen we aannemen dat ook zij willen dat deze bewoners hun woonplezier terugvinden.”

Reactie Zorgcirkel
In een reactie op het verhaal van de familie Bakker zegt Gina Sombroek, hier regiodirecteur van de Zorgcirkel:
,,Wij zien graag dat ouderen in Edam zo volledig mogelijk mee kunnen blijven doen aan de samenleving en goede zorg ontvangen wanneer dat nodig is. De zorg is in coronatijd gewoon doorgegaan, de activiteiten minimaal. We betreuren het dat dhr. Bakker en zijn familieleden niet tevreden zijn over het welzijnsaanbod in de aanleunwoningen van De Meermin in Edam en hebben aangeboden hierover in gesprek te gaan.
Tot voor kort konden wij, door alle beperkende coronamaatregelen, nagenoeg niets organiseren voor bewoners, zeker niet in groepsverband. Dat geldt uiteraard niet alleen voor De Meermin, deze landelijke maatregelen hebben en hadden op jong en oud veel impact. Het was de realiteit waar we mee te maken hadden. Gelukkig is er vanaf 26 juni weer meer mogelijk. We hebben een groot deel van onze activiteiten bij De Zorgcirkel hervat, ook voor bewoners van de aanleunwoningen. Er staan inmiddels meerdere activiteiten op de agenda die gecommuniceerd zijn met de bewoners.
Bewoners van aanleunwoningen wonen in principe zelfstandig en het aanbod aan activiteiten is vaak minder groot dan vanuit een verzorgingshuis geboden kan worden. Vanaf het moment dat duidelijk werd dat De Zorgcirkel het hoofdgebouw van De Meermin zou verlaten is gezocht naar alternatieven voor diensten die we niet meer op dezelfde manier konden aanbieden.
We begrijpen dat het sluiten van het hoofdgebouw voelt als een gemis. Even binnen lopen in het hoofdgebouw voor een praatje of kopje koffie gaat nu niet meer. Met het inrichten van een zitje per gebouw en tweemaal per week georganiseerd koffiedrinken faciliteren we nu ontmoeting tussen bewoners. Voor de mensen met een zogenoemd Volledig Pakket Thuis worden er diverse welzijnsactiviteiten georganiseerd waaronder in een ruimte die De Zorgcirkel huurt in de bibliotheek aan de overkant. Andere bewoners kunnen tegen betaling ook gebruik maken van een deel van het welzijnsaanbod.
De zorg is en wordt uiteraard gewoon gecontinueerd, hier is niets aan veranderd. Afhankelijk van de zorgindicatie die een bewoner heeft wordt de zorg hierop aangepast en komen zorgmedewerkers aan huis langs, soms meerdere keren per dag. Er is een thuiszorgpost ingericht in een van de woningen waar bewoners dagelijks langs kunnen komen voor vragen. De huismeester houdt hier wekelijks spreekuur voor vragen over onderhoud of reparaties aan de woning.
Naast gezondheid vinden wij het welzijn van bewoners belangrijk. Met het opstarten van de activiteiten hopen we dan ook tegemoet te komen aan de wensen van bewoners. Daarnaast roep ik Edammers op die welzijnsactiviteiten willen organiseren voor ouderen: denk en organiseer met ons mee!”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 5-7-2021 | 30 sec. leestijd

Eerste Sportcafé gehouden

Woensdag werd in de kantine van Sporthal Opperdam het allereerste Sportcafé Edam-Volendam gehouden, voor alle sportaanbieders uit de gemeente. De samenkomst werd georganiseerd door Team Sportservice, Sport-Koepel, Team:Fit, Vitaal Waterland en KTEV.

Een aantal verenigingen was afgekomen op de interessante avond, waar uitleg werd gegeven over Clubkadercoaching, een gezondere sportomgeving, de kansen voor 50+ sport en de mogelijkheid om voor komend jaar een projectaanvraag te doen. Daarvoor zijn gelden beschikbaar vanuit het Sportakkoord Edam-Volendam. Meer over de avond in de komende Nivo.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 4-7-2021 | 1 min. leestijd

Sanna: ‘Het is nog niet mijn tijd’

Ze was realistisch genoeg om te weten dat er na de ‘corona-impact’ geen wonder kon worden verwacht, toch koesterde Sanna Veerman nog hoop op deelname aan de Spelen van Tokio. Afgelopen weekeinde, tijdens het tweede en laatste kwalificatiemoment in Rotterdam, werd definitief duidelijk dat het grootste topsportevenement op aarde nog te vroeg komt voor de turnster.
Door Ringen om Volendam

[ads id=66]

Ze eindigde als zesde overall, maar pakte bijvoorbeeld wel een derde plaats op brug, terwijl zij een oefening met hoge moeilijkheidsgraad turnde. Bij de afsprong ontbrak het aan de finishing touch. ,,Dat heeft niet alleen met een gebrek aan stabiliteit te maken, maar er is gewoon niet genoeg tijd geweest om het te ‘doortrainen’. Dan gebeuren dit soort dingen. Ik voel écht een stijgende lijn, maar voor nu was het te vroeg.”
Stiekem hoopte Sanna nog dat zij als reserve zouden worden aangewezen voor ‘Tokio’. ,,Daar ben je sporter voor; maar ik vind de aangewezen reserves logisch, ze hebben allebei beter gepresteerd.”
Na afloop liet zij de emoties even de vrije loop. Behoudens een blessureperiode en haar eigen corona-situatie was er ook nog de kwestie rond het grensoverschrijdende gedrag van turntrainers, waardoor die coaches geruime tijd op non-actief stonden. ,,Er is heel veel gebeurd.”
Enkele dagen na de grote deceptie is het aan het landen. ,,In mijn hoofd was ik voorafgaand al verder, beseffende waar ik vandaan kom. Het is daarom wel geaccepteerd nu, omdat ik na de wedstrijd ook meteen wist van ‘het was niet slecht, maar niet goed genoeg’.”
,,Als ik het heel goed had gedaan en qua scores had gezien dat ik tot het team had behoord, had ik een ander gevoel gehad, maar ik kan ook rekenen en weet dat mijn scores niet genoeg zijn voor een teamprestatie. Ik ben teleurgesteld en het is verschrikkelijk, ik had ‘daar’ moeten staan, maar het is gewoon ‘not meant to be’.”
Nóg niet tenminste. Ver weg aan de horizon ligt Parijs 2024, ,,maar we hebben in oktober al een WK. Ik ga eerst ontspannen en vakantie nemen. Als ik weer ga beginnen, gaan we ook evalueren met de trainers. Én ik ga volgende maand zeker kijken naar hoe onze teamleden het doen in Tokio en naar alle andere sporten kijken.”

Foto: Mieke Bakker.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 3-7-2021 | 7 min. leestijd

‘Nooit verwacht dat hier zóveel behoefte aan zou zijn in Volendam’

Pauline helpt eenzame jongeren aan vrienden

Een paar weken terug plaatste Pauline Silven een oproep op de door haar geïnitieerde Facebookpagina ‘Stel je vraag’. Een kennis had Pauline om hulp gevraagd bij een vervelende situatie waar haar dertienjarige dochter mee kampte. Het meisje, dat in het laatste jaar van de basisschool zit, kon geen aansluiting vinden bij leeftijdsgenootjes en spendeerde daarom veel tijd alleen. In de online-oproep stelde Pauline haar volgers de vraag of er meer meiden in die leeftijdscategorie op zoek zijn naar vriendinnen. ,,Het was spannend om zoiets online te zetten, het is natuurlijk een gevoelig onderwerp”, reageert de Volendamse. ,,Maar nu we een paar weken verder zijn, is er zoveel moois uit dat berichtje voortgekomen.”
Door Kevin Mooijer

[ads id=66]

,,Het eerste contact met mij werd veelal door ouders van de tieners gelegd”, vertelt Pauline. ,,Zowel de ouders als hun kinderen zaten natuurlijk met vragen als: hoe worden de tieners met elkaar in contact gebracht? Zijn er al veel aanmeldingen binnen? Wat ga je precies organiseren? Maar ouders vroegen bijvoorbeeld ook of ik tips had om hun kind over te halen zich op te geven.” Uiteindelijk werd Pauline overspoeld met aanmeldingen. ,,Er kwamen zoveel reacties binnen dat ik binnen de kortste keren een hele ploeg dertien- tot vijftienjarigen bij elkaar had. Ik had echt nooit verwacht dat hier zóveel behoefte aan zou zijn in Volendam…”
Omdat het CBW in een eerder stadium al gewerkt heeft aan een initiatief voor eenzame jongeren, heeft Pauline contact met de organisatie gelegd om een samenwerking aan te gaan. ,,We zijn met elf meiden taarten gaan bakken in PX. Je kunt je voorstellen dat het begin natuurlijk erg spannend was. Ze keken allemaal de kat een beetje uit de boom, maar al gauw werd het hartstikke gezellig. Ik heb die week gelijk een Whatsappgroep aangemaakt voor die meiden en sindsdien hebben ze al meerdere keren afgesproken!”
Een paar dagen vóór de geslaagde meidenavond nam Pauline de tien aangemelde jongens op sleeptouw. ,,We zijn een bungeejump-les gaan volgen bij Atlas. Uiteraard hebben de jongens – net zoals dat bij de meiden ging – mee mogen beslissen over een geschikte activiteit. Ook bij de jongens was het eerste uurtje even aftasten, maar het actieve bezig zijn hielp de gesprekken op gang te brengen. Vooral in de pauze ontstond een mooie klik. Vanaf dat moment hielden de jongens het gesprek moeiteloos draaiende.”

‘Ze keken allemaal
de kat een beetje
uit de boom,
maar al gauw werd
het hartstikke gezellig’

,,Uiteindelijk vonden ze het zo leuk met elkaar, dat ze vroegen of we nog iets konden gaan doen. Ik heb voorgesteld om met de hele groep, inclusief de meiden, die middag naar het Slobbeland te gaan. Dat voorstel werd in beide groepen heel enthousiast ontvangen.” Pauline lacht: ,,We spraken om 16.00 uur af bij de poort van het Slob. Ik heb vervolgens tot het laatste moment gewacht om af te zeggen. Ze hadden allemaal aangegeven dat ze erbij zouden zijn, dus op het moment dat ik mezelf afmeldde stonden zij waarschijnlijk al bij de poort. Ik had het idee dat mijn werk erop zat en dat ze het ook prima zonder mij zouden redden.”
De matchmaker kreeg gelijk. ,,Sindsdien spreken ze continu met elkaar af. Ze zitten met de hele groep in een Whatsappgroep, ze hebben de agenda’s naast elkaar gelegd om samen met de bus naar school te kunnen, ze gaan gezamenlijk naar Club Soda, ze spreken ’s avonds buiten met elkaar af. Het is gewoon een grote, hechte vriendengroep geworden, en iedere keer als ik daaraan denk krijg ik een lach op mijn gezicht.”
Pauline en haar man hebben zelf drie tienerkinderen, maar zij worden volledig buiten dit initiatief gehouden. ,,Ik ga natuurlijk heel discreet met alle gegevens om. Voor tieners, en vooral voor pubers, kan het moeilijk zijn om zichzelf kwetsbaar op te stellen. Mijn eigen kinderen weten dan ook nergens van af. Mijn dochter van zestien geeft wel aan dat ze het heel leuk en goed vindt wat ik doe, maar de details deel ik niet met mijn kinderen.”
De enige drijfveer voor de Volendamse met haar nobele missie is barmhartigheid. ,,Dit moet uit je hart komen. Voor zoiets ga je geen geld vragen. Ik ben blij dat ik in de gelegenheid ben om deze jongeren aan vrienden te helpen. Het is voor mij een kleine moeite, maar voor hen resulteert het in iets heel moois. Als alles goed blijft gaan, houden ze er vrienden voor het leven aan over. Dat geeft mij als betrokkene natuurlijk een geweldig gevoel. Die jongens en meiden hebben elkaar nu gevonden, spreken met elkaar af, doen leuke dingen samen en hoeven niet meer eenzaam te zijn. Als dat niet genoeg reden is om dit te doen, dan weet ik het ook niet.”
Inmiddels heeft Pauline een tweede oproep geplaatst waarin ze mensen uit alle leeftijdscategorieën oproept te reageren als zij behoefte aan vriendschap hebben. ,,Ik ben nu een groep zestien tot en met achttienjarigen aan het vormen. In die leeftijdsgroep heb ik al meer dan dertien aanmeldingen binnen. Voor de eerste ontmoeting staat een gezellige avond bowlen op het programma, maar in de tussentijd hebben de jongens van de week al samen een wedstrijd van het Nederlands Elftal gekeken. En zijn ze al met de complete groep met de bus naar de ‘Mc’ geweest. Geweldig, toch?”

‘Als alles goed
blijft gaan,
houden ze er
vrienden voor het
leven aan over’

Op het moment van schrijven heef Pauline ruim vijftig aanmeldingen binnen in de leeftijdscategorie van negen tot 44 jaar. ,,Iedereen is van harte welkom. Ik doe mijn best passende groepen te maken waar een goede klik is. Ook werk ik aan een groep van jongeren met een beperking. Sommige jongeren gaven zelf aan dat ze vanwege hun beperking – bijvoorbeeld autisme – waarschijnlijk niet goed zullen functioneren in de groep die ik al aan het samenstellen ben. Zij vroegen me of het mogelijk is om een nieuwe groep op te richten voor hen. Maar ook heb ik bijvoorbeeld contact met een slecht ziende en een dove tiener. Zij kunnen – als ze dat willen – natuurlijk wel prima aanhaken bij die eerste groep.”
,,De groepjes worden ingedeeld op basis van leeftijd, interesses en dus eventueel of iemand een voorkeur heeft om met andere jongeren met een beperking in contact te komen. En ik krijg niet alleen reacties van tieners, maar ik heb bijvoorbeeld ook al een heer van 40, vijf single vrouwen van rond de dertig en vier vrouwen van rond de 40 die allemaal aangeven een gelukkig huwelijk, kinderen en een mooi leven te hebben, maar behoefte te hebben aan vriendinnen. Ze zouden graag iemand hebben om gezellig mee te sporten of om een wijntje mee te drinken in het weekend. En met de kermis in het vooruitzicht komt de behoefte aan een groepje van dezelfde leeftijd natuurlijk helemaal naar voren.”
,,Via een pedagogisch adviseur van CBW waar ik mee in contact sta, heb ik vernomen dat er in Volendam ook veel eenzame kinderen uit andere culturen blijken te zijn. Omdat ze de Nederlandse taal nog niet goed beheersen hebben ze moeite in contact te komen met leeftijdsgenootjes. CBW probeert daarom een groepje jongeren uit verschillende culturen bij elkaar te brengen, en omdat ze allemaal verschillende talen spreken, worden ze dan indirect gedwongen om Nederlands met elkaar te spreken. Uiteindelijk kunnen deze kinderen dan weer makkelijker integreren. Uiteraard kunnen jongeren die behoefte hebben aan dit traject zich ook opgeven bij mij, ik koppel ze dan weer aan de juiste organisatie.”
Als gevolg van haar levensveranderende werk, wordt Pauline overladen met dankbetuigingen van zowel ouders als de jongeren zelf. ,,De ouders zijn ongelooflijk blij dat hun kinderen nu deel uitmaken van een vriendengroep, al moeten de meeste ouders wel even wennen aan het feit dat hun kind nu opeens iedere avond de deur uitgaat. Bijna alle leden uit de eerste groep hebben me onlangs een appje gestuurd dat ze het hartstikke goed naar de zin hebben met hun nieuwe vrienden. En dat is nou precies waar ik voor ging. Ik ben zó blij en trots dat het gelukt is. ”

Heb je ook behoefte aan wat meer gezelligheid, sociaal contact of zelfs een vrienden- of vriendinnengroep? Geef je dan op bij Pauline Silven door een privé-berichtje te sturen naar haar Facebook account, of te mailen naar paulinesilven@ziggo.nl

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 3-7-2021 | 1 min. leestijd

Afscheid van Meester Froek

Vorig jaar ging meester Froek Zwarthoed met pensioen, het afscheid viel in het water door de coronabeperkingen, maar de behoefte om feestelijk afscheid te nemen bleef bestaan. Woensdag hebben de kinderen en leerkrachten afscheid genomen van de man die 41 jaar les heeft gegeven op de Petrusschool.

In de ochtend waren er optredens van enkele groepen, die meester Froek als leerkracht hebben meegemaakt en op het schoolplein werd een danklied gezongen door alle leerlingen van de school.

Na schooltijd was er een afscheidsreceptie in de aula, waarbij onder meer de leerkrachten van de school en zijn oud-collega’s aanwezig waren. Meester Froek was een uitstekende leerkracht die zowel bij de kinderen als zijn collega’s zeer geliefd was.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 2-7-2021 | 1 min. leestijd

Marian Buijs ruimt al zes jaar zwerfafval op in Volendam

‘Maak ons dorp graag een beetje mooier’

Bij zwerfafval denk je al snel aan lege blikjes, lege flesjes, papier en plastic, maar je kunt het zo gek niet verzinnen of de 61-jarige Marian Buijs heeft het de afgelopen jaren opgeruimd op straat. ,,Ik kom regelmatig ook handdoeken, theedoeken, tafels en stoelen, wc-potten, bloempotten, autobanden en grote glazen platen tegen. Er ligt echt ongelofelijk veel troep buiten. Maar het geeft mij ontzettend veel voldoening om dit op te ruimen. En zo Volendam een beetje schoner te maken.”
Door Leonie Veerman

Al ruim zes jaar ruimt Marian vrijwillig zwerfafval op, en het gaat haar nog steeds niet vervelen. ,,Ik ben ermee begonnen omdat er destijds een advertentie van de gemeente in de Nivo stond waarin ze vrijwilligers opriepen om het zwerfafval in de gemeente op te ruimen. Ik dacht meteen: dat is wat voor mij! Ik ben erg graag buiten, en ben al mijn leven lang een echte opruimer geweest. Ik hou er gewoon van als alles netjes is.”

[ads id=66]

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 2-7-2021 | 30 sec. leestijd

Jubilarissen Tafeltennisvereniging Victory ’55

Tijdens de ledenvergadering van afeltennisvereniging Victory ’55 werden dit jaar geen kampioen gehuldigd, maar er waren wel degelijk een aantal jubilarissen, die inmiddels hun sporen in de vereniging verdiend hebben.

Naast Piet Meeder, die helaas niet aanwezig kon zijn en Jack Groot, beiden vijfentwintig jaar lid, was onze voorzitter Jacques van Westen, al veertig jaar lid.

Maar zeker vermeldenswaardig was dat felicitaties waren voor André Mooijer en Richard Buijs, die al vijftig jaar tafeltennis spelen.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 1-7-2021 | 4 min. leestijd

Liefde is…

Ab en Gerie zijn echte maatjes

,,Ik was al verliefd op hem voor hij wist wie ik überhaupt was”, begint Gerie Rikkers, dochter van Ton Rikkers en Jannig Kemper. ,,Het heeft vervolgens drie jaar geduurd voor we stonden te zoenen op het AMVO-plein. Inmiddels zijn we 36 jaar verder en ik vind het nog steeds de knapste man van Volendam.”
Door Jan Koning

[ads id=66]

Ab Azelmad is vanaf zijn zestiende jaar al te vinden in Volendam. ,,We gingen vanuit Amsterdam-Noord altijd met een groep jongens naar de Centrumbar in de Zeestraat, nog voordat de Movies aan de Julianaweg open ging. Later dus altijd naar De Movies. Daar heb ik Gerie voor het eerst ontmoet. We hadden een gezamenlijke vriendin waar ze mee stond te praten, toen ik hun kant opliep.” Gerie weet het moment nog helder voor de geest te halen: ,,Het eerste wat hij zei was; hé, kun jij niet lachen? Dus ik zeg; ‘o ja wel hoor’ en ik zette zo’n neplachje op. ‘Moet je wel blijven lachen, hè?’, ging-ie verder. We raakten aan de praat en om 23.00 uur stonden we te zoenen op het AMVO-terrein, haha.”

‘Is-ie pittig?’

Gerie: ,,Het was een echte praatjesmaker, die alle meiden om zijn vingers wist te winden, maar ik ging niet gelijk verder. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom hij me wel interessant vond. Hij moest er voor werken, haha.” De twee krijgen uiteindelijk een relatie, maar op een gegeven ogenblik krijgt Gerie toch twijfels. ,,Ik had net een relatie gehad met een Monnickendammer en toen mijn vader hoorde dat ik met Ab ging, zei hij: ‘Neem je er weer eentje van buiten het Derde Klaphek? Neem nou gewoon eens een Volendammer.’ Dus ging ik twijfelen en besloot het uit te maken. Tot ik een keer Mona Keijzer tegenkwam en die vroeg me: ‘is-ie pittig?’ Ja, hij is superpittig. ‘Is-ie goed voor je?’ Hij is verschrikkelijk lief. ‘Dan moet je niets geven om een ander.’ Dus toen Ab weer belde, gingen we opnieuw samen uit en sindsdien zijn we altijd samen geweest.”
Welke film de twee zijn geweest, kan het stel niet meer herinneren. ,,Ik weet nog wel dat hij versierd werd door een paar homoseksuele mannen op het Rembrandsplein”, lacht Gerie. ,,Die riepen hem na met ‘lekker kontje’, haha.” Ab: ,,Na deze avond is onze relatie steeds meer gegroeid, maar we hebben wel met flink wat hindernissen te maken gehad. Vooral in het geval van onze ouders. Haar ouders hadden natuurlijk zoiets van ‘ja, maar het is een Marokkaan en het is zus en het is zo.’ Ik had thuis eigenlijk precies hetzelfde. Mijn vader en moeder zeiden ook van ‘waarom nou een Nederlands meisje?’ Op een gegeven ogenblik gingen ze ons voor keuzes stellen en dat is het aan jezelf ‘wat wil je?’ Ik heb op een gegeven moment gezegd; ‘ik moet met haar leven en jullie niet.’ Ik koos mijn eigen weg en heb dat eigenlijk altijd gedaan.” Het feit dat Gerie geen moslima is, speelde volgens Ab helemaal geen rol. ,,Ik ben namelijk zelf ook helemaal niets. Ben atheïst in hart en nieren.” Gerie: ,,Hij gelooft in één ding en dat is zijn portemonnee. Als die leeg is, heeft hij een probleem, haha.”

‘Jullie moeten
effe naar de bank,
want jullie hebben
een huis gekocht’

Na verloop van tijd komt het woord ‘samenwonen’ op tafel en moet er dus een keuze gemaakt worden tussen Amsterdam en Volendam. Alhoewel, keuze? Ab: ,,We zitten dus bij haar ouders thuis en het samenwonen komt ter sprake. Waarop ik zeg: ‘ik heb al een huurwoning toegewezen gekregen in Amsterdam.’ En toen kwam die ouwe van haar; ‘nou, dat dacht ik dus niet. Dat gaat niet gebeuren. Zij gaat niet naar Amsterdam.’ Ik vroeg het ook nog even aan Gerie en die stond er eigenlijk best voor open. Afijn, op de verjaardag van haar oom had mijn schoonvader handjeklap gedaan met een of andere gozer en ze waren overheen gekomen dat wij zijn huis gingen kopen. Zonder dat wij daar iets van wisten. Dus we komen zondagochtend van bed af en die ouwe zegt aan het ontbijt: ‘jullie hebben een huis gekocht’.”
Gerie: ,,Ik zeg nog tegen mijn vader ‘ga jij dat betalen dan?’ Nee, zegt-ie. Jullie moeten even naar de bank, maar jullie hebben het wel gekocht. Dat was het huis in de Conijnstraat. Waar nu Wilfred Binken ‘Lup’ en Mariska wonen. We hebben daar acht jaar gewoond. Toen ik zwanger raakte van de tweede, beseften we dat het te klein werd en zijn we naar de Julianaweg verhuisd.”
Inmiddels zijn ze alweer ruim 36 jaar samen en nog steeds gelukkig. Gerie: ,,Als je hoort wat ik tegen hem zeg met kermis, denk je direct bij jezelf: ‘dat-ie nog niet bij haar weg is gelopen.” Ab (lachend): ,,Niet alleen met kermis, hoor. Ik krijg overal de schuld van.” Gerie: ,,Dat ontken ik niet. Ik verontschuldig me ook altijd al van tevoren voor wat ik die vier dagen ga zeggen. Toch maakt het niet uit wat ik zeg; hij houdt toch wel van me.” Ab: ,,Dan effe minder hoor, haha.”
Gerie: ,,Weet je wat het is. Wij zijn gewoon maatjes en ik hou nog steeds zielsveel van hem. Vind hem ook nog steeds de mooiste man van Volendam. Als-ie fris geschoren op vrijdag het café in komt, denk ik nog steeds, hmmm wat een lekker ding.” Ab: ,,Maatjes is zeker het goede woord. We vertrouwen elkaar blind en geven elkaar altijd de ruimte. Weten wat je aan elkaar hebt. En er gewoon voor elkaar zijn, is volgens mij de sleutel voor een gelukkige relatie.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 30-6-2021 | 1 min. leestijd

Ria Tol-Baart Pauselijk onderscheiden

Aan het einde van de Vormselviering vorige week van de Petrusschool had bisschop Jan Hendriks nog een verrassing in petto voor de aanwezigen. Vrijwilligster Ria Tol-Baart werd onderscheiden met het Pauselijke erekruis in goud.

Uiteraard moet er een voor het toekennen van een dergelijke onderscheiding wel een onderbouwing komen. Deze motivatie en de vijf aanbevelingsbrieven zijn getoetst door bisschop Jan Hendriks en vervolgens doorgestuurd naar “Rome”. Ook daar is fiat gegeven om deze ere-onderscheiding uit te mogen reiken.

Het kleinood zelf werd door bisschop Jan Hendriks opgespeld in het bijzijn van de hele familie van Ria. Zichtbaar ontroerd liet zij deze overweldigend mooie woorden en dit gebaar van dankbaarheid over zich heen komen.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!